คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : :: heart demage
heart demage
You can find what we lost before it all slips away
คุณจะพบสิ่งที่พวกเราสูญเสียไป ก่อนมันจะเลยผ่าน
We need time to mend from the mistakes I've made
พวกเราต้องการเวลาที่จะแก้ไขความผิดพลาดที่ฉันได้กระทำ
“ทงเฮ เดี๋ยวรีบเปลี่ยนชุดนะ วันนี้เรามางานสายแล้ว เดี๋ยวเขาจะว่าเอา”
เสียงบ่นของผู้จัดการหนุ่มหล่อส่วนตัวดังขึ้นเรียกให้ทงเฮที่กำลังยืนเหม่อหันมาสนใจก่อนจะพยักหน้าเป็นอันว่ารับทราบ ทงเฮจำเป็นต้องมีเมเนเจอร์เพราะทงเฮไม่ใช่ทงเฮแบบเมื่อก่อนแล้ว ทงเฮเป็นนายแบบที่ดังที่สุดในขณะนี้
ทุกคนต่างรู้จัก ทงเฮ
ปกติทงเฮจะไม่รับงานเดินแบบในเครือชเวกรุ๊ป ใช่แล้ว ฟังไม่ผิดหรอก ชเวกรุ๊ป บริษัทเสื้อผ้าแบรนด์ยักษ์ใหญ่ของเกาหลี คนทั่วไปใครๆต่างก็รู้จักชื่อนี้ เหตุผลที่ทงเฮรับเลือกงานนี้เพราะเหตุผลเดียวเท่านั้น
เพราะฮยอกแจ...
ทงเฮในชุดเสื้อผ้าของ CHOI คอลเล็คชั่นใหม่ล่าสุดอย่าง CHOIGROUP PROSUM SPRING/SUMMER 2012 ทุกอย่างดูลงตัวไปหมดเมื่ออยู่บนตัวของทงเฮ เสื้อหนังลูกวัวพร้อมเข็มขัดหนังใหม่เอี่ยมสีสดเหมาะที่จะใส่ในช่วงหน้าร้อนของพวกคนมีสตางค์
ทงเฮดูโดดเด่นที่สุด... แม้แต่ฮยอกแจก็ไม่อาจละสายตาไปได้
“ฮยอกแจหนาวหรือเปล่า ผมว่าผมควรจะบอกให้พวกเขาหรี่แอร์ลง”
เสียงของซีวอน หนุ่มหล่อไฟแรง การันตีจากการเป็นประธานบริษัทยักษ์ใหญ่อย่างชเวกรุ๊ปดังขึ้นเรียกคนที่นั่งอยู่ข้างๆเขาในฐานะคนรัก ทำให้ฮยอกแจสะดุ้งก่อนจะหันหน้าไปหาซีวอนส่งยิ้มบางๆพร้อมส่ายหัว ส่งสัญญาณว่าไม่เป็นไรหรอก และหันกลับไปดูแฟชั่นโชว์ที่มีทงเฮต่อไป
ชายหนุ่มร่างหนาในเสื้อผ้าคอลเล็คชั่นราคาแพง เดินมาด้านหน้า เขามองเห็นฮยอกแจและซีวอนแล้ว... ทุกย่างก้าวเหมือนมีมีดคมมาวางไว้ทั่ว เจ็บจนอยากจะหยุดเดินเสียดื้อๆ อยากเจอหน้าถึงแม้จะรู้อยู่แล้ว ว่าไม่ควร...
เสียงแฟลชรัวอย่างต่อเนื่อง หลังจากทงเฮเดินมาหยุดที่ด้านหน้าของสเตจ ทุกคนต่างชื่นชมในหน้าตา และรูปร่างที่สมสัดส่วน กล้ามเนื้อของทงเฮทำเอานักข่าวสาวแถวนั้นแทบจะเป็นลมตาย ทงเฮยกยิ้มมุมปาก สมใจอยากสาวๆทุกคนแล้วสินะ ทงเฮได้ยินบ่อยๆว่าทุกคนอยากเห็นเขาในโหมดดาร์กบ้าง
ผ่านไปไม่นานนัก พอให้นักข่าวถ่ายรูปจนหนำใจแล้ว ชายหนุ่มก็หมุนตัว เดินกลับและไม่ลืมที่จะหันหน้าไปทางฝั่งด้านขวามือของเขาเพื่อที่จะมองคนๆหนึ่ง...
