คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : { SF } วิท'ลัยหลายใจ
Song – วิทยาลัยหลายใจ วิด ไฮเปอร์
-กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม Crescendo Official MV
ฟิคเรื่องนี้มีสองเพลงจ้า -
ทั่กๆ
ฮยอกแจวิ่งตามทงเฮแฟนหนุ่มก่อนจะรีบชะลอเท้าลงเมื่อเห็นว่าแฟนหนุ่มของตนเริ่มหยุดเดิน ตามควายรึไง เดินเร็วซะกูวิ่งตามไม่ทัน
“ตามมาทำไม”
“ทำไมอ่ะทงเฮ เป็นอะไรวะ กูไม่เข้าใจ”
“เหอะ คนอย่างมึงเหรอฮยอกแจจะเข้าใจกู ใช่สิ มึงเอนท์ได้มหาลัยดีๆในเมือง กูยังไงก็เด็กบ้านนอก หลังจากนี้มึงก็คงจะเลิกกับกูแล้วจริงๆ”
“ทงเฮมึงโกรธกูเหรอ โอเค กูสอบได้แล้วแล้วทำไมอ่ะ มึงก็อยู่ที่นี่ กูจะไปมีใหม่ได้ไง ในเมื่อกูรักมึงอ่ะทงเฮ มึงเชื่อใจกูหน่อยสิ”
“.................................”
“เชื่อใจกูนะ กูรักมึงมากนะทงเฮ...”
“.....อืม กูเชื่อใจมึง กูจะรอมึง”
นั่นมันก็แค่ตอนนั้น ทงเฮไม่ใช่คนโง่ เขาลองสอบตามมหาลัยต่างๆและในที่สุดความพยายามของเขาก็สำเร็จเมื่อเขาสอบได้คณะสถาปัตย์ที่มหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่งนอกชานเมืองไม่เหมือนฮยอกแจที่สอบได้มหาลัยรัฐบาลในเมืองที่ขึ้นชื่อว่าสุดหรูโคตรเก๋ ใครอยู่บ้านนอกแล้วเข้ามาในเมืองอย่าปล่อยให้แฟนมามหาลัยนี่คนเดียวเด็ดขาด เดี๋ยวแฟนนอกใจ อันนี้เพื่อนทงเฮบอก
ใช่ ทงเฮไม่มีทางที่จะให้ฮยอกแจมาอยู่ที่นี่โดยที่ไม่มีทงเฮคอยคุมเด็ดขาด ไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจฮยอกแจ แต่พอดีมันรักมาก หวง หึง จนพยายามแอคทีฟตัวเอง จากคนโง่ๆชอบช่วยป้าข้างบ้านสอยขนุน ช่วยแม่เก็บผักบุ้งหลังบ้านให้กลายเป็นเด็กสถาปัตย์สุดหล่อขนาดนี้ โคตรจะเหนื่อยแต่ก็คุ้มที่สอบติด จะได้เป็นลูกกตัญญูมีเงินมีงานให้แม่สักที
“เออ ฮยอกแจเดินมานู่นแล้ว มึงเงียบไปเหอะ กูรออยู่หน้ามหาลัย...ฮะ โหย ไอ่ควาย ฮยอกแจไม่รู้สักหน่อยว่ากูเข้าเมืองมาด้วย มึงจะให้กูไปรับเนี่ยนะ .........เออๆ มึงรีบเดินออกไปหาฮยอกแจเลยไป”
ทงเฮพูดกับบุคคลในโทรศัพท์มือถือคนนึง นี่คือวันทดลองใจฮยอกแจของทงเฮวันแรก ดูโคตรโรคจิตที่มาดักเจอฮยอกแจหลังเลิกทุกวันๆโดยที่ไม่เข้าไปทัก แต่กูอยากรู้นี่หว่า.....
อ๊ะ เป้าหมายเดินออกไปหาฮยอกแจแล้ว....
ชเว ซีวอน ชายหนุ่มสุดฮอตคณะวิศวกรรมศาสตร์ พ่วงท้ายตำแหน่งขวัญใจช่างภาพประจำปีและดาวมหาลัยอีกนิดหน่อยของมหาลัยเดียวกันกับฮยอกแจเดินเขาไปหาฮยอกแจก่อนจะชวนคุย
“เอ่อ ฮยอกแจใช่มั้ยครับ”
“อ้อ ใช่ มีอะไรเหรอครับ”
โห มีคนหล่อโคตรแบบนี้ในมหาลัยด้วยเหรอ เห็นแล้วอยากฟัด ดูกล้ามมันดิ เหมือนมะขามป้อมข้างบ้านทงเฮเลย
“คือว่า..... พี่ชื่อซีวอนนะครับ คณะเดียวกันยังไงก็รู้จักกันไว้ดีกว่า”
หืออ ไอ่เหี้ยหล่อนี่จีบกูเหรอ!?
