ครั้งสุดท้าย

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งลงอินเตอร์เน็ตครั้งแรกค่ะ อาจจะสั้นไปบ้าง มีคำซํ้าบ้าง เขียนผิดบ้าง
ก็ช่วยบอกด้วยค่ะ ว่าขาดตกบกพร่องตรงไหนบ้าง


 ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ

เนื้อเรื่อง

"เอาล่ะ วันนี้พอแค่นี้ก็แล้วกัน" เสียงของอาจารย์วิชาคณิตศาสตร์ดังขึ้น พร้อมกับนักเรียนบางคนตื่นจากภวังค์และความฝัน 

 

"อย่าลืมทำความสะอาดห้องเรียนให้เรียบร้อยด้วยนะ" อาจารย์พูดขึ้นพลางเก็บสมุดและหนังสือบนโต๊ะ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

 

นักเรียนในห้องพากันเก็บหนังสือและสมุดอย่างเร่งรีบเพื่อจะได้กลับไปที่บ้านแสนสุขของพวกเขา  

 

  'ชิโระ' เด็กชายที่ฉลาดที่สุดในห้อง กลับเก็บหนังสือลงกระเป๋าอย่างช้าๆ เป็นเพราะว่าเขาเป็นเวรทำความสะอาดประจำวันนี้  

 

  อยู่ๆมีมือข้างหนึ่งวางบนโต๊ะของเขา มือข้างนั้นกำลังแบอยู่เผยให้เห็นที่ห้อยกุญแจรูปดาวสีเหลือง   เขาจึงเงยหน้าขึ้นเพื่อมองว่าใครยื่นมือมา

เด็กสาวเรือนผมและดวงตาสีดำยืนอยู่หน้าชิโระ มีเพียงแค่โต๊ะที่ขวางไว้ เธอยิ้มก่อนที่จะพูดว่าเสียงร่าเริง

 

"เจอกันที่เดิมนะ อย่าลืมนะ" เธอพูดก่อนที่จะคว้ากระเป๋าที่โต๊ะข้างๆ และเดินออกจากห้องไป   ชิโระถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะลุกไปลบกระดาน

 

 

 

 

 

 

 

 

ทุกอย่างในห้องถูกจัดเป็นระเบียบและสะอาด ชิโระก้มลงมองนาฬิกาข้อมือของเขา โรงเรียนเลิกตอนบ่ายสามโมง แต่ตอนนี้เวลาล่วงเลยมา

จนเลขบนนาฬิกาเปลี่ยนจากเลขสามเป็นเลขสี่กับอีกสี่สิบนาทีแล้ว ชิโระจึงคว้ากระเป๋าและเดินออกจากห้องเรียนทันที 

 

 

ชิโระไม่รีบร้อนอะไร เขาเดินไปช้าๆหยุดแวะซื้อนํ้าเล็กน้อย  สถานที่ที่เขาจะไปก็คือ ...

 เด็กสาวคนหนึ่งนั่งบนชิงช้า พลางแกว่งขาเล่น ในมือกอดกระเป๋าเอาไว้   

 

"ไง" ชิโระทักออกไป  เด็กสาวบนชิงช้าหันหน้ามาทันทีและยิ้มให้เขา  ชิโระจึงเดินเข้าไปนั่งบนชิงช้า พลางดูดนํ้าผลไม้ในมือ  

เขาเหลือบไปมองเด็กสาวเล็กน้อย เขาแปลกใจนิดหน่อยที่เพื่อนสาวคนนี้ใส่เสื้อฮู้ดสีดำ แถมสีหน้าดูแปลกๆด้วย

"เป็นอะไรหรือเปล่า อิโระ เธอดูสีหน้าไม่ค่อยดีนะ" ชิโระตัดสินใจถามออกไป

"อ่ะ... ฮะฮะ ไม่มีอะไรหรอก ฉันหนาวนิดหน่อยน่ะ" 'อิโระ' พูดพลางดึงหมวกฮู้ดลงมาปิดหน้าเล็กน้อย

"แข็งแกร่งเกินมนุษย์อย่างเธอนี่ หนาวเป็นด้วยเหรอ" ชิโระพูดหน้าตาย 

"เอ่!? ฉันก็หนาวเป็นนะ เวลาร้อนนี้ ฉันก็ร้อนเหมือนกัน" อิโระพูดพลางกอดกระเป๋าให้แน่นขึ้น

