คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : { SF } P o l i c e m a n #5 END
Song – สิ่งเล็กๆที่เรียกว่ารัก
5
“โธ่เว้ยยยยยยยย !”
ผู้กองทงเฮเตะโต๊ะทำงานในห้องนอนเขาอย่างแรง โคตรจะอยากลืมแต่มันลืมไม่ได้ ฮยอกแจนึกว่าตัวเองเป็นใครกันถึงทำแบบนี้กับเขาได้ คิดแล้วอยากจะตบหัวตัวเองเหี้ยๆ คิดได้ไงว่าจะลืมฮยอกแจได้
ผู้กองทงเฮรีบรื้อหากระดาษที่จ่าทึกจดเบอร์ไว้ให้ ที่ไม่เมมไว้เพราะจ่าทึกบอกประโยคนึงไว้กับเขาว่า เคยได้ยินมั้ย จดดีกว่าจำ ถ้าได้มาแบบนั้นแล้วจะหายากขนาดนี้ กูไม่ขอเอาเศษกระดาษแบบนั้นมาหรอก คิดแล้วอยากเอาหัวฟาดพื้นเล่นๆ
โว้ย ในที่สุดก็เจอ ผ่านไปสองปี กระดาษก็ยิ่งเหมือนเศษขยะไปเรื่อยๆ ทงเฮถอนหายใจก่อนจะคว้าไอโฟนมากดเบอร์โทรออก
ภาวนาขอให้จ่าทึกเปลี่ยนเสียงรอสายสักที แต่มันก็ไม่สำเร็จ
ยังคงเป็นเพลงท่องa-zของเด็กเตรียมอนุบาลเหมือนเดิม
“ฮัลโหล จ่าทึก”
‘โหล ใครวะ ไม่รวยไม่รับนะ’
หือ ไอ่เหี้ยจ่าทึก จำกูไม่ได้ แค่เปลี่ยนเบอร์นิดหน่อย....
“คนหล่อๆอ่ะที่เคยรู้จักกันอย่างสนิทสนม”
‘หล่อเหรอ ได้ข่าวว่ามีแค่จ่าทึกคนเดียว แล้วตกลงมึงเป็นใครวะ กวนตีน เดี๋ยวกูบอกจ่าฮยอนให้เอาก้านทุเรียนฟาดหน้า’
“ยูอาร์บัฟฟาโล่ ผู้กองอีทงเฮอ่ะ รู้จักรึยัง”
จ่าทึกนะจ่าทึก เดี๋ยวนี้จ่าฮยอนผันตัวไปขายทุเรียนแล้วเหรอ
‘ว้ายยยยย ผู้กองทงเฮร้ ร้อยวันพันปีจะติดต่อมา มีเรื่องไรเปล่า เขาคิดถึงเตงนะ ม้วฟ’
“ไม่มีไรหรอก แค่คิดว่ามีเรื่องให้ทำเล่นๆอ่ะ”
‘เรื่องไรอ่ะผู้กอง’
สงสัยป่านนี้จ่าทึกคงทำหน้าเหมือนไอ้เฉาก๊วยหมาข้างบ้านตัวเองอยู่แน่เลย
“ไม่มีไรมากหรอก คืองี้นะ.......”
