คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : *Speacial Part [เรื่องราวของไค ดีโอ ชานยอลและแบคฮยอน]
Speacial Part
เรื่อราวอไ ีโอ านยอลและแบฮยอน
ผมับแบฮยอนเป็นเพื่อนันมาั้แ่เ็ พวเรามีอะไรหลายๆอย่าที่อบเหมือนัน บ้านอพวเราอยู่ในอยเียวัน และพ่อับแม่อพวเรา็ยัเป็นเพื่อนสนิทันอี้วย เพราะแบฮยอนัวเล็และอ่อนแอว่า ผมึรับหน้าทีู่แลแบฮยอนั้แ่เ็ๆ ไปไหนมาไหน้วยัน เรียไ้ว่าที่ไหนมีแบฮยอนที่นั่น้อมีผม พวเราไม่เยห่าันเลยั้แ่เ็นโ เพราะวามผูพันที่เิาวามใล้ิทำให้วามรู้สึอผมที่แ่่อนิับแบฮยอนแ่เพื่อน อนนี้ลับแปรเปลี่ยนเป็นวามรัแบบนรัแทน ผมไม่เยบอแบฮยอนเลยว่าผมรู้สึยัไับเา แ่ผมไ้อยู่้าๆเาในทุๆวัน ผม็มีวามสุมาแล้ว
ผมิมาลอว่าวามสุอผมที่ไ้อยู่ับแบฮยอนะอยู่เสมอไป แ่แล้วผม็ิผิ เมื่อมีใรนหนึ่เินเ้ามาในีวิผมับแบฮยอน ปาร์ านยอล เพื่อนใหม่ที่เพิ่รู้ัันในรั้วมหาวิทยาลัย ้วยวามที่านยอลเป็นนอัธยาศัยี เฮฮาและเ้าับน่าย เาึสนิทับผมและแบฮยอนภายใน่วเวลาสั้นๆ นอาเาแล้วยัมีเพื่อนสนิทอแบฮยอน ผู้ายัวเล็ๆหน้าาน่ารั าโ ที่ื่อ ีโอเพิ่มเ้ามาอีน าที่เยไปไหนมาไหน้วยันแ่ผมับแบฮยอนสอน อนนี้ลับไม่เป็นอย่านั้น เมื่อมีนเพิ่มเ้ามา ่อว่าระหว่าผมับแบฮยอน็ว้ามาึ้น
วันเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนไป ผมรู้สึเหมือนถูีออาวามเป็นส่วนัว ผมเริ่มสัเว่าระยะหลัมานี่แบฮยอนับานยอลูะสนิทสนมันเป็นพิเศษ บารั้านยอล็แล้แบฮยอนนโนแบฮยอนุบ่อยๆ แ่ไม่ว่าานยอละทำอะไรแบฮยอน็หัวเราะอบใแล้วยิ้มให้เาเสมอ วามสนิทสนมและวามสัมพันธ์อานยอลับแบฮยอนำลัพันาไปเรื่อยๆ ูท่าทาานยอละอบ แบฮยอนอยู่ไม่น้อย แบฮยอนเอ็อบานยอลเ่นัน วันเิแบฮยอนที่ำลัะมาถึ ผมั้ใว่าะบอวามในใที่มี่อแบฮยอน่อนที่ะหมโอาส ผมยื่นล่ออวัให้แบฮยอน เารับไปแล้วอไว้ที่อ่อนมอมาที่ผมแล้วยิ้มีใเหมือนเ็ๆ รอยยิ้มที่สใสอแบฮยอนวระเป็นอผม ไม่ใ่านยอลนที่เพิ่รู้ััน
“ แบฮยอน ันมีอะไระบอนาย ” ผมพูออไปในที่สุ แบฮยอนเลิิ้วทำหน้าสสัย
“ บออะไรหรอ...หรือว่านายะแล้อะไรันอี ” แบฮยอนถามลับ้วยน้ำเสียสใส ผมลอบถอนหายใ่อนว้ามืออี้าอเามาุมไว้แน่น
