นู๋น้อยพุดดิ้ง

เนื้อเรื่อง

วันนี้เป็นวันที่ฉันตื่นมา........ในที่ที่เหมือนเดิมทุกวัน    เป็นเวลานานเท่าไหร่ก็จำไม่ได้

ความทรงจำที่มีต่อผู้ให้กำเนิดก็ช่างเลือนลางเหลือเกิน    จำได้แค่เพียงว่า แม่ ก้มมองดูฉันด้วยความรัก   และให้ฉันได้ดื่มนม........เลือดในอกของแม่

ฉันอยู่กับแม่ได้เพียงไม่นาน    เมื่อฉันมีอายุได้ประมาณ  1  เดือนฉันและแม่ก็ถูกพรากจากกัน
ฉันถูกส่งมาที่นี่.......พร้อมกับพี่น้องของฉัน      พวกเราไม่มีวันที่จะได้เห็นหน้าผู้ให้กำเนิดอีกแล้ว

ความเหงา   เศร้าที่ห่างแม่   ห่างบ้านคงมี    แต่อย่างน้อยที่นี่ก็ยังมีพี่น้องของฉันและเพื่อน

เพื่อนที่ถูกส่งมาอยู่ที่นี่เหมือนกัน........ถูกพรากจากอกแม่เหมือนกัน

ฉันมองดูเพื่อนๆพยายามส่งเสียง     เพื่อให้ผู้คนที่ผ่านไปมาแวะเวียนมาดูและเลือกตนเองออกไปจากที่นี่.........ไปยังที่ที่มีความรักให้มากกว่า

แต่ฉันไม่อาจทำอย่างเพื่อนๆของฉันได้   อาจจะฟังดูเหมือนบ้า.....แต่ฉันคิดว่าโชคชะตาจะทำให้ฉันพบใครบางคนคนที่เกิดมาเพื่อรักฉัน    คนที่จะไม่ทอดทิ้งฉันไม่ว่าจะเกิดอะไร    

และคนคนนั้น........คนที่ฉันจะรักและซื่อสัตย์กับเขาไปจนถึงวันสุดท้ายของลมหายใจ

วันนี้ก็เป็นเหมือนทุกๆวัน.........ฉันก็กำลังรอคนแห่งโชคชะตาอยู่เหมือนเดิม      ฉันกินเมื่อถึงเวลาที่เขาให้กิน    แต่ก็ยังดีที่มีน้ำดื่มไว้ให้เสมอเพราะช่วงนี้อากาศร้อน     ฉันจะได้คลายความร้อนลงบ้าง

เมื่อกินเสร็จฉันก็ครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่ใกล้ๆขวดน้ำ      เพื่อนๆคงคิดว่าฉันเพี้ยนที่ทำตัวนิ่งเฉย   ไม่สนใจจะทำตัวให้น่ารักในสายตาของใครๆ

“อุ๊ย!  น่ารักจังเลย    ซื้อเถอะนะๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“เอาออกมาดูใกล้ๆก็ได้นะคะ    มีเยอะ   แล้วก็ไม่แพงนะคะ    ราคาต่อรองกันได้ค่ะ”
“ตัวเองเค้าอยากได้น่ะ   ซื้อได้ไหมอ่ะ”
“จะดูแลได้เหรอ  หืม?”
“ได้  ได้   นะๆๆๆๆจะไม่ให้ตัวเองเดือดร้อนเลย   นะๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“จ้า   ตามใจ   อ้อนเก่งนักนะเรา”
“เย้!  ตัวเองใจดีที่สุดเลย”
“น้องเลือกดูได้ตามใจชอบนะคะ     พี่ขอไปดูลูกค้าทางนั้นแป๊ปนึง”

ฉันฟังบทสนทนาตรงหน้าอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไร     ฉันแกล้งทำเป็นหลับเหมือนทุกวันที่ผ่านมาเพื่อที่ใครๆจะได้มองผ่านฉันไป