“อ่อ ครับๆ ผมฮยอกแจเชิญเรียกชื่ออะไรก็ได้ตามสบายเลยครับ”
“งั้นฮยอกแจมีเบอร์ติดต่อมั้ย เผื่อมีอะไรจะได้โทรไปหา”
เห้ยยยย เอาแล้วไง เนื้อแทบเต้น ไม่เคยโดนใครขอเบอร์ นอกจากทงเฮคนเดียวในชีวิต กูจะบ้าตาย หือ แต่เดี๋ยวนะ ทงเฮ... เออ เหี้ยและ กูมีทงเฮอยู่แล้ว.....
“เอ่อ ไม่ดีกว่าครับ พอดีไม่สะดวก”
ซีวอนนิ่วหน้าเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆคลายปมคิ้วที่ขมวดอยู่ออกแล้วร้องอ๋อ
“อ๋อ มีแฟนอยู่แล้วเหรอ แย่จังนะครับ”
“ประมาณนั้นแหละครับ แหะๆ”
ฮยอกแจเอ่ยลาซีวอนเสร็จสรรพก็รีบเดินกลับหอ ดูแหมือนฝนจะตก ขืนกลับช้า ได้เดินตากฝนกลับกันพอดี พอฝนตกแบบนี้ก็แม่งโคตรคิดถึงทงเฮ ไมได้เจอกันประมาณสัปดาห์นึงละ เมื่อก่อนชอบเล่นน้ำฝนกับทงเฮกลางทุ่งแบบไม่กลัวฟ้าผ่า ทงเฮเปียกแล้วโคตรเซ็กซี่
โทรไปหาทงเฮดีกว่า....
รอสายไม่เท่าไรก็มีคนรับ เสียงบ่งบอกตื่นเต้นสุดๆ
“ฮัลโหลคิดถึงว่ะ ที่นี่ฝนจะตกแล้วเนี่ย”
ทงเฮสังเกตเห็นฮยอกแจล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าเป้ ก่อนจะกดโทรออกพลางเดินไปด้วย ไม่รู้หรอกว่าโทรหาใคร แต่พอดีชื่อฮยอกแจมันโชว์อยู่หน้าจอโทรศัพท์ ทงเฮเลยร้องอ๋อ
‘คิดถึงเหมือนกัน ไม่ได้เจอกันสัปดาห์นึงละ มีใครมาจีบบ้างมั้ยเนี่ย’
“ก็ไม่มีอ่ะ มีแต่ไอ่คนหล่อๆชื่อซีวอนเดินเข้ามาขอเบอร์เมื่อกี้แต่ไม่ให้ไปหรอก”
‘อืม ดีแล้วแหละ เรียนหนักป่ะ’
“หนักดิ โคตรหมั่นไส้อีเพื่อนร่วมห้องที่นั่งข้างๆ”
‘หือ ทำไมอ่ะ’
“ทำตัวเหมือนคนบ้า พูดอยู่ดีๆก็เงียบ สักพักก็นั่งยิ้ม อีกแป๊บนึงก็ระเบิดหัวเราะ สักพักก็แอบขำเป็นระยะๆ มึงว่ากูควรบอกอาจารย์เขาดีป่ะว่ามหาลัยที่นี่รับนิสิตเสียสติมาแล้วคนนึงเนี่ย”
‘เอาน่า มึงลองนั่งดูไปก่อน ถ้ามันคุยกับที่นั่งที่ไม่มีคนนั่ง ลุกขึ้นมารำลิเก มึงค่อยบอกอาจารย์เขา มันชื่อไรอ่ะ’
“อีทึก..... ได้ข่าวว่าที่บ้านทำนากุ้งสงสัยลูกกินกุ้งมากไป”
‘เออ มึงก็นะ....’
‘แต่มึงอ่ะ ฮะ..เฮ้ยยยยยยยยยยยย’
ฮยอกแจเดินคุยโทรศัพท์ไปเรื่อยๆโดยไม่ได้ดูรถระหว่างข้ามถนน พอรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองก้าวขาลงมาบนถนนแล้ว แถมมีรถกะบะคันนึงกำลังพุ่งตรงหาร่างของเขาด้วยความเร็วสูง จะหลบก็หลบไม่ทันแล้วไอ่เหี้ยยยย
โครมมม
ฮยอกแจรู้สึกตัวเองหมุนๆ แสบๆตามผิวหนังตรงแขนและเขา พอทุกอย่างสงบ ฮยอกแจก็รีบลุกขึ้นปัดเนื้อปัดตัว โคตรจะเจ็บแผล โหย เลือดออกที่ข้อศอก กูว่าทำไมแสบๆ แต่เมื่อกี้ทำไมกูไม่โดนรถชน?
“โอ๊ยยยย”
เสียงร้องอุทานเพราะความเจ็บที่ตัวเองวิ่งเข้าไปช่วยเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยเมื่อกี้ โคตรจะเจ็บหัวเมื่อกี้หัวฟาดพื้นแน่เลยว่ะ
“เฮ้ยย ช่วยเราเหรอ เจ็บมากมั้ยวะ ไหนมาดูหน่อย”
ฮยอกแจรีบก้มตัวไปนั่งยองๆตรงหน้าผู้ที่ช่วยชีวิตเขาไว้ หึย หัวแตกอ่ะ
“ไปโรงบาลก่อนป่ะ ดูท่าอย่างนี้ไม่ไหวนะ”
ฮยอกแจช่วยพยุงตัวเพื่อนใหม่กระชับกระเป๋าเป้ก่อนจะกวักมือเรียกรถแท็กซี่พาไปโรงพยาบาลใกล้ๆ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่าโทรศัพท์มือถือตัวเองยังตกอยู่ริมฟุตบาท.....
ฮยอกแจนั่งรอเพื่อนใหม่หรือผู้ช่วยชีวิตเขาไปรับยาและทำแผลหน้าห้อง นางพยาบาลที่นี้ก็เหลือเกิน เห็นนักศึกษาหนุ่มแล้วมองกันคอแทบเคล็ด ไม่นานนักเพื่อนใหม่ก็เดินออกมาพร้อมยิ้มแหะๆกับสภาพตัวเองที่เจ็บหนักกว่าคนมีเคราะห์อย่างฮยอกแจอีก
“ขอบใจนะที่ช่วยไว้เมื่อกี้ ไม่งั้นเราตายแน่เลยว่ะ”
“อ้อ ไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”
“ยังไงก็ขอบคุณมาก เราฮยอกแจ ปีหนึ่งคณะวิศวะ”
“เราคยูฮยอน ปีหนึ่งเหมือนกัน คณะนิเทศน์ ฮยอกแจมีเบอร์ป่ะ”
“มีดิ รอแป๊บนะ แลกเบอร์กัน”
ฮยอกแจควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงไม่เจอก็หาในกระเป๋าเป้ก่อนจะนึกขึ้นได้
“เฮ้ยยยยยยยยยย ตอนที่จะโดนรถชน โทรศัพท์เราต้องตกอยู่บนถนนแน่เลยอ่ะ”
“อ้าวเหรอ ไม่เป็นไร เราว่ารถคงเหยียบเละแล้วแหละ ซื้อใหม่ได้นี่”
“ก็ได้ แต่ว่า......”
ทงเฮล่ะ กูเป็นคนไม่ชอบจำเบอร์ซะด้วย มีเบอร์ใครก็เมมๆไว้ในโทรศัพท์ ของทงเฮแค่กด 1 ก็โทรออกแล้วจะทำยังไงล่ะ
“ทำไมเหรอ นี่ก็เพิ่งบ่ายสามไปหาซื้อโทรศัพท์กันเหอะ เราว่างพอดี”
“อืม ไม่หรอกๆ ไปก็ไป วันนี้ไม่มีงาน”
คยูฮยอนโทรสั่งคนขับรถที่บ้านให้เอาBMWมาให้หน้าโรงพยาบาล โห โคตรรวย หรูสุดสำหรับกูรถกะบะอ่ะ
คยูฮยอนกวาดสายตามองหาที่จอดรถชั้นใต้ดินของห้าง S ก่อนจะค่อยๆขับไปจอด และเดินมาเปิดประตูให้ฮยอกแจ อย่างสุภาพบุรุษ
“อ้อ ขอบใจนะ”
ฮยอกแจรีบขอบใจเพราะไม่เคยได้รับอะไรอย่างนี้
หลังจากซื้อโทรศัพท์เสร็จแล้ว คยูฮยอนก็ชวนฮยอกทานข้าวร้านหรูๆในห้าง ตอนแรกก็ไม่อยากนั่งหรอก เกรงใจ ทั้งเรื่องที่คยูฮยอนค้านจะซื้อโทรศัพท์มือถือให้แล้วยังจะต้องมาจ่ายค่าข้าวแพงๆให้เขาอีก สุดท้ายแล้วก็ต้องจำใจนั่งลง เพราะกลับหอไปก็ไม่อะไรกินอยู่ดี
โครมมม
ทงเฮเตะตะกร้าผ้าที่ยังไม่ซักล้มลงจนรูมเมตตกใจ เป็นเหี้ยไรวะ วันดีคืนดีดันมาเตะตะกร้าผ้าเนี่ย แถมเป็นตะกร้าผ้ากูด้วย
“มึงเป็นไรของมึงวะทงเฮ กูเห็นมึงเป็นเหี้ยอยู่นานละ”
“มึงเงียบไปเลยไอ้ซีวอน กูกำลังหงุดหงิดอยู่”
“อ้าว มึงก็บอกกูดิ บอกกูก็เหมือนได้ระบาย”
“มึงว่าตัวเองเป็นส้วมเหรอ”
“อ้าว ไอ้เหี้ยนี่วอน มึงก็อยู่แบบนี้อ่ะแล้วกูจะช่วยมึงได้รึไง”
ทงเฮสบถคำหยาบอีกหลายคำก่อนจะถอนหายใจแรงๆ เมื่อตอนบ่ายเขาคุยโทรศัพท์กับฮยอกแจอยู่ดีๆระหว่างทางที่เขากลับหอหลังจากปฏิบัติภารกิจให้ซีวอนไปขอเบอร์ฮยอกแจมาแล้ว แล้วอยู่ๆฮยอกแจก็ดังเฮ้ย แล้วก็ตัดสายไป พอโทรหาอีกรอบก็ไม่ติด นี่ก็เย็นแล้วยังโทรไม่ติด จะไม่ให้เป็นห่วงได้ไง
“กูโทรหาฮยอกแจไม่ติด”
“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้ากูไปดูฮยอกแจที่คณะให้ สบายใจยัง”
“ก็นิดนึง มึงอย่าลืมนะเว้ย”
ทงเฮฝากฝังไว้กับเพื่อนซี้ของเขาเบาๆ รู้สึกหน่วงๆ คืนนี้ไม่ได้บอกฝันดีกับฮยอกแจเหมือนทุกคืน .....
