คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Thefirst :: The end of the short journey }
song : Only you Thai's E.L.F's song for super junior
A short journey
เสียงเฮลั่น ตามด้วยเสียงแก้วกระทบกันดังสนั่นไปทั่วทั้งร้าน สมาชิกซุปเปอร์จูเนียร์ฉลองคิม ยองอุนหรือคังอินออกจากกรม เวลาดึกดื่นแบบนี้ คงไม่มีเอลฟ์ที่ไหนมาตามพวกเขาแล้วล่ะ ร้านโคน่าบีนส์ก็ปิดเฉพาะให้วันนี้ด้วย พลาดหน่อยนะสาวๆชาวเอลฟ์
“เป็นไงบ้างอ่ะพี่ เขาให้ทำไรบ้าง”
เมมเบอร์ผอมแห้งอีฮยอกแจเอ่ยถามชายรุ่นพี่อย่างกระตือรือร้นเอาจริงๆอยากรู้มาก นี่ก็ปาไปเกือบจะตี1แล้ว พรุ่งนี้ก็มีงานนะแต่มีช่วงบ่าย ไม่เป็นไรหรอก ฉลองสักหน่อยแล้วกัน
“คงไม่ไปนั่งขายผักหรอกไอ่เตี้ย”
เสียงของเมมเบอร์ที่ด่าคนอื่นโดยไม่ดูตัวเองดังขึ้น ทำให้เสียงเฮดังลั่นขึ้นอีกระลอก อีทงเฮเดาะลิ้นก่อนจะแท็คมือกับคยูอยอน คู่หูจอมป่วนของเขา
“ก็ทั่วไปแหละ ฝึกๆ”
คังอินผู้ชายร่างบึกบึน ที่เอลฟ์แอบกัดจิกแขวะเบาๆว่าไปเข้ากรมแล้ว ออกมาก็ยังอ้วนเหมือนเดิม แอบน้อยใจนะเนี่ย ลองมาเป็นเขาบ้างสิจะรู้สึก
“ทึกกี้เป็นไงบ้าง เหนื่อยมั้ย”
“ทึกกี้ 555555555555555555555555”
คยูฮยอนหัวเราะเสียงดังลั่นกับชื่อที่รุ่นพี่หมีใหญ่อย่างคังอินเรียกหัวหน้าวงที่กำลังนั่งเคี้ยวบราวนี่ในปากเอื่อยๆ นี่โคตรซารังเฮเลย อยากจะกระโดดหอมแก้มสักที ไหนบอกเขาว่ามารับพี่คังอินไม่ได้ ไปถ่ายสตาร์คิง สุดท้ายก็ไปรับพี่คังอินพร้อมๆกันกับพวกเขา น่ารักมากเลย
“เหนื่อยดิ นี่ก็เพิ่งจบจากคอนเซี่ยงไฮ้อ่ะ”
“เออ พอพูดถึงเมืองจีน ซีวอนเป็นไงบ้างวะ มันหล่อขึ้นรึเปล่า”
คังอินกระดกเบียร์ในแก้วเข้าปากก่อนจะเอ่ยถามหาคนที่ไม่อยู่ในวงสนทนา
“ก็ธรรมดานะ งั้นๆแหละ”
ผัวะ
ตามด้วยเสียงเฮดช็อตจากฮยอกแจ โหย ไอ่ทงเฮนี่ ว่าคนอื่นไม่ดูตัวเองเล้ย
“หยุดเลย ก่อนว่าคนอื่นดูความสูงตัวเองรึยัง”
“พอเลยทั้งคู่ ตอนนี้อยู่เซินเจิ้นใช่ป่ะวะ”
“อือ”
เยซองตอบคังอินก่อนจะหันไปดูเอลฟ์ด้านนอกร้านที่มายืนออดูพวกเขา โหย โคตรเทพอ่ะ นี่ก็จะตี1แล้ว คงต้องถอนคำพูดเมื่อกี้ อยู่ได้ไงวะ เป็นเขานี่คงขี้ใส่ถุงแล้วทิ้งไว้หน้าร้าน อีพวกนักร้องยิ่งใหญ่ จะปิดร้านหาแมวไร... อ้าว ด่าตัวเองทำไม
เมมเบอร์ทุกคนจิกกัดพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ไม่นานนักฮีชอลเมมเบอร์อีกคนก็เดินเข้าร้านมา ทำเอาพวกเขาเฮกันยกใหญ่ ไม่ใช่เพราะดีใจ แต่เพราะมึงมาทำไมป่านนี้ เขาคิดจะกลับกันแล้วเนี่ย
“จะกลับกันแล้วเหรอ อย่ารีบดิเห้ย”
ฮีชอลโหวกเหวกโวยวาย ทำเอาอีทึกกุมขมับ อีพวกนี้เสียงดังอิ๊บอ๋าย นี่แทบจะเอาเท้าก่ายหน้าผากแล้วนะ ยังไม่ได้บอกใคร พรุ่งนี้เขามีงานตอนเช้า คิดแล้วเครียด ไม่อยากบอก กลัวคนอื่นไม่สนุก พระเอกมั้ยๆ
“เออๆก็ได้ นี่เพราะนายเลยนะเนี่ย”
“โอเคครับ”
อีทึกและรยออุคทำมือว่าโอเคก่อนจะนั่งพูดคุยกันต่อไป โดยลืมคนบางคนที่นั่งอยู่เงียบๆไปโดยปริยาย....
“มินนี่ที่รัก พูดไรหน่อยดิ”
ฮยอกแจหันไปหาซองมินก่อนจะเอียงคอถามเป็นอันว่า พูดหน่อยเหอะ ใบ้กินเหรอ
“เอ่อ... “
“เออใช่ อยากจะพูดมานานแล้ว หลังจากกลับมา ผมก็เช็คทวิตเตอร์ รู้ป่ะมีแต่ภาพอะไร คังมินเต็มไปโหม้ดอ่ะ ประเด็นหลักคือ มินเอ้ย ทำไมไม่กอดคัง”
ทงเฮว่าพลางก็ล้วงไอโฟนมาเปิดภาพให้ทุกคนดู ซองมินที่ก้มหน้างุดอยู่ก็เกาท้ายทอยแกรกๆ ไม่ใช่เขาไม่อยากกอดหรอกนะ ปกติก็ไม่สนิทอยู่แล้ว นี่ก็ห่างหายกันไป2ปีเต็ม โห่ย โคตรไม่กล้าอ่ะ
“ไอ่ทงเฮ อยากดูภาพไรป่ะ”
คยูฮยอนน้องเล็กเอ่ยเรียกรุ่นพี่แบบนั้น แทบทำทงเฮหงายหลังตกเก้าอี้ นี่ถ้าไม่เห็นกล้องเอลฟ์ที่ถืออยู่นี่คงลุกไปโบกหัวมันแล้ว
กลัวจะมีแฟนแคมทงเอโอปป้าโหดร้ายกับมักเน่โบกหัวชายน้อยของวง
“โห่ย หน้าตาไม่ดีแล้วยังหยาบคายอีก”
ทงเฮตอบกลับก่อนจะเอานิ้วมือมาปาดคอประมาณว่า หลังเลิกงานเดี๋ยวมึงเจอกู มีตาย
“รูปไรๆ”
ทุกคนเร่งให้คยูฮยอนเอาภาพให้ดู อยากรู้กันนักนะ เดี๋ยวน้องคยูจัดให้ คยูฮยอนยกยิ้มมุมปากก่อนจะหยิบไอโฟนของเขามากดจิ้มนั่นจิ้มนี่สักพักก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย ทำเอาทุกคนเสียวหลังวาบ โดยเฉพาะเจ้าตัวตอนนี้กำลังวิตก เอารูปไรให้ดูวะ หวังว่าคงไม่ใช่ทงเฮโปป้าทำหน้าปวดอึในคอนเสิร์ตหรอกนะ
คยูฮยอนยื่นมือไปด้านหน้าก่อนที่ภาพนั้นจะค่อยๆโผล่ขึ้นมา ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบกริบ เสียงเอลฟ์ด้านนอกนี่ก็ไม่ค่อยมีแล้ว เพราะนี่ก็ตี1กว่าแล้ว คงทยอยกลับบ้านกันหมด
ไอ่เหี้ยเอ้ย มึง... คยูฮยอน มึง...
