คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : { SF } P o l i c e m a n | S p e c i a l - พิเศษ
Song - ไม่มีตรงกลาง - จิรากร สมพิทักษ์
Special
“ฮยอกแจ รีบๆครับ แม่รออยู่เนี่ย”
ตำรวจหนุ่มเร่งบอกคนรักอย่างรีบร้อนเพราะตอนนี้ก็ปาเข้าไปสิบโมงกว่าแล้ว ทั้งๆที่แม่ของเขานัดเอาไว้แค่เก้าโมงครึ่ง งานนี้ไม่โทษใครอ่ะ โทษเขาเลย เพราะเมื่อคืนทำงานดึกกลับบ้านก็ดึกกว่าจะได้นอนก็ปาเข้าไปตีสี่ตีห้า ส่วนอีกคนไม่รู้เป็นอะไรมานอนรอเขาหน้าทีวี ฮยอกแจน่าวร็อกอ่ะ
“นี่ไงๆ แม่ไม่ว่าหรอกน่า “
ฮยอกแจรีบหยิบรองเท้ามาสวมใส่ก่อนวิ่งกลับไปคว้ากระเป๋าสีสดที่ตั้งไว้ตรงโต๊ะเล็กหน้าห้องอีกรอบ ก็ยังงงว่าทำไมตัวเองไม่หยิบมาก่อนเมื่อกี้ด้วย ยังต้องวิ่งกลับไปเอามาอีก
“ฮยอกแจตื่นเต้นมั้ย”
:”ก็นิดนึงอ่ะ ก็เพิ่งเคยเจอนี่”
คนตัวเล็กกว่ายู่หน้าเล็กน้อย ตั้งแต่คบกันมาก็เพิ่งพาไปหาแม่ก็วันนี้แหละ ไม่รู้จะมีอะไรอีก
“งั้นไปกันเถอะ เดี๋ยวแม่จะรอนานไปกว่านี้”
ผู้กองทงเฮสอดมือของเขากับมือร่างข้างๆไว้ กระชับแน่นและเดินไปสตาร์ทรถก่อนจะขับออกไป.....
ทงเฮจอดรถไว้หน้าร้านอาหารร้านหนึ่งในใจกลางเมืองที่แม่เขานัดเอาไว้ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถให้อีกคน
“แม่นัดไว้โต๊ะไหนอ่ะ รู้ป่ะ”
“งั้นเดี๋ยวรอแป๊บนะ ผมโทรหาแม่ก่อน”
ทงเฮหยิบไอโฟนขึ้นมาต่อสายถึงแม่ ก่อนจะเดินออกมาจากฮยอกแจไปอยู่ตรงใกล้ๆฟุธบาทแทน
“ฮัลโหล แม่ครับ อ..โอ๊ยยย”
ผู้กองทงเฮล้มกลิ้งไปกับพื้น ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น แต่โคตรเจ็บทั้งขาทั้งแขน
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย ไอ้บ้านั่นมันขโมยกระเป๋าฉันไป!”
มีผู้หญิงร่างเล็กๆคนหนึ่งกำลังชี้ไปที่ผู้ชายที่กำลังวิ่งอย่างเอาเป็นเอาตาย ทงเฮไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรแต่สายเลือดตำรวจมันบอกให้วิ่งตามไป
ทงเฮวิ่งลัดเลาะหนีสิ่งกีดขวางได้อย่างชำนาญเพราะเกิดจากการฝึกฝนเป็นประจำ ร่างกายที่ดูแข็งแรงก็ทำให้ป้าๆที่ขายของอยู่ริมทางมองเขาอย่างไม่วางตาแต่ก็ไม่คิดจะมาร่วมวิ่งชิงบัลลังก์ด้วย
ทงเฮคว้าผลส้มจากแผงขายของหนึ่งก่อนจะปาไปยังหัวคนร้ายที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก ด้วยความที่มือแม่นมาแต่ไหนแต่ไรทำให้คนร้ายโดนส้มปาเข้าไปเต็มๆก่อนจะล้มลงกุมหัวไว้
“เอากระเป๋าคืนมา!”
