ไม่ต้องปิดเทอมใหญ่ หัวใจก็ว้าวุ่นได้เหมือนๆกัน

เนื้อเรื่อง

UEE M?l?dy

ปิดเทอม

หลายคนคงจะมีความสุขสุดๆเมื่อนึกถึงคำๆนี้เมื่อสักเดือนก่อน เวลาแห่งการพักผ่อน หลังจากที่เราอยู่กับการเรียนมาตลอดหลายเดือน เจอกับอาจารย์สุดโหด วิชาแสนน่าเบื่อ รวมถึงข้อสอบมหาประลัยทั้งหลายแหล่

แต่พอปิดเทอมมาได้สักพัก บางคนก็เริ่มมืออาการ “เบื่อ” ปิดเทอมกันขึ้นมาซะอย่างนั้น

แต่ความเบื่อปิดเทอมนั้นเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นเสมอสำหรับฉัน แต่ปีนี้ มันมีอย่างอื่นที่เพิ่มขึ้นมา

ความรู้สึกเหงาๆแปลกๆเมื่อนึกถึงว่า......

อีกไม่กี่เดือนเราก็จะจบม.3แล้วนะ

เพื่อนๆที่อยู่ในห้องเรียนเดียวกันมาตั้งแต่ม.1 เคยพูดคุยในห้องเรียนถึงอนาคต

บางคนก็จะไปเรียนต่อสายอาชีพ มีน้อยคนนักที่จะตัดสินใจต่อม.4ที่น.พ.แห่งนี้

ฉันเป็นคนหนึ่งที่ตัดสินใจอย่างแน่วแน่แล้วว่าจะเรียนต่อที่นี่

นั่นก็หมายความว่า เวลาที่พวกเราจะได้อยู่ด้วยกัน ได้เล่นไร้สาระ ลอกการบ้านกัน ได้สนุกสนานด้วยกัน ได้ร่วมกันแก้ปัญหาต่างๆ ได้เติบโตไปด้วยกัน มันก็เหลือน้อยลงเรื่อยๆ

จากเด็กๆตัวกะเปี๊ยก น้องสุดของน.พ. ตอนนี้ได้เติบโตขึ้นมาเป็นพี่ใหญ่ของม.ต้น และหลายคนๆโตพอที่จะก้าวออกจากรังดักแด้รั้วน.พ.ไปเผชิญกับโลกความเป็นจริงภายนอก ออกไปเผชิญชีวิต เรียนรู้สังคมใหม่ๆ ได้พบเพื่อนใหม่

ทุกคนมีทางของตัวเองที่จะต้องเดินไป และรู้ดีว่าหยุดมันไม่ได้

ใจหนึ่งฉันก็ชื่นชมเพื่อนๆที่ตัดสินใจออกไปเผชิญโลก พวกเขากล้าจะพบกับอุปสรรคและชีวิตจริง

แต่ฉันเองก็เชื่อว่าฉันยังไม่พร้อมที่จะก้าวออกไปจากรั้วนี้

พอมาคิดดูแล้ว ตลอดเกือบสามปีที่ได้อยู่ด้วยกัน พวกเราได้พบกับเรื่องราวมากมายทั้งดีและไม่ดี เป็นประสบการณ์ล้ำค่าที่ฉันจะไม่มีวันลืม แต่น่าเสียดายอยู่อย่างหนึ่ง

เพราะเมื่อผ่านพ้นเดือนมีนาคมปีหน้าไปแล้ว เราคงไม่มีวันเวลานั้นอีก

ตอนนี้เราเหลือเวลาอีกไม่กี่เดือนเท่านั้นที่จะได้สนุกสนานกับชีวิตม.ต้น

เมื่อวันแก้0 ร วันที่สอง ขณะที่เดินไปที่หน้าโรงเรียน ฉันก็นึกขึ้นมาได้

ปีหน้า ยังจะมีทีมยูนิฟายอยู่ไหมนะ

ปีหน้ายังมีคนชอบหัวเราะเสียงดังๆอยู่รึเปล่า

ปีหน้ายังคงมีนักศิลป์นั่งวาดรูปในวิชาคณิตมั้ย

แล้วปีหน้าน่ะ จะมีคนแอบเล่นโทรศัพท์ในห้องเรียนหรือป้ายฟ้าทะลายโจรใส่ปากเพื่อนอีกหรือไม่

ชีวิตพวกเราอยู่ที่หัวเลี้ยวหัวต่อสำคัญ แต่ขณะเดียวกันมันก็เป็นช่วงเวลาสุดท้ายที่จะได้อยู่ด้วยกัน

ปีหน้า ฉันคงคิดถึงเสียงหัวเราะลั่นโรงเรียน

คนที่ขี้เกียจมัดผมและมาให้เพื่อนช่วยมัดให้ทุกเช้า

เสียงเรียกหาต้นฉบับการบ้าน

เสียงโวยวายเวลาอ่านไม่ออก

เสียงกีตาร์ยามเช้ากับเสียงร้องเพลงที่เหมือนเสียงสวดมนต์?มากกว่า

ความประพฤติสุดบ๊องในวันฝนตกน้ำขังที่บริเวณ

กระป๋องแป้งที่แชร์กันใช้และหมดภายในไม่กี่วัน

เสียงด่ากันข้ามโต๊ะ

และคนบ้ากล้องที่ชอบแอ๊บถ่ายรูปในเวลาว่าง

ใครจะไปคิดล่ะเนอะ ว่าอะไรที่เรารำคาญ จะกลายเป็นอะไรที่เราคิดถึงเวลาคิดถึงเวลาเก่าๆ

ปีหน้าก็คงจะเหลือแค่ความทรงจำเท่านั้น

สำหรับฉัน ที่ไม่ค่อยได้ออกไปเที่ยวที่ไหน แถมไม่รู้จักถนนหนทาง ก็เหลืออยู่แค่นั้น

หลายๆคนคงจะสงสัย ว่าฉันเขียนนิยายบ้าบอ ที่มีเพื่อนเป็นตัวละคร ตัวเอกทั้งหลายแหล่นั้นไปเพื่ออะไร

ตอนนี้ฉันกล้าพูดได้เต็มปากว่า เพื่อนึกถึงเวลาที่พวกเรายังอยู่ด้วยกัน ได้ใช้ชีวิตอย่างสนุกสนานด้วยกันในรั้วฟ้าขาวนี้ เมื่อไหร่ที่จากกันไป ฉันก็จะมีอะไรไว้นึกถึง

และฉันคิดว่า เรื่องราวพวกนี้คงไม่มีวันจบ เพราะเมื่อนึกถึงพวกเราขึ้นมา ฉันก็ยังเขียนมันต่อไปได้เรื่อยๆและฉันเชื่อว่าต่อให้ผ่านไปอีกสักสิบปี ตราบใดที่ชีวิตประจำวันฉันยังมีเวลาว่าง เรื่องราวของพวกเราก็จะดำเนินต่อไป ถึงแม้พวกเราอาจไปได้เจอกันอีกเลยก็ตาม

By
WAN