คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : { SF } Don't let me fall - 1 -
Talk : เรื่องนี้ฉีกแนวฮยอกแจงุ้งงิ้งนิดนึง 55555555 ฮยอกแจเป็นแบบนี้นะ ทงเฮก็แบบนี้ เรื่องนี้ไม่ตอนเดียวจบจะ รอลุ้นเอา 5555555
Song : Don’t let me fall - Lenka
Don’t let me fall
เสียงกุกกักปลุกให้คนที่กำลังนอนอยู่ตื่นมาอย่างอารมณ์เสียนิดๆ เอื้อมมือไปคว้านาฬิกาปลุกที่หัวเตียงมาดู ก่อนจะสบถชุดใหญ่ คนจะหลับจะนอน ตีสามเนี่ยนะ
ร่างหนาเอื้อมมือไปเปิดสวิตซ์โคมไฟข้างๆเตียงก่อนจะลุกขึ้นเดินโซซัดโซเซไปเปิดประตูให้กับ ‘ใครบางคน’ที่เขาคุ้นเคยดี นี่เขาเพิ่งจะนอนก็ตีหนึ่ง เพิ่งปั่นงานเสร็จ
“ทำไมมาป่านนี้”
ทงเฮเอ่ยถามบุคคลที่อยู่ตรงหน้า ร่างบาง ทรงผม การแต่งตัวแบบนี้
วันอื่นนี่จะไม่ว่าเลย แต่เขาเพิ่งนอนไป ขอบ่นหน่อยเหอะ
ฮยอกแจไม่พูดอะไรก่อนจะผลักทงเฮเบาๆให้หลีกทางให้เขาเดินเข้าไปในห้องสะดวกขึ้น วางสัมภาระกระเป๋าเป้สีสดไว้บนโต๊ะ คอนโดของทงเฮก็เหมือนๆกับเป็นคอนโดของฮยอกแจไปแล้ว
“นอนต่อดิ”
ไม่ว่าเปล่า หลังจากพูดเสร็จเจ้าตัวก็กระโดดขึ้นเตียงของเจ้าของห้องหน้าตาเฉย ก่อนจะหลับปุ๋ยไปในไม่ช้า ทงเฮส่ายหน้ากับการกระทำของฮยอกแจเบาๆ ก็เป็นอย่างนี้ทุกที
สโลแกนฮยอกแจ : เงียบๆ แรงมาแรงกลับ ชอบที่จะแสดงออกมากกว่าพูด และเที่ยวเก่งมาก กลับดึกทุกคืน
ตรงข้ามกับทงเฮทุกอย่าง... ทงเฮเป็นคนอารมณ์ดี เฮ้วๆ มนุษย์สัมพันธ์ดี เฟรนด์ลี่ ไม่แตะอบายมุข เหมือนพระเอกกับตัวร้ายยังไงไม่รู้คู่นี้ แต่ก็อยู่ด้วยกันได้นะ ถ้าอยู่ด้วยกันไม่ได้ คงไม่ทนกันมาย่างเข้าปีที่6แบบนี้หรอก
“ฮยอกแจ ฝันดีนะ...”
ทงเฮสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มผืนหนาก่อนจะดึงร่างอีกคนเข้ามากอด กระซิบเบาๆข้างหูแบบนี้ทุกคืน ไม่รู้ฮยอกแจจะได้ยินรึเปล่า แต่ก็อยากจะบอกอยู่ดี อยากจะบอกทุกคืน...
