I wanna your love....

เนื้อเรื่อง

Title : I wanna your love.

 

Paring : YooSu  feat. YunJae.

 

Author : Nu ' Hunnie.

 

Talk :  ฟัง Kiss Shita mama ของ tvxq ก่ะ ON&ON บลิ้วไปด้วยจะดีมากกกก~~~

 

               

 

 

 

 

 

คุณเคยได้ยินคำว่า ‘เจ็บปวด’ …ใช่ไหมฮะ

แล้วคุณเคยรู้สึกอย่างนั้นรึป่าว...

ผมน่ะ...

 

 

 

“ยูชอน~ นายไปเที่ยวกับฉันได้ไหม”

 

“ฉันไม่ไป !!”

 

 

 

ผมน่ะ...เจ็บปวดจนมันชินชาไปแล้ว...

 

 

 

“แจจุง~ ยุนโฮฝากไอนี่มาให้น่ะ” ผมยื่นกล่องของขวัญสีแดงให้กับเพื่อนรักที่ผมรักมากที่สุดตรงหน้า….

 

 

 

ชอง ยุนโฮ.....คนรักของคิม แจจุง เพื่อนรักของผม

 

 

 

“ขอบคุณนะจุนซู” แจจุงยิ้มหวานให้กับผม รอยยิ้มแบบนี้สินะที่ทำให้ทุกคนหลงรักแจจุงได้อย่างง่ายดาย ไม่เว้นแม้กระทั่ง ‘คนรักของผม’

 

 

 “อะไรเหรอแจจุง ขอดูด้วยได้ม่ะ” ผมยิ้มให้แจจุง แต่ยังไงรอยยิ้มของผมก็สู้แจจุงไม่ได้อยู่ดี แจจุงยื่นกระดาษสีขาวที่มีรอยเปื้อนหมึกให้กับผม ที่แจจุงเพื่งจะแกะออกจากกล่องกระดาษสีแดงนั่น

 

 

 

‘เย็นนี้เจอกันที่ร้านเดิมนะ..ยุนโฮ’

 

 

 

“ยุนโฮนี่โรแมนติกจังเลยนะ แค่นี้ก็ต้องห่อเป็นกล่องของขวัญด้วย”

 

“แฮะ ๆ ” แจจุงหัวเราะเบา ๆ ให้กับผม

 

 

 

 

ถ้าคนรักของผม ‘โรแมนติก’แบบนี้ได้ก็คงจะดีสินะ

 

 

 

 

 

RRRRRRRrrrrrrrrr

 

 

“ยูชอน” ผมกรอกเสียงลงไปบนโทรศัพท์เมื่อปลายสายที่ผมกดหมายเลยปลายทางไปถึง....

 

 

“มีธุระอะไร....ถ้าไม่ใช่เรื่องด่วนวางสายไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ฉันไม่ว่างคุยกับนาย”

 

 

“เอ่อ....”

 

 

“ฉันให้เวลานายพูดอีกหนึ่งนาที”

 

 

“วันนี้วันเกิดแจจุง ฉันจะชวนนายไปซื้อของมาจัดงานปาร์ตี้เซอร์ไพรส์แจจุงกัน”

 

 

“……….”

 

 

“เอ่อ...ไม่ว่างก็ไม่เป็นไร...งั้นแค่นี้/”

 

 

“เดี๋ยว ! อีกครึ่งชั่วโมงฉันจะไปรับนายที่บ้าน เตรียมตัวไว้แล้วกัน rrrrrr”

 

 

 

 

คงเป็นเพราะ ‘แจจุง’สินะ .....

เค้าถึงไปกับผมได้....

 

 

 

.

.

.

 

 

พอผมซื้อของเตรียมจัดงาน....ผมกับยูชอนก็เลยตกลงกันว่าจะจัดงานที่คอนโดของผม......