“ฮยอกแจอยู่ที่คณะมึงเลิกห่วงได้แล้ว ...ฮะ ให้กูบากหน้าไปขอเบอร์เขาอีก... มึงมีแล้วนี่ .....อ่อ มึงคิดว่าฮยอกแจเปลี่ยนเบอร์.....โอเค แต่ถ้าไม่ได้กูไม่รับผิดชอบนะ”
ทงเฮบอกให้คนอย่างซีวอนไปขอเบอร์โดยที่หารู้ไม่เลยว่า ซีวอนอายฮยอกแจขนาดไหน โดนปฏิเสธไปแล้วรอบนึงยังพอทำใจได้ มันแบบรู้สึกเสียเซลฟ์อ่ะ แต่ครั้งนี้ถ้าไม่ได้อีก กูไม่อยากจะคิดเลย ซีวอนบ่นในใจเบาๆก่อนจะมองเห็นฮยอกแจเดินมาไกลๆ เตรียมพร้อมตัวเอง เสื้อผ้าหน้าผมต้องเป๊ะทุกอย่าง
“อรุณสวัสดิ์ครับฮยอกแจ”
“อ้าว อรุณสวัสดิ์ครับพี่ซีวอน มีอะไรรึเปล่า”
“พอดีพี่รอเพื่อนน่ะครับ นี่ก็ยังไม่มาเลย ขอยืมโทรศัพท์ฮยอกแจโทรก่อยได้มั้ย พอดีตังค์พี่หมด”
คิดได้แค่นี้แหละ ขออีกก็ไม่รู้จะได้รึเปล่า ใช้มุกนี้แม่งเลย
“อ้อ ได้สิครับ”
ฮยอกแจล้วงโทรศัพท์ใหม่เอี่ยมออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะยื่นให้ซีวอน
ซีวอนรับมาแล้วกดโทรออกเข้าหาเบอร์ตัวเอง สักพักพอรู้สึกว่าไอโฟนในกระเป๋ากางเกงของตัวเองสั่นก็กดวาง และส่งโทรศัพท์คืนฮยอกแจ
“อ้าว เร็วจัง”
“เพื่อนไม่รับสายน่ะครับ เดี่ยวพี่รอแถวๆนี้แหละ สักพักมันคงมา”
“งั้นผมไปก่อนนะครับ”
หลังจาฮยอกแจเดินไปสักพัก ซี่วอนก็กวักมือเรียกทงเฮให้ออกมาจากที่ซ่อนตัว
“ไม่ใช่เบอร์เก่าฮยอกแจนี่หว่า”
“เขาเปลี่ยนเบอร์ใหม่อ่ะดิ”
“แล้วเปลี่ยนทำไม...”
