ROOMMATE LOVEMATE + END +

 Intro

“ขอโทษด้วยนะซึงฮยอน นายถูกไล่ออก!”

“โธ่เว้ยยยยยย!!!” ซึงฮยอนหรือเท็มโปตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ในโลกนี้จะมีใครซวยซ้ำซวยซ้อนอย่างเขาอีกมั้ยเนี่ย? โดนแฟนทิ้ง โดนพ่อแม่ตัดการส่งเงินมาให้ โดนยึดคอนโด โดนวิ่งราว และแถมยังโดนไล่ออกจากงานอีก ชีวิตเท็มคงไม่ตกต่ำไปกว่านี้อีกแล้วล่ะ

.................................................................................

เท็มเดินอย่างอารมณ์เสียไปตามถนนที่คนพลุกพล่าน ตอนนี้เงินเขาก็เหลืออยู่ไม่กี่วอน เขาต้องรีบหางานทำให้เร็วที่สุด คิดพลางถอนหายใจอย่างอารมณ์เสียก่อนจะพบว่าตอนนี้ท้องเขากำลังร้องด้วยความหิว

“จะหิวอะไรตอนนี้ว๊า? เงินยิ่งไม่มีๆอยู่ แม่มเอ้ย!” เท็มสบถออกมาก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าร้านสะดวกซื้อเพื่อจะหาอะไรกิน

“ตอนนี้ก็คงต้องพึ่งไอ้นี่แล้วล่ะมั้ง?” เท็มปลงกับชีวิตก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบถ้วยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปบนเชลฟ์(shelf) แต่ทันใดนั้น มือเขาก็ไปชนกับมือใครคนหนึ่งที่กำลังจะหยิบด้วยเหมือนกัน

“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” เท็มรีบพูดก่อนจะหันหน้าไปหาคนที่มือชนกับเขา เจ้าของมือนั้น เท็มเห็นครั้งแรกแล้วรู้สึกได้เลยว่า น่ารักมาก แม้จะเป็นผู้ชายก็เถอะ

“ไม่เป็นไรครับ” ชายคนนั้นพูดแล้วยิ้มกว้างก่อนจะหยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาสองถ้วย แล้วยื่นถ้วยหนึ่งให้เท็ม

“เอ่อ.. ขอบคุณมากนะครับ” เท็มพูดด้วยอาการงงๆ ชายคนนั้นยิ้มรับอีกทีก่อนจะเดินไปที่เชลฟ์อื่น เท็มอดเหลียวหลังตามไม่ได้ คนอะไรน่ารักเป็นบ้า ยิ้มทีชวนละลาย แถมยังใจดีอีกต่างหาก แต่รีดเดอร์อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ ยังไงเท็มก็ยังเป็นผู้ชายทั้งแท่งนะครับ แค่อิจฉาเฉยๆ เท็มคิดก่อนจะเดินไปใส่น้ำร้อนแล้วไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์

“750 วอนค่ะ” พนักงานเคาน์เตอร์พูด เท็มล้วงกระเป๋าแต่ก็ต้องแปลกใจว่าทำไมไม่มีเงินเลย

“เอ่อ.. แป๊บนึงนะครับ” เท็มพูดกับพนักงานก่อนจะล้วงกระเป๋าต่อ และก็ต้องแปลกใจว่าทำไมเขาล้วงกระเป๋าแต่ดันไปโดนต้นขาตัวเองได้ หรือว่า....

“เฮ้ย!! กระเป๋ากางเกงขาด” เท็มเผลอร้องเสียงดังด้วยความตกใจ ก่อนจะพยายามล้วงกระเป๋าอื่นต่อไป แต่ก็ไม่มีเงินเลยสักนิดเดียว

“ถ้าคุณไม่มีเงิน ก็...” พนักงานพูดยังไม่จบ แต่ก็มีเสียงใสๆแทรกขึ้นมาว่า

“ผมจ่ายให้เองครับ 750 วอนใช่มั้ย? งั้นรวมกับของผมไปเลยครับ” ทันใดนั้น ชายคนเดิมก็ปรากฏตรงหน้าเท็ม ก่อนจะหยิบของทั้งหมดวางลงหน้าเคาน์เตอร์ 

“เอ่อ...” เท็มถึงกับพูดอะไรไม่ออก ในขณะที่ชายคนนั้นหันมายิ้มให้เขาอีกครั้ง

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

+สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง+
 “ขอบคุณมากนะครับที่ช่วยผมเอาไว้ ไม่งั้นผมอาจจะโดนจับส่งสถานีตำรวจก็ได้ เพราะบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมันคืนไม่ได้ซะด้วย ถ้าผมหางานใหม่ได้เมื่อไหร่จะรีบคืนเงินให้เลยนะครับ คุณ... เอ่อ” เท็มพูดพลางโซ้ยบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไปด้วย

“ผมคังแดซองครับ เงินไม่ต้องรีบคืนก็ได้ครับ แล้วตอนนี้คุณไม่มีงานทำเหรอ? คุณ...” แดซองถาม

“ผมชเวซึงฮยอนครับ เรียกสั้นๆว่าเท็มก็ได้ ตอนนี้ผมว่ามันคือจุดต่ำสุดในชีวิตผมแล้วล่ะ แดซองรู้มั้ย? ผมโดนแฟนทิ้ง โดนพ่อแม่ตัดการส่งเงิน โดนยึดคอนโด โดนวิ่งราว โดนไล่ออกจากงาน และเงินที่เหลืออยู่ทั้งหมดในตอนนี้ก็หล่นหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้เพราะกระเป๋ากางเกงผมขาด เฮ้อ!” เท็มเล่าเสียยืดยาวก่อนจะถอนหายใจออกมา

“อ้าว! งั้นตอนนี้เท็มก็ไม่มีเงิน ไม่มีบ้านน่ะสิ แล้วเท็มจะอยู่ยังไงในระหว่างที่หางานใหม่ล่ะ?” แดซองถามด้วยความแปลกใจปนสงสาร

“ผมก็ยังไม่รู้เลย” เท็มพูดเสียงเศร้าๆ ทันใดนั้นร่างบางก็เสนอความคิดว่า

“งั้นระหว่างที่เท็มหางานทำ เท็มไปอยู่กับผมมั้ย?”

==========================================================

แด๊! แกเสนออะไรอย่างนั้นล่ะ? แอร๊!! .//////. (รู้สึกว่าจะแต่งเอง)
รู้สึกอยากแต่งฟิคยาวมาก ไม่รู้เป็นอะไร(?)
เลยแต่งออกมาจนได้อินโทรแบบนี้ คึคึ -w-
หยกงานเยอะก็จริง แต่จะพยายามไม่ดองค่ะ เรื่องที่ผ่านๆมาก็ไม่เคยดองนะ ฮ่าๆๆ
คือการแต่งฟิคมันเป็นชีวิตและจิตใจไปแล้ว จะให้เลิกก็คงไม่ได้ คึคึ
แพล่มซะยาว ไปดีกว่า หยกต้องไปทำการบ้านต่อแล้ว เจอกันใน Chapter I ค่ะ ^^