นิยาย รอความรักจากเธอ(แค่)คนเดียว Tfboys (wangyuan X you) (Roy X you) : Dek-D.com

A-
A+

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

"ขอร้องกลับมาหาฉันเถอะ อย่าไปเลย ฉันรักนายยยยย"

"หะ" ฉันตื่นมาจากความฝันนี้รอบที่ร้อยแล้วมั้ง ฝันว่าครองรักกับผู้ชายคนนึง แต่สุดท้ายก่อนจะตื่นเขาก็จากฉันไป ที่น่าแปลกคือ ทุกครั้งที่ฉันตื่นฉันจะจำหน้าเขาไม่ได้ หยั่งกับว่าเขาไม่มีตัวตนอย่างนั้นแหละ

"ฟ้าดินแยกเราเท่าไรไม่ขาด ภพชาติพรากเราห่างกันไม่ได้" ฉันหยิบโทรศัพท์และกดรับสาย "เดี๋ยวหนูจะย้ายไปแล้วค่ะ ม๊าโทรหาหนูอยู่ได้" ฉันกดตัดสายและเก็บเสื้อผ้า แต่เอ๊ะ โทรบอกพี่โมสต์ก่อนดีกว่า "ว่าไงโอลีฟ" เขารับแล้ว "พี่โมสต์ เค้าจะย้ายไปคอนโดแล้วนะ" พี่โมสต์คือแฟนของฉันเองแหละ ฉันได้ทุนมาเรียนต่อที่จีนและตอนแรกก็นอนห้องเช่า แต่พอเก็บเงินพอแล้วเลยจะไปอยู่คอนโด "อ๋อ ดีเลยสิจะได้ไม่ต้องอยู่ห้องแคบๆ เฮ้ย พี่คุยไม่ได้แล้วไอเต๋าเรียกแล้ว พี่ไปก่อนนะ รักนะครับ" เห้อ เดี๋ยวนี้พี่โมสต์คุยกับฉันน้อยลงเพราะติดเพื่อน หรือทำโปรเจคล่ะมั้ง "คิดอะไรเพ้อเจ้ออีกแล้วเรา ไปดีกว่า"

ณ คอนโดxxx ห้อง302

"ว้าว สวยๆ" ฉันปรายตามองไปรอบห้อง สวยใช้ได้เลย อยากรู้จะงเลยว่าเพื่อนข้างห้องจะใจดีรึเปล่า แต่ชั่งเถอะ จัดของดีกว่า

ผ่านไป20นาที

"เห้อ เหนื่อยจริงๆ ไปหาน้ำอุ่นดื่มดีกว่า" ฉันเดินไปที่กาต้มน้ำ "อ...อ้าว" ฉันก็เสียบปลั๊กแล้วนี่ กดแล้วทำไมน้ำไม่ออกมา ทำไงดี คอแห้งด้วยเนี่ย "อ๋อ ไปขอคนข้างห้องดีกว่า" ฉันเดินออกมาจากห้องตัวเอง แล้วเดินไปหน้าห้อง303 ข้างห้องของฉัน ฉันค่อยๆเคาะประตู

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ขอโทษนะคะ มีใครอยู่ใหมเอ่ย" ฉันตะโกน เผื่อคนข้างในจะได้ยิน แต่ก็ยังไม่มีใครมาเปิด ฉันจึงค่อยๆเดินออกมากะจะกลับเข้าห้องตัวเอง ไม่ต้องกินแล้วน้งน้ำเนี่ย แต่ทันใดนั้น ประตูก็ค่อยๆเปิดออก พร้อมกับลมวาบๆ ฉันไม่รีรออะไรรีบเข้าห้องเขา หิวน้ำโว้ยยย

"เอ่อ เย็นจังเลย แต่ทำไมไม่มีคนอยู่เลยล่ะ" ฉันค่อยเดินเข้าไปในห้อง ที่นี่เหมือนห้องร้างเลยอ่ะ "มา ทำ อะ ไร" ฮึก ใครอยู่ข้างหลัง ฉันค่อยๆหันไป