“เมื่อกี้กูสังเกตเหมือนฮยอกแจมีแผลตามตัว โทรศัพท์ก็เหมือนซื้อใหม่นะกูว่า เออ แล้วเมื่อวานเขาพูดกันว่าหลังเลิกเรียน เหมือนจะมีคนเกือบโดนรถชนแต่ก็มีคนมาช่วยไว้ทัน ฮยอกแจรึเปล่าวะ”
“เออ ก่อนสายตัดไป ฮยอกแจตะโกนว่าเฮ้ย น่าจะเป็นอย่างนั้น ฮยอกแจมีแผลเยอะมั้ย”
“ไม่นะ ก็แผลถลอกอ่ะตามแขน ข้อศอก หัวไม่ตงไม่แตก”
“ค่อยยังชั่วเออๆ ขอบใจมาก”
ซีวอนมองตามหลังเพื่อนไปก่อนจะถอนหายใจในความบ้าของทงเฮ เข้ามาอยู่ในเมืองแล้ว ทำไมไม่บอกฮยอกแจ กูไม่เข้าใจ
“ฮยอกแจ เรามารับ ไปหาไรกินกันเหอะ”
“อ้าว คยูฮยอนว่างเหรอ”
“ว่างสิ ว่างเสมอแหละกับฮยอกแจอ่ะ”
ไม่ใช่ว่าไม่รู้ว่าคยูฮยอนเริ่มจะจีบเขาแต่เขาไม่อยากให้ความหวังในเมื่อเขามีใครอีกคนนึงแล้ว
“ไปเหอะนะ ฮยอกแจ”
ลูกอ้อนของคยูฮยอนมักทำให้ฮยอกแจใจอ่อนเสมอ คยูฮยอนพาเขามานั่งทานอาหารในร้านหรูๆอีกเช่นเคยก่อนจะพาไปส่งที่หอ มันเหมือนเป็นกิจวัตรประจำวันของฮยอกแจแล้วที่มีคยูฮยอนมาเกี่ยวข้องโดยที่หลงลืมใครอีกคนไป
ทงเฮกดเบอร์ของฮยอกแจ กำลังจะกดโทรออกแต่ยั้งมือเอาไว้ได้ แล้วถ้ากูโทรไป ฮยอกแจก็ต้องถามงั้นสิว่าทำไมถึงรู้ว่าเบอร์นี้เป็นของฮยอกแจ เอาไงดีวะเนี่ย ไม่ได้ติตต่อฮยอกแจมาสามสี่วันแล้ว โคตรคิดถึง คิดไม่ตก ทงเฮเลยวางมือถือลงก่อนจะคิดวาพรุ่งนี้เช้าค่อยไปแอบเฝ้าฮยอกแจก็ได้ สักพักก็ผล็อยหลับไป
เบื่อ เบื่อ เบื่อ โคตรเบื่องานก็เยอะ เป็นนักศึกษานี่ก็ยากเหมือนกันนะ ไม่ใช่เพราะงานแต่หมายถึงสังคมด้วยเมื่อวันก่อนก็มีคนชวนไปงานปาร์ตี้ ฮยอกแจคออ่อนฮยอกแจรู้ตัว จะไปเมาเหมือนหมาทำไมให้เพื่อนเห็น เลยปฏิเสธไป แต่ตอนนี้โคตรจะอยากไป อยากไปแดนซ์ อยากดริ๊งก์ โคตรจะเบื่อ วันๆเอาแต่นั่งหมกตัวอย่ในห้องแคบๆมีเตียงนอน มีโต๊ะหนังสือ โคตรเบื่อ ว่าแล้วก็หยิบมือถือกดเลข1โทรออกหาคยูฮยอน....
รอสายสักพักก็มีคนรับ
‘ว่าไง ฮยอกแจ’
“เบื่ออ่ะ พาไปเที่ยวหน่อย”
เพราะคำพูดของฮยอกแจในตอนเย็นทำให้ตอนนี้ตัวของฮยอกแจนั่งอยู่ในร้านที่คนอายุ18ปีขึ้นไปเท่านั้นที่จะเข้าได้ ที่นี่มีนักศึกษามากหน้าหลายตา ส่วนมากก็จะเป็นมหาลัยแถวๆนี้ ร้านจะเน้นความหรู ไฮโซใจแตกเท่านั้นแหละที่เข้า
“ฮยอกแจดื่มไรป่ะ”
“เบื่อๆอยู่พอดี อะไรก็ได้ละกัน”
“โอเค เดี่ยวเราสั่งให้”
ฮยอกแจนั่งฟุบหน้าลงกับโต๊ะ ในนี้มืดชะมัดแถมนั่งในซอกด้วย เสียงเพลงก็ดัง ที่ออกมาเพราะเบื่อเท่านั้นแหละ สักพักคยูฮยอนก็ถือแก้วที่บรรจุน้ำสีอะไรสักอย่าง มองไม่ค่อยถนัด มันมืด กลิ่นก็ไม่ฉุนมาก ฮยอกแจรับแก้วมาจากคยูฮยอนก่อนจะค่อยๆจิบ
“จิบแบบนั้นจะไปอร่อยอะไรล่ะ ฮยอกแจ มันต้องช็อตเดียวหมด แบบนี้ไง”