“ ันอบนาย แบฮยอน... ” ผมบอไป แ่ไม่ทันที่ผมะพูอะไร่อ นัวเล็ที่ยืนรหน้าผม็ัมือลับ
“ ล้อเล่นน่า...นายเนี่ยนะอบัน... ”
“ นาย็รู้ว่าันไม่ใ่นอบล้อเล่น ันพูริๆนะ ” ผมพยายามอธิบาย
“ แ่ัน.... ” แบฮยอนหลบาผมแล้วเบือนหน้าไปยัลุ่มเพื่อนที่นั่ปาร์ี้อยู่อีมุมหนึ่อห้อ ผมมอไปทาเียวันับแบฮยอน เห็นานยอลำลัุยออรสับเพื่อนๆ
“ นายมีนอื่นที่อบอยู่แล้วสินะ นายอบานยอลใ่มั้ย? ” ผมถามออไป แบฮยอนหันลับมาแล้วยิ้มเื่อนๆ
“ อโทษนะ... ” เาบอผมแล้วเินเ้าไปร่วมวสนทนาับนอื่นๆ ถึแบฮยอนไม่ไ้อบรๆ แ่ผม็รู้ีในำอบนั้น ถึผมะเรียมใมาแล้วแ่พอเอาเ้าริผมลับรู้สึแย่ว่าที่ิเอาไว้
หลัาวันนั้นท่าทีอแบฮยอนที่มี่อผม็เปลี่ยนไป เวลาเอันเาะยิ้มเสมอ แ่เป็นรอยยิ้มที่เป็นารฝืนยิ้ม ไม่ใ่ยิ้มแบบริใอย่าที่เยเป็น ผมรู้ว่าเาทำัวไม่ถูเพราะสิ่ที่ผมพูไปในรั้นั้น แ่ถึแบฮยอนะเป็นอย่านั้นใอผม็เลิรัแบฮยอนไม่ไ้ริๆ ไม่ว่าแบฮยอนะทำอะไรหรือไปไหนมาไหน ผมะอยแอบามเาไปและอยปป้อแบฮยอนาที่ไลๆเสมอ
“ ูว่าูอบแบฮยอนว่ะ... ” านยอลพูึ้นในะยแ้วเหล้าึ้นมา ่อนระรวเียวหม วันนี้ผมับเามาื่มันแ่สอนที่บาร์แห่หนึ่ใล้ๆับมหาวิทยาลัย
“ มึมาบอูแล้วิว่าเาะรู้มั้ยล่ะ? ” ผมอบลับไป้วยน้ำเสียุ่นมัว
“ ็แ่บอให้มึรูู้ยั้อินเหล้าย้อมใ่อน ถ้าไปบอับเ้าัวรๆ ูไม่้อนั่ินให้เมาล่วหน้าัสามวัน่อนแล้ว่อยบอหรอวะ? ”
“ ู็อบ... ” ไม่รู้เพราะฤทธิ์แอลอฮอล์หรือเพราะใผมันแน่ ผมพูออไปลอยๆ านยอลหันมามอผม้วยสีหน้าแปลๆ ผมมอเาลับ้วยสายาที่บอว่าที่ผมพูไปผมริั
“ แล้วมึะทำยัไ? วัใสารภาพรัแบฮยอนพร้อมันเลยป่ะล่ะ? ” านยอลพูิล แ่ฟัาน้ำเสียอเาแล้ว ผมรู้ีว่าอนนี้เาไม่ไ้ลเลย
“ เฮ้ย ูแ่พูเล่น มึ็ริัไปไ้ ” ผมเปลี่ยนสีหน้าแล้วบอปั านยอลทำท่าำหมัะผม แ่ลายเป็นลมแทน
“ มึนี่ ทีหลัอย่าล้อเล่นแบบนี้อีนะ ูริันะเนี่ย ” เาบอแล้วยเหล้าิ่มไปอี็อ ถึเาะทำลลบเลื่อน แ่ผมเาไม่ออริๆว่าในใเาิอะไรอยู่