“5555555555555555555555555555555555555555555555555555”
เสียงหัวเราะลั่นของทุกคน ยกเว้นทงเฮกับฮยอกแจ ทงเฮนั่งทำหน้าบูด ส่วนอีกคนก้มหน้างุดเลย อยากรู้ป่ะภาพไร
ดีนะเนี่ย คอนที่เซี่ยงไฮ้เอากล้องเข้าได้ ได้มาเลย นี่ยังไม่รวมแฟนแคมของเว็บวิทอึนเฮไรนั่น ภาพก็เด็ดเหลือเกิน แอบดีใจที่สไตลิสต์เมคอัพหน้าเขาหนาๆไม่งั้นคงได้เสียวว่าทงเฮจะเอาภาพเขาตอนโซโล่ชนิดซูมถึงรูขุมขนมาวิจารณ์เรื่องหลุมสิวขนาดไหน
คยูฮยอนเปรี้ยวอ๊ะเปล่าคร๊าบบบบ *ซีวอนสไตล์*
รูปที่ว่าก็คือ ช่วงเพลงโดเรมีที่ทงเฮกระโดดไปกอดหลังฮยอกแจ และนั่นแหละ ชะเอิงเอย แล้วก็อีกเพลง เอลฟ์ก็ดีเหลือเอา เอาวงกลมสีแดงมาวงทำให้เห็นชัดยิ่งขึ้น ว่างๆชวนทงเฮไปเตะบอลดีกว่ามั้ย
อ่ะนี่ อยากดูจัดให้
“มึงพอเลย”
“เดี๋ยวอัดเสียงประจาน ทงเฮโอปป้าหยาบคาย พูดมึงกับรุ่นน้อง”
“ไอเหี้ย มึงพอเลย”
ทุกคนพร้อมใจกันส่งเสียงฮิ้วดังลั่นเมื่อทงเฮเริ่มหน้าแดงๆ นี่เปล่าคิดนะ ทงเฮชอบฮยอกแจจริงป่ะนั่น แอร้ย
“มีอารมณ์เมื่อกอดฮยอกแจเหรอ”
จองซูผู้ชายหน้าย่นเอ่ยถามรุ่นน้องก่อนจะทำหน้าฉงน นี่คงต้องบอกอึนซอเปล่า คิดผิดแล้วที่เลือกทงเฮ ทงเฮชอบสไตล์ฮยอกแจนะ หน้าตาไม่ต้องดีมาก ขอแค่แบบฮยอกแจ #เฮอึน
“เอาน่า ยอมรับมาเหอะ เห้ย ฮยอกแจเขินเหรอวะ”
คังอินแท็คมือกับฮีชอลก่อนจะหันไปยิ้มกันสองคน สองคนนี้ทำรู้มากเดี๋ยวเหอะ
“เสียวแทน”
คยูฮยอนตบบ่าฮยอกแจเบาๆก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำเอาฮยอกแจแทบเอาหน้ามุดโต๊ะ เสียวเหี้ยไรวะ เดี๋ยวกูร้องใส่แม่ง นี่กูต้องอยู่ห่างทงเฮใช่ป่ะวะ กูกลัวแล้วเนี่ย
เออในคอนเห็นป้ายอึนเฮด้วย.... โอย เขิน
โทษที พอดีอิน ลืมไปนี่ฟิครวม
“อ่าใช่ๆ ผมนึกออกแล้ว ในคอนมีป้ายอึนเฮด้วย”
“.................”