Up above the world. Up above it all. Here's a hand to hold on to
เหนือกว่าสิ่งอื่นใดบนโลกใบนี้ เราจะโบยบินไปด้วยกัน จับมือฉันไว้นะ
กลิ่นหอมอ่อนๆของโจ๊กลอยอบอวลไปทั่วห้องทำให้เจ้าของห้องอย่างทงเฮตื่นขึ้นมา บิดขี้เกียจเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้น มุ่งหน้าสู่ห้องครัว
“หอมจัง ทำไรอ่ะ”
ทงเฮถามไปทั้งๆที่รู้อยู่แล้ว ว่าแล้วก็เดินเข้าไปมอร์นิ่งคิสกับอีกคนที่ยืนทำอาหารเช้าให้ว่าที่สามีอย่างเขาอยู่ ก่อนจะได้รับการเหยียบเท้ากลับมาเป็นของตอบแทน
“โอ๊ย ฮยอกแจ เจ็บๆ”
สมกับเป็นฮยอกแจจริงๆ
ใช้เวลาไม่นานนักสำหรับอาหารมือเช้า ทงเฮจัดการทุกอย่างลงกระเพาะอาหารก่อนจะเดินไปอาบนแต่งตัวหลังจากที่คิดอะไรๆในสมองได้แล้ว
“ให้ไปส่งมั้ย”
ทงเฮเอ่ยถามฮยอกแจที่กำลังง่วนอยู่กับการผูกเชือกรองเท้าสีแสบตา เคยสงสัยอยู่เหมือนกัน ทำไมฮยอกแจแต่งตัวได้โคตรอิ๊อ๊าง ไม่แคร์ใครเลยแฮะ
“รู้รึไง จะไปไหน”
ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะยิ้มมุมปาก อันนั้นก็ถูก ทงเฮยังไม่รู้เลยว่าฮยอกแจจะออกไปไหน ช่วงปิดเทอมนี่ก็น่าเบื่อเหมือนกันเนอะ ไม่มีไรทำเลยแฮะ งานที่ต้องแก้ก็เพิ่งเสร็จเมื่อคืน
“ไม่รู้หรอก”
หลังจากฮยอกแจผูกเชือกรองเท้าเสร็จไม่กี่วินาทีต่อมา ทงเฮก็รีบอุ้มคนตรงหน้า เสียงโวยวายของฮยอกแจดังไปทั่ว ทงเฮมุ่งหน้าเดินเข้าลิฟต์ไป ก่อนจะยิ้มออกมาในใจ พักผ่อนบ้างเถอะนะฮยอกแจ
คุณยามเยซองกับยามอีทึกส่งยิ้มแห้งๆให้ฮยอกแจที่กำลังโดนทงเฮอุ้มอยู่ เสียงโวยวายของฮยอกแจดังไปทั่วบริเวณ ไม่เคยเห็นฮยอกแจโวยวายเสียงดังมาก่อน ปกติที่เห็นกันก็จะมีแค่ส่งสายตา แล้วยิ้มมุมปาก ช่างเป็นบุญจริงๆที่ได้ยินเสียงโวยวายของฮยอกแจ
“ปล่อยนะทงเฮ จะไปไหน!”
ฮยอกแจพยายามรั้งให้ทงเฮหยุดก่อนที่จะเดินไปถึงรถคันโปรด ไม่รู้เลยว่าทงเฮจะไปไหน แล้วทงเฮรู้รึไงว่าเขาจะไปไหน ทั้งทุบ ตี ข่วน เสียงดังโวยวาย ทงเฮก็ยังไม่วางเขาลง ผู้ชายคนนี้ทนได้ยังไงกัน ไม่อายบ้างหรือไง
“เดี๋ยวก็รู้น่า”
ทงเฮโยนฮยอกแจเข้าในรถ ย้ำว่าโยนจริงๆ ทำเอาฮยอกแจน้ำตาแทบร่วง ก้นระบมเลย ทำไมทงเฮโหดร้ายอย่างงี้วะ ฮยอกแจตวัดสายตาจะหันไปด่าทอคนด้านข้างที่เพิ่งเข้ามานั่ง
“เจ็บนะทงเฮ โยนมาแบบนี้ได้ไง”
ว่าแล้วคนตัวเล็กกว่าก็เอื้อมไปหยิบกล่องกระดาษทิชชูปาใส่คนด้านข้าง ทำเอาทงเฮหลุดหัวเราะออกมา มันเจ็บที่ไหนกันล่ะ ในรถนี้ไม่มีของที่ฮยอกแจสามารถหยิบมาทำร้ายทงเฮได้หรอก อันที่จริง เขาหยิบออกหมดแล้วล่ะ โดนมาเยอะ
เมื่อเห็นว่าคนอย่างทงเฮไม่สะทกสะท้าน ก็ได้แต่นั่งหน้าง้ำ ทงเฮหันมาเห็นก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดเพลงโปรดของฮยอกแจ ก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือมากุมมือบางที่วางไว้ เหมือนกำลังจะบอกว่า ‘เชื่อใจผมนะ’ ไม่นานนักฮยอกแจก็ผล็อยหลับไปเนื่องจากความง่วง...
I need someone to take. A little of the weight. Or I'll fall through...