 

 

“ยูชอน....ถ้าถึงวันเกิดฉันบ้าง นายจะทำแบบนี้ให้ฉันไหม” ผมถามอะไรออกไป...ผมน่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้วนะ..

 

 

“ถ้าฉันรักนาย..ฉันจะทำให้”

 

 

 

 

หึ! ...ผมสมเพชตัวเองจัง..

 

เจ็บดีไหมล่ะคิม จุนซู....

 

“ถ้าฉันรักนาย..ฉันจะทำให้”

 

มันไม่มีวันที่นายจะรักฉันได้หรอก...

 

คำพูดที่ไม่บอกว่าจะทำให้หรือไม่ทำให้....

 

แต่กลับตอบด้วยคำพูดตอกย้ำผมมากกว่านั้นเป็นร้อย ๆ เท่า......

 

 

 

 

 

......ทำไมผมถึงรู้สึกเจ็บหน้าอกมากเลยหล่ะ....

 

..............เจ็บจนจะขาดใจ.....

 

 

 

 

“นายจัดไปก่อนแล้วกัน ฉันจะไปซื้อเครื่องดื่มเพิ่ม”

 

 

 

 

.................ผมยังเจ็บอยู่จริง ๆ นะ....

 

..........................เจ็บที่หัวใจ...

 

.............เจ็บมาก......

 

 

 

 

“นี่ ! จุนซู ....ฉันบอกให้นายจัดของรอฉันไปก่อน ฉันไม่ได้ให้นายมานอนสบายอย่างนี้” เอาอีกแล้ว....ผมทำให้ยูชอนไม่พอใจอีกแล้ว คำพูดที่กระแทกจิตใจผมนั่น....มันทำให้ผมปวดหัวใจขึ้นมาอีกแล้วสิ...

 

 

 

 

 

 

....................ไม่รู้ว่าผมร้องไห้ตอนไหน....

 

..........รู้แต่เพียงว่าผมรู้ว่าผมหลับ....

 

...................หลับไปจนกระทั่งยูชอนมาปลุกผม....

 

.............ที่ผมเศร้าขนาดต้องร้องไห้จนเผลอหลับเลยเหรอ...

 

 

 

 

 

นั่นสินะ ! ใครที่ไม่เป็นผมไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน...

 

 

 

 

 

“แจจุง~ นายมาหาฉันที่คอนโดได้ไหม”

 

“อืม~ ได้สิ” เสียงพูดของแจจุงดูซึม ๆ คงเป็นเพราะคิดว่าทุกคนลืมวันเกิดของตัวเองหมดสินะ อ้อ ! ที่ผมคิดว่าแจจุงเศร้านะ ก็เพราะ แผนนี้ยุนโฮร่วมมือกับผมด้วย....

 

 

 

 

.

.

.

 

 

 

‘เอี๊ยด’

 

 

 

เสียงเปิดประตูจากใครคนหนึ่ง...ผมคิดว่าแจจุงคงมาแล้วหล่ะ..

 

 

“จุนซู ๆ ๆ นายทำไมอยู่มืด ๆ เนี่ย” ทันทีที่มือของแจจุงกำลังจะเอื้อมไปกดสวิตซ์ไฟ ทันใดนั้นพวกผมก็ชิงเปิดขึ้นมาซะก่อน พร้อมกับร้องเพลงแฮปปี้เบริดเดย์....

 

 

Happy Birthday to u..

 

Happy Birthday to u..

 

Happy Birthday ….. Happy Birthday..

 

 

 

 

Happy Birthday to my JaeJoong.

 

 

 

 

ท่อนสุดท้ายผมกับยูชอนปล่อยให้ยุนโฮร้องเดี่ยว..สีหน้าของยูชอนสลดลงมาก...ยุนโฮถือเค้กไปยืนตรงหน้าใกล้ ๆ แจจุงมากขึ้น แจจุงยิ้มทั้ง

 

น้ำตา ก่อนจะอธิษฐานแล้วเป่าเค้กนั่น...

