ชีวิตที่สองของเทพโอสถสาวผู้ทรนง

“ถึงวาระสุดท้ายของข้าแล้วงั้นหรือ?” เซียนโอสถสาวผู้มีใบหน้างดงามสะพรั่งประหนึ่งนางฟ้านางสวรรค์กำลังนั่งขัดสมาธิอยู่บนบัลลังก์สีขาวงดงามวิจิตร ดวงตาสีฟ้าประหนึ่งทะเลทอประกายความเศร้าหมอง

เมื่อรู้ว่าวาระสุดท้ายของตนเองมาถึงแล้ว อารมณ์ทุกอย่างของหญิงสาวล้วนนิ่งสงบไม่เหมือนกับคนที่กําลังเผชิญหน้ากับความตายเลยแม้แต่น้อย…ดวงตาสีฟ้าทะเลคู่นั้นกลับเศร้าหมองลงยิ่งกว่าเดิม คล้ายกับว่าภายในใจยังมีสิ่งที่ยังคงอาลัยอาวรณ์อยู่

สิ่งที่นางถวิลหามาโดยตลอดหลายพันปีนับตั้งแต่ขึ้นมาแดนเซียน คือความสุขในการใช้ชีวิตดั่งคนทั่วไป นี่...เป็นสิ่งที่เซียนโอสถผู้เลื่องชื่อในแดนเซียนเช่นนางใฝ่หามาโดยตลอด

ตลอดหลายพันปีมานี้ หญิงสาวทุ่มเท แรงกายแรงใจ อุทิศตนเพื่อรักษาและช่วยเหลือผู้คนทั้งสามภพ ไม่ว่าจะเป็นเซียนหรือปีศาจตนใด ล้วนแต่เคยได้ความช่วยเหลือจากหญิงสาวมาแล้วแทบทั้งสิ้น

ภพภูมินรก เป็นดินแดนหลังความตาย เป็นสถานที่แห่งความทุกข์ระทมมีไว้สำหรับตัดสินบาปกรรมสำหรับดวงวิญญาณ โดยผู้ทำหน้าที่ตัดสินทว่าความปรารถนาของหญิงสาวที่ต้องการใฝ่หาความสุขในชีวิต…ก็เป็นเพียงความปรารถนาสุดท้ายก่อนที่จะตายก็เท่านั้นเอง

“ลี่เอ๋อร์ เจ้าอย่าร้องไห้” เซียนโอสถกล่าวเสียงอ่อนโยน มือขาวนวลประดุจหยกงามลูบศีรษะเด็กสาวตัวเล็กที่กำลังร้องไห้อยู่เบื้องหน้าด้วยความเอ็นดู

“อาจารย์ อย่าทิ้งลี่เอ๋อร์ไปนะเจ้าคะ” เด็กสาวตัวเล็กที่ถูกเซียนโอสถสาวลูบศีรษะอย่างเอ็นดู เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสะอื้น เบ้าตาของเด็กสาวมีหยดน้ำใสๆ ไหลออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน

“ความตายหาใช่สิ่งที่น่ากลัว บางทีความตายสำหรับอาจารย์อาจจะเป็นการหลุดพ้นอย่างหนึ่ง...” น้ำเสียงอ่อนโยนดังขึ้น ใบหน้างามของเซียนโอสถยิ้มอย่างมีความสุขขณะจ้องไปยังเด็กสาวที่กำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่เบื้องหน้า

“ถึงเวลาที่อาจารย์จะต้องไปแล้ว ดูแลตัวเองให้ดีนะเด็กน้อย…” และแล้วก็มาถึงช่วงสุดท้ายในชีวิตของเซียนโอสถผู้ยิ่งใหญ่แห่งแดนเซียน ดวงตาสีทะเลคู่งามค่อยๆ หลับตาลงอย่างช้าๆ สติของหญิงสาวค่อยๆ เลือนรางและสุดท้ายก็หมดสติลงพร้อมกับร่างงามที่ค่อยๆ สลายหายราวกับเมื่อครู่เป็นเพียงภาพมายา

“ฮือ อะ...อาจารย์” เด็กสาวตัวเล็กทรุดลงกับพื้น ใบหน้าจิ้มลิ้มเอ่อหนองไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตาสีเขียวมรกต