คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Dugeun :: chapter 1 ♡
Chapter 1
“อ้าว หนูแบคฮยอน เปิดร้านเร็วจังเลยน้า” คุณป้าคิมร้านขายสารพัดเนื้อที่ตั้งอยู่ไม่ไกลนักเดินเข้ามาทักทายแบคฮยอนที่กำลังจัดการของที่จัดเตรียมไว้บนโต๊ะสำหรับขายภายในวันนี้อยู่
แบคฮยอนในชุดผ้ากันเปื้อนสีส้มอ่อนละมือจากการจัดของก่อนจะหันไปยิ้มตอบคุณป้าคิมที่เขาเคารพ พยอนแบคฮยอน เปิดร้านขายซูชิอยู่ในตลาดสดเนี่ยล่ะ อาจจะดูไม่มีอะไรมากมายนักแต่ร้านของแบคฮยอนเป็นร้านใหญ่เชียวล่ะ อาจจะเพราะเป็นร้านเดียวในตลาดสดแห่งนี้ล่ะมั้ง บวกกับความน่ารักในการจัดร้าน พวกของตกแต่งหน้าร้าน ป้ายชื่อร้าน ความอร่อยและความสะอาดล้วนทำให้ร้านของแบคฮยอนมีแต่คนรู้จักมากมาย
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณป้า” แบคฮยอนเอ่ยทักคุณป้าด้วยรอยยิ้มสดใสเหมือนเช่นทุกวัน คุณป้าคิมเอ็นดูแบคฮยอนเหมือนลูกชายแท้ๆในไส้ เพราะแบคฮยอนเป็นเด็กที่นิสัยดี มนุษย์สัมพันธ์ดี อีกอย่างคือแบคฮยอนมีสัมมาคารวะ ไม่เหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วไปที่ชอบทำตัวเกเร ชอบไปมีเรื่องอะไรมากมาย
“เฮ้อ แบคฮยอนนี่น้า ขยันจริงๆเลย ป้าชักอยากให้ลูกป้าเป็นแบบหนูแล้วบ้างสิ” คุณป้าคิมที่สองมือถือถุงผักมายมายถอนหายใจก่อนจะบ่นๆไปตามประสา ไม่ว่าจะมองมุมไหน กี่วันๆ ก็เห็นแบคฮยอนเปิดร้านเช้า ใบหน้ายิ้มแย้มอยู่ตลอดเวลา ไม่เหมือนลูกของเธอที่เอาแต่เกเรไปวันๆ ช่วยงานบ้างไม่ช่วยบ้าง
“อ๋า ชมแบบนี้ผมก็เขินแย่สิครับ ผมก็เห็นจงอินแวบๆมานี่นา เค้าได้ยินเข้าจะน้อยใจเอาได้นะครับ” แบคฮยอนตอบยิ้มๆ
“โอ๊ย อยากให้เจ้านั่นได้ยินจะแย่แล้ว ป้าไปก่อนนะ เดี๋ยวต้องไปช่วยพ่อคิมจัดร้านอีก ไว้จะแวะมาคุยด้วยนะจ๊ะ”
แบคฮยอนตอบรับก่อนจะโค้งตัวเล็กน้อยเป็นการทำความเคารพ เมื่อป้าคิมเดินผ่านไปแล้วเขาก็กลับมาสนใจกับการจัดของหน้าร้านเล็กๆของตัวเองต่อโดยไม่วายคิดถึงคนที่โดนพูดถึงเมื่อกี้ด้วย จงอิน เพื่อนในหมู่บ้านของเขาว่าแต่จงอินไปไหน เพราะช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมเขาเลยมาอยู่ที่ร้านได้ทุกวี่ทุกวัน อีกอย่างเขาชอบงานแบบนี้อยู่แล้ว เขาชอบสถานที่ที่เต็มไปด้วยผู้คน เสียงพูดคุยมากมาย
“ซูชิ 4 ชิ้น” เสียงทุ้มที่ดังขึ้นด้านหลังเขาทำให้แบคฮยอนเอี้ยวตัวไปมองก่อนจะรีบวางขวดซอสครีมวาซาบิที่ตนกำลังจัดแจงใส่เจ้าครีมวาซาบิในขวดให้เต็มนั่นอยู่
“อ่า เลือกได้เลยครับ” ว่าพลางก็ยื่นแก้มทรงต่ำพลาสติกสีใสและตะเกียบให้คนตัวสูง
คนตัวสูงที่ยืนอยู่หน้าร้านรับแก้วพลาสติกสีใสและตะเกียบจากแบคฮยอนมาก่อนจะยืนทำหน้าครุ่นคิดเหมือนคนกำลังคิดอะไรหนักหนาสาหัสอยู่นั่นแหละ แบคฮยอนแอบลอบมองลูกค้ารายใหม่ของเขาก่อนจะแอบขำในใจนิดๆ แค่เลือกซูชิทำไมต้องจริงจังขนาดนั้นด้วย
“ไอ้นี่เขาเรียกว่าอะไร”
ลูกค้าตัวสูงชี้ไปที่ซูชิหน้าตาน่าทานชิ้นหนึ่ง แบคฮยอนมองตามไปก่อนจะตอบด้วยเสียงฉะฉานและร่าเริงเป็นพิเศษ ก็ลูกค้าส่วนใหญ่ที่มาซื้อมักจะเลือกซื้อไปโดยที่ไม่ได้ถามถึงชื่อของมันสักเท่าไร
“อ๋อ เขาเรียกว่ากุนคันมากิน่ะ เป็นซูชิรูปร่างที่เห็นได้ทั่วไปเลยนะ สนใจชิ้นไหนล่ะ หน้าของซูชิก็จะมีปลาแซลมอน หน้าไข่หวาน ไข่กุ้ง สาหร่าย ปลาโอ ปลาไหลและอีกเยอะแยะเลยล่ะ”
“อืม”
หลังจากแบคฮยอนตอบลูกค้าคนนี้ไปแล้วก็ได้รับเสียงตอบรับมาเพียงแค่คำว่าอืม คนขายอย่างแบคฮยอนเริ่มจะสนใจแล้วสิ ทำไมถึงต้องจริงจังขนาดนั้นด้วย หรือเขาไม่รู้จะเลือกชิ้นไหน
“แล้วอันนั้นล่ะ”
“อันนั้นก็เทมากิ รู้จักกันทั่วไปก็แคลิฟอร์เนียโรลหรือไม่ก็แคลิฟอร์เนียเทมากิ”
“ทำไมไม่เหมือนซูชิทั่วไปนะ..”
แบคฮยอนที่กำลังตั้งใจมองลูกค้าคนนี้อยู่ถึงกับต้องเงี่ยหูฟังเพราะเจ้าคนตัวสูงนั่นพูดเสียงเบามาก นั่นเป็นประโยคคำถามรึเปล่า ควรตอบออกไปดีมั้ยนะหรือไม่ควรตอบดี แต่ช่างเถอะ ให้คำแนะนำหน่อยคงไม่เป็นไรมั้ง
“รูปทรงมันแปลกใช่มั้ยล่ะมันจะห่อเป็นทรงกรวยด้วยสาหร่ายแผ่นใหญ่ ข้างในก็มีไส้อยู่อย่างที่เห็นนั่นแหละ”
คนตัวสูงเงยหน้ามองแบคฮยอนนิดหนึ่งก่อนจะพยักหน้าเบาๆ แบคฮยอนรู้สึกว่าตัวเองออกจะมีจิตใจที่ดีไปนิดหนึ่ง ท่าทางของลูกค้าตัวสูงรายนี้ที่เงยหน้าขึ้นมามองเขาหลังจากเขาตอบไปนี้ก็ทำให้เขายิ้มเจื่อนๆออกมา
เมื่อกี้คนตัวสูงนี่ไม่ได้ถามเขานี่นา เขาตอบออกไปเอง อยากแทรกพสุธาหนีความอาย
“อืม งั้นเอาที่ว่ามานั่นอย่างละ 2 ชิ้นละกัน”
“โอเค” แบคฮยอนพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะรับแก้วพลาสติกสีใสจากมือชานยอลที่ถึงจะเอาไปถือไว้แต่ก็ไม่ได้เลือกอะไร แล้วเขาจะยื่นไปให้ชานยอลเลือกเพื่ออะไรในเมื่อสุดท้ายเขาเองที่ต้องเป็นคนเลือกให้ลูกค้าคนนี้
หลังจากจ่ายเงินเสร็จคนตัวสูงเหมือนกำลังจะถามอะไรเขาสักอย่างแต่เสียงโทรศัพท์ของเขาก็ส่งเสียงดังขึ้นเสียก่อน คนตัวสูงสไลด์รับก่อนจะเดินออกไปจากหน้าร้าน แบคฮยอนมองท่าทางนั้นอย่างงงๆ ใจหนึ่งก็อยากจะรู้สิ่งที่ลูกค้าคนนี้กำลังจะพูดขึ้นมาแต่อีกใจหนึ่งก็ต้องไปใส่ครีมวาซาบิให้เสร็จก่อน และอีกบรรดาซอสมากมายหลายอย่างที่เขายังไม่ได้ใส่มันในขวดเพื่อทดแทนที่มันพล่องหายไปเมื่อวาน
