True of love รักทำได้ ภาค 1

ข้อมูลเบื้องต้น

เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นและยังคงค้างอยูในความทรงจำ ถึงแม้ว่ามันจะจบไปแล้ว 

เนื้อเรื่อง

เคยเจ็บเพราะความรัก เคยร้องไห้เพราะผิดหวัง และปิดกลั้นตัวเองมาตลอด จนมาเจอเธอ .......

"ดึ๊ง!~" 

เสียงเตืิอนช่องแชทในเฟสบุ๊คดังขึ้น ทำให้ผมรีบคว้าเมาส์และคลิกดูทันทีว่าใครตอบแชทมา 

"นานไปไหม" ผมพูดออกมาคนเดียว และคิดในใจ "กูลืมไปแล้วนะเนี่ย"

ผมชื่อ ต้น อายุ 16 ปี สูง 165 กว่าๆ (ที่กว่าๆเพราะไม่แน่ใจ) มีผมสีดำแดงไว้ผมรองทรง เรียนอยู่ โรงเรียนประจำตำบล อำเภอ จังหวัด ~! อะไรสักอย่าง ไม่ใช่ประเด็น แต่ที่รู้ๆ ผมหล่อ ><

"สวัสดีครับ น้อง..?~" ผมตอบแชทไปและทิ้งท้ายไว้ด้วยเครื่องหมายคำถาม เหมือนเป็นการถามชื่อทางอ้อม

"หญิงค่ะ" น้องคนนี้ตอบกลับมา เล่นเอาผมรีบคว้าเมาส์อีกที 

ตอนนี้ผมเปิดหน้าเฟสน้องหญิง ดูประวัติ ที่อยู่และโรงเรียน ซึ่งเมื่อผมเห็นรูปน้องเขา ผมก็นึกออก น้องเขาอยู่โรงเรียนเดียวกับผม

"พี่ต้นนะ ยินดีที่รู้จัก" ผมตอบกลับ โดยที่กำลังอ่านประวัติและสถานะ "โสด" ของน้องหญิงคนนี้อย่างละเอียด

จากรูปในเฟสน้องหญิง เป็นคนน่ารัก ใส่แว่น ตัวขาว หุ่นดีและไว้ผมสั้น 

"เราอยู่โรงเรียนเดียวกันนิ" ผมพิมพ์ไปต่อ เมื่อเห็นว่า ข้อความแรกได้ถูกอ่านไปแล้ว
"ใช่ๆ ค่ะ" น้องหญิงตอบกลับมาอย่างสุภาพ "พี่อยู่ม.ไรค่ะ" น้องหญิงถามต่อ
"ม.5 นะ เคยเจอพี่ป่าวว~! " ผมพยายามชวนคุยต่อ 
"ไม่่เคยนะ แล้วพี่หล่ะ เคยเห็นหญิงป่าว" น้องหญิงถาม 
"เคยๆ แต่พีไม่รุ้จักชื่อน้องเท่านั้นเอง " ผมตอบกลับ ด้วยคำพูดที่ดูเป็นกันเอง 
"ค่ะ?? เมื่อไร ? และที่ไหนหรอ " น้องหญิงถามกลับมา ด้วยความสงสัย สังเกตได้จาก เครื่องหมายคำถามที่ ตอบแชทมาอย่างเยอะ

~เรา 2 คนคุยกันอย่างถูกคอ และสนิทกันอย่างรวดเร็วภายในไม่กี่อาทิตย์~
..............................................................................................

"วันนี้โรงเรียนของเราย่นเวลาเรียน โรงเรียนจะปล่อยนักเรียนกลับบ้านเวลา สิบสี่ จุด สาม ศูนย์ นอ" 
เสียงอาจารย์ประชาสัมพันธ์ ประกาศการย่นเวลาเรียน ทำให้นักเรียนทั้งโรงเรียนต่างตื่นเต้นดีใจ และวางแผนไปเที่ยวกันต่อ

14.30 น.