ฮยอกแจสะดุ้งฮวบจนซีวอนหันมามอง แววตาของทงเฮทำเอาฮยอกแจอยากร้องไห้เสียดื้อๆ แววตาที่ดูน้อยใจ ตัดพ้อปะปนไปด้วยความเจ็บปวดแบบนั้น ทำไมถึงได้ส่งมาหาฮยอกแจมากมายถึงขนาดนั้น มากจนไม่นึกว่าทงเฮจะเป็นเอามากมายขนาดนี้
“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมอยู่ๆก็สะดุ้ง”
ซีวอนหันมาถามคนรักของเขาอีกครั้งก่อนจะได้รับคำตอบคือการส่ายหน้าเหมือนเดิม ซีวอนล้มเลิกที่จะพยายามถามเมื่อเห็นคนด้านข้างนั่งเงียบไปก่อนจะหันหน้าไปคุยงานกับประธานบริษัทอีกคนที่ร่วมหุ้นกับเขาเกี่ยวกับคอลเลคชั่นใหม่
ฮยอกแจเริ่มไม่แน่ใจกับตัวเองว่ากำลังร้องไห้อยู่หรือเปล่า หรือแค่มีอะไรเข้าตา น้ำใสๆที่ไหลลงมาถูกปัดออกอย่างรีบๆเพราะกลัวคนที่นั่งข้างเขาเห็น อยากเดินออกไปจากงานนี้ตั้งแต่ตอนนี้ ถึงแม้งานจะยังไม่จบ ทงเฮเดินแบบเป็นคนสุดท้ายของงาน ทงเฮเป็นนายแบบมืออาชีพเป็นคนที่โด่งดังไปแล้ว
“ซีวอน เดี๋ยวฉันไปห้องน้ำก่อนนะ”
ฮยอกแจสะกิดบอกคนข้างๆพอเป็นพิธีก่อนจะขอตัวเดินออกมา ไม่ไหวแล้ว อยากร้องไห้ใจแทบขาดตั้งแต่ที่เห็นสายตาของทงเฮ ทุกอย่างดูรวนไปหมด แม้แต่ความรู้สึกของเขา ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงเดินเข้าไปหาทงเฮแล้วสวมกอดแน่นๆ แต่ตอนนี้แม้แต่จะคิดก็ยังทำไม่ได้
เสียงน้ำที่เปิดดังขึ้นทำให้ความรู้สึกที่อัดแน่นเมื่อกี้ผ่อนคลายลง ฮยอกแจเอามือรองน้ำขึ้นมาก่อนจะก้มตัวลง เอาน้ำขึ้นมาตบๆหน้าเพื่อเรียกสติที่ยังกู่ไม่กลับดีให้คืนสภาพเดิมเร็วที่สุด เมื่อดีขึ้นแล้วก็ปิดน้ำก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาแต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นใครคนหนึ่งยืนถัดไปจากเขา พิงประตูห้องน้ำอยู่ด้านหลัง
“มาล้างหน้าเหรอ”
ทงเฮกอดอกยืนพิงประตูห้องน้ำอยู่เอ่ยถามฮยอกแจกับประโยคที่งี่เง่าสุดๆเท่าที่เขาคิดได้ในตอนนี้ อยากจะดึงร่างเล็กๆบางๆเข้ามากอดให้หายคิดถึง ไม่ได้เจอกันนานมาก ทุกครั้งที่ฝนตกหนักก็มีฮยอกแจโทรมาเตือนทุกครั้ง
เมื่อคืนก็เหมือนกัน ฮยอกแจโทรมา ดีใจแทบบ้าแต่ก็เจ็บปวดอยู่ดี..
ฮยอกแจยังคงตกใจกับการปรากฏตัวของทงเฮในชุดเสื้อผ้าที่ใส่เดินแบบ นี่คงไม่ได้ตามเขามาใช่มั้ย อยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก รู้สึกชาไปหมด รู้ตัวว่าไม่ควร แต่ตอนนี้อยากกอดทงเฮมากที่สุด...
“ว่าไงล่ะ ลุกมาล้างหน้าเหรอ”
“.....อืม”
ทงเฮเขยิบจากยืนพิงประตูห้องน้ำเดินเข้ามาใกล้ฮยอกแจเรื่อยๆ เขามองเห็นน้ำใสๆในแววตาของร่างตรงหน้า ตอนนี้รู้สึกเหมือนหัวใจถูกบีบ หายใจไม่ออก อยากที่จะเป็นเจ้าของร่างบางที่เขารักเสียจนหัวใจเจ็บปวด แต่มันเป็นไปไม่ได้...