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบอีกครั้งเมื่อมีใครบางคนที่ไม่ได้ร่วมพูดคุยกันมาตั้งแต่ต้นเอ่ยขึ้น ทำเอาอีทึกแทบเอาผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตา น้ำมูก น้ำลาย เห้ย ไม่ใช่
“พูดได้ด้วยเหรอ”
รยออุคหันไปกระซิบกระซาบกับเยซองก่อนจะอมยิ้ม ชินดงขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดี๋ยวมา
“เอ่อ...”
“คิดถึงทุกคนมากเลยว่ะ”
อยู่ๆคังอินก็เอ่ยพูดขึ้นมา ทำเอาทุกคนยิ้มกันใหญ่ ถามว่าเขินมั้ย ตอบได้ว่าเขินมาก ดูดิคนถึกๆอย่างคังอินบอกคิดถึงญาติมิตร เดี๋ยวพี่ทึกกระโดดดีใจหัวชนฝาเพดานทำไง
“คิดถึงเหมือนกัน”
ซองมินทำทุกคนหงายเงิ้บกันอีกรอบ นี่ถ้าดื่มไรอยู่ ทงเฮได้พ่นน้ำใส่หน้าฮยอกเป็นแน่ #เฮอึน อีกสักช็อต
“มีภาพนั้นด้วย พี่คุยกับซองมินทางด้านหลังใช่ป่ะล่ะ นี่ๆดู”
ภาพนั้นถูกส่งให้ซองมินและทุกคนก่อนที่ทุกคนจะปรบมือกันเกรียวกราว ดูแบบนี้ก็เข้ากันได้แล้วนะเว่ย อยากถ่ายคลิปฝากเอลฟ์จริงๆ
ไม่รู้ด้วยฤทธิ์เชื้อทึกหรือยังไง ทำให้คังอินลุกขึ้นก่อนจะเดินไปตบบ่าซองมินเบาๆ ซองมินเงยหน้ามองก่อนจะลุกขึ้นมากอดรุ่นพี่ ทำเอาทุกคนเฮลั่น นี่เพิ่งเห็นช็อตแรกของวันนี้ ถ่ายภาพเก็บไว้เรียบร้อย
กอดกันสักแป๊บ ทุกคนก็แยกย้ายกันไปนั่งที่ ชินดงเดินกลับมาบอกว่า เมื่อกี้เจอแมงมุมในห้องน้ำ เห็นเป็นช็อกโกแลต เออดีนะ เขาไม่หยิบกิน ทำเอาเพื่อนๆตบกบาลกันยกใหญ่ บ้าเหรอ
“พอพูดถึงเรื่องทวิตเตอร์แล้วนึกได้ ได้ข่าวแจกเบอร์เหรอเรา”
หมีอ้วนคังอินเอ่ยถามหัวหน้าวงโคตรเก๋าอย่างอีทึก กล้าเนอะ เบอร์จริงด้วยเห้ย
“อืม โดนพี่เขาดุด้วยว่ะ”
ไม่ต้องงง พี่คือเมเนจ้า
“เออใช่ ลองไปย้อนดูมา พอดีว่าง พวกนายทำอะไรกัน ทวีตภาษาไทยทั้งๆที่อยู่เซี่ยงไฮ้”
“ก็คิดถึงอ่ะ”
ทงเฮตอบก่อนจะมุ่ยหน้าลง นี่ไม่นับเมนชั่นชาวจีนที่ทวีตหาเขานะ ทั้งเหวยโป๋ ทั้งทวิตเตอร์ แทบจะเอาหัวเคาะกำแพงให้แตก ทีซีวอนทวีตถึงเอลฟ์เวียดนามตอนคอนที่ไทยยังได้เลย
“แล้วไอ้ซีวอนล่ะ เห็นก่อดราม่าไว้นี่ อยู่ไทยทวีตถึงเวียดนาม นี่ดีนะเอลฟ์ไทยไม่เอาทุเรียนปาใส่ในคอน”
เห็นเอลฟ์ไทยเป็นคนยังไงวะนั่น
ทงเฮผู้อยู่เบื้องหลังทุกอย่าง เอ่ยตอบคำถามของคังอินที่ส่งมาไม่ขาดสายอย่างต่อเนื่อง