"ต้น!~ ไปไหนดีว่ะ" โน๊ตถามเพระาเห็นว่าโรงเรียนปล่อยกลับบ้านเร็ว

โน๊ตเป็นเพื่อนผมเอง อายุอ่อนกว่าผมปีหนึ่ง รูปร่างเหมือนผม แต่เตี้ยกว่า นิดนึง โน๊ตชอบเที่ยวและปั่นจักรยาน 

"ไปหาทอปก่อน" ผมตอบกลับ พร้อมมองหาเพื่อนรวมแกล้งอีกคน

ทอป อดีตนักกีฬาบาสของโรงเรียน ที่เป็นอดีตเพราะแม่บอกให้เลิกเล่น 
รูปร่างนักบาสคงรู้ๆกัน ^ ^

"ป่ะ !! ไปบ้านมันเลย" ผมพูดต่อ
"ไปยังไง" โน๊ตถาม
"กูเอารถมา" ผมตอบกลับและเดินนำโน๊ตไปหน้าโรงเรียนที่จอดรถไว้

ที่จอดรถโรงเรียนของผมเป็นพื้นที่ของเทศบาลที่ไว้จอดรถยนต์(โรงเรียนเอามาจอดรถเครื่อง) มีเนื้อที่ติดกับรางรถไฟ ยาว ประมาณ 500 เมตร กว้างประมาณ รถยนต์ 2 คันจอดได้ ไม่มีหลังคา(เคยมี) 

"ไปทางไหนว่ะ" ผมพูดขึ้นเมื่อมาถึงรถและนั่งคร่อมใส่เกียร์พร้อมบิดเต็มที่
"หลังโรงเรียนเลย" โน๊ตตอบกลับมาพร้อมกระโดดซ้อนท้ายรถ

บื้น !~ บื๊นน !!!!~

เสียงรถเครื่องดังลั่นถนน พร้อมกับผ่านรถของผมไปอย่างรวดเร็ว

"โซนิค หนึ่ง สอง ห้า (sonic 125)" โน๊ตพูดขึ้น
"ไม่สนเว้ย!! โซนง ~โซนิค~ อะไร กล้าแซงกูหรอ" ผมพูดเมื่อเห็นรถได้แซงหน้าไป
"จัดไป" โน๊ตพูดเสริม

ผมเริ่มบิดคันเร่ง และใส่เกียร์อย่างชำนาญ คล้ายนักแข่งรถมืออาชีพ

เห้ย!~~~~ โครมมมมมม~~

รถผมเสียหลักพุ่งชนกับรถเครื่องที่สวนทางมา อย่างจัง !!!

ผมพยุงร่างพร้อมกับรถเครื่องที่เสียหลักพุ่งชนขึ้น แต่เหมือนว่ารถผมจะพังยับ บังโคนหน้าและตะกร้า หักและุุบุบ จนดูไม่ได้ 
(ต่อจากเดิม)
"เห้ย!~ โน๊ตเป็นไรป่าว" ผมพูดเมื่อเห็นเพื่อนเดินมาจับรถช่วยพยุงขึ้น
"ไม่อ่ะ" โน๊ตตอบพร้อมกับดึงรถเข้าข้างทาง

"น้องต้องหักบังโคนหน้าแล้วหล่ะ" คนระแวงนั้นพูดขึ้น 
ผมหันหน้าไปมอง พร้อมนึกในใจ "ไอ้เชี้ย!~ ไทมุง"

ป๊อก!~ 

เสียงบังโคนหน้าแตกกระจาย เมื่อผมบิดตัวรถตั้งขึ้น

"เป็นไรป่าวครับ" ผมถามคู่กรณีที่ผมพุ่งทะยานฟ้าเสียบล้อหน้าและลงไปกองอยู่กับพื้น แต่ไม่ทันได้รู้คำตอบ ผมก็รู้สึกเหมือนมีมือมาดึงที่แขน และพูด เบาๆว่า "น้องก็จ่ายค่าเสียหายให้เขาสักร้อย สองร้อย" 

ผมมองหน้าเขาแล้วยิ้ม และนึกในใจว่า "มึงเป็นใครเนี๊ยยย?"

"ไม่เป็นไรน้อง" คู่กรณีผมพูดขึ้น พร้อมกับบิดรถออกไป ทิ้งไว้แต่ความงงกับซากบังโคนหน้าที่แตกกระจายอยู่เต็มถนน

เหตุการณ์ผ่านไป 2 นาที ผมและโน๊ต ขยับจากที่เกิดเหตุได้ 50 เมตร โดยประมาณ

ผมเริ่มสำรวจร่างกาย ไม่มีเลือดออก ไม่มีแผลถลอก แต่ที่แปลกไปคือ ผมรู้สึก กำมือไม่ถนัด 

"โน๊ต ! กูนิ้วหัก" ผมพูดแบบเฉยๆ เหมือนไม่เป็นเรื่องใหญ่โต
"...." โน๊ตไม่ตอบ แต่ขึ้นไปขับรถแทนผม มุ่งหน้าไปบ้านทอปทันที

ทอปปปป!~ 

เมื่อถึงบ้านผมตะโกนตั้งแต่หน้าปากซอย มาถึงตัวบ้าน 

"เป็นไรๆ" ทอปงงเมื่อเห็นผมแตกตื่นมาแต่ไกล

"กูนิ้วหัก ไปโรง'บาลด่วนนนน!~" ผมพูดขึ้นพร้อมโชว์นิ้วก้อยที่หักให้ดู
โน๊ตรีบจอดรถของผมที่ไปพุ่งชนมาและเปลี่ยนเป็นรถทอปที่สภาพดีกว่ารถผมตอนนี้และมุ่งหน้าไปโรง'บาลต่อ

......................................................................................