“พี่ฮยอกแจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจจ”
เสียงแหลมเล็กดังขึ้นอย่างเร่งรีบ โหยย ซองมินเสียงงี้แบบ เงียบหน่อยไม่ได้รึไง นี่รีบจะตายแล้วนะ
“เดี๊ยวววว จะเสร็จแล้วๆไม่สายหรอก โอ๊ยยย เดี่ยวตกบันไดทำไงล่ะซองมิน”
“รีบๆสิพี่ เดี๋ยวครูเยซองจะว่าเอา เห็นนิ่งๆแบบนั้นเคยแอบเอาอาหารหมามาเคี้ยวเล่นด้วยนะ”
“เฮ้ยยยยยย จริงดิ บ้ารึเปล่า”
“โห อย่างควายอ่ะพี่ เชื่อด้วยเหรอ”
โอ้ววว ซองมินวอนซะละ ฮยอกแจรีบวิ่งเข้าไปหาซองมินก่อนจะรีบจูงเด็กข้างๆเดินขึ้นรถมอเตอร์ไซค์พร้อมสวมหมวกกันน็อคให้ทั้งคนซ้อนท้ายและตัวเอง ก่อนจะขับพุ่งตรงสู่โรงเรียนของซองมิน
“ขอต้อนรับผู้ปกครองทุกท่านเข้าสู่โรงเรียนของเรานะครับ ก่อนอื่นวันนี้ก็เรียกว่าวันดีเลยทีเดียว การะประชุมผู้ปกครองครั้งนี้เราจะ.....”
ฮยอกแจผู้ที่มาเป็นผู้ปกครองให้ซองมินแทนพ่อกับแม่ที่ไม่ว่างนั่งหาวเบาๆโคตรเซ็งจะลุกก็ไม่ได้ โคตรเบื่อ เมื่อกี้เห็นครูเยซองแล้วเดินกับมากับรองผอ.รยออุค ดูนิ่งจริงๆด้วย หรือจะมีอาหารหมาเป็นของว่างจริงๆอย่างที่ซองมินว่า ฮยอกแจนั่งคิดในใจก่อนจะค่อยๆผ่อนคลายความเบื่อด้วยการกวาดสายตามองดูรอบๆห้องประชุมสุดหรูไปเรื่อยๆ เก้าอี้สีขาว ประมาณหลายร้อยตัว ห้องเป็นห้องโถงกว้าง มีหน้าต่างบานใหญ่คล้ายๆในโบสถ์ เพราะโรงเรียนของซองมินเป็นโรงเรียนเอกชนที่มีผู้จัดทำนับถือคริสตศาสนา เป็นโรงเรียนนานาชาติเลยก็ว่าได้
หือออ ฮยอกแจรีบขยี้ตาตัวเอง ทำไมมันถึง...เหมือน ... ช่างเถอะ สงสัยคงคิดไปเอง ฮยอกแจบอกกับตัวเองก่อนจะหันหน้าไปฟังผอ.กล่าวอะไรอีกสักครั้งก่อนจะให้ผู้ปกครองแยกย้ายกันไปตามห้องเรียนของเด็กๆเพื่อคุยกับที่ปรึกษา
“พี่ฮยอกแจเบื่อป่ะ”
ซองมินเอ่ยถามพี่ของตัวเองเบาๆก่อนจะกระตุกแขนให้หยุดไว้ก่อนจะชี้ไปที่ร้านไอติมข้างๆโรงเรียน บ่งบอกว่าอยากกินไอ้นี่นะ
“หือ เบื่อสิ อยากกินเหรอ ป่ะ ไปซื้อกัน”
ฮยอกแจมองซ้ายมองขวาก่อนจะรีบจูงซองมินเดินข้ามถนนพร้อมๆกับกลุ่มคนกลุ่มหนึ่ง ไม่มีกระจิตกระใจจะดูอ่ะ เบื่อโคตร เซ็งแต่ไม่แสดงออกให้เห็นมากนัก เดี๋ยวดูไม่งาม
“ช็อกโกแล็ตสองถ้วยครับ”
ซองมินสั่งไอติมให้ฮยอกแจเสร็จก็ลอบมองหน้าคนข้างๆ วัยรุ่นเนอะ มาฟังเขาพูดแค่นี้ก็เบื่อ
“มะนาวสองถ้วยครับ”
มีเสียงคนสั่งไอติมรสมะนาว ซองมินอยู่กันมาชาติกว่ายังไม่รู้อีกเหรอว่าเขาชอบกินรสมะนาวแต่ช่างเหอะน้องสั่งให้ก็กินไปก็แล้วกัน
ฟึ่บ
หือ มือใครวะ ยื่นถ้วยไอติมมาตรงหน้า อวดเหรอ รสมะนาวแล้วทำไม ฮยอกแจมองตามถ้วยไอติม มือที่ถือถ้วย แขน ไหล่ก่อนจะมองหน้าคนตรงหน้าชัดๆ นี่คิดไว้แล้วนะว่าจะด่ายังไง.... กล้าดียังไงมาอวดไอติม
“ผมให้นะ”
คนๆนี้มัน ใช่ผู้กองอีทงเฮรึเปล่าแล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้.....