อุ่ย เจ้าของห้องนี่เอง "เอ่อ...ค...คือ ขอยืมใช้กาต้มน้ำหน่อยได้ใหมคะ พอดีว่ากาต้มน้ำห้องฉันใช่ไม่ได้น่ะค่ะ" เขาพยักหน้ารับ ฉันจึงเดินไปที่กาต้มน้ำใส่น้ำ และก็รอ "เอ่อ...คือฉันพึ่งย้ายมาน่ะค่ะ ชื่อโอลีฟแล้วคุณชื่อ..." "หวังหยวน ไม่ต้องใช้คำสุภาพก็ได้เราเป็นกันเอง" เขายิ้มแล้วน่ารักดีนะ แต่หล่อๆแบบนี้คงมีแฟนแล้วแหละ "ฉันยังไม่มีแฟนหรอกนะ" เฮ้ย มีพลังอ่านใจรึไงกัน "ฉันไม่ได้มีพลังอะไรทั้งนั้นแหละ" ย้ากกก นายเป็นเอเลี่ยนมาเกิดเรอะ "แล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันคิดอะไรอยู่" หวังหยวนค่อยๆเคลื่อนย้ายมาไกล้ๆฉัน "ฉันดูจากสีหน้าเธอไง" โครตจะจิตวิทยา "หน้าฉันมันอ่านง่ายขนาดนั้นเลยหรอ แต่หน้านายก็อ่านง่ายนะ" "แล้วเธออ่านฉันออกไหมล่ะ" ใครจะไปอ่านออกล่ะ "รู้ไหมทำไมเธอถึงอ่านฉันไม่ออก" เขาค่อยๆเขยิบมาหาฉัน "น้ำเดือดแล้วค่ะ" ฉันรีบวิ่งไปที่กาน้ำ แล้วกดน้ำเสร็จ ก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณเจ้าของห้อง "ขอบใจนะหยวนๆ" ฉันใช้โอกาสนี้เรียกชื่อย่อๆของเขา

รุ่งเช้า

เช็คไลน์หน่อยดีกว่า อ๊ะ พี่โมสต์ทักมา

โมสต์:โอลีฟ

โมสต์:โอลีฟจ๋า

โอลีฟ:มีอะไรหรอคะพี่โมสต์

โอลีฟ:มีไรป่าว

โมสต์:คื...คือว่า

โมสต์:เราเลิกกันเถอะ

โอลีฟ:อย่าล้อเล่นสิคะพี่โมสต์

โมสต์:พี่คิดว่าเราไม่เหมาะสมกัน

เราไม่ควรคู่กัน

โอลีฟ:งั้นก็แล้วแต่พี่เลยค่ะ

โมสต์:พี่ขอโทษนะ

โอลีฟ:ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะลีฟ

ผิดเองที่รักพี่

โอลีฟ:แค่นี้นะ

บล็อคแล้ว

ปล.ไรท์มีภาพประกอป

ตอนแรกที่ฉันคิดว่าจะไม่ร้องไห้ แต่สุดท้ายมันก็กลั้นไว้ไม่อยู่ ตอนนี้ฉันอยากจะโยนโทรศัพท์ออกไปให้ไกลที่สุด "ฮึกก...ฮือออ" เอ๊ะใครแตะใหล่ฉันเนี่ย ฉันหันไปก็เจอหยวนๆนั่งทำตาเหล่ แล้วทำหน้าแปลกๆ "5555" ตอนนี้ฉันก็กลั้นหัวเราะไม่ได้เช่นกัน "นายเข้ามาในห้องได้ไงเนี่ย" "เข้ามาทางประตูสิ" แต่ ประตูมันล็อคอยู่นี่นา "เธออย่าร้องไห้เลยนะ" หยวนดึงแก้มฉันไปมา "เอาอือออกเอี๋ยวอี๊เอยอ๊ะ" (เอามือออกเดี๋ยวนี้เลยนะ) หยวนปล่อยแก้มฉัน ดีล่ะ นี่แหนะ "อำอะไออ่ะโออีฟ" (ทำอะไรน่ะโอลีฟ) ดึงแก้มนายไงเล่า ฉันค่อยๆปล่อยแก้มหยวนให้เป็นอิสระ "ไปหาไรกินกัน" ฉันกับหยวนเดินไปซื้อของที่มินิมาร์ตใต้คอนโด "เอาอันนี้เนาะ อันนี้ด้วย" อยู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงพนักงานซุบซิบกัน "ผู้หญิงคนนั้นเขาคุยกับใครน่ะ" กับเพื่อนไง ฉันรีบซื้อของแล้วออกมาจากร้านนั้น "นี่เธอดูหนังผีที่ห้องฉันไหม" ฉันพยักหน้า ก็ดีเหมือนกัน ไม่อยากกลับห้อง "ทำไมนายไม่กินขนมล่ะ" ซื้อด้วยกัน ยังไม่แตะซักชิ้น "ฉันไม่จำเป็นต้องกิน" เหอะ ไม่อยากกินมากกว่าล่ะสิ หนังเริ่มแล้ว "อ๊ายยยย มันมาแล่วว" ฉันเผลอเกาะแขนหยวนโดยไม่ได้ตั้งใจ "กลัวผีหรอ?" ฉันพยักหน้า แต่เค้าจะทำอะไรน่ะ เค้าค่อยๆโน้มตัวลงมาประกบปากฉัน แต่ฉันนี่สิขยับตัวแทบไม่ได้ เพราะอะไรไม่รู้ จากฝีฟากนุ่มนวลจนร้อนแรงขึ้นจนฉันหายใจไม่ออก