“อุ๊ย!  ตัวเองดูสิหูเล็กๆ  น่ารักจังเลยอ่ะ    ดูๆพยายามเรียกร้องความสนใจกันใหญ่เลย”
“น่ารักดีนะ     ดูตัวนี้สิ   เข้าไปนอนในชามข้าวด้วยล่ะ”
“ไม่เอาๆๆๆ  ตัวใหญ่ออกจะเอาขึ้นหอได้ยังไงล่ะ   เขาจับได้กันพอดี”
“แล้วตัวเองอยากได้ตัวไหนล่ะ”
“อืม.....ตัวนั้นดีกว่า   ตัวที่หูบานๆน่ะ   ที่นอนข้างขวดน้ำอ่ะ”
“เออ...น่ารักดีแต่เป็นตัวเมียนะตัวเอง”
“ผู้หญิงย่ะ   ไม่ใช่ตัวเมีย   ก็ช่างแหละจะเอาอ่ะ   น่ารักออกหาวปากกว้างดี”
“จ้า......จ้า  ตามใจจ้า”
“พี่ค้าาาาาาาา   เอานี่ค่ะ   เท่าไหร่ค่ะ”
“1500  ค่ะน้อง”
“หูยแพงจัง    ลดไม่ได้เหรอคะ”
“ไม่แพงหรอกค่ะน้อง   ร้านอื่นแพงกว่าพี่อีกนะ”
“ค่ะ  ค่ะ  เอานี่แหละค่ะ”
“เดี๋ยวพี่จะเอาไปเช็ดตัวนะคะ  รอแป๊ปนึง”

อะไรนะฉันเหรอ!     เป็นไปไม่ได้ฉันรอคนแห่งโชคชะตาของฉันอยู่น้าาาาาา     แล้วหล่อนเป็นใครเนี่ย  จะซื้อฉันไปทำม้ายยย     เพื่อนฉันออกจะเต็มกรง  ไปเอาตัวอื่นซิยะ     ม่ายยยยยยยยย

“เสร็จแล้วค่ะน้อง  โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ”
“ค่ะ”

“น่ารักจังเลย   หนูชื่อพุดดิ้งนะลูก   ชื่อน่ากินมั้ย   นี่แม่นะคะ   แม่เป็นแม่ของหนูไงลูก”
นี่ๆๆ  หล่อนเป็นใครกันเนี่ยอยู่ๆก็มาทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉัน    เป็นแม่ฉันเมื่อไหร่ยะ   ที่สำคัญฉันเป็นหมาย่ะไม่ใช่หนู     หนอย.......เห็นฉันเป็นพูเดิ้ลน่าตาน่ารักบ้องแบ๊วเข้าหน่อย  หลงเสน่ฉันเชียว

“เอ้า  พุดดิ้งถึงห้องแล้วลูก    นี่ห้องเรานะคะ   หิวข้าวมั้ยเดี๋ยวแม่เอาข้าวให้หม่ำนะ”
ผู้หญิงคนนั้นวางฉันลง    ฉันดูห้องอย่างทึ่งๆ   ดมไปดมมาทั่วห้อง    เอ๋ห้องฉันก็ดูดีนิ

ฉันใช้ชีวิตอยู่กับแม่(ผู้หญิงคนที่ซื้อฉันมา)   นานเท่าไหร่แล้วนะ   แม่อาจจะเป็นคนแห่งโชคชะตาของฉันก็ได้
“พุดดิ้งงงงงงง     ไปเที่ยวข้างนอกกับแม่ไหมลูก”
ฉันกระดิกหาง(อันสั้นกุด)  ไปมาอย่างแรง   ย้ำ  อย่างแรงจนตัวสั่น   และพยายามไปตะกุยขาพ่อกับแม่และอ้อนด้วยท่าทาง(ที่คิดว่า)น่ารักสุดชีวิต   ท่องไว้ๆๆ   แม่ชอบหมาทำท่าน่ารัก   ปิ๊งๆๆๆๆ  เอาหนูไปด้วยนะคะแม่