คยูฮยอนสาธิตวิธีการดื่มให้ฮยอกแจดู ฮยอกแจทำตามที่คยูฮยอนบอก รสชาติก็ไม่เลว แต่มันเฝื่อนๆคอยังไงไม่รู้ สงสัยมีแอลกอฮอล ฮยอกแจขออีกแก้ว อีกแก้วและอีกแล้ว จนคยูฮยอนต้องสั่งห้าม เพราะตอนนี้ฮยอกแจเมาแทบจะยกหน้าขึ้นมาจากโต๊ะไม่ไหวแล้ว คยูฮยอนพยุงฮยอกแจขึ้นรถก่อนจะไปส่งที่หอ
แสงแดดสาดส่องเข้ามาใต้ผ้าม่านสีขาวริมหน้าต่าง เสียงรถและเสี่ยงวุ่นวายด้านนอกทำให้ฮยอกแจลืมตาขึ้นก่อนจะรีบลุกขึ้นเมื่อนึกได้ว่าวันนี้ตัวเองมีเรียน ก่อนจะแทบล้มตึงลงไป ปวดหัวมาก มึนสุดๆรู้สึกอยากอ้วก ฮยอกแจพยายามทรงตัวเดินเข้าไปในห้องน้ำแล้วอ้วกออกมา สงสัยมาจากการแฮงก์เมื่อคืน ดูสภาพตัวเองแล้วน้ำก็ยังไม่อาบ หัวก็กระเซิง
ฮยอกแจเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะหยิบนาฬิกาปลุกดูเวลา เวลาบ่ายโมงกว่าแล้ว วันนี้มีเรียนเช้า ไปไม่ทันแล้ว ช่างเหอะ หยุดสักวันจะเป็นไรไป ฮยอกแจเดินตัวโงนเงนกะว่าจะไปหาน้ำอุ่นตรงเคาเตอร์บาร์ดื่มให้หายมึนหน่อยแต่ก็ต้องไปสะดุดขาของใครคนหนึ่งเข้าล้มตึงลงไป
“โอ๊ยยยยยยย”
ฮยอกแจเปล่งเสียงออกมาเพราะรู้สึกว่าหัวตัวเองไปฟาดกับขอบเก้าอี้
“อ้าว ตื่นแล้วเหรอฮยอกแจ โทษทีๆ”
“เฮ้ย คยูฮยอนนอนที่นี่เหรอ”
ฮยอกแจเบิกตากว้างไม่นึกว่าคุณหนูอย่างคยูฮยอนจะยอมมาอยู่ในหอระดับปกติๆของเขาได้แถมยังใช้ผ้าห่มปูนอนอีกด้วย
“อืม เราจะนอนเฝ้าฮยอกแจนะ เมื่อคืนเห็นว่าดื่มไปเยอะ ฮยอกแจคออ่อนนะดื่มทำไมตั้งเยอะ”
“อืม บ่ายแล้ว อยากกินไรมั้ย”
“เอาอะไรก็ได้ที่มันทำให้อาการแฮงก์ของฮยอกแจลดลง”
ฮยอกแจแอบลอบยิ้มกับคำพูดของคยูฮยอนที่แฝงความห่วงใยไว้ให้ โดยที่ตัวเองค่อยๆลืมใครคนนึงโดยไม่รู้ตัว.....
ทุกๆวันหลังเลิกเรียน คยูฮยอนจะพาฮยอกแจไปนั่งดริ๊งก์เสมอ จากความสัมพันธ์ฉันเพื่อนตอนนี้เริ่มกลับกลายเป็นว่ามันค่อยๆพัฒนาขึ้นมาเรื่อยๆจนเป็นเหมือนคู่รัก จากที่เป็นหนุ่มบ้านนอกธรรมดาเข้ามาใช้ชีวิตในเมืองกลับกลายเป็นว่าต้องผันตัวมาเป็นไฮโซหนุ่มใจแตก ทุกๆวันต้องเข้าผับ โดยหารู้ไม่ว่าตัวเองได้ลืมคนที่รักกันมาตลอด3ปีไปโดยสิ้นเชิง.............................
ซีวอนชวนทงเฮไปหาอะไรดื่ม ดูทงเฮอาการไม่ปกติ สงสัยเครียดกับเรื่องฮยอกแจ ทงเฮก็เอออๆตามกันสุดท้ายก็มาที่ผับกันจนได้
“มึงนั่งไปก่อนนะกูไปเข้าห้องน้ำแป๊บ”
ทงเฮเอ่ยปากบอกกับเพื่อนซี้อย่างซีวอนก่อนจะค่อยๆลุกออกจากโต๊ะ เดินแออัดไปกับผู้คนเพื่อไปเข้าห้องน้ำ
แต่....
สายตาของทงเฮเจอเข้ากับบุคคลหนึ่งที่กำลังยืนโยกย้ายไปตามจังหวะเพลงกับผู้ชายอีกคนอย่าง สายตาของฮยอกแจแตกต่างจากสายตาที่เคยมองเขามาตลอด
รู้สึกเจ็บเหมือนมีคมมีดอะไรสักอย่างมาปักที่อก มันจุกไปหมด ฮยอกแจมากับใครก็ไม่รู้ มือที่ฮยอกแจคล้องคอไอ้บ้านั่นอยู่ สายตาที่เคยมองแต่เขามาตลอด ตอนนี้มันคงจะไม่ใช่แล้วอีกต่อไป เจ็บจนไม่สามารถที่จะยืนอยู่ตรงนี้ได้....
