ผมก็เป็นแค่นักเรียนเวทธรรมดา

โลกแฟนตาซีที่ไม่แฟนตาซีเอาซะเลย
ผมก็เป็นแค่นักเรียนเวทธรรมดา(จริงๆนะ)

โลกแห่งเวทมนต์ เป็นโลกที่ใช้เวทเป็นปกติทุกวัน ถึงนี่จะเป็นโลกแห่งเวทมนตร์ ทุกคนจะต้องมีอุปกรณ์ในการใช้เวทในรูปแบบต่างๆ ส่วนพวกงานต่างๆอย่างเช่นทางการแพทย์ก็จะมีเครื่องมือเฉพาะให้

นักเรียนที่พึ่งเรียนเวทจะถูกแบ่งออกเป็นสามระดับในโลกนี้

                กลุ่มที่ 3 คือคนที่ใช้เวทไม่คล่องหรือไม่มีเวท คนกลุ่มนี้ต้องเข้าโรงเรียนระดับต่ำเพื่อฝึกฝน

                กลุ่มที่ 2 คือคนที่ใช้เวทได้ปกติทั่วไป สามารถเรียนได้ตามโรงเรียนเวททั่วไป

                และกลุ่มที่ 1 คือผู้ใช้เวทระดับหัวกระทิหรือเป็นชนชั้นสูง พวกเขาจะเรียนในโรงเรียนที่หรูหราเป็นพิเศษ

                แต่ยังมีโรงเรียนแห่งหนึ่งที่ยังรวมนักเรียนทุกระดับไว้ด้วยกัน แต่ก็ยังแยกอาคารเรียนแต่ละระดับไว้ เพื่อความสะดวกในการสอน จุดประสงค์ของโรงเรียนต้องการให้ทุกคนอยู่ด้วยกันจึงต้องสร้างรวมกัน แต่ละกลุ่มจะมีเครื่องแบบต่างกัน ชุดนักเรียนจะเป็นสีขาวเหมือนกันหมดยกเว้น เนคไท กางเกง และกระโปรงจะมีสีต่างกันไป

                กลุ่มที่ 1 สีน้ำเงิน

                กลุ่มที่ 2 สีเขียว

                กลุ่มที่ 3 สีแดง

                "เพราะฉะนั้นตลอดสีปีนี้ขอให้ทุกคนอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขนะ"ครูคนหนึ่งอยู่บนเวทีหอประชุมโรงเรียนและบอกรายละเอียดต่างๆของโรงเรียนเวทแห่งนี้ให้ฟัง หลังจากนั้นผมก็เดินกลับไปที่หอพักของโรงเรียน ทำไมถึงผมต้องอยู่หอพักของโรงเรียนแทนที่จะไปอยู่บ้านเหมือนคนอืนนะหรอ เพราะผมอยากจะช่วยตัวเองมากกว่า โดยการตัดขาดจากบ้าน บ้านของผมเป็นตระกลูใหญ่ที่เป็นที่รู้จักกัน แต่ไม่มีใครรู้จักคนในตระกลูสักเท่าไหร่ผมเลยปิดบังความลับได้

                "เหนื่อยจังแหะ เป็นวันที่น่าเบื่อสุดๆเลยแหะ"พอถึงห้องผมก็ถอดเครื่องแบบสีแดงออกแล้วเข้าไปอาบน้ำ ผมอยู่กลุ่มที่สามเป็นเพราะใช้เวทผ่านอุปกรณ์ไม่ค่อยถนัด ผมใช้ไม้เวทมนตร์ที่ผมทำขึ้นมา  ผมเป็นคนเดียวที่ใช้เวทผ่านมือเปล่าได้ ทุกคนรู้แค่ว่าตระกลูของผมมีสายเลือดแท้คนหนึ่งสามารถใช้เวทด้วยมือเปล่าได้จนเป็นข่าว ตามกฎที่พ่อผมตั้งไว้ ถ้ารู้ว่าผมใช้เวทด้วยมือเมื่อไหร่ก็จะพาตัวผมกลับทันทีเพื่อเป็นคนสืบทอดตระกูล ผมเดินออกจากห้องน้ำแล้วเปลี่ยนเป็นชุดที่ใส่สบายและเดินไปที่ห้องนอน