“แหม อย่ายืนอึ้งนานสิครับเดี๋ยวไอติมก็ละลายหมดหรอก จำกันไม่ได้เหรอเนี่ย...”
“ทงเฮ...ใช่มั้ย”
“อาฮะ ถูกต้องแล้วครับ ผมผู้กองทงเฮเองครับ!”
คนตรงหน้าเขาคือผู้กองทงเฮ แล้วก็มากับ.....
“อ๋า สวัสดีครับ ผมซีวอนครับ”
เด็กผู้ชาย
เด็กผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน เหมือนจะเพิ่งเข้าอนุบาล เป็นเมียทงเฮก็ไม่ใช่ แฟนก็ไม่ใช่หรอก ถ้าใช่นี่กูบอกปศุสัตว์จับทงเฮไปบำบัดได้เลย น้องเหรอ แต่ได้ข่าวว่าทงเฮไม่มีน้อง หลานยิ่งแล้วใหญ่ทงเฮมีพี่ทงฮวา พี่ทงฮวาทำหมันแล้วนะหรือจะเป็น......ลูก
“สวัสดี ...”
“แค่นี้เองเหรอครับ ไอ้เราก็อุตส่าห์รอจะเจอตั้งนาน”
ผู้กองทงเฮเกาหัวแก้เก้อ เอาไงดีวะ บอกฮยอกแจไปเลยมั้ย
“เอ่อ ฮยอกแจ..”
“เอ่อ ทงเฮ...”
โห ถ้าใจแม่งจะตรงกันขนาดนี้ เอาไงดีวะสุภาพบุรุษละกันให้ฮยอกแจพูดก่อนดีกว่า
“เอ่อ ฮยอกแจพูดก่อนเลยละกัน”
ฮยอกพยักหน้าเชิงเข้าใจ
“นั่นลูกเหรอ น่ารักดีนะ เด็กกำลังโตเชียว”
พูดแล้วก็เจ็บแปลบๆในอก ไม่นึกว่าจะลืมกันง่ายขนาดนี้....
พอฮยอกแจพูดเสร็จ ทงเฮแทบหลุดหัวเราะก๊ากใหญ่แต่ก็ต้องเก็บไว้เดี๋ยวดูไม่แมน คนเรามันต้องจีบคนอื่นแบบสุภาพๆนุ่มนวลใช่มั้ยล่ะ
“ลูกครับ แต่ลูกคนอื่นไม่ใช่ลูกผม”
ผู้กองทงเฮบอกฮยอกแจก่อนจะแอบหัวเราะเบาๆ ลูกบ้าลูกเบออะไรกันหลานจ่าทึกต่างหาก ก็ไม่รู้ว่าจ่าทึกทำยังไง ถึงมีหลานที่หน้าตาดีตั้งแต่เด็กขนาดนั้น นี้ถ้าโตขึ้นมันมาจีบฮยอกแจนะ กูจะเอาปาปริก้าโรยบนที่นอนมันคอยดู
“อ้าว แล้วใครล่ะ”
“หลานจ่าทึกน่ะครับ เป็นไงบ้าง สบายดีมั้ยครับ”
อยากจะบอกคิดถึงนะใจแทบขาดแต่ก็กัดลิ้นตัวเองไว้ได้ เดี๋ยวไว้ดูช็อตเด็ดกัน
“ก็เรื่อยๆอ่ะ เปิดร้านข้าวแกงเหมือนเดิม”
“………………………..”
