คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #31 : ช่วงเสพกาวสั้นๆ ก่อนอีเว้นท์คริสต์มาส
วันที่ 9 พฤศจิกายน
ช่วงฉลองครบรอบ 15 ล้านดาวน์โหลด
“ธรรมดา~ ธรรมดา~ ออกกำลังกายธรรมดา~”
ระหว่างที่ต้องรอถึง 16.00 น. ฉันพยายามหาอะไรทำฆ่าเวลาแทนนั่งเอื่อยๆ
ในมายรูมด้วยการยืนเท้าเอวไว้สองข้างพร้อมเขย่งตัวขึ้นลงเป็นจังหวะเพลงออกกำลังกายธรรมดา
คือพอฝ่าด่านฟาร์ม QP เป็นร้อยรอบปุ๊บ เริ่มรู้สึกเมาอากาศในห้องแอร์ทันที
“ก้าวเท้าขวาแล้วก้าวเท้าซ้าย~ จะเดินได้~”
ต่อมาก็เริ่มย่างเท้าออกตรงหน้าโดยประโยคแรกเดินสองก้าวกับสามก้าวช่วงท้าย
จากนั้นจึงเต้นตามจังหวะเพลงต่อไปจนถึงช่วงหนึ่งที่ต้องนั่งลงบนเตียง
“ย่อเข่าทั้งสองข้างลงพร้อมๆ กัน~ ได้นั่งลง~”
แต่พอหันหน้ามองทางประตูห้องแล้ว กลับพบว่ามีเซอแวนท์หนุ่มคนหนึ่งกำลังยืนกอดอกพิงกำแพง
เขาส่งสายตาเรียบนิ่งแรง แทบจะไม่ยอมรู้สึกอะไรมากกว่านี้เลยสักนิด
เหมือนอยากบอกเป็นนัยๆ ว่าขอไม่ตบมุกให้ละกัน
“นี่เจ้าทำอะไรอยู่น่ะ...ยูมิ”
“กรี๊ดด!! คะ...คูจัง!!? ปะ...ปะ...เปล่าๆๆ ไม่มีอะไรหรอก เมื่อกี้ไม่ใช่ลีลาของฉันนะ
ผีตัวไหนไม่รู้เต้นอยู่ต่างหาก กะ...ก็แบบว่า...”
พอความลนลานบังเกิด สติจึงเตลิดไปทั่วแล้วพูดอะไรไม่ถูกเลยค่ะ...
“...”
“ช่างมันเถอะ เดี๋ยวขอตัวไปข้างนอกก่อนล่ะนะ!”
ฉันพยายามพูดแก้ตัวสุดฤทธิ์ไม่ให้เสียความคูลของมาสเตอร์แห่งคาลเดียพร้อมรีบหยิบตั๋วแลกเซอแวนท์แรงค์สี่ดาวจากโต๊ะข้างหัวเตียงแล้ววิ่งออกนอกมายรูมเตรียมเข้าห้องดา
วินชี่ แต่ด้วยการที่กำลังลนลานหนัก เท้าขวาจึงเผลอเตะขอบประตูที่เปิดออกไม่สุดจนต้องทรุดลงคุกเข่ากับพื้นอย่างแรง
ตุ้บ!
“อ๊ากกก!! จะ...เจ็บโว้ยยย!!”
คือถ้าคุณผู้อ่านเคยเตะขาโต๊ะมาก่อนคงเข้าใจความรู้สึกนี้ดีมากถึงมากที่สุด!
“เอาจนได้นะ...มาสเตอร์ที่สติหลุดแบบนี้คงเดินเองไม่ไหวล่ะมั้ง”
เบอเซิกเกอร์หนุ่มถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินเข้าหาเพื่ออุ้มร่างฉันขึ้นในท่าอุ้มเจ้าหญิงโดยบอกว่าจะพาไปส่ง
ขอแค่บอกสถานที่ที่ต้องการมุ่งหน้าก็พอ
เกรี้ยวกราดแต่จิตใจอ่อนโยน...ช่างเป็นลักษณะนิสัยที่มีเสน่ห์เหลือเกิน
(ไรท์ : อย่าอวยแฟนตัวเองนักเซ่!!)
เวลา 16.00 น.