"วันนี้รถล้มนิ้วก้อยหักเลย" 

เมื่อกลับบ้านผมรีบอัพสถานะเฟสบุ๊คทันที และตั้งหน้าตั้งตารอคนกดไลค์

ดึ๊ง!~

เสียงเตือนแชทดังขึ้น ผมรีบก้มมองแถบข้างล่างขวาของหน้าจอคอมพิวเตอร์ น้องหญิงนิ!!

"สวัสดีค่ะ" น้องหญิง ทักมา 
"ไปโรงเรียนเจอหญิงป่าว" น้องหญิงพููดต่อ
"เจอทุกวัน^ ^" ผมพิมพ์กลับไป แบบลำบากๆ เพราะมีเฝือกดามอยูที่นิ้วก้อย 
"ทำไมหญิงไม่เจอนะ สงสัยจำหน้าพี่ไม่ได้" น้องหญิงตอบกลับมา
"เอางี้!~ วันนี้พี่รถล้มมา สังเกตคนที่มีเฝือกที่นิ้วก้อยข้างซ้ายแล้วกัน" ผมพยายามสร้างจุดที่หน้าจำให้น้องหญิงขึ้น
"ห่ะ! รถล้ม เป็นไรมากป่าวค่ะ" น้องหญิงพิมพ์กลับมาด้วยอาการตกใจ
"หายไวๆนะค่ะ" น้องหญิงพิมพ์ต่อ
"ขอบคุณนะครับ !~ เออใกล้วันเกิดพี่แล้ว ทวงของขวัญหน่อย555" ผมพิมพ์ขอบคุณน้องหญิงไปและทวงของขวัญจากน้อง เพราะอีก 2วันเป็นวันเกิดผม 
"ได้เลย เดี๋ยวซื้อไอติมไปให้" น้องหญิงตอบกลับมา

ผมแอบยิ้มๆ และนึกในใจ จะจริงเปล่านะ คนที่ไม่เคยเจอกัน คุยแต่ในเฟสบุ๊คแบบนี้จะเอาของขวัญมาให้จริงๆหรอ
(ต่อจากเดิมตอนจบ ภาค 1)

"สุขสันต์วันเกิดนะพี่ต้น"

ข้อความบนกระดาษที่ติดมากับไอติม ทำให้ผมรู้ทันทีว่าใคร เป็นคนส่งมา 

"แหม!~ ต้นมึงนะ มึง ~ เดี๋ยวนี้มีคนฝากของขวัญวันเกิดมาให้ด้วยนะ" กาดพูดขึ้นเมื่อเห็นไอติมที่มีกระดาษติดคำอวยพรถึงผม ฝากเพื่อนต่อๆมา จนเกือบละลาย 
"มึงกินไม่ได้หรอก ช็อคโกแลต เดี๋ยวกูกินเอง" กาดพูดต่อพร้อมกับกระโจนเข้าหาไอติมที่มือผมทันที

กาด หรือผักกาด นักวอลเลย์บอลหญิงของโรงเรียน แต่จะดูยังไงผมก็ว่าไม่้ใช่ผู้หญิง 

"กินได้สิ ถ้าจะกิน" ผมพูดพร้อมกับโดดหลบจนกาดหน้าทิ่มลงกับพื้น

ผมนั่งลงบนเก้าอี้ที่ประจำของผม และค่อยๆฉีกกระดาษที่ห่อไอติมออก ไอติมเป็นไอติมโคนของWalt ที่ซื้อได้ตามสวัสดิการของโรงเรียน แต่ไม่ว่าจะซื้อที่ไหน มันก็คงไม่สำคัญที่ว่า น้องหญิง เพื่อนในเฟส คนที่ไม่รู้จักผมเลย ไม่เคยเห็นหน้าผมเลย ได้ส่งของขวัญมาให้ผม มันเป็นอะไรที่ประทับใจสุดๆ 

ตรึง ตรึ๊งงง!~ 

เสียงออด บอกหมดเวลาดังขึ้นเป็นสัญญาว่า การเรียนวันนี้สิ้นสุดลงแล้ว
ผมเดินไปใต้ต้นไม้ที่ที่ผมนั่งประจำ และจะแอบมองเห็นน้องหญิงได้จากหลังต้นไม้ต้นนี้ แต่วันนี้เธอหายไป ....