“ก็โดนเหมือนกันแหละ อันที่จริงก็รู้สึกผิดกับเอลฟ์จีนนะ แต่วันนั้นมันวันสงกรานต์นี่ ทวีตถึงหน่อยเป็นไรไป”
“ไอ่พวกบ้า แข่งกันทำเป็นพระเอก”
ทงเฮหัวเราะร่วนก่อนจะเงิ้บไปกับคำถามที่ส่งมาใหม่จากปากจองซูผู้พิทักษ์โลก
“พิมพ์ภาษาไทยได้ไง”
อันนี้ต้องถามเฮนรี่คร๊าบ
เอลฟ์ก็เข้าใจไปต่างๆนาน จะใช้โปรแกรมอะไรแปลภาษาให้มันเก๋ได้ขนาดนั้น ดูซีวอนดิ ที่ไหนบัญญัติคำว่า คร๊าบ บ้างล่ะ 555555555555555
ทงเฮยิ้มภูมิใจที่ทุกคนต่างกรีดร้องหลังจากเขาทวีตไปไม่กี่วินาที เอลฟ์ไทยนี่ดิ้นพล่าน พื้นที่บ้านเกือบหมด คนที่นอนอยู่ก็โดนพี่น้องผองเพื่อนไปปลุก โทรบ้าง เรียกบ้างให้ลุกขึ้นมาดูทงเฮโอปป้าทวีตภาษาไทยนะ ไรงี้ โห่ย เป็นปลื้ม
แถมได้รับคำชมว่าเรียบร้อยด้วย เพราะพิมพ์คำว่าครับถูก น่ารักป่ะ (หารู้ไม่ ในทวิตเตอร์เต็มไปด้วยอีพวกนี้ทำตัวเป็นพระเอก แข่งกันเรียกเรตติ้ง)
เฮนรี่ : คับ ทงเฮ : ครับ ซีวอน : คร๊าบ อิ__________อิ
“แล้วออลเวย์ส วิท มี อะไร”
คังอินหันไปถามจองซูอีกครั้ง คราวนี้ทำเอาทุกคนถึงกับเงียบ พูดแล้วก็นึกถึงโปรเจคที่ไทย อีฮยอกแจแอบไปขอใบโปรเจค ALWAYS มาก่อนจะเดินถือไปทั่ว นี่ไม่นับพ่อพระ คุณท่านเดินเอาไปถ่ายรูปในห้องแต่งตัวก่อนจะอัพลงทวิตเตอร์กันเลยทีเดียว ทำเอาเอลฟ์แทบอยากกระโดดหอมแก้มกันเป็นการใหญ่ นึกแล้วฮยอกแจคิดถึงจัง
“ก็... ควรเข้ากรมได้แล้วมั้ง”
.”.... พี่ อย่าเพิ่ง”
ทงเฮ รยออุคและทุกคนต่างพยายามเป่าหูหัวหน้าวงผู้บ้าคลั่ง นี่เยซองเคยเห็นตอนช่วงทวีตโปรโมตแว่นตัวเองอ่ะ มีคนทวีตหาพี่ทึก เห็นแล้วแทบน้ำตาไหลพรากแทน ฟามี อีตุ๊ก หน้าเหี่ยว ลุงย่น นี่ไม่นับเรียกมึงเรียกกูนะ เอลฟ์ไทยนี่โคตรรักแบบฮาร์ดคอร์ไม่อยากบอกพี่ทึกกลัวพี่แกเสียใจ ตัดสินใจเข้ากรมพรุ่งนี้ เป็นไง
“เชื่อว่าเอลฟ์รอว่ะ เปลี่ยนเรื่องพูดเหอะ”
อีทึกบอกน้องๆทุกคนก่อนจะยิ้มบางๆให้ เพิ่งดีใจมาเมื่อเช้า อย่าพาดราม่าได้โปรด นี่ก็เก็บน้ำตาไว้แล้วค่อยไปแอบร้องไห้ในห้องคนเดียว
“คิบอมไปไหนวะ”
“ธุดงค์”
คยูฮยอนตอบรุ่นพี่ก่อนจะเคาะโต๊ะเบาๆ นี่แม่งโคตรกวนตีน
“เออ มาเมื่อไร บอกด้วย”
ทุกอย่างค่อยๆดราม่า เมื่อลากคนที่ไม่อยู่เข้ามาเรื่อยจนกระทั่ง...
