+ + ฟุ้งซ่าน + +

เนื้อเรื่อง

ก่อนนั้น ทุกครั้งที่คิด

            ฉันมองเห็นตัวเองในจินตภาพนั้น


            มันไม่เคยว่างเปล่าเลยซักครั้ง


                                 จนกระทั่ง

         โลกใหม่สีขาวผุดขึ้นมาราวกับเห็ดราไร้รสชาติ



    ฉันมองเห็นตัวฉัน ยืนบนส่วนหนึ่งของความคิดสีเมฆ



                                        ลำพัง

         
          ไม่รู้ทำไมรอบตัวดูกว้างไกลไร้ขอบเขต



               แต่ภายในกลับอัดอั้นจนแทบหยุดหายใจ



   พยายามตะโกนบอกถึงตัวตนที่มีอยู่


                              ฉันหูอื้อ


   โลกสีขาวที่แม้แต่แค่กระซิบก็ก้องจากขอบเขตลวงตา



                 ฉันอาจกำลังเพ้อละเมอไม่รู้สึก



                                    หรืออาจกำลังโดนขัง



ในกล่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าสีขาวไร้รอยต่อ


                          ที่อีกไม่นาน คงหมดอากาศหายใจ



      เมื่อนั้น ฉันคงได้พบกับอากาศที่มีสีแตกต่างออกไป


              ในโลกไร้แสงสะท้อนวัตถุ


                                              

                                  โศกนาฎกรรมของความคิด


              หยุดความฟุ้งซ่านของตัวเองไม่ไหว



           ปลดปล่อยให้กลายเป็นเพียงฝุ่นจางๆ



                    ที่ทำให้จามเพียงหน แต่กลับน้ำตาไหล



                           . . .