                "มืดจัง ถ้าจำไม่ผิดไม่ได้ปิดม่านขนาดนั้นนิ"ถึงข้างนอกจะเป็นตอนเย็น แต่หน้าต่างถูกปิดด้วยม่านจนมืด แต่ผมไม่ได้ใส่ใจอะไร ผมเดินไปที่เตียงแล้วนอน ผมพลิกตัวไปกอดหมอนข้างที่ถูกผ้าห่มคลุมข้างๆตัว

                "อ๊า~"มีเสียงดังขึ้นจนผมตกใจ ผมลุกขึ้นเปิดโคมไฟข้างๆเตียงแล้วกระซากผ้าห่มออก

                "ใจร้อนจังนะท่านโซริน"ผู้หญิงผมสีทองที่ดัดเป็นรอนชุดเครื่องแบบสีน้ำเงิน ตาสีอำพันประกาย ใบหน้าแดง กระดุมคอเสื้อหลุดลุ่ย เธอยกมือทั้งสองข้างมาบังหน้าอกไว้

                'ตะกี้ผมไปจัดโดนอะไรกัน!?'ผมก้มมองมือตัวเอง

                "นาโนะ มาได้ยังไงกัน!?"ผมรีบหันหน้าไปมองทางอื่นเพราะเหมือนคอเสื้อเธอจะเปิดกว้างอีกนิด

                "ก็แอบเข้ามาไงคะ"เธอหลับตาข้างหนึ่งแล้วแลบลิ้น

                "ก๊อกๆ โซริน อยู่มั้ย?"มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

                'แย่ละ ถ้าเข้ามาในห้องเจอสภาพนี้ละก็'

                "ฉันเข้าไปละนะ"เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น

                "เอ...ไม่อยู่หรอ หรือว่าจะอยู่ในห้องนอนกันนะ"ผมรีบจับนาโนะเข้าไปในผ้าห่มแล้วผมก็ห่มตาม

                "อ่าว...มินะ มีอะไรหรอ?"ผู้หญิงผมสีดำยาวถึงเอว ตาเธอก็เป็นสีดำเช่นเดียวกับสีผมเดินเข้าห้องผมมา เครื่องแบบสีเขียว เธอเป็นเพื่อนข้างๆห้องหอของผม และชอบทำอาหารมาให้ผมเป็นประจำ วันนี้เองก็เช่นกัน

                "นอนเช้าจังเลยนะนาย เป็นอะไรรึปล่าว?"เธอเดินมาข้างๆเตียงผม

                "ปะ ป่าว ไม่ได้เป็นอะไร แหะๆ"

                "แปลกๆนะนาย หืม?"แย่ละ นาโนะจะขยับอะไรตอนนี้

                "เอ...มีอะไรแปลกๆจริงๆด้วยนะนาย"สีหน้าดูน่ากลัวขึ้นเยอะเลยครับ!

       "มะ ไม่มีอะไร จริงๆครับ"เธอดึงกระดาษยันต์สี่เหลียมผืนผ้าขึ้นมา เธอร่ายเวทบางอย่าง ถ้าจำไม่ผิดนั้นเวทอาวุธป้องกันตัวรูปแบบดาบ จากกระดาษแผ่นเล็กๆมีแสงสีขาวยื่นออกมา เธอตวัดดาบกลางอากาศ สักพักผ้าห่มผมก็ถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนทำให้เห็นนาโนะที่นอนทับผมแล้วกอดผมอยู่

                "ทำอะไร...ของเธอ..."นินะมองนาโนะด้วยสีหน้าอาฆาต

                "ยุ่งไม่เข้าเรื่องเลยนะเธอเนี้ย ช่วยออกไปก่อนได้มั้ย?"นาโนะทำสีหน้าไม่พอใจแล้วกอดผมแน่นจนหน้าอกเธอเบียดผม

                "อ่อ หรอ"มินาจ้อง

                "แล้วมีปัญหาอะไรหรอคะ"นาโนะลุกขึ้นนั่งครอบตัวผมแล้วดึงพัดออกมาแล้วกางออก ใช่แล้วนาโนะใช้พัดในการร่ายเวท  ภาพที่เห็นตอนนี้คือทั้งสองคนกำลังจ้องตากัน ผมรู้เลยว่าจะเกิดเหตุการณ์อะไรต่อจากนี้

                'แย่ละ แบบนี้ผมต้องเตรียมจัดห้องใหม่อีกแล้วใช่มั้ย!'ผมหลับตาทำใจ ตู้ม!! และแล้วเสียงระเบิดที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น