ทงเฮตวาดลั่นสไตล์ตำรวจโคตรเท่ และนั่นทำให้ผู้ชายคนนั้นกลัวไม่น้อย ดูจากสภาพแล้วเสื้อผ้าขาดวิ่น เหมือนไม่ได้อาบน้ำด้วย.....
“ลำบากใช่มั้ย ทำไมไม่ทำมาหากินที่สุจริต ทำไมต้องขโมย”
“ผมไม่ได้ต้องการจะทำแบบนั้นแต่เหตุการณ์มันพาไป ไม่มีใครเข้ารับผมทำงานเพราะวุฒิไม่ถึง ผม....ฮึก”
ทงเฮมองร่างที่นั่งคุกเข่าตรงหน้าก่อนจะถอนหายใจเบาๆและล้วงกระเป่าตังค์ยื่นแบงค์พันให้ ไม่ได้จะเอาเงินฟาดหัว เอาไว้ให้สร้างอาชีพต่างหาก อย่างมองผมแบบนั้นดิ
“เอาไป พันนี้ทำอะไรก็ได้แต่ถ้าคราวหน้าผมเห็นคุณยังไม่มีงานทำอีก เข้าตารางแน่”
“ข..ขอบคุณครับ ขอบคุณมากครับ”
ชายคนนั้นรีบยื่นกระเป๋าคืนให้กับทงเฮ ก้มหัวขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่และขอบคุณในน้ำใจของตำรวจอย่างทงเฮด้วย
“แฮกๆ”
เสียงหอบหายใจของคนที่เพิ่งมาถึงทำให้ผู้กองทงเฮหันตามไปดูร่างเล็ก สูงประมาณไหล่ของเขา ผิวขาว หน้าตาจัดว่าน่ารัก .... แต่สู้ฮยอกแจของพี่ทงเฮได้ที่ไหน
“นี่ครับกระเป๋าของคุณ”:
“ขอบคุณมากนะคะ ถ้าไมได้คุณช่วยไว้นี่คงแย่เลย”
“งั้นไม่มีอะไรแล้ว ผมไปก่อนนะ”
“อ๊ะ เดี๋ยวก่อนสิคะ ฉันเซมีนะ คุณล่ะ”
“ทงเฮครับ บาย”
กลัวภรรยารอนาน
ผู้กองทงเฮรีบเดินมายังหน้าร้านอาหารที่เดิมที่เขาจอดรถไว้ ก่อนจะกวาดสายตามองหากล่องดวงใจของเขา #ฮิ้วววว
หน้ามุ่ยเชียว
“ฮยอกแจ”
“ทำไมไปนานรู้มั้ยเป็นห่วง”
ฮยอกแจว่าพลางพ่นลมหายใจฮึดฮัด เมื่อกี้ที่วิ่งไปนี่แทบจะไม่เหลียวมองเขาเลย แถมแม่นั่นก็วิ่งตามไปด้วย เขาก็ได้แค่ยืนอ้าปากค้าง ไม่ใช่ว่าไม่อยากวิ่งตาม แต่ถ้าวิ่งไปแล้ว ทำให้ทงเฮเป็นห่วงอีกก็ขออยู่รอเฉยๆดีกว่า
“นี่ไงมาแล้ว นี่รีบสุดๆเลยนะครับ”
ทงเฮพูดพลางก็อ้อนเอาหน้าไปไถที่ไหล่ฮยอกแจเบาๆ อาจจะดูทุเรศไปบ้างแต่ก็น่ารักใช่มั้ยล่ะ
“เออๆ ตกลงไปได้ยัง สงสัยแม่คงอยากจะบีบคอพนักงานในร้านแล้วมั้ง”
ทงเฮยิ้มแกมล้อเลียนเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเขินแกล้งเปลี่ยนเรื่องชัดๆ
โอ๊ยยย น้องฮยอกแจน่าวร็อกอ่ะ
“กลับกี่ทุ่ม”