ทงเฮรีบเดินมาที่โต๊ะ กลั้นน้ำตาของตัวเองเอาไว้
“ซีวอน กูกลับก่อนนะ”
“อ้าว เฮ้ย เออๆ เดี๋ยวกูค่อยกลับ”
ทงเฮคว้ากุญแจรถยนตร์ที่เขาสะสมเงินมาทั้งชีวิตเพื่อที่จะซื้ออมันไว้ให้ฮยอกแจนั่ง แต่มันคงไม่มีแล้ว ไม่มีแล้วจริงๆ
ทงเฮขับรถออกมาไกลพอสมควร ด้านหน้าตอนนี้เป็นสะพาน ทงเฮลงจากรถและเดินไปยืนบนสะโพนแล้วปล่อยให้น้ำตาไหลเงียบๆ ก่อจะตัดสินใจทำอะไรสักอย่าง ทงเฮหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเบอร์ฮยอกแจก่อนจะรอสายสักพัก
‘ฮัลโหล ใครน่ะ’
“นี่ทงเฮนะฮยอกแจ....”
‘………………….’
“ตอนนี้ฮยอกแจอยู่ไหน”
‘...เอ่อ อยู่หอน่ะ ทำไมเหรอ’
“ฮยอกแจพูดความจริงมาเถอะนะ ขอร้อง.....”
‘……………………………….’
“ฮยอกแจมีใหม่แล้วใช่มั้ย ใช่มั้ยล่ะ ฮึก...”
น้ำตาลูกผู้ชายค่อยๆไหลลงมาอีกครั้ง สายลมในคืนนี้ช่างหนาวเหน็บ มันเกาะกินใจของทงเฮจนไม่เหลือซาก ไว้ใจคนที่รักกัน สุดท้ายแล้วเขาก็จากไป
‘………….ขอโทษ กูขอโทษ ทงเฮ...ฮึก’
ไม่รู้ว่าปลายสายร้องไห้เพราะอะไรแต่ตอนนี้มันคงถึงเวลาสักที
“เรา....เลิกกันดีกว่ามั้ยฮยอกแจ”
‘........ฮึกก ฮืออออ....’
“มึงปล่อยกูไปเถอะนะฮยอกแจ เห็นแก่กูเถอะนะ มึงไม่ต้องร้องไห้หรอก มึงไม่ต้องร้องไห้เพราะสงสารกู”
‘……………….แต่เรายังเป็นเพื่อนกันได้ใช่มั้ย ฮึก ‘
“.....เพิ่งเลิกกัน เรียกว่าเพื่อนไม่เต็มปากหรอกนะ”
‘ ฮึกก กูขอโทษนะทงเฮ ฮืออ’
ผมตัดสายไปก่อนจะนั่งเงียบๆตรงนั้นกินเวลามาเกือบเที่ยงคืนก่อนที่ผมจะลุกออกไป หมดเวลาแล้วชีวิตรักของผมกับเขา มันหมดเวลาลงแล้วจริงๆ
ยังไม่จบ : P
6 เดือนผ่านไป
“นี่ฮยอกแจ โทรไปทำไมไม่รับอ่ะ”
เสียงคยูฮยอนเรียกสติของฮยอกแจให้กลับเข้าที่เข้าทางก่อนจะตอบแบบอ้อมแอ้มไป
“อ๋อ ตั้งระบบสั่นไว้อ่ะ”
“อ๊ะ น้องฮยอกแจใช่มั้ยครับ”
หืม นี่มันพี่ซีวอนนี่หว่า จะเอาอะไรกับกูอีก...
“พอดีพี่มีบัตรนี่ครับ ปาร์ตี้ของพี่เอง น้องฮยอกแจไปให้ได้นะ”
“เอ่อ... ไปก็ไปครับ”
ฮยอกแจเหลือบตามองคนข้างๆเห็นว่าไม่ห้ามก็เลยตกลงไป
21:00
“สวัสดีครับทุกคน ขอต้อนรับเข้าสู่คฤหาสน์ครอบครัวชเวนะครับ ก่อนอื่นนี่คือปาร์ตี้ของผม ไม่มีงานพิเศษอะไรแต่มันคือปาร์ตี้ผ่อนคลาย เอาให้สนุกสุดเหวี่ยงไปเลยนะครับทุกคน สนุกมั้ยครับสาวๆ.....”