“………………………..”
“………………………..”
“นี่ จะมองหน้าอีกนานป่ะ...”
โหย ไอ่เหี้ย มีอะไรติดอยู่ที่หน้ากูรึไง หรือเห็นกูเป็นจัสตินบีเบอร์30sec จ้องกูซะ
“ก็แค่คิดถึงน่ะ”
ก็แค่คิดถึงน่ะก็แค่คิดถึงน่ะก็แค่คิดถึงน่ะก็แค่คิดถึงน่ะก็แค่คิดถึงน่ะก็แค่คิดถึงน่ะก็แค่คิดถึงน่ะก็แค่คิดถึงน่ะ
“ไม่ได้เหรอ ว้า แย่จัง”
ทงเฮรีบพูดออกมาก่อนที่ฮยอกแจจะเดินหนี ก็คิดไว้แบบนั้น พอพูดออกไปแล้วก็กลัวเขาจะเดินหนี
“อืม...”
“............................”
“คิดถึงเหมือนกัน”
แจ็กพ็อตแตก
ทงเฮแทบทรุดเมื่อได้ยินคำพูดนั้นออกจากปากฮยอกแจ อยากจะจับน้องฮยอกแจมาหอมแก้มสักฟอดสองฟอดแต่ก็ทำไม่ได้
“จริงๆเหรอครับ”
“เออ ก็จริงน่ะสิ อ้าว ซองมินไปไหนแล้วล่ะ”
“ซีวอนด้วย”
ทงเฮกวาดสายตามองไปรอบๆก่อนจะไปพบเด็กสองคนกำลังปีนป่ายของเล่นในสวนสาธารณะข้างโรงเรียน เกิดเป็นเด็กนี่ดีเนอะไม่ต้องมาคิดห่วงเรื่องนู่นเรื่องนี่แบบผู้ใหญ่
“นั่นไง อยู่ที่ของเล่นเด็ก ฮยอกแจพอจะมีเวลาว่างไปคุยกับผมมั้ย”
“แล้วซองมินกับซีวอนล่ะ จะทิ้งไว้รึไง”
“ไม่มีปัญหา สายด่วนจ่าทึก”
ผู้กองทงเฮอมยิ้มเล็กน้อยกับคำตอบของฮยอกแจที่ฟังก็ดูออกว่าจะไปกับเขา ก่อนจะหยิบไอโฟนกดสายด่วนโทรให้จ่าทึกมารับเด็กทั้งสองไปเล่นที่บ้านก่อน
กลิ่นหอมอ่อนๆของกาแฟหลายสูตรหลายตำราอบอวลอยู่ในร้านเล็กๆเรียบหรูใจกลางเมืองช่วยทำให้ฮยอกแจผ่อนคลายความเครียดและความเบื่อหน่ายที่มีอยู่เมื่อครู่ไปหมด
ทงเฮก็หาร้านกาแฟดีๆได้ด้วยเนอะ ฮยอกแจจำได้ว่าเคยมานั่งที่ร้านนี้ครั้งเดียวสมัยอยู่ม.6 กลิ่นของกาแฟทำให้ฮยอกแจอยากจะขอขวดเก็บกลิ่นกาแฟไปไว้ในห้องนอนที่บ้านจริงๆ
“ฮยอกแจครับ”
“หือ.. อะไร”
“ผมเห็นเขี่ยเค้กนานแล้วไม่กินเหรอ”
“อ๋อ เดี๋ยวไว้ก่อน ตกลงว่าไง มีอะไรจะพูด”
“ก็เรื่องของเราไง”
“…………………………..”
ฮยอกแจแทบสำลักเอาช็อกโกแล็ตร้อนที่ดื่มเข้าไปเมื่อครู่พ่นใส่หน้าผู้กองทงเฮแล้ว พูดเหี้ยอะไร เรื่องของเรางั้นเหรอ
“ใช่เรื่องของเรา และผมก็ต้องการเคลียร์ให้หมดด้วยภายในวันนี้และเวลานี้”
“งั้นก็ว่ามา.....”