มีซอสอะไรอีกบ้างนะ อืม ตอนนี้ก็ใส่ซอสครีมวาซาบิเสร็จแล้ว ที่เหลือก็คงซอสงา ซอสค็อกเทล ซอสไข่กุ้ง ซอสเกี๊ยวซ่า โชยุเดรสซิ่ง ชิชิมิซอส ซอสข้าวซูชิ โคมะดาเระซอส เตรียมงาขาว งาดำ แค่คิดก็อยากจะเป็นลม ร้านเขาเล็กก็จริงแต่ทุกอย่างมีคุณภาพทั้งนั้น แค่เป็นแบบห้องเล็กๆ มีโต๊ะตั้งขายซูชิหน้าร้านส่วนด้านในเป็นห้องที่ตกแต่งไว้อย่างน่ารักด้วยวอลเปเปอร์ผนังลายจุดสีส้ม เก้าอี้ไม้สีอ่อน และโต๊ะขนาดพอประมาณที่นั่งกันได้สองคน พร้อมผ้าปูโต๊ะหลากสีสันไม่ว่าจะเป็น สีชมพู เขียวอ่อน ส้ม เหลือง ฟ้า ม่วงจำนวน6ตัวพอดี อันที่จริงเขาเพิ่งเพิ่มโต๊ะมาสองตัวจากที่มีอยู่แค่4ตัว มันเลยดูแน่นไปหน่อย แต่เขาก็ต้องบริการลูกค้าที่เยอะขึ้นน่ะนะ
ของตกแต่งมากมายในร้านล้วนเป็นของที่เขาหาซื้อมาจากในตลาด ไม่ว่าจะเป็นกระถางต้นไม้ขนาดเล็ก เขาเลือกกระถางสีขาวเพราะมันตัดกับสีเขียวของต้นพืชเล็กๆได้ดีเชียวล่ะ เขาชอบสีสว่างและโทนอ่อนๆ นาฬิกาบนผนังเป็นรูปริลัคคุมะตัวใหญ่ เขาได้มาจากเพื่อนเมื่อวันเกิดปีที่แล้ว เขาเอามาแขวนไว้เพราะนาฬิการิลัคคุมะตัวนี้ดูจะเข้ากันได้ดีกับวอลเปเปอร์ลายจุดสีส้มที่เขาเลือกซะเหลือเกิน
ร้านของเขามีสองชั้น ชั้นบนเป็นที่สำหรับพักผ่อนของเขา แบคฮยอนเปิดร้านนี้มาได้เกือบปีแล้วล่ะแต่เพียงไม่ถึงปีร้านของเขาก็ดูจะขายดีเทน้ำเทท่า ด้วยความน่ารักของแบคฮยอนและอะไรหลายอย่างทำให้ร้านของเขาที่เปิดตัวมาไม่นานกลับประสบความสำเร็จเกินที่แบคฮยอนคาดหวังไว้ ทุนในการเปิดร้านเขาขอจากคุณพ่อและคุณแม่ ท่านทั้งสองยังคงทำงานไปๆมาๆที่ต่างประเทศเป็นประจำ อันที่จริงครอบครัวของเขาเรียกได้ว่าเป็นเศรษฐีเลยล่ะ แต่แบคฮยอนยืนยันที่จะใช้เวลาช่วงปิดเทอมขายซูชิอยู่ที่เกาหลีมากกว่า ท่านก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ก็คอยกำชับ ลู่หาน จะเรียกได้ว่าเป็นผู้จัดการร้านก็ได้ล่ะมั้ง พ่อและแม่ของแบคฮยอนเลือกลู่หานมาคอยดูแลร้านระหว่างที่แบคฮยอนไปเรียน ส่วนในวันปิดเทอมแบบนี้แบคฮยอนก็ได้มาอาศัยอยู่ที่ร้านได้เต็มที่แล้วล่ะ
เมื่อเช้านี้พี่ลู่หานโทรมาบอกแล้วว่าจะเข้าร้านสายๆหน่อย เพราะติดธุระอะไรสักอย่างเขาเองก็จับความอะไรไม่ค่อยได้ ก็พี่ลู่หานโทรมาตั้งแต่6โมงกว่านู่น ร้านเขาเปิดช่วง8โมงนี่นะ ยังไงก็คงต้องขอบคุณพี่ลู่หานด้วยล่ะมั้งที่โทรมาปลุก ไม่งั้นเขาคงหลับต่ออีกแน่ ง่วงเป็นบ้า