"พี่ต้น"

เสียงตะโกนมาจากด้านหลัง ทำให้ผมสะดุ้งและละสายตาจากการมองหาน้องหญิง มาเป็นมองหาต้นเสียงนั้น

"น้อ ..น้อง .. น้องหญิง!!" ผมพูดติดๆขัดๆ เมื่อเห็นว่าต้นเสียงนั้นคือใคร 

"ยังไม่กลับหรอ" ผมพูดอีกครั้ง เพื่อเรียกสติกลับมา
''ยังเลย หญิงต้องไปรอพี่ฝั่งนู้น~" น้องหญิงพูดขึ้นพร้อมชี้ไปทางถนนหน้าโรงเรียน
''ฝั่งนู้นเลยหรอ คนเดียวเนี่ยนะ" ผมถามต่อ
"ใช่ๆ" น้องหญิงตอบ 
"งั้นเดี๋ยวพี่ไปส่งฝั่งนู้น" ผมบอกไปเพราะเห็นว่าวันนี้ผมว่างๆ ไม่มีอะไรทำอยู่พอดี และอีกอย่าง น้องหญิง ก็เป็นผู้หญิง เดินข้ามถนน นั่งรอพี่คนเดียวมันอันตราย 
"ได้ๆ" น้องหญิงตอบกลับมาพร้อมกับเดินไปหยิบกระเป๋า 

เราสองคนเดินข้ามถนนกันและไปถึงฝั่งตรงข้ามโรงเรียน มันเป็นร้านสเต๊กสไตล์ยุโรป แต่เราไม่ไ่ด้ไปนั่งในร้านหรอก พวกเรานั่งแค่โต๊ะม้าหินเก่า่ๆหน้าร้านสเต๊กนั้น

"อ้าว!~ อ้วน ยังไม่กลับบ้านอีก" ผมตะโกนลั่นเมื่อเห็นว่า มีเพื่อนของผมนั่งอยู่ที่นั่นด้วย

"ยัง!~ แล้วมากับใครอ่ะ แฟนหรอ" อ้วนสวนกับด้วยคำถามชวนสะดุ้ง
"น้องนะ รุ่นน้องนะ" ผมตอบกลับ แบบไม่ลังเลสงสัย
"จริงหรอ" อ้วนเซ้าซี้
"จริงสิ" ผมตอบกลับแบบหนักแน่นและมั่นใจ

นับจากวันนั้นผมก็มาส่งน้องหญิงทุกวันและรอให้เขากลับบ้านก่อนเสมอ บอกกับเพื่อนว่าเป็นพี่กับน้องกันตลอดมา จนกระทั่ง....ความรู้สึกผมเปลี่ยนไป 

"กาดกูจะทำไงดีว่ะ ถ้ามึงชอบใคร มึงจะบอกเขาป่ะ" ผมถามเพื่อนที่สนิทไปด้วยคำถามที่ชวนกระทืบในเวลาที่กำลังเรียนอย่างเครียดๆและเอาจริงเอาจัง
"มึงคิดยังไงก็บอกเขาไป เพราะอย่างน้อยมึงก็ได้บอกเขาไป ไม่ลองก็ไม่รุ้" กาดตอบกลับมาทำให้ผมคิดได้ 
...................................................................................

"หญิง" ผมพูดขึ้นขณะเดินไปส่งน้องเขา
"อะไรหรอ" น้องหญิงหยุดเดินหันกลับมาและมองหน้าผม

ตอนนี้หัวใจผมเต้นแรงมาก เต้นเหมือนตอนอาจารย์ประกาศคะแนนสอบหรือยิ่งกว่านั้น มือไม้ผมไม่อยู่นิ่ง เหมือนมันจะเกะกะขึ้นมาทันที

"ป่าว" ผมพูดขึ้น และคิดในใจว่า แม่งเอ๊ยยย!!~ 
"หรอๆ" หญิงพูดและหันหลังกลับ

เรา 2 คน เดินไปต่อเรื่อยๆ 

"หญิง พี่มีไรจะบอก" ผมพูดขึ้นพร้อมกับเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงและกำมือแน่น ในใจคิดอย่างเดียวว่า วันนี้หล่ะ ต้องจบ ต้องบอกให้ได้

"พี่ ชอบ หญิงนะ" 

สิ้นเสียงพูด ทุกอย่างรอบตัวผมเงียบไป โลกนี้ช่างเงียบงัน หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ และอยากจะหมุดแผ่นดินให้หายนะบัดนั้น แต่......ทำไม่ได้