คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : { SF } P o l i c e m a n #4
Song – ฟ้า Tattoo Colour
4
คิดอยู่ ว่าต้องทนไว้ จะทุกข์จะทนเท่าไร ความรักจะพาหัวใจไป
คิดเอง ว่าต้องทนไว้ แต่ยิ่งทุกข์ยิ่งทนเท่าไร ความรักที่มียิ่งหายไป
ผู้หมวดซึ่งในตอนนี้ได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นเป็นผู้กอง(ร้อยตำรวจเอก)นั่งมองเอกสารตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจเบาๆ
ครืดดด ครืดดด
ไอโฟนสีดำสั่นเบาๆบนกองเอกสาร ผู้กองค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มาก่อนจะเปิดดูข้อความ
‘you have 1 new message’
ผู้กองคะ มีเรื่องจะปรึกษา เจอกันที่ร้านเดิมนะ
SH
ผู้กองทงเฮค่อยๆลุกขึ้นจัดการเอกสารตรงหน้าให้เข้าที่เข้าทาง คว้าเสื้อคลุมสีดำโทรศัพท์มือถือพร้อมกุญแจรถก่อนจะเดินออกไปจากห้องทำงานเงียบๆ
มีเรื่องให้ช่วยกลุ้มอีกแล้วล่ะสิ...
ผู้กองทงเฮจอดรถก่อนจะค่อยๆกวาดสายตามองหาร่างที่คุ้นเคย ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เจอ สงสัยงานจะยุ่ง แล้ววันนี้มีปัญหาอะไรจะมาปรึกษาอีกนะ
“พี่คะ..”
หญิงสาวเมื่อเห็นผู้กองเดินลงมาจากรถก็ค่อยๆเดินเข้าไปหาพร้อมเบะปากทำท่าเหมือนจะร้องไห้
“ทำไมล่ะเรา มีปัญหาอะไรอีก ฮึ?”
ผู้กองทงเฮพูดก่อนจะค่อยๆโอบหญิงสาวไว้เบาๆแล้วโยกตัวไปมาเหมือนกำลังปลอบเด็กน้อยอยู่
“ฮึกก... เขา เขาบอกว่าจะเลิกกับโซฮี”
อา.. ใช่แล้วครับ ผู้หญิงตรงหน้านี้ คือ อาน โซฮี ผู้ที่’เคยเป็นว่าที่คู่หมั้น’ของผม คงอยากรู้เหตุการณ์ก่อนหน้านั้นใช่มั้ยล่ะ ก่อนหน้านั้นก็คือ....
2ปีที่แล้ว
ผมเดินตรงเข้าไปหาผู้หญิงที่นั่งหันหลังตรงโต๊ะริมกระจกในร้านอาหารสุดหรูที่เป็นสถานที่นัดดูตัวของผม ก่อนจะเอ่ยทักทายเขา
“อา สวัสดีครับ ผมอีทงเฮครับ”
“เอ่อ.. สวัสดีค่ะ..อานโซฮีค่ะ”
ใช่ เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก แต่วันนี้ที่ผมมา ผมต้องการมาเพื่อที่จะบอกยกเลิกการหมั้นเท่านั้น แต่หน้าเธอดูหมองๆนะเหมือนกับ... ผม ใช่ ฟังไม่ผิด เหมือนผมเลย..
“คือว่า... เอ่อ คืองานหมั้นของเรามันคงเป็นไปไม่ได้ใช่มั้ยล่ะคะ เพราะฉันไม่เคยเห็นหน้าคุณมาก่อน เราไม่รู้จักกันไม่สนิทกัน ชอบกินอะไรก็ไม่รู้ แม้แต่วันเกิดก็ยังไม่รู้ เราคงหมั้นกันไปไม่ได้ ถ้าเกิดเรามีครอบครัวมันคงจะลำบากน่าดูใช่มั้ยคะ มันคงจะเป็นครอบครัวที่แย่ครอบครัวหนึ่งในโซนเกาหลีใต้ก็ได้นะคะ บางทีอาจจะติดท็อปเท็นในโลกก็ได้”
เธอพูดเร็วรัวและเธอมีปณิธานเดียวกับผม!