 

 

 

 

 

.......ผมอยากมีวันแบบนี้มั่งจัง...

 

.................แต่มันคงเป็นไปไม่ได้....

 

.....ผมไม่รู้ว่าผมจะอยู่ถึงวันนั้นรึป่าว...

 

............................วันที่ยูชอนทำแบบยุนโฮให้กับผม....

 

...........เพราะ มันอาจจะไม่มีวันนั้นเลย....

 

......................แต่ผมก็หวังนะ....

 

.......แค่ความหวังของคน....

 

...................ช่างมันเถอะ ผมไม่อยากพูด.....

 

 

 

 

 

 

.....พวกผมฉลองงานวันเกิดแจจุงจนกระทั่งดึก ยุนโฮเลยจึงขอตัวพาแจจุงกลับบ้าน..ซึ่งตอนนี้ก็เลยเหลือแค่ผมกับยูชอน...ยูชอนคงจะเสียใจมากเลยเมาจนไม่ได้สติ...

 

 

 

 

 

“ยูชอน~.....นายไปนอนในห้องฉันก่อนก็ได้ เดี๋ยวฉันจะนอนข้างนอกเอง” ผมสะกิดปลุกคนที่เมาไม่รู้เรื่อง...

 

 

“นายไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฉันจะกลับไปนอนบ้าน”

 

 

“นายไม่ได้เมาเหรอ” ผมถามออกไป..ยูชอนไม่ได้เมาหรอกเหรอ..แล้วไอท่าทางแบบเมื่อกี้ล่ะ

 

 

“นายคิดว่าเหล้าแค่นี้จะทำให้ฉันเมาได้เหรอ” ผมเข้าใจแล้ว...ยูชอนคงไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจแบบนั้นสินะถึงได้แกล้งเมา....

 

 

“ยูชอน~ ทำไมนายไม่ลองตัดใจจากแจจุงมั่งล่ะ แจจุงน่ะมีคนรักแล้วนะ” คิม จุนซู...นี่นายกำลังถามอะไรออกไป

 

 

“ฉันยอมคบกับนาย แต่ไม่ได้แปลว่านายจะยุ่งกับฉันได้นะ”

 

 

“……”

 

 

“น่าจะรู้ดีแก่ใจอยู่แล้วว่าฉันคบกับนายเพื่ออะไร” ยูชอนทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านี้ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องของผม...

 

 

 

 

......นั่นสินะ..ผมน่าจะรู้ดีว่ายูชอนคบกับผมเพราะอะไร....

 

.............ยูชอนไม่เคยรักผม...

 

.................แต่ที่คบกับผม...

 

.....................ก็แค่สามารถทำให้เค้าอยู่ใกล้แจจุงได้....

 

 

 

 

 

...............เจ็บอีกแล้วสินะ.....

 

.....เจ็บบ่อยไปไหม......

 

...........หัวใจของผมมันเต้นเร็วเกินไปไหม....

 

...ผมไม่อยากเจ็บอีกต่อไปแล้ว....

 

.........ผมควรจะทำยังไงดี....

 

 

 

 

 

“แจจุง~ เสาร์อาทิตย์นี้เราเที่ยวทะเลกันดีม่ะ”

 

 

“อืมก็ดี.....ยูชอนไปด้วยกันนะ”

 

 

“อืม”

 

 

“แล้วไม่ชวนยุนโฮไปเหรอ” ผมถามแจจุงออกไป ผมเห็นสายตาของยูชอนเปลี่ยนไปเล็กน้อย จากที่แววตาที่เคยยิ้มแย้ม กลับเป็นแววตาที่ขุ่นมัว...

 

 

“ยุนไม่ว่างน่ะ เสาร์อาทิตย์นี้ต้องไปดูงาน” แล้วแววตาของยูชอนก็กลับมายิ้มแย้มอีกครั้ง ผมดีใจจัง....