ฮยอกแจต่อสายถึงทงเฮก่อนจะถามในสิ่งที่ตัวเองรู้อยู่แล้วแต่ก็ยังจะถาม ก็ไม่รู้ว่าทำไม คืนนี้มีหนังผีด้วย อยากนอนดูกับทงเฮ ไม่สวีตแต่ถ้าเรากรี๊ดก็ได้กอดเขานะเออ นี่ยังเขินเรื่องเมื่อเช้าที่ไปพบแม่ทงเฮอยู่เลยนะ พอดีแม่ถามว่าจะแต่งกันเมื่อไร
‘ไม่รู้เหมือนกันครับ คงจะดึกๆฮยอกแจนอนก่อนก็ได้นะ ไม่ต้องรอหรอก’
“งั้นก็โอเค หนังมาแล้ว บาย”
‘ฝันดีนะครับคนดี รักนะ’
“อือ เหมือนกันแหละ”
ได้ยินคำนี้จากปากทงเฮทีไรแทบอยากดิ้นตายบนโซฟา อ่านน่ะเขินไม่เท่าไรแต่ถ้าฟังเสียงนี่ดิ ซารังเฮ ~ อยากอัดเสียงมานั่งฟังเล่นๆโคตรพ่อโคตรแม่ ไม่ให้หลงได้ไง ทงเฮอ่ะโคตรเมพ
ผู้กองทงเฮนั่งเช็คเอกสารงานเบ้อเริ่มไปเรื่อยๆง่วงก็ง่วง โคตรคิดถึงภรรยาที่บ้าน อยากจะกลับไปนอนแต่ตอนนี้งานเยอะมาก ถ้าไม่เคลียร์คงไม่มีวันหยุดได้สวีตกับน้องฮยอกแจแน่ๆ
“ผู้กองครับ มีคนมาขอพบครับ”
ผู้หมวดที่นั่งอยู่ห้องด้านหน้าริมขวาเปิดประตูเข้ามาบอก ใครอีกเนี่ย มาพบซะเย็นเชียว คงไม่ใช่จ่าทึกกับจ่าฮยอนหรอกนะ สองคนนั้นไม่มีเวรนี่
“สวัสดีค่ะ”
เสียงใสๆเรียกให้ทงเฮหันหน้าไปก่อนจะร้องอ๋อ ผู้หญิงคนนั้นนี่ จะทุ่มกว่าแล้วมีอะไรอีกเนี่ย
“อ้าว สวัสดีครับเชิญนั่งครับ”
ทงเฮกล่าวอย่างสุภาพ อันที่จริงทงเฮรู้สึกแปลกๆกับผู้หญิงคนนี้นะ ไม่ใช่หมายความว่าทงเฮจะไปเริ่มชอบเขาแต่หมายถึงเขาจะสนใจทงเฮซะเหลือเกิน
“ไม่รบกวนใช่มั้ยคะ คือว่าเรื่องเมื่อเช้าขอบคุณมากนะคะแล้วก็พอดีเซมีมีบัตรลดราคาร้านอาหารที่เพิ่งเปิดใหม่แถวๆนี้น่ะค่ะก็เลยกะว่าจะมาเลี้ยงขอบคุณ”
นี่ผู้หญิงสมัยนี้นี่เข้าหาผู้ชายก่อนเหรอเนี่ย อยากจะปฏิเสธนะแต่ตอบรับน้ำใจเขาไว้ดีกว่าก็คงไม่เป็นไรมั้ง
“อ้อ งั้นก็โอเคครับ รอสักครู่นะครับ ขอผมเคลียร์งานนิดนึง”
ทงเฮบอกไปพลางก็ถอนหายใจไปด้วย หวังว่าฮยอกแจคงไม่คิดมากนะปกติฮยอกแจไม่ใช่คนขี้หึงสักหน่อย............เหรอ
“อันนี้สิคะ เมื่อกี้ทางร้านแนะนำว่าอร่อย ลองทานดูสิคะ”
เซมีตักกุ้งเผาตัวเบ้อเริ่มให้ทงเฮ นี่จานเขายังมีที่เหลือบ้างมั้ยเนี่ย เซมีตักเอาๆ อยากจะบอกว่าอิ่มเหลือเกินแต่เกรงใจ ต้องรักษาน้ำใจเขาไว้
“เอ่อ เซมีครับ ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ เชิญกินตามสบายเลยนะ”
