รักซ่อนภพ

เหมราชมองจ้องสตรีที่แต่งกายด้วยเสื้อผ้าที่เขาไม่เคยคุ้น เดรสสั้นสีแดงเพลิงช่วยขับผิวขาวผ่องให้ดูผุดผาดนวลเนียนชวนมองมากยิ่งขึ้น

เขาไล่สายตาลงมองรองเท้าที่นางใส่ เป็นรองเท้าที่มีความสูงจากพื้นมากโข อดนึกไม่ได้ว่านางจะเดินเหินถนัดเยี่ยงไรในเมื่อส้นของมันช่างสูงและแหลมออกเช่นนั้น แต่ถึงอย่างไรเขาก็ยังเห็นว่านางสามารถเดินเหินได้คล่องแคล่วจนนึกชื่นชมในใจ

“เก่งจริงๆ ” เหมราชพึมพำกับตัวเอง ใบหน้าที่นิ่งราวกับรูปปั้นผุดรอยยิ้มจางๆ ที่ตรงมุมปากสวย 

“กรี๊ดดดด…” นารินกรีดร้องสุดเสียง เมื่อเห็นว่ามีบุรุษแปลกหน้ามาปรากฎตัวอยู่ในห้องนอนส่วนตัว ขณะที่เธอกำลังลองเสื้อผ้ารองเท้าใหม่ที่เพิ่งซื้อมาจากห้างสรรพสินค้ากับเพื่อนสาวสองนามว่าโรซี่เมื่อช่วงบ่าย

“แก…แกเป็นใคร แล้วเข้ามาอยู่ในห้องฉันได้อย่างไร" เจ้าของบ้านไม่ทันได้จ้องหน้าแขกไม่ได้รับเชิญชัดๆ แค่เห็นว่ามีคนแปลกหน้าในห้องก็รีบร้อนจะวิ่งไปทางประตูร้องให้คนช่วย

“แม…” เสียงร้องของเธอจู่ๆ ก็หายไป ทั้งที่เธอกำลังขยับปากพูดอยู่แท้ๆ และที่น่าตกใจกว่านั้นก็คือ ขาทั้งสองข้างของเธอก็พลอยหยุดนิ่งกับที่ไปด้วย เวลานี้มันแข็งราวกับหินเลยทีเดียว

เหมราชก้าวเข้ามาใกล้ ดวงตาสีนิลคู่นั้นมองจ้องเธอแน่วนิ่ง และมันก็ทำให้คนถูกมองชาวูบไปทั้งร่างราวกับถูกตรึงด้วยหอกเล่มยาวที่ลงอักขระบางอย่างสะกดเธอไว้อยู่กับที่

เสียงของเขาที่เปล่งออกมาทรงอำนาจจนคนฟังขนลุก และที่ยิ่งทำให้เธอตกใจจนแทบสิ้นสติก็คือ ตอนนี้ที่ได้เห็นใบหน้าของเขาชัดๆ

“คุณ…”