ภพอโยธยา

ภพอโยธยา

หนูแดง

คำโปรย

‘บัวชมพู’ หญิงสาวทายาทกิจการค้าของเก่าอย่างร้าน ‘พรนิรมิต’ ได้นำกำไลทองหัวบัวซึ่งเป็นของเก่าเก็บสมัยปลายกรุงศรีอยุธยากลับมาจากตลาดค้าของโบราณที่ประเทศอังกฤษ ด้วยหวังจะนำมาขัดสีฉวีวรรณเพื่อจำหน่ายให้กับผู้สะสมเครื่องประดับโบราณ

หากทว่าในการนำกำไลทองวงนี้กลับมานั้น ดันทำให้เธอต้องย้อนกลับไปในอดีตช่วงสมัยก่อนกรุงศรีอยุธยาจะถูกตีแตกเพียงแปดปี

การปรากฏตัวอย่างประหลาดของบัวชมพูนั้น ทำให้เธอถูกลือไปต่างๆ นานาว่าเป็นหญิงพิลึกวิปลาส ไม่เว้นแม้กระทั่ง ‘ขุนเขมวันต์เทวา’ ที่ได้ยินเรื่องลือหนาหูนี้เช่นกัน หากแต่เขากลับไม่ได้สนใจเธอเพราะคำเล่าลืออันประหลาด สนใจแค่เธอพูดภาษาของพวกวิลาสตาน้ำข้าวได้

เธอเป็นใคร มาจากไหน แล้วทำไมถึงได้พูดภาษาต่างชาติได้คล่องปร๋อกัน?

เรื่องนี้ยากที่บัวชมพูจะอธิบายพอๆ กับการหาทางกลับไปยังเวลาปัจจุบัน

แต่เรื่องที่ยากกว่านั้นคือการที่บัวชมพูถูกขุนเขมวันต์เทวาฉุดรั้งเอาไว้ด้วยความเสน่หาที่ผุดพรายขึ้นมาอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

ดอกบัวชมพูถูกพัดพามาไกล ครั้นเบ่งบานแล้ว ก็ยากที่ผึ้งภมรที่ได้ดอมดมแล้วครั้งหนึ่งจะยอมปล่อยมือ

จะทำอย่างไรถึงจะตรึงบัวชมพูดอกนี้ไว้ในภพอโยธยาได้กันหนา...

ขุนเขมวันต์เทวาใคร่รู้ให้กระจ่างนัก

....................................

TALK

สวัสดีค่ะทุกคน 

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายที่หนูแดงแต่งเอาไว้แต่งแต่ปี 2562 แล้วหยุดเขียนไปด้วยเหตุผลบางประการค่ะ

ผ่านไปหลายปี ตอนนี้ตกผลึกแล้วว่าควรจะเขียนต่อยังไงดีเลยมาต่อให้จบ

สำหรับใครที่รออยู่ ต้องขอขอบคุณมากๆ เลยนะคะที่ติดตามกันจนถึงตอนนี้ 

ส่วนท่านที่มาใหม่ หนูแดงก็ขอฝากนิยายรักโรแมนติก - พีเรียดไทย เรื่องนี้เอาไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะคะ

หวังว่าจะสร้างความสนุกให้ทุกท่านได้ค่ะ

P์N