ทงเฮตัดบทก่อนจะลุกเดินไปห้องน้ำด้านหลังร้าน
“ถึงมีแฟนแล้วก็ไม่สน หึ น่ารักตายล่ะ”
ฝ่ายเซมีหยิบไอโฟนของทงเฮมากดเบอร์โทรของตัวเองก่อนจะสะดุดเมื่อเห็นภาพหน้าจอเป็นรูปคู่ของทงเฮกับแฟน
หารู้ไม่ว่านั่นอ่ะเมีย
รูปนี้ไง
ทงเฮกลับมาจากห้องน้ำก็ต้องแปลกใจกับตำแหน่งวางโทรศัพท์มือถือของตัวเอง ทงเฮเป็นตำรวจนะ ทำไมจะไม่รู้ พอดีเป็นคนช่างสังเกตอยู่แล้ว สงสัยเซมีคงเอาไอโฟนไปกดโทรหาตัวเอง
“มาละครับ”
“อ้าว คุณทงเฮจะกินอะไรอีกมั้ยคะ”
“ไม่ดีกว่าครับ ผมอิ่มแล้ว”
ทงเฮบอกพลางมองดูนาฬิกาข้อมือไป จะสามทุ่มแล้ว เดี๋ยวฮยอกแจรอนานอีก
“งั้นเซมีขออะไรอย่างได้มั้ยคะ”
“ถ้าให้ได้ผมก็จะให้ครับ”
“เซมีขอเรียกคุณว่าพี่ทงเฮได้มั้ยคะ ส่วนคุณก็เรียกเซมีว่าเซมีเฉยๆก็ได้ ไม่ต้องใส่คุณ ได้มั้ยคะพี่ทงเฮส่วนครับนี่ไม่ต้องพูดแล้วนะคะ เราจะได้ลดช่องว่างระหว่างกัน”
โหย คำว่าพี่ทงเฮอ่ะสงวนไว้ให้น้องฮยอกแจเรียกคนเดียวเลยอ่ะ แต่น้องฮยอกแจไม่เคยเรียกสักที คงไม่เป็นไร ไม่อยากทำร้ายจิตใจใครสักเท่าไร #นี่แหละจุดจบพระเอก
“เอ่อ เอางั้นก็ได้ เซมีจะกลับเลยมั้ยดึกแล้วเดี๋ยวพี่ไปส่ง”
ทงเฮเพิ่งรู้ว่าเซมีบ้านอยู่ใกล้ๆกับแฟล็ตตำรวจ ก็ว่าทำไมทุ่มกว่าแล้วยังออกมาที่สถานีตำรวจอีก ทงเฮเหลือบดูนาฬิกาในรถก่อนจะรีบเหยียบคันเร่งอีก กลัวเมียรอนาน ว่างั้นเถอะ
ฮยอกแจเอนตัวนอนบนโซฟากอดหมอนอิงไว้ ภาพที่ทงเฮเห็นแทบอยากจะปลุกขึ้นมาหอมแก้ม น่าวร็อกมากคนไรเนี่ย อยากจะประกาศให้โลกรู้ว่าเนี่ย เมียเราๆ ทงเฮเดินไปกดปิดทีวีก่อนจะช้อนตัวภรรยาเข้าห้องนอนให้นอนที่สบายๆดีกว่านอนบนโซฟา
“อืมมมมมม”
ฮยอกแจขยับตัวไปมาเล็กน้อย ก่อนจะงัวเงียลุกขึ้นบิดตัวขยี้ตาอีกนิดพองาม นอนเต็มอิ่มจังแฮะ ฮยอกแจเดินไปหยิบโทรศัพท์มาดูนาฬิกาก่อนจะร้องอ๋อ จะเก้าโมงละ ไม่ให้นอนเต็มอิ่มได้ไง งงตัวเองทำไมมาอยู่ในห้องได้สงสัยละเมอมา
ฮยอกแจเดินออกมาจากห้องนอนก่อนจะเดินเข้าครัวเพื่อไปกดน้ำอุ่นมาดื่มทุกเช้า
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอครับ”
ฮยอกแจแทบปล่อยแก้วหลุดมือ จู่ๆทงเฮก็โผล่มาไม่ให้สุ้มให้เสียง