 

 

 

 

.

.

.

 

 

 

 

....และแล้ววันที่พวกผมกำลังจะไปเที่ยวกันก็มาถึง....

 

 

 

 

“เร็ว ๆ ได้ไหม....อย่าเป็นตัวถ่วงนักเลย” ผมเป็นตัวถ่วงอีกแล้วสินะ....ผมรีบจ้ำอ้าวเดินไปขึ้นรถของยูชอน...ผมได้นั่งข้าง ๆ คนขับซึ่งยูชอนเป็นคนขับ แต่ผมว่ายูชอนไม่ได้อยากให้ผมนั่งตรงนี้สักนิด คนที่ยูชอนอยากจะให้นั่งคงเป็นแจจุงมากกว่า แต่แจจุงบอกว่าผมเป็น 'คนรัก' กับยูชอนจะให้แจจุงนั่งหน้าได้ไง....

 

 

 

 

นายคงไม่รู้สินะ ว่าคำว่า‘คนรัก’ไม่มีทางเป็นไปได้สำหรับฉันกับยูชอน

 

 

 

 

ตลอดทางที่ยูชอนขับรถนั้น ยูชอนก็เอาแต่ชวนแจจุงคุยเรื่อยเปื่อย แม้กระทั่งชื่อของผมยูชอนยังไม่เคยหลุดปากเรียกผมสักครั้ง.....

 

 

 

“ยูชอน.....จอดตรงมินิมาร์ทข้างหน้าได้ไหมฉันจะลงไปซื้อของกินเพิ่ม มันหมดแล้ว” ยูชอนไม่พูดไม่ตอบอะไรแต่กลับขับชะลอลงเมื่อใกล้ถึง

 

มินิมาร์ทนั้น...

 

 

 

 

ผมเดินเข้าไปซื้อของใมมินิมาร์ทนั้นไม่นานนักผมก็ออกมาพร้อมกับของในมือ ที่มีถุงขนมถุงใหญ่สองสามถุงกับน้ำอัดลมกระป๋องสามสี่

 

กระป๋อง.....

 

 

 

 

 

ในระหว่างที่ผมกำลังจะข้ามถนนนั้น....

 

 

กึก ! ทำไมผมถึงรู้สึกหายใจไม่ออกล่ะ......

 

 

 

 

 

...........ภาพข้างหน้า....

 

.....ภาพข้างหน้าภายในรถของยูชอน....

 

.........ภาพที่ยูชอนกำลังนั่งอยู่ที่เบาะหลัง...

 

......ภาพที่ยูชอนกำลังจะก้มลงไปจูบแจจุงที่กำลังหลับไม่รู้เรื่องอยู่.....

 

 

 

 

 

 

.....ผมเจ็บ....

 

....ทำไมผมถึงเจ็บตรงที่หน้าอกมากขนาดนี้.....

 

........ขาทั้งสองของผมก้าวแทบไม่ออก....

 

..................ผมจะต้องรีบเดินไปให้ถึงรถใของยูชอนให้เร็วที่สุด....

 

......ไม่งั้นผมต้องล้มลงอยู่ตรงนี้แน่.....

 

 

 

 

 

....ในที่สุดผมก็ลากขาทั้งสองข้างของผมมาอีกฝั่งของถนนจนได้....

 

ยูชอนลงจากรถมานั่งที่เบาะหน้าคนขับเหมือนเดิม...

 

 

 

“จะยืนอีกนานไหม รีบ ๆ ขึ้นรถสิ” ผมรีบ ๆ ก้าวขึ้นรถให้เร็วที่สุดก่อนที่ผมจะโดนกระแทกไปมากกว่านี้...

 

 

...วันนี้ผมรู้สึกถึงลางไม่ดีเลยล่ะ.....

 

........ผมไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น.....

 

...............แต่ผมรู้ว่ามันต้องมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นแน่ ๆ ........