บอกไปก็เจ็บจี๊ด นี่สงสัยกะจะมาย้ำซ้ำเติมแผลเก่า
“ก่อนอื่น ผมยังโสด ผมยังไม่ได้แต่งงานและยังไม่มีแฟน ส่วนคู่หมั้นไม่มีมาตั้งแต่สองปีที่แล้วนู่น”
“หือ สองปีที่แล้ว..?”
“ใช่ครับ ผมยกเลิกการหมั้นตั้งแต่วันที่นัดดูตัว ส่วนผู้หญิงคนนั้นเขาก็มีคนรักแล้วด้วย พวกเราจึงใช้ส่วนนี้ทำประโยชน์แก่ทั้งสองฝ่าย”
ไอ่เหี้ยแล้วทำไมไม่บอก ฮยอกแจได้ยินแบบนั้นแล้วลมแทบจับ อยากจะกรี๊ดแต่กรี๊ดไม่ได้ ดีใจเกินเหตุ มันเหมือนกับเอาภูเขาออกจากออก โคตรจะโล่งอก
“แล้วเรื่องของเราล่ะครับ ว่าไง”
“เรื่องของเราอะไร มีที่ไหนกัน”
“งั้นก็....แปะๆ”
ผู้กองทงเฮแปะมือสองทีเรียกเหมือนเรียกอะไรสักอย่าง ก่อนที่เพลงๆหนึ่งจะดังขึ้นในร้าน
“ฟังนะ ถึงฮุคแล้วจะร้องให้ฟังนะครับ”
หากสิ่งที่เจอมันจะเพียงแค่บังเอิญ ก็คงจะเป็นความบังเอิญครั้งยิ่งใหญ่ ทำให้ได้รู้ทันทีว่ารักเป็นเช่น ไร ความหวั่นไหวที่ได้พบในวันนี้
ไอ้เหี้ยผู้กอง......
เก็บอาการไว้จนในใจห้ามไม่อยู่ ไม่อยากให้รู้มีอะไรซ่อนในใจ เป็นสิ่งเล็กเล็กในมุมลึกลับในหัวใจ เก็บเอาไว้เผื่อวันหนึ่งเธอจะรู้
“สิ่งที่เล็กเล็กที่ฉันเรียก มันว่าความรัก แค่เพียงได้รักเท่านั้นคงไม่ยิ่งใหญ่ แต่โลกของฉันนั้นหมุนไป ด้วยหัวใจที่ได้รักเธอ เพราะเธอคือ สิ่งที่เล็กเล็กที่ฉันเรียก เธอว่าความรัก เก็บคำว่ารักไม่กล้าพอจะพูดไป อยากให้เธอรู้ฉันรักเธอสุดหัวใจ วันพรุ่งนี้เป็นไง หัวใจเป็นของเธอ”
“………………………..”
“เรามาเริ่มต้นกันใหม่ได้มั้ย เอ๊ะ ไม่สิ เป็นแฟนกันได้มั้ยครับ”
สิ่งที่เธอเห็นคงจะดูไม่ยิ่งใหญ่ ไม่ได้มีแรงบันดาลใจมากเพียงพอ แต่ข้างในนั้นยังมีหัวใจที่เฝ้ารอ อยากให้เธอมองให้เห็นที่ตรงนี้
“…………………………….”