“ตกใจหมด ปกติเวลานี้ยังไม่ตื่นนี่ กลับบ้านเมื่อไรเนี่ย”
ทงเฮถือจานอาหารเช้าไปวางไว้บนโต๊ะก่อนนจะเดินมาจูงมือฮยอกแจไปนั่งที่เก้าอี้
“ก็สามทุ่มครึ่ง นอนข้างฮยอกแจอ่ะแหละ”
“เหรอ ไม่ยักจะรู้สึก”
ฮยอกแจมองดูอาหารตรงหน้าก่อนจะยิ้มออกมา เหมือนกับหน้าตาอาหารวันนั้นที่ฮยอกแจทำให้ทงเฮทาน อยากจะบอกว่าตอนนั้นอ่ะใช้ใจทำ
“ชอบมั้ยครับ”
“ชอบสิ ชอบมากกกกก”
คนตัวเล็กกว่าเอี้ยวหน้าไปหอมแก้มคนที่ยืนด้านข้างที่ก้มหน้าลงมาเหมือนรู้อยู่แล้วว่าเช้านี้จะได้อะไร
กิจวัตรเดิมๆโทรถามทงเฮว่าจะกลับเมื่อไร ก่อนจะได้รับคำตอบว่าโทรไม่ได้จ้าเนื่องจากทงเฮลืมไอโฟนไว้ที่บ้าน ฮยอกแจเดินไปหยิบไอโฟนมากดเล่นดู จะเล่นซุปเปอร์จูเนียร์เชกซะหน่อยก่อนจะเห็นว่ามีมิสคอลไม่ต่ำกว่า5สายโทรมา มีข้อความด้วย ฮยอกแจไม่อยากยุ่งเรื่องส่วนตัวของทงเฮเพราะบางเรื่องมันก็จะก้าวก่ายเขามากไปแต่ครั้งนี้ขอดูหน่อยเหอะ
Miss called
เซมี
หือ ใครเนี่ยเซมีชื่อผู้หญิงนี่หว่า
ฮยอกแจขมวดคิ้วก่อนจะกดดูข้อความ
‘you have 6 new message’
พี่ทงเฮคะ วันนี้เซมีไปหาพี่ได้มั้ย?
เซมี
พี่ทงเฮคือเซมีคิดถึงนะ เดี๋ยวออกไปหา
เซมี
รักนะแต่ก็แสดงออก > //////// <
เซมี
คิดถึงอ่ะ
เซมี
ทำไมพี่ไม่รับสายเนี่ย
เซมี
พี่ทงเฮคะ ทำไมไม่รับโทรศัพท์เนี่ย โทรไปหลายรอบแล้วนะ ไม่รับอีกงั้นงอนจริงๆด้วย !
เซมี
ฮยอกแจขมวดคิ้วแน่นมากกว่าเดิม ไม่ใช่หึงมั่วแต่เธอเป็นใครคนเขามีเมียแล้วยังจะมายุ่งอีก....
พูดไม่ทันขาดคำ ไอโฟนของทงเฮก็สั่น ฮยอกแจดูคนที่โทรเข้ามาก็รู้ว่านั่นคือเซมี...
‘อ๊ะ รับแล้ว พี่ทงเฮทำไมไม่รับอ่ะ โทรไปตั้งหลายรอบ ทำไรอยู่เนี่ย คิดถึงนะ’
“……………………..”
‘เฮ้ พี่ทงเฮฟังอยู่รึเปล่า วันนี้ไปกินข้าวด้วยกันมั้ยร้านเดิมอ่ะ’
“……………………..”
‘พี่ทงเฮคะ ฮัลโหล’
“ผมไม่ใช่ทงเฮ ผมฮยอกแจ”
ประโยคที่ฮยอกแจได้ฟัง ทำให้ฮยอกแจขมวดคิ้วมากขึ้นกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
‘อ๊ะ เหรอคะ แล้วพี่ทงเฮอยู่ไหนล่ะคะ ฮยอกแจนี่ใช่คนใช้บ้านพี่ทงเฮที่พี่ทงเฮเคยเล่าให้ฟังรึเปล่าเนี่ย’
คนใช้งั้นเหรอ.....