“ผมก็มีปณิธานเดียวกันกับคุณนะ อีกอย่างผมมีคนที่ผมรักแล้วด้วย คุณล่ะ”
มันคงไม่ละลาบละล้วงมากไปใช่มั้ยเนี่ย
“เอ่อ ใช่ค่ะ.. “
เธอก้มหน้าบอกเบาๆ ใบหูเธอขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยนะ สงสัยจะเขินหน้าดู
“งั้นโซฮี เรียกผมว่าพี่ก็ได้นะ ไม่ต้องเกร็งหรอก เอาเป็นว่าต่างฝ่ายต่างไปบอกแม่ละกัน โซฮีจะทานอะไรมั้ยครับ”
ผมถามโซฮีตามมารยาทเพราะตอนนี้ผมไม่อารมณ์มากินหรอกนะ และโซฮีก็คงจะเหมือนกัน
“ฉันนัดกับแฟนไว้แล้วน่ะค่ะ งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ขอตัวละกันนะคะ”
“เดี่ยวครับ ผมขอเบอร์ติดต่อไว้ได้มั้ย .... เอ่อ ไม่ต้องมองหน้าผมแบบนั้นหรอกครับ ผมมีคนที่ผมรักแล้วน่า ขอไว้เผื่อจะมีอะไรฉุกเฉิน”
ผมบอกโซฮีเพราะสังเกตเห็นหน้าเธอเหมือนมีคำถามทันทีที่ผมขอเบอร์โทรศัพท์มือถือเธอไว้ หลังจากที่เธอแลกเบอร์กับผมเสร็จแล้ว เราต่างคนต่างก็แยกกันไป ....เหนื่อย เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจ...
อยากจะลืม
จะโทษดิน จะโทษน้ำ จะโทษเดือนและดาว
กับเรื่องราว ที่ปวดร้าว ที่เธอมาทำแล้วหนีไป
ผมย้ายมาอยู่ในที่ใหม่ๆผู้คนมากหน้าหลายตา แต่ผมก็ยังคงติดต่อกับจ่าทึกและจ่าฮยอนเหมือนเดิม มีก็แต่คนๆนั้นที่ไม่เคยคิดจะติดต่อหาผม และผมก็ไม่ได้ติดต่อเขาเหมือนกัน
22 : 19
ผม sign in เข้าเมลเพื่อคุยกับจ่าทึกและจ่าฮยอนก่อนจะไปหยิบแก้วน้ำอุ่นมาตั้งไว้ด้วย ไว้จิบแก้ง่วง
you have 2 news massages in your e-mail inbox.
ใครส่งเมลมา
ผมกดเปิดดูก่อนจะระบายยิ้มออกมาเบาๆ ซองมินส่งภาพแมวของเขาเองมาสองภาพและหนึ่งในสองภาพนั้นถ่ายติดคนๆนึงที่ยืนหันหลังทำอะไรสักอย่างอยู่
คิดถึงมาก
แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี
ผมออนไลน์เอ็มเอสเอ็นตลอดตั้งแต่ย้ายมาอยู่ที่นี่ แต่ไม่มีสักครั้งเลยที่ผมจะเห็นเขาคนนั้น
Sungmin sign in….
อ๊ะ ซองมินออนไลน์แล้ว ทักสักหน่อยดีกว่า
Donghae said
ซองมินนนนนนนนน
Sungmin said
อ๊ะ พี่ทงเฮ คิดถึงง T[]T
Donghae said
คิดถึงเหมือนกัน...
Sungmin said
รู้นะว่าคิดถึงใคร...
ใช่ ซองมินรู้
Donghae said
คิดถึงเราเหมือนกันแหละ เป็นไงเรา ป.5แล้ว เรียนหนักมั้ย โตขึ้นยังอยากจะเป็นตำรวจอยู่มั้ยเนี่ย
Sungmin said
ไม่หนักมาก ยังอยากเป็นอยู่อ่ะ เท่ดี
เหตุผลของซองมินทำเอาผมหลุดหัวเราะเบาๆ
Donghae said
ดึกแล้วทำไมไม่ไปนอน เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นสายเอานะ
ผมเหลือบมองนาฬิกาก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป
Sungmin said
โห่ย พรุ่งนี้วันเสาร์นะครับ จะให้ซองมินนอนเร็วๆเพื่ออะไร =3= นี่ ผู้กองเล่นสไกป์ป่ะ ซองมินเพิ่งสมัครเลยเนี่ย มาคุยกันม้า *O*
สไกป์เหรอ ก็ดีเหมือนกัน ผมไม่ได้เล่นมันนานแล้ว ผมหยิบเฮดโฟนขึ้นมาสวมไว้ก่อนจะsign in สไกป์
Donghae said
งั้นพี่ออฟไลน์แล้วนะ คุยกันในสไกป์ละกัน
ซองมินคอลหาผม ก่อนที่เราจะเริ่มคุยกันจริงๆ ผมได้ยินเสียงๆนึงที่ไม่ได้ยินมานาน....