“ว่าไงครับ”
“ได้สิ ได้เสมอ”
ทงเฮลุกขึ้นดึงคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามมากอดไว้แน่นก่อนจะซุกหน้าเข้ากับไหล่คนตรงหน้าก่อนะพูดเบาๆ
“รักนะครับ รักมานานและจะรักตลอดไป รู้มั้ยดีใจมากนะ”
ฮยอกแจก้มหน้าพิงกับไหล่ผู้กองก่อนจะพูดเสียงอู้อี้ออกมา
“อืม รักเหมือนแหละ โคตรดีใจเลย”
แปะๆ
เสียงปรบมือจากผู้คนในร้านดังขึ้นทั้งลูกค้า พนักงานและผู้จัดการร้านทำให้ทั้งครู่ผละออกจากกันเบาๆ
โหย โคตรอยากจะหอมแก้มสักฟอด ฮยอกแจตัวหอมมากเหอะ เมื่อกี้สูดเข้าไปเต็มปอด
ไม่ไหวแล้ว หน้ากูตอนนี้คงแดงเถือกแน่ คิดแล้วก็อายว่ะ ไอ่เหี้ยผู้กอง...////////////////
“ในที่สุดก็ลงเอยกันสักที”
จ่าทึกพูดเบาๆ น้ำตาแทบทะลักเมื่อเห็นฮยอกแจและทงเฮเดินจับมือเคียงคู่กันมาเหมือนนกเขา
“มึงอย่าทำหน้าเหมือนหมาขี้เรื้อนป่ะ วันนี้ฉลองกันดีกว่า”
จ่าฮยอนบอกกับจ่าทึกก่อนจะลากจ่าทึกไปรับซองมินและซีวอนที่อยู่ที่บ้านให้มาที่ร้านฮยอกแจด้วย ยังไม่คิดแพลนหรอกว่าจะไปที่ไหนยังไงให้สองคนนั้นคิดไปแล้วกัน
“ไปที่ไหนดีอ่ะฮยอกแจ”
“ทะเลดีป่ะ เพิ่งจะบ่ายสามไปที่นู่นก็บ่ายสี่อากาศก็โอเค”
“โอเค เก๋กู้ด”
เสียงคลื่นริมฝั่งช่วงเย็นๆนี่สบายดีเนอะ ลมไม่แรงมาก แดดก็ไม่มี สดชื่นมากๆ
“ฮยอกแจ....”
“อะไร”
ฮยอกแจนั่งพิงไหล่ทงเฮที่นอนพิงโขดหินใต้ต้นไม้ริมหาดที่ปูเสื่อไว้ สบายดีนะ รู้สึกดีมากด้วย
“รักนะ รักมากนะ รักๆๆๆ”
“พอแล้ว ฟังจนเอียนแล้วนะวันนี้”
เป็นเหี้ยไรอีกเนี่ย
“ก็อยากบอกอ่ะ”
“เออ รักเหมือนกันแหละ จะค้างที่โรงแรมแถวนี้ป่ะ ซองมินกับซีวอนเล่นน้ำกันสนุกอยู่เลย จ่าทึกกับจ่าฮยอนก็โพสท่าถ่ายรูปเก็บหอยกันมันสุดขั้วอยู่ด้วย”
“ก็ดี พรุ่งนี้ว่าง มานี่มา... ปิดตาด้วย”
ทงเฮดึงฮยอกแจเบาๆให้ลุกขึ้นก่อนจะพาเดินไปที่ๆหนึ่ง อีกคนก็หลับตาพริ้ม โหย ฮยอกแจน่ารักขาดใจ
“อ่ะ ลืมตาดิ”
พิ้นทรายตรงหน้าของฮยอกแจเขียนไว้เป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษข้อความสั้นๆแต่โคตรกินใจ
“Donghae love Hyukjae forever”
ฮยอกแจกอดผู้กองทงเฮแน่นๆเหมือนกลัวว่าพอคลายปุ๊บ ทงเฮจะหายไป มันเหมือนฝันแต่นี่มันคือความจริงที่ฮยอกแจคิดฝันไว้มานาน
“นี่ อีกปีนึงเราแต่งงานกันเลยได้มั้ยครับ”
“ได้สิ”
ความรักของคนเรามันขึ้นอยู่กับกาลเวลางั้นเหรอ ไม่ใช่หรอกมันขึ้นอยู่กับคนสองคนต่างหาก มันอยู่ที่หัวใจเรียกร้องต่างหากล่ะ....
ความคิดเห็น