ตุบ ตุบ ตุบ

เขาผละปากออก ทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกๆนะ "คืนนี้นอนนี่ก่อนก็ได้ ไม่อยากกลับห้องไม่ใช่หรอ" ฉันค่อยๆพยักหน้า "แต่ว่านายห้ามทำอะไรฉันนะ" "555" แหนะ หัวเราะอีก "ฉันจะไปนอนโซฟา ไม่ทำอะไรเธอหรอก

ตกดึก

"นี่นาย หลับรึยังอ่ะ" "ยัง" นอนไม่หลับเหมือนกันแหะ "ถามอะไรหน่อยสิ นายเคยมีแฟนรึเปล่า" มีลางว่าไม่ควรถามแหะ "มีสิ แต่ฉันทำผิดกับเค้าไว้" ฉันไม่ควรถามสินะ ว่าทำผิดอะไร "ไม่เป็นไรหรอกนะ ยังไงนายก็ได้เจอรักแท้ของนายแน่นอน ฝันดีนะ" ฉันตัดบทแล้วหลับตาลง

3 เดือนผ่านไป

ฉันคุ้นชินกับเค้ามากขึ้น หยวนคอยดูแลฉัน และก็ซื้อเค้กวันเกิดมาเซอร์ไพรส์ พอฉันถามว่ารู้ได้ไง เค้าก็บอกว่าดูจากบัตรประชาชน เค้าเป็นช่างสังเกต ใส่ใจ ทำให้ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันเริ่มรู้สึก...ดี กับเค้าแล้วล่ะอีกอย่างตอนนี้ฉันก็อยู่มหาลัยปีหนึ่งแล้ว งานหนักไม่เบาเลยอ่ะ

ปัง ปัง ปัง

ใครมาเคาะประตูห้องเนี่ย

แอ๊ด

"หยวน" ฉันรีบพาหยวนๆเข้ามา ทำไมน่ะหรอ เพราะเขาตัว เรืองแสง "หยวนทำไมตัวนายเป็นหยั่งงี้" อยู่ดีๆน้ำตามันก็ไหลลงมาโดยไม่รู้สาเหตุ "ฉันมีอะไรจะ...บอก...เธอ ฟังให้ดีนะ" เสียงแหบพร่าของหยวน ทำให้ฉันต้องพยักหน้า "ต่อจาก...นี้ไปฉันจะไม่ได้อยู่กับเธอ ไม่ได้คอยดูแลเธอ เหมือนที่ผ่านมาแล้ว" น้ำตาของหยวนไหลออกมาเช่นกัน "ฉันเป็นแค่วิญญาณที่ถูกต้องสาป ว่าถ้าฉันไม่ได้เจอคนที่รักจริงๆ ฉันจะไม่ได้ไปเกิดใหม่ แต่พอฉันเจอเธอ ฉันกลับรักเธอจนถอนตัวไม่ขึ้น พอฉันรู้ว่าฉันจะต้องไปแล้ว ฉันคิดถึงใครคนแรกรู้ไหม ฉันคิดถึงเธอไงล่ะ คิดถึงคนที่หัวเราะเวลาอยู่กับฉัน ยิ้มเมื่ออยู่กับฉัน เพราะฉันทำให้คนร้องไห้มามาก แต่ฉันไม่อยากให้เธอร้องไห้เลยรู้ไหม ฉันไม่รู้หรอกนะว่าใครจะมาทำให้ฉันรักได้ ฉันไม่เสียใจนะที่ฉันจะไป แต่ฉันเสียใจที่จะไม่ได้อยู่ข้างเธอ ฉันผิดเองที่ฉันไม่เหมือนคนเพราะฉันน่ะไม่ใช่คน แต่ถึงฉันจะไม่ใช่คนฉันก็จะยังรักและก็คิดถึงเธอตลอดนะ ฉันสัญญาว่าจะรีบมาเกิดให้เร็วที่สุด ถึงตอนนั้นเธอจะมีแฟนแล้วก็ไม่เป็นไร แค่เธอรู้ว่ายังมีฉันก็พอ เอาล่ะ ฉันพูดยาวมากแล้วแต่ฉันยังไม่ได้บอกอีกสิ่งหนึ่ง" พอเถอะ แค่นี้น้ำตาฉันก็จะท่วมห้องแล้ว "ฉันรักเธอนะ โอลีฟ และจะรักตลอดไป" ฉันโผเข้าจูบหยวน กอดหยวนอยากไม่เคยรู้สึกอาลัยอาวรณ์เท่านี้มาก่อน ร่างของหยวนค่อยๆหายไปทีละนิดๆ จนไม่เหลือร่างให้เห็นอีก "หยวน ฉันรู้แล้วว่านายคือคนที่ติดอยู่ในความฝันฉันตลอด แต่ฉันน่าจะมาเร็วกว่านี้ ไม่น่าปล่อยให้นายรอนานเลย ฮือ ฮือออ"