“อ๊ะ ลืมเปิดเพลง” แบคฮยอนพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเคาะกะโหลกตัวเอง เพราะความเป๋อที่ลืมเปิดเพลง ปกติแบคฮยอนจะเลือกเพลงหวานๆและเปิดคลอไปในร้าน เพราะลูกค้าที่มากินร้านนี้ก็มีเด็กวัยรุ่นทั่วไป แถมเป็นคู่รักกันเยอะซะด้วย ร้านของเขาก็เป็นสถานที่เดตดีๆนี่เองล่ะ ร้านของแบคฮยอนตั้งอยู่ในตลาดใจกลางกรุงโซล ใกล้ๆกันก็มีโรงเรียน โรงพยาบาล สถานบันเทิง ลูกค้าก็เยอะหน่อย มีบ้างที่เขาเหนื่อยกับการขายของแต่เขาก็จะยิ้มให้ลูกค้าทุกคน แม้ว่าเขาจะเหนื่อยมากขนาดไหนก็ตาม
ก็เพราะรอยยิ้มน่ารักๆแบบนี้แหละที่ทำให้ทุกคนชอบแบคฮยอน
“เอ่อ...” เสียงทุ้มที่ดูเหมือนจะคุ้นเคยดังขึ้นอีกครั้งทำให้แบคฮยอนเอี้ยวตัวไปมองอีกหน เหมือนเหตุการณ์นี้จะเคยเกิดขึ้นแล้วและก็ต้องสงสัยยิ่งขึ้นไปอีก เมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าเขาคือลูกค้าตัวสูงคนเดิม
“มีอะไรรึเปล่า” แบคฮยอนวางขวดโซยุก่อนจะหยิบผ้าเช็ดมือสีขาวมาเช็ดนิ้วที่เลอะซอสของเขาออกพลางมองใบหน้าของลูกค้าตัวสูงคนแรกของวัน
“รู้จัก เอ่อ คิมอินยองรึเปล่า”
“ใช่คุณป้าคิมรึเปล่า” แบคฮยอนคิดนิดหน่อยในความคุ้นเคยของชื่อก่อนจะตอบออกไป ปกติเขาเรียกคุณป้าคิมตลอด เลยมึนหน่อยๆเมื่อเจอชื่อจริง
“อ่า น่าจะใช่นะ”
“อ..อ้าว ทำไมใช้คำว่าน่าจะล่ะ”
คนตัวสูงกลับไม่ตอบอะไรเพียงแค่พึมพำกับตัวเองเบาๆด้วยประโยคที่แบคฮยอนจับความไม่ได้ แบคฮยอนเอียงคอมองคนตรงหน้าเล็กน้อย เขาไม่ควรถามออกไปสินะ เดี๋ยวคงมีคนหน้าแตกอีกหน ก็เขาเนี่ยแหละไม่ใช่ใครที่ไหน
“งั้นรู้จักจงอินรึเปล่า คิมจงอินน่ะ” เมื่อได้ยินชื่อที่คุ้นหูแบคฮยอนก็รีบตอบออกไปทันที
“อ๋อรู้จักสิ จะมาหาคุณป้าคิมอินยองแม่ของจงอินใช่มั้ย”
“ประมาณนั้นล่ะ”
ดูจากลักษณะท่าทางของลูกค้าตัวสูงคนนี้แล้วน่าจะเป็นเพื่อนของจงอินสินะ เขาจัดการบอกที่ตั้งของร้านที่ไม่ไกลจากเขานัก คนตัวสูงที่เขาไม่แม้แต่จะรู้จักชื่อพยักหน้าและเอ่ยคำขอบคุณก่อนจะเดินจากไป แต่ก่อนจะเดินจากไปเขากลับจะพูดอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่พูดออกมาซะงั้น แปลกจริงๆเลย
แบคฮยอนมองตามหลังคนที่เพิ่งเดินออกไปจนลับสายตา ช่างเป็นคนที่น่าสนใจจริงๆก็เล่นทำให้เขาหน้าแตกตั้งแต่เช้าเลยนี่ พูดแล้วอยากแทรกพสุธาอีกหน โอย
TBC.
Talk
มาแล้วจ้า เสิร์ฟร้อนๆพร้อมซูชิ หิวกันมั้ย . w .
เรามาลุ้นกันเถอะว่าลูกค้าตัวสูงคนนั้นคือใคร
ก็รู้กันอยู่แล้วง่ะ 5555555555555
เอนจอยรีดดิ้งนะ เราจะแต่งเรื่อยๆเน้อ ชอบ : )
ยังไงมีคำผิดตรงไหนช่วยบอกกันหน่อยเน้อ เราสายตาสั้นปวดตามาก Tw T
ทิ้งในเม้นก็ได้ไม่ก็เมนชั่นมาน้า @linnsuju
:) Shalunla
ความคิดเห็น