“ไม่ใช่คนใช้ เมียอ่ะรู้จักป่ะ”
เส้นกั้นบางๆระหว่างความผิดชอบชั่วดีขาดผึง
‘อ้าวเหรอคะ แต่พี่ทงเฮบอกว่ายังโสดนี่คะ อย่าแอบอ้างเลยดีกว่านะ ฮิๆ’
“คนใช้บ้านมึงดิ อย่ายุ่งกับทงเฮ เข้าใจมั้ย เขามีเมียแล้ว!”
ฮยอกแจโหมดโหด หึง หวง โหด ทงเฮยังไม่เคยเห็นโหมดนี้
‘อ้อเหรอคะ จะเป็นอะไรก็ช่างเถอะค่ะ แต่ฝากบอกด้วยนะคะว่าคืนนี้ไม่ต้องโทรหา จะนอนเร็วน่ะ แล้วก็คืนนี้ร้านเดิมที่เดิมนะคะ คิคิ’
อีกระแดะ......
ฮยอกแจกัดฟันกรอด รวบรวมสติที่มีก่อนจะเรียบเรียงคำพูดออกไป
“หน้าฉาบด้วยยางพาราผสมปูนซีเมนต์รึไงถึงได้ยุ่งไม่เลิกเนี่ย สมองอ่ะมีไว้บ้างป่ะหรือแค่วางไว้ให้รู้ว่าเนี่ยสมอง หัดบริหารซีรีบลัมซะบ้าง ทงเฮมีเมียแล้ว เข้าใจรึยัง ต่อจากนี้ห้ามยุ่งอีก โคตรรำคาญมึงอ่ะ ฟัคยู”
ฮยอกแจพูดออกไปก่อนตัดสาย นี่ข่มใจไว้แล้วนะว่าจะไม่มีคำหยาบแต่มันหลุดตอนท้ายทุกที ฮยอกแจอยากฟังคำอธิบายจากปากทงเฮ ไม่ใช่เชื่อชาวบ้านเขาไปทั่ว ถึงแม้เมื่อกี้ฟังแล้วโคตรจะอยากกระโดดถีบทงเฮเหลือเกิน
ทงเฮไขประตูบ้านเข้ามา ก่อนจะเห็นว่าไฟยังไม่ปิดสงสัยฮยอกแจคงนอนรอเขาอยู่ น่ารักจริงไรจริง
เฮือก
คนที่นั่งขมวดคิ้วเป็นปม ทำหน้าโหดอยู่บนโซฟานั่นใคร ใช่น้องฮยอกแจรึเปล่า
“กลับมาแล้วเหรอ”
“ครับ เหนื่อยมากเลยวันนี้ นวดให้หน่อยสิ”
ทงเฮอ้อนก่อนจะกลิ้งตัวลงบนโซฟาเอาหน้าไปถูๆไถๆกับตักฮยอกแจ
“คงกินอะไรมาอิ่มแล้วล่ะสิ”
“ใช่ กินมาแล้ว อิ่มมากกกกกกก”
ทงเฮยิ้มหน้าบานให้คนตรงหน้า ก็ได้กินของฟรีอ่ะ จ่าทึกถูกหวยซื้อของมาฝากใหญ่เลย อาหารงี้ละลานตา แทบจะเรียกว่ากินกันแทบไม่หมดเลย
“สนุกมั้ย”
“สนุกมากกกก อร่อยยย มีความสุข ฮ่ะๆ”
ทงเฮหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะงงๆที่จู่ๆฮยอกแจก็ผลักอกเขาออกแล้วลุกจะเดินเข้าห้องไป
“ฮยอกแจจะไปไหนอ่ะ”
“ไปหาที่ไกลๆ ดียิ่งกว่าถ้าหาแฟนที่ไม่นอกใจได้”
หือ แฟนนอกใจ เห้ย เรานี่หว่า
ทงเฮวิ่งตามฮยอกแจไปก่อนจะคว้าข้อมือฮยอกแจเอาไว้
“ใครนอกใจ แฟนนอกใจ อะไรยังไง งงนะเนี่ย”
“เหอะ แล้วเซมีล่ะใคร”
“..........................”
