คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Prologue
Prologue
แสงสีทองเรืองรองสว่างจ้าไปทั่วทั้งห้องทำให้ฉันมองเห็นไอละอองสีทองตรงหน้าอย่างชัดเจน ก้อนหินรูปทรงประหลาดกำลังส่องแสงออกมา ฉันสัมผัสได้ถึงพลังที่ไหลเวียนอยู่ในก้อนหินนั้น หรืออีกชื่อ ‘ศิลาอสูร’ ใช่พวกคุณฟังไม่ผิดหรอก ศิลาอสูรกำลังแสดงพลังอยู่เบื้องหน้าฉัน
“เฮเลน พร้อมนะ” เสียงของท่านผู้นำบอกฉันให้หันไปสนใจสิ่งที่อยู่เบื้องหน้า ละอองสีทองจากตัวของทุกคนในที่นั้นกำลังไหลออกมาจากก้นบึ้งใต้จิตใจ และส่งตรงเข้าไปในศิลา ท้องฟ้าเริ่มมืดครึมพิธีรีดพลังจากศิลาเป็นไปได้ด้วยดี….จนกระทั่ง
โครมมมมม!!!
เสียงบานประตูของห้องบูชาลับของพวกเราโดนแรงระเบิดบางอย่างกระแทกจนประตูแตกออก พลันเสียงปืนก็ดังขึ้นกระสุนหลายชุดสาดใส่พวกเรา
ทำไมต้องทำร้ายพวกเราด้วยฉันไม่เข้าใจ
“ยิงมันให้หมด” เสียงของหนึ่งในกลุ่มโจรดังขึ้น
“ท่านผู้นำเราหนีกันเถอะ” ฉันหันไปบอกท่านผู้นำก่อนจะกางม่านเวทมนตร์สีเขียวอ่อนเพื่อป้องกันกระสุน
“พิธียังไม่เสร็จ เฮเลนนำศิลาสุริยันไป ฉันจะต้านทางนี้ไว้เอง ความหวังของเผ่าพันธุ์ขึ้นอยู่ที่เธอแล้วนะ วันนี้เธอโตแล้วเฮเลนหนีไป” พูดจบม่านพลังของฉันก็แตกออกกระสุนสาดมาไม่หยุดหย่อนมันโดนที่ท่านผู้นำที่เอตัวกันบังให้ฉันหนี จนเขาล้มลงแม้จะเป็นของขวัญวันเกิดยี่สิบปีถ้วนที่ไม่ดีเท่าไหร่ แต่ฉันไม่มีทางเลือก
“ค่ะ….” ฉันวิ่งหนีออกมาก่อนที่ท้องฟ้าจะกลับมาสดใสดังเดิม…พิธีไม่สำเร็จสินะ พวกโจรไล่ล่าฉันมาอย่างกระชันชิด
อั่กกก
กระสุนเม็ดบางทะลุแขนเสื้อย้วยยาดของฉัน พระเจ้า…เจ็บจัง ไม่ได้จะล้มตรงนี้ไม่ได้ ฉันวิ่งต่อไปจนมองเห็นตรอกแห่งหนึ่ง แม้จะเป็นบ้านแถวที่สร้างติดกันและเชื่อมโยงด้วยไม้เก่าๆ มันก็พอจะเป็นกำบังที่ดี
“เอาล่ะ” ฉันนั่งลงตรงตรอกมืดๆ ก่อนที่จะปล่อยให้พวกโจรวิ่งหายลับตาไป ฉันหยิบขวดน้ำเก่าๆ ที่มีน้ำเหลืออยู่ขึ้นมาและเพ่งสมาธิไปที่มันขวดน้ำพลันสว่างจ้าขึ้น ฉันสาดมันใส่ที่แผลกระสุนและดื่มมันเข้าไป
อั่ก…อั่ก
ฉันเจ็บจนทนไม่ไหวกระสุนไหลออกมาจากแผลช้าๆ ก่อนที่ฉันต้องวิ่งต่อ เอ้ะ! เดี๋ยวก่อนฉันสัมผัสได้ถึง….กลิ่นไอของพลังเวทมนตร์ มันกำลังมุ่งหน้ามาที่ฉันด้วยจิตประสงค์ร้าย หนีสิต้องหนี
แฮ่ก…แฮ่ก
ไม่ไหวแล้วจะวิ่งไม่ไหว ใกล้มากใกล้มากจริง ก่อนที่ฉันจะโดนสิ่งมีชีวิตบางอย่างตะครุบ จากด้านหลังจนตัวฉันปลิวไปอีกทาง มันเป็นสิ่งที่มีชีวิตที่มีพละกำลังมาก ดูจากภายนอกเหมือนจะเป็นสุนัขแต่ขนแหลมๆ ตรงส่วนหัวของมันทำให้ฉันขนลุกสู้อย่างน่าประหลาด
ฉันคอยถอยๆ ออกมาแต่ไม่ทันแล้ว มันกระโดดมาค่อมตัวฉันพร้อมกับฝั่งเขี้ยวลงที่มือของฉันที่ฉันใช้ป้องกันตัวจากมัน
ใครก็ได้ช่วยด้วย
ทำไม….ทำไม ฉันถึงอ่อนแอแบบนี้
ฉันต้องการพลัง…แม้แต่ท่านผู้นำฉันยังปกป้องไว้ไม่ได้
“ปล่อย!” เลือดไหลออกมาไม่หยุด มันไหลออกมาเรื่อยๆ จนฉันทนไม่ไหวจู่ๆ ศิลาที่ฉันถือมาด้วยก็ทอแสงตามเสียงในจิตใจของฉันก่อนที่มังกรสีแดงจะทะยานลงมาจากฟากฟ้ามันเป็นภาพที่น่ากลัวแต่อบอุ่น มังกรแวกบ้านเก่าๆ ลงมาและสติของฉัน…ก็หลุดลอย
___________________________________
สั้นไปหน่อย เจอกันตอนหน้านะฮะ เม้นต์ด้วย ><'
___________________________________
ความคิดเห็น