หลังจากวันนั้น

หลังจากวันนั้นฉันก็ไปถามเจ้าของคนโดว่าห้อง303มีอะไรเกิดขึ้น เขาบอกว่า ห้องนั้นมีคู่รักวัยรุ่นคู่หนึ่งมาอยู่ห้องนี้อยู่นาน แต่ฝ่ายชายชอบทำให้ฝ่ายหญิงโมโหจนครั้งสุดท้ายฝ่ายหญิงเข้าใจผิดไปว่าเขามีกิ๊กจึงทะเลาะกัน สุดท้ายผู้หญิงคนนั้นเอามีดปาดคอฝ่ายชายก่อนจะหั่นร่างเป็นชิ้นฝ่ายหญิงสาปให้ฝ่ายชายไม่ได้ไปผุดไปเกิดจนกว่าจะมีความรักใหม่ที่แท้จริงและใส่ถุงดำ จากนั้นจึงทิ้งไว้ที่ถังขยะหน้าคอนโดและหลบหนีไป สุดท้ายตำรวจจับได้ และฝ่ายหญิงติดคุกไม่มีกำหนดออก ฉันได้ยินก็รู้สึกทำไมต้องมาพัวพันกับเรื่องแบบนี้ แต่สุดท้ายฉันก็บอกไม่ได้อยู่ดีว่าฉันไม่รักหยวน ว่าฉันไม่ได้คิดถึงหยวน จริงๆ อยากตะโกนออกมาดังๆเลยว่าคิดถึงมาก สักวันเราคงจะได้เจอกันอีกนะ

บทส่งท้าย

1ปีผ่านไป

วันนี้เป็นวันรับน้องหล่ะ ฉันถึงตื่นเช้าเป็นพิเศษ ตอนนี้ฉันอยู่ปี2แล้ว เป็นดาวมหาลัยด้วยล่ะ ตอนนี้ฉันกำลังรอให้น้องรหัสมาหาน่ะ "พี่...พี่ครับ" ใครมาสะกิดหลังเรา "พี่ใช่ดาวมหาลัยรึเปล่าครับ" ฉันค่อยๆหันหลังไปหาคนสะกิด น้องรหัสฉันแน่เลย "ใช่...จ้ะ" ตอนนี้ฉันตกใจมาก เพราะคนที่อยู่ตรงหน้าฉันคือ..."หวังหยวน" "เอ่อ...ผมชื่อเพิร์ชครับ" อ่าว ไม่ใช่หยวนหรอ แต่ฉันรู้ว่านายคือหยวน "พี่ชื่อโอลีฟาดเรามาเป็นสายรหัสกันนะ" ฉันจับมือหยวนแกว่งไปมา

"ฉันเจอนายแล้วนะ หยวนๆ"

จบ

สวัสดีค่าทุกคน ไรท์เองนะ วันนี้ลองเปลี่ยนบรรยากาศมาแต่งเรื่องสั้นของหยวนๆ ก่อนที่จะมีนิยายตอนยาว หลายๆคนที่ชอบหยวนก็ลงให้แล้วนะ ไรท์สัญญาว่าถ้าเรื่องของจุนไคจบปุ๊บ ไรท์จะลงของหยวนทันที ยังไงก็ฝากนิยายเรื่องสั้นนี้อยู่ในอ้อมอกอ้อมใจของทุกๆคนด้วยนะคะ จุ๊บๆ