“ทั้งคุยโทรศัพท์ ข้อความ ไปกินข้าวกัน เขาคงเรียกว่าเพื่อนได้ล่ะมั้ง”
“...เห้ย เดี๋ยวสิ ฮยอกแจอย่าเพิ่งเดินหนี ฟังก่อนนะ ฟังก่อนนะครับคนดี”
ประจำอ่ะ ตลอดไอ้ลูกอ้อนเนี่ย
“อธิบายมาสิ”
“เซมีคือผู้หญิงที่ผมช่วยไว้ตอนนั้นไง แล้วเขาอยากเลี้ยงข้าวขอบคุณ ผมก็ไปกินกับเขารักษาน้ำใจ ส่วนเบอร์ผม เขากดโทรออกจากเครื่องผมหาเขาเองตอนผมไปเข้าห้องน้ำ ผมไม่ได้ให้เบอร์เขานะ”
“แล้วที่บอกว่าฮยอกแจคือคนใช้ที่บ้านอ่ะ แล้วบอกว่าตัวเองยังโสดด้วย หมายความว่าไง”
ทงเฮงงเต้กเข้าไปใหญ่ก่อนจะนึกฉุนนี่เซมีทำเกินไปแล้วจริงๆ นี่ถ้าเป็นผู้ชายมาว่าภรรยาเขาอย่างนี้ อย่างน้อยทงเฮกระโดดเตะยอดหน้าอ่ะ
“เซมีทำเกินไปแล้วจริงๆ ฟังผมนะ ผมบอกเขาไปแล้วว่าผมมีภรรยาอยู่แล้วผมไม่ได้บอกไปว่าผมโสดและฮยอกแจคือคนใช้ด้วย”
“งั้นเซมีกุเรื่องเองเหรอ”
“ฮยอกแจไม่เชื่อโทรถามจ่าทึกจ่าฮยอนได้เลยนะ”
“ไม่ต้องหรอก โทรหาเซมีดีกว่า”
“เอางั้นก็ได้ จะได้เคลียร์กันไปเลย”
ทงเฮกดโทรออกเบอร์เซมีก่อนจะเปิดลำโพงให้ฮยอกแจได้ยินด้วย
‘ฮัลโหล พี่ทงเฮโทรหาเซมีครั้งแรกเลยนะเนี่ย มีไรรึเปล่า ฮิฮิ’
ทงเฮหันไปมองหน้าฮยอกแจก่อนบุ้ยปากไปทางโทรสัพท์ว่านั่นไง เขาเคยโทรหาเซมีก่อนซะที่ไหน
“อ๋อ เปล่าหรอกแต่พอดีพี่มีเรื่องอยากจะคุยด้วยน่ะ”
‘ได้สิคะ ว่ามาเลย’
“เซมีทำเกินไปแล้วนะ พี่บอกแล้วไงพี่มีภรรยาแล้ว เซมีกุเรื่องว่าภรรยาของพี่ทำไมแล้วที่บอกว่าพี่โสดด้วย”
‘เซมีไม่ได้ทำนะคะ ! อะไรของพี่เนี่ย เซมีงงไปหมดแล้วนะ’
“อย่ามาตอแหล เมื่อเย็นยังด่ากันอยู่ชัดๆ...”
น้ำเสียงและคำพูดของฮยอกแจทำเอาทงเฮเสียวสันหลังวาบ
‘อ๊ะ อย่ามาใส่ร้ายกันดีกว่านะคะ เซมีไม่ได้ทำอะไรเลยนะคะ พี่ทงเฮ มันใส่ร้ายเซมีอ่ะ’
“อย่าเรียกเมียพี่ว่ามัน”
ฮยอกแจเหลือบสายตามองคนด้านข้างก่อนจะยิ้มออกมาเมื่ออีกคนหันมามองหน้าก่อนจะยื่นมือไปกุมมือฮยอกแจไว้
‘ข..ขอโทษค่ะ แต่เซมีไมได้ทำจริงๆนะคะ...’