“ไอ่เหี้ย กูคิดถึงเกิง....”
ฮีชอลที่กำลั่งนั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเอง โพล่งขึ้นมาทำเอาทุกคนเงียบไป ไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน อธิบายไม่ถูก โคตรจะยากที่จะเข้าใจ นี่ให้ไปกระโดดคลองตายก็เอานะ อยากหนีจากคำพูดถามไถ่ของเอลฟ์เมื่อไรจะครบ13 ....
ซุปเนียร์ปวดใจ เข้าใจกันบ้าง
“เห้ย มึงอย่าพาดราม่ากันดิวะ ฉลองนะเว้ย ฉลอง”
อีทึกลุกขึ้นปรบมือเบาๆเรียกสติของทุกคนที่กำลังนั่งก้มหน้าซึมกันอยู่ อย่าพาดราม่ากันดิเห้ย นี่ตัวเองก็กำลังเก็บอาการอยู่ ถ้าขืนพูดเรื่องนี้ต่ออีก น้ำตาคงท่วมเกาหลีแน่นอน
“เอลฟ์รักพวกเรามาก ผมรู้สึกเสียใจว่ะ ผมอยากเข้าใกล้ทุกคน ผมอยากใกล้ชิดกับทุกคนจริงๆนะ...”
ฮยอกแจเอ่ยออกมาก่อนจะเงียบไป ยังไม่ร้องไห้แต่กำลังจะ
ทงเฮเห็นอย่างนั้นจึงตบบ่าก่อนจะหันหน้าเข้าหาวงล้อมและพูดอีกครั้ง
“สักวันหนึ่ง มันก็จะไม่มีเพลงของพวกเรา ไม่มีอัลบั้ม ไม่มีเอลฟ์ตาม.... ไม่อยากคิดเลยแฮะ”
“มึง.....”
อีทึกผู้ไม่ค่อยหยาบคายแต่ต้องพูดออกมา นี่ก็บอกแล้วอย่าดราม่า
“อายุก็มากขึ้นเรื่อยๆ .... ผมคิดถึงเอลฟ์”
ซองมินที่นั่งเงียบๆ เอ่ยขึ้นก่อนจะก้มหน้าลง เอามือกุมไว้บนตักแน่น
ใช่ ทุกคนรู้ เอลฟ์ก็รู้...
ทำใจไม่ได้ ทั้งศิลปินและแฟนคลับ
“มันจะไม่จบ....”