 

 

 

“ถึงแล้ว~ เดี๋ยวนายลงไปจองห้องพักก่อนแล้วกัน แล้วฉันจะปลุกแจจุงแล้วตามไป”  ยูชอนสั่งผม ผมพยักหน้าหงึกหงีก ๆ ก่อนจะลงจากรถแล้วตรงดิ่งไปตรงล็อบบี้ของโรงแรมเพื่อเช็กอิน....

 

 

.........สุดท้ายผมก็จองห้องทั้งหมดสามห้อง มันจะได้ไม่มีปัญหา......

 

.

.

.

 

“มากันพอดีเลย ฉันกำลังจะโทรตาม” ผมพูดยิ้ม ๆ ให้แจจุง ..แจจุงก็ยิ้มตอบ แต่อีกคนนี้สิ...

 

“จะโทรตามทำไม !!” ผมไม่พูดอะไร ดูเหมือนว่าแจจุงจะเคลือบแคลงความสัมพันธ์ของผมกับยูชอนแล้ว..ผมจึงรีบยื่นคีย์การ์ดให้ทั้งคู่ดีกว่า...

 

“ฉันขอตัวไปพักก่อนนะ” ผมยิ้มเจื่อน ๆ ให้

 

“งั้นเจอกันตอนสี่โมงเย็นนะ” แจจุงพูดผมพยักหน้าให้ ก่อนจะเดินจากไป....

 

 

 

........ผมอยากพัก...

 

.............อยากจะพักจริง ๆ ......

 

....ทั้งกายและหัวใจของผม.....

 

 

 

.......ไม่รู้ว่าวันนี้ผมเป็นอะไร ทำไมผมถึงต้องรู้สึกถึงลางไม่ดีอะไรสักอย่าง...ผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้นเลย ไม่ใช่ว่าผมมีซิกเซ้นส์ แต่ว่าผมรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ ผมมาถึงห้องผมก็เป็นเวลาบ่ายโมง

 

พอดี ผมยังมีเวลาพักนี่นา...เตียงที่นี่นุ่มจัง..สมมุติถ้าผมตายผมจะได้นอนเตียงนุ่ม ๆ อย่างนี้ไหมนะ....ผมนี่คิดอะไรแปลก ๆ เนอะ...

 

 

 

    ........สงสัยผมคงหลับไปนานเหมือนกัน ยาที่ผมกินมันคงออกฤทธิ์ ผมจะทำยังไงให้ผมหายเป็นหวัดดีเนี่ย ผมกินยาทั้งยาแก้หวัด แก้ปวด เผื่อมันจะช่วยให้ผมหายปวดหัวใจได้บ้าง.....

 

ผมเหลือบมองนาฬิกา เข็มสั้นชี้ที่เลขสี่ ส่วนเข็มยาวชี้ที่เลยหก ...สี่โมงครึ่ง ผมเกินเวลามาครึ่งชัวโมง ผมจะโดนยูชอนว่าไหมเนี่ย....ผมรีบลุกไปอาบน้ำแต่งตัวทันที....

 

 

 

“นายนี่มันชักช้าดีจริง ๆ ” ทันทีที่ผมเปิดประตูออกมาผมก็พบยูชอนทันที คงจะมาตามผมสินะ...

 

“............”

 

“ทีหลังชวนคนอื่นเค้ามาก็อย่าเป็นตัวถ่วง !”

 

“..ขอโทษ” ผมไม่รู้จะพูดอะไรอีกแล้ว มันเหนี่อยจริง ๆ นะ หัวใจข้างซ้ายของผมมันก็เจ็บ ๆ ขึ้นมาแล้วสิ....

 

“แจจุงล่ะ” ผมถามออกไปหวังว่าระหว่างทางที่พวกเราเดินไปหาแจจุงที่ล็อบบี้จะได้ไม่เงียบบ้าง..