เสียงของซีวอนที่ตอนนี้อยู่บนเวทีไม่ได้เข้าหูฮยอกแจสักนิด ฮยอกแจเข็ดขยาดกับเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอลแล้ว แค่คืนนั้นก็ทำให้เขารู้สึกผิดมากพอแล้ว เพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอลและความหลงลืมชั่ววูบของเขาเอง
สักพักพี่ซีวอนก็เดินลงมาหาฮยอกแจก่อนจะยื่นกล่องอะไรสักอย่างให้
“กล่องอะไรครับ”
“เปิดดูเองสิ”
ฮยอกแจเปิดกล่องดูก่อนจะบ่อน้ำตาแตก ในกล่องนี้เต็มไปด้วยรูปถ่ายเขาตั้งแต่วันเข้ามหาวิทยาลัยวันแรก เหมือนเป็นภาพแอบถ่าย หลังภาพจะเขียนด้วยลายมือและกำกับวันที่ซึ่งฮยอกแจจำลายมือนั้นได้ดี....ทงเฮ มีบันทึกเป็นกระดาษโพสอิสต์หลากสีเขียนบันทึกไว้ ฮยอกแจรีบปาดน้ำตาก่อนจะเงยหน้ามองพี่ซีวอนเพื่อตั้งคำถาม
ซีวอนส่ายหน้าบ่งบอกว่าไม่รู้ก่อนจะให้พลิกท้ายกล่อง มันเขียนไว้ว่า
ในน้ำมีปลา ในนาก็ยังมีข้าว แล้วที่ของเราล่ะที่ไหน....
ฮยอกแจจำคำพูดของทงเฮได้ดี ประโยคนี้ทงเฮชอบใช้จีบฮยอกแจสมัยอยู่บ้านนอก
คำตอบของมันคือสนามหญ้าหรือลานกว้างๆเหมาะแก่การดูดาว
“พี่ซีวอน ตรงไหนที่ดูดาวได้บ้าง !?”
“หืม ดูดาวเหรอ ก็ตรงสวนหลังบ้านอ่ะจะมีหอเล็กๆขึ้นไปให้นอนดูดาว ทำไมเหรอ อะ..อ้าว”
หลังจากที่ฮยอกแจได้คำตอบ ตัวเองก็รีบวิ่งพร้อมปาดน้ำตาไปด้วย อีกใจนึงก็กลัวว่าจะไปแล้วไม่มีใคร
“ทงเฮ กูมาแล้ว กูขอโทษ ฮือออออ ทงเฮ “
ฮยอกแจตะโกนเรียกชื่อของทงเฮก่อนจะล้มลงอย่างหมดแรง
“ฮึกก ฮืออ ทงเฮกูขอโทษ....”
“เรียกกูเหรอ”
“ฮึกกก....ฮืออออ”
ฮยอกแจยิ่งร้องหนักเข้าไปอีกเมื่อเจอทงเฮ ก่อนจะลุกขึ้นวิ่งตรงเข้าไปกอดอย่างแรงจนทงเฮแทบหงายหลัง
“ฮึกก ทงเฮ กูขอโทษ กูรักมึง กูขอโทษ ฮืออ”
คำพูดนั้นของฮยอกแจทำให้ทงเฮยิ้มออกมา ก่อนจะเอื้อมมือไปกอดฮยอกแจตอบแล้วเอื้อมไปลูบหัวฮยอกแจเบาๆ
“รู้น่า....”
“เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมทงเฮ.. ฮือออ”
“ได้สิ”
“ฮึกกก ทำไม ไม่โกรธกูเหรอ”
“กูรู้ความจริงแล้ว คยูฮยอนมาบอกกูเอง”
ใช่ เหตุการณ์ในคืนนั้น คือฮยอกแจเมาและคยูฮยอนก็เมาบังเอิญว่าทงเฮมาเห็นพอดีในขณะที่เรากำลังแดนซ์กันอยู่
“ตกลงเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ใช่มั้ย”
“ได้เสมอ เพราะกูรักมึงไงฮยอกแจ”
“กูก็รักมึงนะทงเฮ”
ยังไม่จบบบบบบบบบบบบ
“รำคาญอ่ะ โทรตามอยู่นั่นแหละ มีไรวะ”
“เออน่า คิดถึงอ่ะ ออกมาเจอแค่นี้ไม่ได้เลยรึไง สองคนนั้นกลับมารักกันแล้วนะ เข้าใจกันแล้วสักที”
ซีวอนเอื้อมมือไปโอบแฟนเขาไว้แล้วโยกตัวไปมา ก่อนจะดึงมาหอมแก้ม
“เฮ้ย บอกแล้วไงว่าอย่าทำ /////////////////// “
“ชอบไม่ใช่รึไง”
“ไอ่บ้าเอ้ยยยย”
ซีวอนหัวเราะกับท่าทางเขินของคยูฮยอนเบาๆ ก่อนจะยิ้มออกมา สมหวังกันสักทีนะทงเฮกับฮยอกแจ ส่วนผมก็เหมือนกัน สมหวังกันสักทีนะเรา ซีวอนคิดก่อนจะดึงคนข้างๆมาหอมแก้มอีกฟอดใหญ่
ใช่แล้วล่ะ ซีวอนก็รักคยูฮยอนนะครับ : )
ความคิดเห็น