อีทึกหัวหน้าวงบอกทุกคน ทำให้ซองมินและคนอื่นๆที่กำลังนั่งซึมเงยหน้าขึ้นมามองว่าหัวหน้าวงที่พวกเขาและเหล่าเอลฟ์เคารพรักจะพูดอะไร
“ตั้งแต่เราเดบิวต์มานี่ก็7ปีแล้ว แล้วนับที่พวกเราอยู่ด้วยกันอีก เป็นสิบๆปี จะอีก20ปี30ปีต่อจากนี้ยังไงทุกคนก็อยู่ด้วยกันได้ อย่าไปคิดสิ ทำปัจจุบันให้ดีดิ เอลฟ์รักพวกเรามากขนาดไหน เราก็ต้องตอบแทนเขา นึกถึงโปรเจคของเอลฟ์ในคอนเสิร์ตไว้ พลังของเขานำพวกเรามาถึงขนาดนี้ เอลฟ์ทั่วโลก อยู่ไกลแค่ไหน ถึงจะไกล ห่างยังไงแต่ก็ยังคอยจะสนับสนุนพวกเรา อย่าเพิ่งท้อดิวะ โปรเจค ALWAYS ในไทย จำไม่ได้เหรอ รักมาเสมอตั้งแต่เมื่อก่อนจนถึงตอนนี้และจะรักเรื่อยๆไป ถึงไม่เป็นซุปเปอร์จูเนียร์ ก็จะยังรัก NEVER END ไง จำไม่ได้เหรอในเซี่ยงไฮ้ ไม่มีวันจบ มันไม่มีวัน..... ฮึก ....จบ”
พูดเองก็ร้องเอง อายเมมเบอร์คนอื่น
อีทึกนั่งฟุบหน้าลงกับมือตัวเอง มันใกล้แล้วจริงๆแต่อยากจะตะโกน อัดคลิปลงยูทูป อยากบอกเอลฟ์ทุกคนให้รู้กันทั่วโลก ให้ซีวอนทำซับภาษาอังกฤษให้อ่าน ซุปเปอร์จูเนียร์จะไม่มีวันจบ พวกคุณช่วยติดตามและรักพวกเราไปอย่างนี้นานๆนะครับ ตลอดไปนะ...
“พี่... ผมรู้ไม่มีวันจบหรอก พวกเขารักเรามาก ถึงห่างแค่ไหน ถึงจะเจ็บยังไงก็ยังรักเรา”
คยูฮยอนลุกขึ้นมากอดอีทึกก่อนที่ทุกคนจะลุกขึ้นมากอดกันเป็นวงกลมแม้แต่ซองมินที่ไม่กล้ากอดคังอินก็กล้ากอดแล้ว ตอนนี้ทุกคนมีความรู้สึกเดียวกัน
กลัว...
กลัวว่าวันหนึ่งจะไม่มีซุปเปอร์จูเนียร์
กลัวว่าวันหนึ่งเอลฟ์จะไม่รัก
กลัวว่าวันหนึ่งเอลฟ์จะลืม...
เสียงไอโฟนของอีทึกดังขึ้น ทำให้ทุกคนค่อยๆกระเถิบออกไปให้พี่ชายรับโทรศัพท์
“ซีวอนว่าไง”
‘พี่ งานเพิ่งเสร็จ เหนื่อยมาก อยากโทรมาบอกว่าคิดถึง พี่คังอินเป็นไงบ้างครับ’
ซีวอนถามเร็วรัว ทำเอาอีทึกยิ้มให้รุ่นน้องในวงอย่างชเวซีวอน
“ทุกคนก็คิดถึงนาย คังอินก็โอเค ตอนนี้เรากำลังเลี้ยงฉลองกันอยู่ที่โคน่าบีนส์”
‘ย่าห์’
ซีวอนบ่นกระปอดกระแปดก่อนจะเอ่ยถามเมื่อจับพิรุธในน้ำเสียงของรุ่นพี่หัวหน้าวงได้
“พี่ร้องไห้เหรอ เดี๋ยวแป๊บ เฟสไทม์ดีกว่า”
ดีขึ้นเยอะ คุยไปมองหน้ากันไป อีทึกกวักมือเรียกน้องๆในวงมายืนใกล้ๆกันก่อนจะพูดคุย
‘ทำไมทุกคนตาแดง ร้องกันอยู่เหรอ’
ซีวอนถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นทุกคนตาแดงๆ
“อื้ม กลัวว่าวันหนึ่งจะไม่มีซุปเปอร์จูเนียร์ จะไม่มีเอลฟ์น่ะ...”