“ซองมิน เสียงอะไรน่ะ”
ผมเอ่ยถามซองมินไป ทั้งๆที่ผมเองก็รู้ดีอยู่แก่ใจ
‘อ้อ พี่ฮยอกแจใช้ให้ไปนอนน่ะ ดึกแล้ว แต่ซองมินเพิ่งได้เล่นเองอ่ะ’
เพิ่งจะได้เล่น งั้นหมายความว่าก่อนหน้านั้น ฮยอกแจเล่นคอมงั้นเหรอแล้วทำไมถึงไม่ออนเอ็ม...
“เหรอ ดึกแล้วจริงๆด้วยแต่ซองมินก็อยู่คุยเป็นเพื่อนพี่หน่อยละกัน”
‘ได้คร้าบบบบบ’
ผมรู้ว่าที่บ้านซองมินไม่มีเฮดโฟนมีแต่ลำโพง เปิดทีได้ยินทั่วบ้าน ผมจึงขอให้ซองมินอยู่คุยต่อเพราะผมรู้ว่ามีอีกคนหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆละแวกนั้นไง...
“ซองมินว่าป่ะ ถ้าเรารักใครสักคนนี่เลิกรักเขายากนะ”
ตั้งใจพูด เพราะอยากให้ได้ยิน
เพล้ง
เสียงเหมือนขวดอะไรสักอย่างตกหล่นทันทีที่ผมพูดคำนั้นออกไป
‘ผมยังไม่มีแฟนไม่รู้หรอก อ๊ะ แป๊บนึงนะ พี่ฮยอกแจทำของตก’
ฮยอกแจได้ยินใช่มั้ย
‘มาแล้วๆ พี่ฮยอกแจนี่ซุ่มซ่ามจริง ไล่ให้คนอื่นไปนอนแต่ตัวเองก็ยังไม่ไปนอน’
“อื้ม ทำไรอยู่อ่ะ”
‘ถามใคร’
“ก็รู้นี่จะถามทำไม”
ซองมินเข้าใจผมเสมอแหละ
‘ก็ นั่งอ่านอะไรสักอย่างอยู่ใกล้ๆนี่แหละ’
งั้นไม่ว่าผมจะพูดอะไรก็ได้ยินสินะ
“ซองมินเคยฟังเพลงฟ้าของวงศักดิ์ศรีป่ะ”
‘ศักดิ์ศรีไหน’
“แทททู คัลเล่อร์อ่ะ”
‘ไม่เคยฟังอ่ะ เพราะมั้ย’
“เพราะสิ เพราะมาก ความหมายก็ดี ร้องให้ฟังเอาป่ะ”
ร้องเพลงให้ฟังเพราะอยากให้อีกคนได้ยิน
‘เอาสิ อยากฟังเสียงผู้กองมานานแล้วว’
ผมเปิดเพลงฟ้าคลอเบาๆไปด้วย ก่อนจะร้องเพลงตาม
“คิดอยู่ ว่าต้องทนไว้ จะทุกข์จะทนเท่าไร ความรักจะพาหัวใจไป คิดเอง ว่าต้องทนไว้ แต่ยิ่งทุกข์ยิ่งทนเท่าไร ความรักที่มียิ่งหายไป…”
‘………………………….’
“จะโทษดิน จะโทษน้ำ จะโทษเดือนและดาว กับเรื่องราว ที่ปวดร้าว ที่เธอมาทำแล้วหนีไป... “
‘…………………………..’
“ฟ้า ถ้าไม่ส่งมาให้เธอมีใจ บอกกันซักคำเป็นไร ว่าเหตุใด ต้องมาทำร้ายกัน จากนี้เรื่องราวที่มี ก็ให้ลืมมันไปอย่าจำว่าเคยเป็นใคร ว่ามีใครที่เคยทำร้ายคนอย่างฉัน....”
‘………..อ้าว พี่ฮยอกแจเป็นไรอ่ะ ฝุ่นเข้าตาเหรอ ซองมินไปเข้าห้องน้ำแป๊บเดียวเอง’
ผมได้ยินซองมินพูดกับฮยอกแจ
ก่อนหน้านี้ซองมินไปเข้าห้องน้ำ งั้นตั้งแต่ที่ผมร้องเพลงไปฮยอกแจคงนั่นฟังอยู่สินะ..