หลังจากนอนเจ็บเท้าอยู่ห้านาทีในอ้อมกอดของคูจังระหว่างการเดินทาง
ฉันก็รีบกระโดดลงม้วนหน้าประมาณสองตลบเข้าห้องทำงานของดา วินชี่อย่างเฉียดฉิวแล้วบอกให้เขากลับไปรอที่มายรูม
ทำเอานึกถึงเหตุการณ์ที่เหล่านักเรียนวิ่งเข้าแถวหน้าเสาธงยามเช้าเลย
ทว่า...ห้องนี้กลับมืดแปลกๆ
ไม่มีการเปิดไฟเหมือนที่เคยเป็นประจำ คือแบบมืดเบอร์แรงจนต้องจินตนาการภาพลักษณ์เอาเองแล้วพยายามเดินคลำหาโซฟา
แน่นอนว่ามันหายไปและถูกแทนที่ด้วยอย่างอื่น
“เฮ้ย...ที่นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย”
ฟึ่บ!
ในจังหวะนั้นเอง เสียงเปิดสวิตช์ก็ดังมาจากข้างหน้าพร้อมแสงไฟอันเจิดจ้าสาดส่องลงกระทบใบหน้า
ฉันรู้สึกแสบตาชั่วขณะก่อนที่จะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองรอบตัว และสิ่งที่จะพบต่อจากนี้กำลังทำให้ช็อกโลกแทบหัวใจวาย
ตรงกำแพงทั้งสองข้างมีเหล่าหลอดแคปซูลหลากขนาดวางตั้งเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ
ไม่มีสลับความสูงกันเลยสักแถว ที่สำคัญคือมีเซอแวนท์ชายหญิงแรงค์สี่ดาวทุกตัวซึ่งแลกได้โดยตั๋วหนึ่งใบ
พวกเขาทั้งหมดกำลังอยู่ในชุดซับในสีขาวเหมือนโฮมุนครูสที่ถูกกักเก็บไม่มีผิด
“นะ...นี่ตูกำลังหลงมิติเข้าผิดเรื่องอยู่รึเปล่าฟร้าา!!”
“โนๆๆ เธอยังไม่หลุดไปเรื่องอื่นสักหน่อยนี่นา ยูมิจัง”
ช่วงที่กำลังยืนช็อกโลกหลายวินาที
เจ้าของห้องอย่างดา วินชี่ได้เริ่มเดินออกจากห้องส่วนตัว โดยเธอใส่ชุดของเซอแวนท์คลาสแคสเตอร์ชื่ออาวิเคบรอนแทนชุดดั้งเดิม
แถมบนโต๊ะยังมีโมเดลโกเล็มหินและกระดานหมากรุกอีกด้วย
ช่างกล้าพูดว่าไม่ได้หลุดเข้าเรื่องอื่นจริงเลยเนอะ...
“เอาล่ะๆ ครั้งนี้เธอมาเพื่อแลกเซอแวนท์แรงค์สี่ดาวสินะ”
อีกฝ่ายทักถามฉันพร้อมเดินไปนั่งบนเก้าอี้ของตัวเอง
เคลียร์โต๊ะให้มีพื้นที่ในการวางแผ่นเมนูขนาด A4 เตรียมทำหน้าที่ต่อ
เอิ่ม...นี่หล่อนคิดว่านั่นเป็นแผ่นเมนูอาหารตามภัตตาคารรึไงยะ!!
“งั้นเดินเข้ามาจิ้มเลือกตัวที่ต้องการแล้วยื่นตั๋วใบนั้นได้เลยจ้า”
“อะ...อื้ม”
แต่ก็...ช่างมันเถอะ รีบๆ
เลือกแล้วรีบๆ ตามอัพเลเวลให้เสร็จสรรพจะดีกว่ามั้งเนาะ
ผ่านไปหลายนาที
หลังจากจิ้มเลือกเซอแวนท์แรงค์สี่ดาวและยื่นตั๋วแลกกับดา วินชี่เรียบร้อย เธอบอกฉันให้รอที่มายรูมก่อนเพราะต้องใช้เวลาในการทำอะไรบางอย่างอันเป็นความลับ ตอนแรกอยากจะทักท้วงอยู่หรอก แต่พอเป็นความลับสุดยอดขนาดนั้นก็ช่วยไม่ได้
อีกอย่างนะ...คูจังที่อุตส่าห์บอกให้รอในห้องนี้คือหายหัวไปไหนอีกแล้วก็ไม่รู้
ดื้อด้านจริงๆ เลย
กึกๆๆ
“หือ? เสียงอะไรหว่า...”