ผมะทำยัไีล่ะ? ในเมื่อทั้สอน่า็มีวามรู้สึีๆ่อัน แ่่าฝ่าย่าไม่บอัน และผมที่รับรู้ทุอย่า็ไม่ิะเป็นสื่อลาเผื่อถ่ายทอำพูพวนั้นให้ับทั้สอนหรอนะ ราบใที่ทั้สอนยัไม่ไ้บัน ผม็ยัไ้อยู่ใล้แบฮยอน ถึะรู้ว่าแบฮยอนไม่ไ้รัผมแบบนรั็าม ผมับานยอลไม่่อยไุ้ยันเหมือนเมื่อ่อน บาทีเวลาทัทายผม็รู้สึเหมือนเป็นารทัทายามมารยาทเท่านั้น ่วหลัมานี่ผมาเรียนบ่อยเพราะเรียับเรื่อนี้มา เพราะแบฮยอนเริ่มเียบและไม่่อยยิ้มให้เห็นเหมือนเมื่อ่อน พอผมถาม ำอบที่ไ้ลับมาทำให้ผมเรียหนัยิ่ว่าเิม แบฮยอนบอับผมว่าเารู้สึผิที่ไม่อาอบรับวามรู้สึผมไ้ แ่เา็รัผมแบบนรัไม่ไ้ เาบอับผมว่าเารู้สึผิ่อผม นไม่ล้าบอานยอลว่าิยัไับานยอล
“ มันฟัูบ้าใ่มั้ยล่ะ? เพราะนายเป็นเพื่อนที่ีที่สุอัน ันแร์นายมาริๆนะ ” แบฮยอนบอผมแล้วยิ้มเื่อนๆ หัวใผมพอโอย่าบอไม่ถู อย่าน้อยๆแบฮยอน็แร์ผมมาว่าานยอล แ่ผมไม่อยาทำให้แบฮยอนเศร้าเพราะผมอีแล้ว
สุท้ายผม็อวาม่วยเหลือาีโอ โยารให้ีโอแล้เป็นแฟนับผมเพื่อทำให้แบฮยอนสบายใว่าผมไม่ไ้ิเรื่อเาแล้ว ผมทำไ้ทุอย่าเพื่อวามสบายใอแบฮยอน ถ้าารทำแบบนี้มันทำให้ผมับเาและานยอลยัเป็นเพื่อนันเหมือนเิมไ้ แ่ถึผมะพยายามทำทุวิถีทาแล้ว็าม สิ่ที่ผมทำมัน็ไม่สามารถทำให้วามสัมพันธ์อผมับานยอลลับไปเป็นเหมือนเิมไ้ ผมรู้ว่า านยอลยัิใเรื่ออผมับแบฮยอนอยู่
ในทาลับัน ยิ่นานวันเ้าวามสัมพันธ์อผมับีโอ็เริ่มเปลี่ยนไป ไม่สิ... ถ้าะพูให้ถูือวามรู้สึที่ีโอมี่อผมเปลี่ยนไป ผมรู้ีว่าีโอิยัไับผมแ่ผม็ไม่สามารถอบรับวามรู้สึนั้นอเาไ้ริๆ
“ อโทษนะที่ึนายเ้ามายุ่ับเรื่อบ้าๆแบบนี้ ” ผมพูออไป้วยวามรู้สึผิ ีโอยิ้มน้อยๆ่อนอบลับมา้วยเสียเศร้าๆ
“ อื้ม...ถ้านายสบายใ ็ทำไปเถอะ ันไม่เป็นไร ”
แ่ีโอไม่เยเรียร้ออะไราผมเลย ถึแม้ผมะไม่สามารถรัีโอไ้แ่ผม็รับรู้ไ้ว่าเาเป็นนีแ่ไหน ผมรู้สึผิทุรั้ที่เห็นีโอยิ้มแล้วบอับผมว่าเาไม่เป็นไร ผมผิเอที่ึเาเ้ามาเี่ยวแ่ลับไม่สามารถอบรับวามรู้สึอเาไ้เลย....
Talk
อนพิเศษมาแล้ว ไม่เี่ยวับเนื้อเรื่อเลยสันิ
แ่เอามาเพื่อให้พอเ้าใับวามสัมพันธ์ ะมีอนพิเศษมาั่นเพื่อให้เ้าใ่ายึ้นนะ
อย่าลืม แท็ #ฟิฝันร้าย ้วยนะะ
:) Shalunla
ความคิดเห็น