 

 

ปกติ ชิโระกับอิโระจะมาพูดคุยที่สวนสาธราณะกัน ทั้งสองสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ  ชิโระเป็นเด็กที่ฉลาดมาก ในขณะเดียวกันที่อิโระไม่ค่อยเก่งสัก

เท่าไหร่  ส่วนมากคนที่พูดคืออิโระซะมากกว่า ชิโระจึงเป็นผู้ฟังที่ดี(โคตะระเงียบ)  

 

"ใกล้จะหกโมงแล้วนะ อิโระ จะเอายังไงละ" ชิโระพูดขึ้นกลางคัน

"อ่า! เสียดายจัง กำลังสนุกเลยอ่ะ" อิโระพูดเสียงอุบอิบ

     ชิโระลุกขึ้นสะพายกระเป๋าไว้บนหลัง ก่อนจะยกมือข้างหนึ่งขึ้น  อิโระนิ่งไปสักพัก เธอยกมือขึ้นและแปะมือกันหรือที่รู้จักว่าไฮไฟต์

อิโระสะพายกระเป๋าและกล่าวลา 

"ลาก่อนนะ" เธอพูดพร้อมหัวเราะและโบกมือ เธอวิ่งออกจากสวนสาธราณะทันที ชิโระมองมือข้างที่แปะไฮไฟต์เงียบๆและเดินออกไป

 

 

 

"กลับมาแล้วครับ" ชิโระพูด แต่สิ่งที่เขาได้เห็นเมื่อเปิดประตูเข้ามา กลับเป็นสีหน้าตกใจของพ่อกับแม่แทนรอยยิ้มตามปกติ

"มีอะไรเหรอครับ" ชิโระพูดอย่างงุนงง 

"ลูก... ลูกไปหาอิโระตามปกติใช่ไหม" แม่ถามด้วยนํ้าเสียงตื่นตระหนก 

"ครับ" ทันทีที่ชิโระตอบ แม่ของเขาก็เบิกตากว้าง ยังไม่ทันที่ชิโระจะอ้าปากถาม เสียงของนักข่าวก็ดังขึ้น

 

  "เอาล่ะครับ คราวนี้เกี่ยวกับเด็กนักเรียนหญิงคนหนึ่ง เสียชีวิตจากการเสียเลือดจำนวนมากและขาดอากาศหายใจ เพราะ จมนํ้าครับ

ผู้เห็นเหตุการ์ณเล่าว่า เด็กนักเรียนคนนี้กำลังวิ่งผ่านถนนโดยไม่ทันได้ระวัง ถูกรถของคนเมาเหล้าชนอย่างจัง จนกระเด็นและตกลงไปในแม่นํ้าทันที  แม้ทีมกู้ภัยจะมาเร็วที่สุดแล้ว แต่ก็ช่วยชีวิตไว้ไม่ทัน เหตุการ์ณนี้เกิดขึ้นเมื่อเวลา สิบห้านาฬิกาสิบนาที ครับ   ชื่อของผู้เสียชีวิตคือ "

 

ทันทีที่นักข่าวเอ่บชื่อนั้นออกมา แก้วใส่นํ้าผลไม้ของเขาก็หลุดจากมือหล่นไปกระแทกพื้นทันที 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" อากาเนะ   อิโระ ครับ" 

 

 

 

 

 

 

 

        "ลาก่อนนะ"  

 

 

 

 

 

 

เธอได้กล่าวลาเรียบร้อยแล้ว

 

 

 

 

 

 

ท้องฟ้ายามเย็นทอแสงสีส้มอ่อนๆอย่างสวยงาม เป็นสัญญาณว่าใกล้ถึงยามราตรี  

บนถนนคอนกรีตมีร่างๆหนึ่งยืนอยู่ เด็กสาวผู้มีนามว่าอิโระยิ้มบางๆ ก่อนที่จะพูดเสียงแผ่วเบา

 

 

"ใช่.... ลาก่อนนะ"

 

 

 

 

 

ตุ้บ

 

   

 

  กระเป๋าใบหนึ่งร่วงลงกระแทกกับพื้นคอนกรีต มีที่ห้อยกุญแจรูปดาวสีเหลือง ในตำแหน่งที่เคยมี 

ร่างหนึ่งที่ชื่อว่า อิโระ คงอยู่