 

“รอนายจนจะหลับแล้วมั๊ง..แล้วก็เลิกพูดซะ ฉันรำคาญ !”

 

 

 

 

.........ผมมันน่ารำคาญ...

 

..................น่ารำคาญทุกอย่างที่บ่งบอกความเป็นตัวผม...

 

......อีกไม่นาน.....

 

...........ผมจะเป็นคนเดินจากเค้าไปเอง.......

 

 

 

 

“นี่ ! อาหารทะเลที่นี่อร่อยมากเลยเนอะ” เสียงของแจจุงพูดเจื้อยแจ้ว ทำเอาคนที่นั่งตรงหน้าผมยิ้มแทบแก้มปริ...

 

“นี่กุ้ง ! ทานเยอะ ๆ นะแจจุง ยิ่งผอม ๆ อยู่”

 

“นายมาตักให้ฉันทำไม ไปตักให้จุนซูนู่น” แจจุงโบ๊ยปากมาทางผม ผมส่งยิ้มเจื่อน ๆ ไปให้..

 

“รายนั้นน่ะไม่ต้องตักให้หรอก เพราะ เดี๋ยวอีกไม่นานเค้าก็แย่งนายกินหมด” ผมไม่พูดตอบอะไร ยูชอนเค้าคงรังเกียจผมอย่างสุด ๆ ถ้านายไม่อยากตักให้ฉันก็พูดตรง ๆ ก็ได้นะยูชอน..

 

 

 

...........หลังจากเราทานอาหารทะเลกันเสร็จในร้านอาหารหรูติดริมทะเลนั่น พวกเราก็มาเดินเล่นที่ชายหาด...แจจุงเดินนำหน้าพวกผม ปล่อยให้ผมกับยูชอยเดินกันสองคน....

 

 

......ระหว่างผมกับยูชอนมีแต่ความเงียบ.....

 

 

“ฉันว่าฉันจะไปซื้อน้ำกับขนมมานั่งกินกันตรงนี้ดีกว่า พวกนายอยากกินอะไรม่ะ”

 

“ฉันไปด้วย” แจจุงหันขวับมาทางผม

 

“นายอยู่กับยูชอนนี่แหล่ะ”

 

“ง่ะ~ ก็ได้...งั้นเอาขนมกับน้ำเปล่านะ” ผมพยักหน้าให้

 

“แล้วนายล่ะยูชอน”

 

“แบบแจจุง” นายช่วยหันมาตอบฉันสักหน่อยก็ยังดี อย่าหันหลังตอบทำเป็นไม่สนใจ ไม่ใส่ใจนักจะได้ไหม...

 

“งั้นเดี๋ยวมานะ” ผมหันหลังกลับ น้ำตาผมมันคลออยู่ที่เบ้าตา ทำยังไงดีล่ะ ผมยังไม่อยากให้มันไหลออกมาตอนนี้หรอกนะ ผมรีบปาดน้ำตาออกลวก ๆ ก่อนจะข้ามถนนไปซื้อของอีกฟั่งหนึ่ง....

 

 

 

 

.....ผมยังรู้สึกถึงลางไม่ดีอยู่นะ....

 

.........ผมสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไป ก่อนจะเดินไปหยิบของที่ต้องการแล้วตรงไปที่แคชเชียร์.....

 

...............ทันทีที่ผมออกมาจากมินิมาร์ทนั้น สายตาผมก็เหลือบไปมองเพื่อนของผมกับ 'คนรัก' ของผมอีกฝั่งหนึ่ง.......

 

.......ผมเจ็บหัวใจจัง.....

 

.............ยูชอนแล้วโอบมือไปทางด้านหลีงของแจจุงแล้วทำมือเป็นกล้องส่องทางไกล.....

 

...................ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก....

 

.....สีหน้าของยูชอนตอนนั้นดูสดใสมาก.....

 

................ผิดกับเวลาอยู่กับผม..........