จังหวะนั้นเอง
เสียงปริศนาก็ดังมาจากฝั่งประตูห้อง ฟังดูคร่าวๆ แล้วเหมือนอะไรสักอย่างที่กำลังดิ้นในกล่องไม้
ฉันไม่รอช้ารีบลุกขึ้นเดินไปหาต้นเสียงแล้วยื่นมือเปิดประตูออก สิ่งที่พบตรงหน้าเกือบจะใกล้เคียงจากการคาดเดา
แต่มันเป็นกล่องของขวัญสีแดงริบบิ้นเหลืองขนาดใหญ่แทน
“...”
หมดคำพูดกันเลยทีเดียว...ถามจริงเหอะ ใครมันลากกล่องนี้มาหน้าห้องได้ล่ะเนี่ย
กึกๆๆๆ
และเหตุการณ์ต่อจากนี้ภายในไม่กี่วินาทีกำลังจะทำให้ความฝันเด็กๆ
พังทลาย!!
โพล๊ะ!!
“กรี๊ดดด!! ผะ...ผีหลอกงั้นเร๊ออ!!?”
ฉันเริ่มกระโดดเด้งด้วยความสะดุ้งโหยงราวกับเห็นวิญญาณตัวเป็นๆ
เพราะกล่องของขวัญใบนั้นมีแขน-ขางอกทะลุออกมา มือสองข้างค่อยๆ
ยกขึ้นเหนือหัวเพื่อพยายามดึงริบบิ้นแก้มัดและเปิดฝาโยนทิ้งลงพื้น ถึงจะยังไม่เห็นหัวแต่ก็รู้เลยว่าคนที่อยู่ในกล่องเป็นใคร
“เอ่อ...มาสเตอร์ ช่วยแกะกล่องออกให้ผมทีเถอะครับ”
“ดะ...ได้ค่ะ อาจารย์!!”
ใช่แล้ว...เขาคนนั้นคือเซอแวนท์แรงค์สี่ดาวที่ฉันเลือกมาล่าสุด
...อาจารย์ผู้แสนอ่อนโยนจากตำนานกรีก ไครอน
ยังไงล่ะ!!
[ ปิดท้ายหลังไมค์ ]
ไครอน : งั้นขอแนะนำตัวให้รู้จักก่อนละกัน ผมชื่อ ไครอน คลาสอาเชอร์ หวังว่าความรู้จากตัวผมนี้จะช่วยท่านได้ไม่มากก็น้อยนะครับ
ยูมิ : สะ...สวัสดีค่ะ หนูชื่อ อิชิมารุ ยูมิ มาสเตอร์นัมเบอร์ 021 ยะ...ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ
อาจารย์!
คูอัลเตอร์ : คูฮูลินน์อัลเตอร์...คนรักของยูมิ ยังไงก็ช่วยดูแลนางในฐานะอาจารย์ให้ดีๆ
ล่ะ
ไรท์ : สวัสดีค่า ชื่อของฉันคือ Japanitsu จะเรียกว่า เจแปน
หรือ เจ ก็ได้ค่า~
ยูมิ : เดี๋ยวๆๆ นั่นมันนามแฝงของหล่อนไม่ใช่รึไงยะ!!
ไรท์ : โธ่...จะเป็นไรไปเล่า ถ้ามันเป็นชื่อก็น่าจะเรียกได้อยู่แล้วนิ ใช่มั้ยคะ
อาจารย์ไครอน
ไครอน : แน่นอนอยู่แล้วครับ //ยิ้มกว้างอย่างสดใส
ยูมิ+ไรท์ : ว้าวว~ มันช่างเจิดจรัสซะเหลือเกินค่าา~ //ตาลุกวาวเป็นรูปหัวใจ
คูอัลเตอร์ :
...ไครอน ฝากปลุกสติสองคนนี้ให้หลุดจากการเสพกาวหน่อยละกัน
ข้าขอตัวไปทำธุระที่ห้องดา วินชี่ก่อน
ครืดด~ (เสียงประตูห้องเปิดออก)
ไครอน : อืมม...แล้วทีนี้ผมควรทำยังไงดีล่ะครับเนี่ย...
[ The End ]
ความคิดเห็น