ทงเฮตอบก่อนจะเห็นว่าพี่ทึกแอบเช็ดน้ำตา พูดแล้วอยากร้องไห้จริงๆนะ
‘พี่ครับ ผมอยู่ที่นี่ เอลฟ์ทุกคนน่ารักมาก คอยส่งขนม น้ำหรืออาหารอร่อยๆมาให้ผมเสมอ ผมรู้สึกขอบคุณพวกเขามาก ทำวันนี้ให้ดีที่สุด อย่าเพิ่งไปนึกถึงอนาคตเลยครับ ผมรักทุกคนนะ อย่าร้องไห้สิ’
ซีวอนยิ้มให้ก่อนจะทำมือโค้งไปตามปาก เหมือนจะบอกว่าให้ทุกคนยิ้ม
ไม่นานนักทุกคนก็ยิ้มออกมา
เรื่องแค่นี้เอง ต้องสู้สิวะ
เอลฟ์ทั่วโลกรักเขา ดูแลเขา ทำทุกอย่างเพื่อเขาได้ เขาจะมาร้องไห้เพียงแค่เรื่องที่คิดกลัวแบบนี้ไม่ได้ สู้จนกว่าวันนั้นจะมาถึง
“ทวีต”
“อะไรทงเฮ”
อีทึกเอียงคอถามน้องชายที่ยืนอยู่ด้านหลัง อย่างงงๆ อยู่ๆก็พูดขึ้นมา
“ผมคิดว่าทางที่เราสื่อสารกันได้กับเอลฟ์ง่ายสุดคือทวิตเตอร์”
“อ่า ใช่”
ฮยอกแจพยักหน้าเห็นด้วย
หลังจากคุยอะไรกันเสร็จ ก็บอกลาซีวอนและบอกถึงสิ่งที่จะทำต่อจากนี้
สมาชิกในวงต่างรีบหยิบไอโฟนของตัวเองออกมา แม้แต่ยูฮยอนที่หายหน้าหายตาไปจนเอลฟ์นึกว่าลืมพาสเวิร์ดก็เปิดทวิตเตอร์ล็อคอินแล้วด้วยนะ
พร้อมแล้วใช่มั้ยทุกคน...
“ทุกคนครับ ผมรักคุณมากจริงๆ ขอบคุณสำหรับความรักของทุกคน ต่อจากนี้ซุปเปอร์จูเนียร์จะยังคงมีต่อไป และตลอดไป ได้โปรดอย่าลืมพวกเรานะครับ SJ ELF forever"
หลังจากทวีตกันครบทุกคนแล้ว เอลฟ์ก็ต่างตกใจกับการปรากฏตัวและทวีตกันอย่างพร้อมเพรียง นั่งน้ำตาไหลกันเป็นแถว ดีใจมาก
หัวหน้าวงเงยหน้ามามองน้องชายทุกคนก่อนจะยิ้มให้ตัวเองเบาๆ...
เอาน่า อีทึก นายจะต้องรักพวกเขามากขึ้น มากขึ้นเรื่อยๆ สู้ๆ
ทุกคนครับได้โปรดอย่าลืมซุปเปอร์จูเนียร์นะครับ
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
Talk : ฟิคเรื่องนี้แต่งตามเนื้อล้วนๆ เหตุการณ์ที่ผ่านมา พร้อมด้วยการมโนเข้าข้างตัวเอง (เยอะมาก) ฝากด้วยเน้อ ขอให้สนุก ขอบคุณเครดิตภาพทุกภาพด้วย บางภาพไม่มีเครดิต ยังไงก็ขอบคุณคนถ่ายเน้อ
ความคิดเห็น