ร่างเล็กเขยิบหลังไปชิดอ่างล้างมือเรื่อยๆเนื่องด้วยสัญชาตญาณบ่งบอกให้ทำแบบนั้น ก่อนจะผงะเมื่อมือนุ่มของร่างหนาเอื้อมมาสัมผัสแก้มของเขา เหมือนมีไฟฟ้าลากผ่าน เจ็บจนรู้สึกอยากจะวิ่งหนีไปให้พ้นจากที่นี่
มือของทงเฮนุ่มไม่เหมือนมือสากของผู้ชายคนอื่น ฮยอกแจรู้สึกดีทุกครั้งที่ทงเฮทำแบบนี้กับเขาด้วยความอ่อนโยน อยากจะกอดทงเฮใจแทบขาด แต่ยังมีความรู้สึกผิดขวางกั้นอยู่ อย่างจะสลัดความรู้สึกผิดนั้นให้พ้น แต่มันก็ทำไม่ได้
มือของทงเฮก็เหมือนไม้ที่กำลังติดไฟคอยลากผ่านแผดเผาหัวใจของเขาให้เหลวแหลกดีๆนี่เอง
ก่อนที่ร่างบางจะขยับหนีออกไป ทงเฮจึงก้มลงประชิดก่อนจะมอบสัมผัสหวานที่แฝงความรู้สึกเจ็บปวดให้ ริมฝีปากอุ่นละเลียดริมฝีปากบางของอีกคนเบาๆก่อนจะครอบครองทั้งหมด ส่งผ่านความรู้สึกที่ยากจะลืมเลือนให้ ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งหัวใจของคนให้และคนรับ
สัมผัสที่ฮยอกแจยังคงต้องการ
ท่าทีหยุดนิ่งและน้ำอุ่นๆที่ไหลรินของคนตัวเล็กทำให้ทงเฮหยุดการกระทำนั้นลงก่อนจะเอื้อมมือไปปาดน้ำตาให้
“ขอโทษ...”
เสียงขอโทษของทงเฮปลุกให้อีกคนตื่นจากการตกลงไปในห้วงของความรู้สึกผิด ทุกอย่างจะต้องไม่เกิดขึ้น ถ้าเขาไม่ปล่อยตัวปล่อยใจกับคนตรงหน้า ฮยอกแจปาดน้ำตาออกก่อนจะเอ่ยคำพูดสั้นๆที่ทำลายความรู้สึกของทงเฮลงอีกครั้ง
“อย่าทำแบบนี้อีกนะ”
รู้สึกผิดต่อคนที่นั่งอยู่ในงานมากจนพูดไม่ออก
ความรู้สึกผิดที่เขามีต่อซีวอนมันมากเกินไปจริงๆ เขารู้ซีวอนรักเขามากและคนตรงหน้าก็รักมากเหมือนกัน มันเหมือนหัวใจของเขาพร้อมที่จะแบ่งเป็นสองฝั่งเพื่อคนทั้งสองคน แต่มันไม่ถูกต้อง เขารู้ว่ามันไม่ควร มันผิดตั้งแต่เริ่มต้นที่จะคิด ยิ่งเขาเข้าใกล้อีกคน ก็ยิ่งรู้สึกผิดต่ออีกคน
ถ้าไม่เพราะเขาเลือกทางที่ถูกมาตั้งแต่ต้น มันคงไม่เป็นแบบนี้...
เลือกคนที่เขารักและ...รักเขา
ทุกๆอย่างถูกพระเจ้ากำหนดไว้แล้ว ชีวิตเขาต้องเจอกับอะไรแบบนี้สินะ
“กลับมาไม่ได้เหรอ”
น้ำเสียงของทงเฮที่ดูอ่อนล้าทำให้ฮยอกแจน้ำตาแทบไหล แต่ต้องทนฝืนไว้ ไม่อยากทิ้งความรู้สึกที่ยังคงมีให้แก่อีกคนได้หวัง เพราะมันเป็นไปไม่ได้จริงๆ
ซีวอนรักเขา และเขาก็ควรรักซีวอน
ถ้าไม่เพียงเพราะเราทั้งหมดรู้จักกันมาก่อนหน้านี้ คงไม่มีใครต้องมาเจ็บแบบนี้ และถ้าเขารู้อะไรมาก่อนหน้านี้ เหตุการณ์แบบนี้คงไม่เกิดขึ้น...
“ไปนานจัง เดี๋ยวปิดงานแล้ว ผมมีนัดประชุมสองทุ่ม นี่ก็หกโมงกว่าๆ โอเค ยังทัน รอนะครับ”
ซีวอนที่สังเกตเห็นคนข้างๆเปลี่ยนไปก็ไม่อยากซักถาม เขารู้ ทงเฮรับงานนี้เพราะฮยอกแจจะมาเปิดงานนี้พร้อมกับเขา เขารู้ว่าต้องเจอกัน ใช่ รู้ทุกอย่าง แต่ก็ยอมที่จะให้มันเป็นแบบนี้ ขอเพียงแค่ฮยอกแจยังคงยืนอยู่ข้างเขาในฐานะคนรัก
รู้แม้กระทั่งเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องน้ำ หน้าอ่างล่างมือนั่น...
เจ็บแค่ไหนก็ไม่เท่ากับฮยอกแจเดินหันหลังให้เขา เขายอมไม่ได้ รู้สึกอยากจะยื้อเวลานี้ให้นานที่สุด มีอะไรที่กำลังบ่งบอกเขาให้ประคองรักครั้งนี้ไว้ให้นานที่สุด เขารักฮยอกแจ รักมากจนลืมทุกอย่าง แม้กระทั่งเพื่อนสนิท...
BrokenHeart
ถึงจะเจ็บแต่ก็ยอม
ความคิดเห็น