“ซองมินให้พี่ร้องต่อมั้ย”
‘ร้องสิผู้กอง ซองมินเปิดลำโพงไว้ดังลั่นบ้านเลย กลัวเข้าห้องน้ำแล้วไม่ได้ยิน เสียงผู้กองเพราะมากเลยอ่ะ’
เปิดลำโพงไว้ดังลั่นบ้านงั้นเหรอ เข้าท่าแฮะซองมินน้อยของผู้กอง ผมกดเพลย์เพลงที่หยุดไว้ให้เล่นอีกครั้งก่อนจะเริ่มต้นร้องเพลงท่อนต่ไป
“ทุกวัน จวบจนวันนี้ ชีวิตที่เราต้องมี จากนี้ต้องทำตัวเช่นไร น้ำตา ที่ยังรินไหล จากความรักที่มีทั้งใจ สุดท้ายเค้านั้นหายไป...”
‘…………………….’
“จะโทษดิน จะโทษน้ำ จะโทษเดือนและดาว กับเรื่องราว ที่ปวดร้าว ที่เธอมาทำแล้วหนีไป...”
‘……………ฮึกกก’
ผมได้ยินเสียงสะอิ้นเบาๆ นี่ซองมินซึ้งขนาดที่ต้องร้องไห้เลยเหรอ
“ฟ้า ถ้าไม่ส่งมา ให้เธอมีใจ บอกกันซักคำเป็นไร ว่าเหตุใด ต้องมาทำร้ายกัน จากนี้เรื่องราวที่มี ก็ให้ลืมมันไป...”
ขอบตาผมเริ่มร้อนผ่าว
‘…………………….พอ..เถอะนะ’
ผมจำเสียงนี้ได้ แต่ยังไงซะผมก็ยังไม่หยุดร้องเพลงอยู่ดี
“อย่าจำว่าเคยเป็นใคร ว่ามีใครที่เคยทำร้ายจบกันซักที จบกันแค่นี้ ไม่มีใคร มีแต่ฟ้า ที่มองมา เห็นน้ำตา จากนี้ไป โปรดเถิดฟ้า ถ้าไม่ส่งมาให้เธอมีใจ ก็บอกกันได้ไหม เหตุใดต้องมาทำร้ายกัน จากนี้เรื่องราวที่มี ก็ให้ลืมมันไป….”
‘……ฮือออออ พอได้..แล้ว ฮึกกก ทงเฮ’
น้ำตาผมค่อยๆไหล มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก
‘พอสีกทีได้มั้ย....’
เสียงของฮยอกแจสั่นมากและผมรู้ว่าเสียงผมก็คงไม่ต่างกัน
“ฮยอกแจ คิดถึงนะ พี่...คิดถึงนะ”
‘ทำไม......’
“คิดถึง... ไมได้เลยเหรอ”
หัวใจผมกระตุกวูบเมื่อได้ยินเสียงอีกฝั่งพูดมาอย่างนั้น
‘ฮึก.. ทำไมทำแบบนี้’
ทำไมฮยอกแจถึงพูดแบบนั้น แค่คิดถึงนี่มันคงไม่ได้เลยสินะ...
“ฮยอกแจ พี่คิดถึงมากนะ มากเลยจริงๆ”
อย่าจำได้ไหม ว่ามีใครที่เคยทำร้าย
ว่ามีใครที่มาทำร้าย คนอย่างฉัน
ผมร้องเพลงท่อนนี้ให้ฮยอกแจฟังเบาๆ
“อย่าจำได้ไหม ว่ามีใครที่เคยทำร้าย ว่ามีใครที่มาทำร้าย คนอย่างฉัน…”
ทันทีที่ผมร้องเพลงจบ ฮยอกแจก็ sign out ไปในทันที...
ผมคงทำได้เพียงเท่านี้จริงๆ
ฟ้า ถ้าไม่ส่งมาให้เธอมีใจ บอกกันซักคำเป็นไร ว่าเหตุใด ต้องมาทำร้ายกัน จากนี้เรื่องราวที่มี ก็ให้ลืมมันไป
อย่าจำว่าเคยเป็นใคร ว่ามีใครที่เคยทำร้ายคนอย่างฉัน
คงถึงเวลาที่จะต้องลืมเขาแล้วจริงๆ.....
รอตอนต่อไปจ้า ดราม่านิดนึงกับผู้กองทงเฮ
:) Shalunla
ความคิดเห็น