“นี่ คิดว่าโง่รึไง โทษนะพอดีอัดเสียงไว้แล้ว เปิดให้ฟังเอามั้ย”
ฮยอกแจกดเปิดเสียงที่อัดไว้เมื่อตอนเย็น ฮยอกแจไม่ใช่นางเอกที่ต้องคอยให้นางร้ายทำร้ายตลอดเวลา นางเอกสมัยใหม่อ่ะ รู้จักป่ะ
เมื่อเสียงจบลง ปลายสายก็เงียบไป
“เซมีเลิกยุ่งกับพี่เถอะ”
‘หึ พี่ทงเฮเลือกมันไปได้ไง เซมีน่ารักกว่ามันตั้งเยอะ ทำไมพี่ทงเฮยังเลือกมันอีก!!’
“พี่รักเขา พอใจยัง”
‘กรี๊ดดดดดดดดดด ไม่ฟัง พี่ทงเฮต้องรักเซมี’
“นี่ว่างๆไปเช็คประสาทบ้างนะ เริ่มจะมีปัญหาทางจิตแล้วสินะ”
ฮยอกแจว่าพลางส่ายหัวไปพลาง เหนื่อยใจกับแม่นาง
‘กรี๊ดดดดดดดดดด ไอ้บ้า!!’
ปลายสายกรีดร้องสุดเสียงเหมือนคนเสียสติ
“อย่าว่าเมียพี่ไง พี่ไม่ชอบ”
‘พี่ทงเฮ ก็ดูมันสิคะ มันว่าเซมีอ่ะ!!’
“บอกแล้วไงอย่าเรียกเมียกูว่ามันครับ ของสงวน”
ฮยอกแจหลุดหัวเราะกับปฏิกิริยาของทงเฮก่อนจะหันไปพูดกับโทรศัพท์
“นี่ เลิกเหอะ บาปนะ”
‘กรี๊ดดดดดดดดดดดดด’
“ตอนแม่ท้องแม่กินนกหวีดเหรอ กรี๊ดอยู่ได้ น่ารำคาญ”
ฮยอกแจว่าใส่โทรศัพท์ก่อนจะหันมองหน้าทงเฮบอกให้รีบเคลียร์เร็วๆ
“เลิกยุ่งกับพผมได้แล้ว รำคาญมาก ขอโทษที่รักตอบไม่ได้ ขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆที่มีให้ แต่พอดีมีเมียแล้วแค่นี้นะ ลาก่อน อย่าเจอกันอีกเลย”
พูดจบทงเฮก็ตัดสายไป ก่อนจะหันไปมองหน้าคนตรงหน้า
“เข้าใจรึยังครับ”
“อื้ม”
“นอกใจไม่ลงอ่ะคนนี้ รักนะครับ”
“เหมือนกันแหละ”
ทงเฮคว้าตัวร่างบางมาใกล้ก่อนจะหอมแก้มเบาๆแล้วกอดไว้แน่น โคตรรักอ่ะคนนี้ ต่อจากนี้จะรักจะรักและจะรักมากขึ้นเรื่อยๆ โอ๊ยยยยย ซารังเฮ!!!!!!!!!!!!!!!
พิเศษอีกรอบ
ชื่อภาพ "Donghae's wife."
คำอธิบายใต้ภาพ : เมียผมเองๆ
รูปคู่ไปฮันนีมูนที่พัทยา....
ใครจะพยายามแทรกกลางระหว่างเรา รู้ไว้นะว่าเขาไม่มีวันเข้ามาได้ จะไม่มีตรงกลางที่เหลือว่างเผื่อใคร ถ้าใจเรายังผูกกัน
ใครจะพยายามยุยงให้สั่นคลอน รู้ไว้นะทุกครั้งฉันนอนหลับตาฝัน เห็นแค่ภาพเรารักกันยาวนาน จนถึงวันที่ฉันแต่งงานกับเธอ
จบได้บ้ามาก นึกต่อไม่ออกแล้ว คิดได้แค่นี้จริงๆ พิเศษ35นะ ธรรมดา30 อย่าลืม .w
.
ความคิดเห็น