“ตัวเองเอาพุดดิ้งใส่กระเป๋าเร็ว”
“จ้า  จ้า  เสร็จละไปกันเหอะ”

ฉันยื่นหน้าอันน่ารักบ้องแบ๊วออกมารับลม   เฮ้อ!  สายลมช่างเย็นสดชื่น    ผู้คนที่ขับรถสวนไปมาต่างชมว่าฉันน่ารักกันเป็นแถบ   แหม......หน้าตาน่ารักนี่ก็ทำใจลำบาก   ไปไหนใครๆก็ชม

เอ๊ะ!   แม่พาฉันมาที่ไหนนิ     ไม่เห็นเคยมาเลย   โห  มีเพื่อนๆเยอะเลย    จะพาฉันมาเล่นกับเพื่อนๆรึปล่าวนะ

“สวัสดีครับ  จะมาทำอะไรครับ”  ผู้ชายท่าทางใจดีเดินมาถามแม่
“พาตัวเล็กมาฉีดวัคซีนน่ะค่ะ”

เอ๊ะ!  วัคซีนคืออะไรนะ   นี่นายมาจอุ้มฉันทำไมยะ    รู้จักกันแต่ชาติปางไหนมาทำตัวสนิทสนม     แม่ๆๆๆ  เค้าจาเอาหนูไปหนายยยยย   แม่ๆๆสนใจหน่อยมัวแต่กรอกใบประวัติหนูอยู่ด้ายยยย     แม่จ๋าาาาาา     ม่ายยยยยยยย

“ท่าทางน้องพุดดิ้งนี่แข็งแรงดีนะครับ   ข่วนแขนหมอซะเลือดซิบเลย”    หนอยมาว่าฉันถึก
“เหรอคะ   ต้องขอโทษจริงๆค่ะ   เค้าคงกลัวมากน่ะค่ะ   ต้องขอโทษจริงๆนะคะ”
“ไม่เป็นไรครับ  เรื่องธรรมดา  แล้วเค้าฉี่ราดด้วยนะครับคงกลัวจัด”
“น่าอายจังลูก  เป็นผู้หญิง  ฉี่ราดได้ยังไงคะ  เท่าไหร่คะหมอ”
“.......  บาท  ครับ”
“ไป  พุดดิ้ง  กลับบ้านลูก”

แง้....แม่นะแม่หลอกหนูว่าจะมาเที่ยว     มาเที่ยวอะไรเจ็บจะตายอยู่แล้วง่ะ     ไม่เชื่อแม่แล้ว    ฉันพยายามส่งกระแสจิตหาแม่โดยทำตาปิ๊งๆๆ   ให้แม่เข้าใจ   ดูเหมือนจะได้ผล    

“โอ๋พุดดิ้ง   เจ็บมากมั้ยลูก   หนูต้องทนนะอีก  2  ครั้งเอง”

อะไรน้า.........   2  ครั้งเองงั้นเหรอ      ไม่เองน้าแม่     ไม่เองเลย  ตั้งต่างหากล่ะ  ตั้ง  2  ครั้งนะแม่   ไม่เอาหนูไม่อยากไป     ไม่ไปนะแม่  ไม่ไปน้าาาา     ม่ายยยยยยยยยยย



และแล้วเสียงครวญจากหมาน้อยผู้น่าสงสารก็ยังคงมีอยู่ต่อไป    ตราบนิรันดร์

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า  “ที่ใดมีหมา   ที่นั่นมีหมอ (หมา)”

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ขอบคุณน้า.......สำหรับคนที่หลงผิดแวะมาอ่าน   เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของเรา
ฝากตัวด้วยนะ   อย่าลืมเม้นเพื่อเป็นแนวทางนะจ้ะ       ขอบคุณมากๆๆจ้า