 

 

 

............น้ำตาของผมมันไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้.....

 

......................ไม่รู้ทำไมขาของผมมันยังก้าวไปข้างหน้าอยู่ ทั้ง ๆ ที่มันควรจะอยู่กับที่.......

 

...........ตาของผมพร่ามัวไปด้วยน้ำตาที่บดบัง บวกกับตอนนี้เป็นเวลาหนึ่งทุ่มตรงท้องฟ้ามืดครึ้มอีก.....

 

................ผมเดินไปเรื่อย ๆ .........

 

 

'เอี๊ยด !!'

 

 

ปัง !!

 

โครม !!!!

 

 

...................ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนกับตัวเองล่องลอยอยู่อย่างนี้ล่ะ......

 

.......ผมเจ็บจัง.......

 

.......เจ็บที่หัวใจกับร่างกาย......

 

........ผมได้ยินแต่เสียงแจจุงที่เรียกชื่อผมซ้ำไปซ้ำมา......

 

...............ผมโดนรถชนเหรอ......

 

...........................นี่สินะ ! ลางร้ายที่ผมรู้สึก.....

 

..........แล้วเสียงของยูชอนล่ะไปไหน.......

 

.................ผมง่วงจัง.....

 

....................ผมคงหมดเวลาแล้วใช่ไหม......

 

 

 

 

.

.

.

 

        ยูชอนกับแจจุงพากันเดินวนไปมาอยู่หน้าห้องไอซียูอย่างไม่ลดละ ทันทีที่หมอเปิดประตูออกมายูชอนกับแจจุงก็รีบวิ่งตรงดี่เข้าไปหา....

 

 

“จุนซูเป็นยังไงบ้างฮะหมอ” ยูชอนถามเสียงสั่น...

 

“ผมเสียใจด้วยนะครับ คนไข้เป็นโรคหัวใจด้วยบวกกับร่างกายที่บอบช้ำมาก หมอไม่อาจรั้งชีวิตไว้ได้ คุณยังมีเวลาอีกไม่มากนะครับ” ทันทีที่หมดพูดจบแจจุงก็เป็นลมล้มพับไปทันที พยาบาลที่

 

อยู่บริเวณนั้นพากันพยุงแจจุงไปตรวจ....ยูชอนยืนอึ้งอยู่แป๊ปหนึ่งก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องทันที....

 

“จุนซู~” ทันทีที่เห็นสภาพของจุนซู ยูชอนอึ้งไป...

 

“จุนซู~ นายตื่นขึ้นมาสิ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ว่านายอีกแล้วนะ” ผมปาร์ค ยูชอน......ไม่รู้ว่าทำไมน้ำตาของผมมันถึงไหลออกมาไม่หยุด ผมรู้สึกเจ็บแทบขาดใจเมื่อเห็นร่างเล็ก ๆ นี่กำลังโนรถพุ่งเข้า

 

ชน....

 

“........” ร่างของจุนซูยังคงแน่นิ่งไร้การตอบรับใด  ๆ

 

“..ย่ะ..ยูชอน” จุนซูเรียกผมด้วยเสียงแผ่วเบา ๆ

 

“จุนซูนายฟื้นแล้ว เดี๋ยวฉันไปตามหมอนะ”

 

“ไม่ต้อง...ฉันอยากจะอยู่กับนายครั้งสุดท้าย” น้ำเสียงที่แผ่วเบา น้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาคู่สวที่ผมไม่เคยจะสังเกตนั่นทำเอาผมแทบลมจับ...

 

“นายเป็นโรคหัวใจทำไมฉันไม่เคยรู้” ผมถาม

 

“นายเคยถามฉันด้วยเหรอ” จึก ! เหมือนผมโดนมีดหลาย ๆ เล่มปักลงบนหน้าอกผม..นั่นสิ ! ผมเคยถามจุนซูบ้างไหม...

 

“ไม่..ต้อง..ทำหน้า..อย่าง..นั้นหรอก..ฉัน..ล้อเล่น” จุนซูยิ้ม ผมรู้ว่ารอยยิ้มนั่นจุนซูฝืนยิ้ม จุนซูพูดแทบจะไม่ได้อยู่แล้วยังมายิ้มอีก ใครจะมีเรี่ยวแรง...

 

“นายนอนพักเถอะ แล้วค่อยตื่นมาคุยกัน” ผมลูบที่หลังมือของจุนซูเบา ๆ เบามาก ราวกับว่าผมกลัวมือนั้นจะบุบสลาย...

 

“ถ้าฉันนอน..ฉัน..จะ..ไม่ได้ตื่นขึ้นมา..เฮือก...อีก” จุนซูหายใจหอบ

 

“จุนซู..ฉันขอ..นายนอนพักเถอะ” ผมพูดเสียงสั่นเครือ

 

“ร้องไห้ทำไม...นายรู้สึก เฮือก..เสียใจเหรอ” ร่างเล็กหายใจหอบมากกว่าเดิม ผมตกใจไม่น้อย...

 

“ฉันไม่รู้..แต่ฉันไม่อยากให้นายจากไป” ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ น้ำตาของจุนซูไหลลงมามากกว่าเดิมราวกับว่าผิดหวังกับคำตอบของผม...

 

“ถ้าเราเจอกันชาติหน้า..เฮือก....นายช่วย..ฮึก...รัก..ฉัน..หน่อยนะ”

 

“จุนซู !!!!”

 

“ฉัน..รัก...นาย” มือเล็ก ๆ ร่วงผล็อยลงจากมือของผม...ผมร้องไห้ออกมาอย่างไม่อาย...ความรู้สึกเสียใจอย่างนั้นเหรอ...

 

 

 

.......ผมรู้สึกเสียใจกับจุนซูอย่างงั้นเหรอ......

 

...............ผมรู้ตัวช้าไป...........

 

..................ผมพลาด..........

 

.............กว่าผมจะรู้ตัว.....

 

.........ว่าผม 'รัก' จุนซู.......

 

 

............ฉันขอโทษเรื่องที่ผ่าน ๆ มานะจุนซู.....ฉันรักนาย........

 

 

 

.

.

.

 

 

“อย่าร้องไห้หน่าแจจุง” มือใหญ่ ๆ ของยุนโฮลูบหัวคนรักตัวเองเบา ๆ เป็นการปลอบใจ...

 

“จุนซู..ฮึก..ตายอ่ะ” แจจุงยังคงพูดต่อ..

 

“ใครว่าฉันตายหา~....ฉันนั่งของฉันอยู่ดี ๆ ก็ว่าฉันตาย นายอยากหน้าสวยต่อไปไหมแจจุง” เสียงเล็ก ๆ แว๊ดขึ้นจากทางด้านหลังของแจจุง...

 

“ใช่ ! นายมาว่าเมียฉันตายได้ไง นั่งหัวโด่อยู่เนี่ย” ยูชอนโวยขึ้นบ้าง...

 

“ก็ในฟิคอ่ะ..จุนซูตายนี่นา..แล้วนายใจร้ายมากเลย” ยุนโฮปาดน้ำตาออกจากตาคู่สวยเบา ๆ

 

“มันก็แค่ฟิคน่ะพี่” ชางมินยืนพิงเสาพูดอยู่หน้าห้องครัว ปากก็เคี้ยวตุ้ย ๆ ส่วนมือทั้งสองข้างก็ถือขนมเช่นกัน...

 

“เรื่องจริงเด็กนี่ไม่โดนทอดทิ้งหรอก”  ยูชอนดึงตัวจุนซูเข้ามากอด ก่อนจะก้มหน้าลงไปจุ๊บแก้มใส ๆ นั่นเบา ๆ ..

 

“ยูชอนบ้า !”

 

 

 

 

..............The End.............