ฉันแค่อยากได้ใครสักคน ที่ช่วยคอยโอบกอดฉันเอาไว้ ไม่งั้นฉันคงรับไม่ไหวแน่ๆ
เสียงคลื่นกระทบชายฝั่งดังขึ้น ลมอุ่นๆพัดผ่าน ทำให้คนตัวเล็กที่นั่งอยู่ในรถขยับตัวก่อนจะเบิกตากว้าง ที่นี่มันที่ไหน ทะเลเนี่ยนะ ทงเฮบ้ารึไง เขาไม่ได้เตรียมเสื้อผ้า ครีมกันแดด หรือแม้กระทั่งแว่นตามาเลยนะ
“เป็นไง ตื่นแล้วเหรอ’
น้ำผลไม้กระป๋องถูกแนบที่แก้มของคนตัวเล็กกว่า ฮยอกแจสะดุ้งเล็กน้อยเนื่องจากกระป๋องน้ำผลไม้มันเย็นมาก ก่อนจะรีบยื่นมือออกไปรับ ทงเฮที่อยู่ในชุดเสื้อผ้าสบายๆ กำลังสอดส่องสายตามองทะเลที่กว้างและไกลสุดลุกหูลูกตาอยู่ด้านนอกรถ
หมั่นไส้ เตรียมตัวมาพร้อมแล้วสินะ ดูชุดที่ใส่สิ เหมาะกับทะเลชัดๆ แล้วดูเขา มันเหมาะกันที่ไหนเล่า ชุดเกะกะแบบนี้เนี่ยนะ ว่าแล้วคนตัวเล็กกว่าก็เปิดประตูรถออกมาก่อนจะตะโกนใส่ทงเฮ
“ทำไมพามาที่นี่เนี่ย รู้มั้ยไม่ได้เตรียมตัวมาเลยนะ เสื้อผ้าก็ไม่มี ที่ใส่อยู่ก็ไม่ใช่ ครีมกันแดดก็ไม่มี แล้วแว่นกันแดดก็ไม่ได้เอามา โอ๊ย แล้วนี่ยังจะ...”
เสียงของฮยอกแจเงียบหายไปเมื่อทงเฮคว้าตัวคนตัวเล็กมาจูบเบาๆ ก่อนจะขยี้ผมด้วยความหมั่นไส้
ฮยอกแจก็เป็นแบบนี้ทุกที โวยวายและเงียบได้เพราะทงเฮ
“ผ่อนคลายหน่อยนะครับฮยอกแจ”
ทงเฮหันไปยิ้มให้คนร่างเล็กก่อนจะดึงฮยอกแจมากอดไว้หลวมๆ ฮยอกแจยังก้มหน้างุดหลังจากที่โดนขโมยจูบไปแบบดื้อๆเมื่อกี้
“ทงเฮรักฮยอกแจนะ”
You're just the one that I've been waiting for. I'll give you all that I have to give and more.But don't let me fall...
เธอคือคนๆนั้นคนที่ฉันรอคอยมานาน ฉันจะให้เธอได้ทุกสิ่งทุกอย่าง มากกว่านี้ก็ยังได้ แต่อย่าทำให้ฉันเจ็บเลยนะ
เสียงของทงเฮยังก้องอยู่ในหู ฮยอกแจซึ่งกำลังนอนแช่อยู่ในอ่าง ลูบหน้าตัวเองเบาๆ เมื่อไรเขาจะชินกับพฤติกรรมเลี่ยนๆของทงเฮกันนะ หลังจากเมื่อเช้า ทงเฮก็เช็คอินโรงแรมแถวๆนั้น ก่อนจะบอกให้ฮยอกแจรีบอาบน้ำ จะได้ลงไปทานอาหาร อาหารทะเลแถวนี้อร่อย ถึงจะแพงก็เถอะ
เสียงเคาะประตูห้องน้ำดังขึ้น ฮยอกแจที่กำลังใช้ไดร์เป่าผมอยู่ ต้องกดสวิตซ์ปิดก่อนจะตะโกนกลับไป
“มีอะไรทงเฮ”
“ขัดห้องน้ำอยู่เหรอ นานจัง หิวแล้วเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ฮยอกแจอมยิ้มกับตัวเองก่อนจะใช้ไดร์เป่าผมอีกครั้ง พอให้แห้งก่อนจะเปิดประตูมาพบกับเด็กไม่รู้จักโตสักทีอย่างทงเฮที่กำลังทำหน้างอเหมือนกุ้ง
“นึกว่าแช่น้ำจนเปื่อยไปแล้วซะอีก”
ฮยอกแจดีดหน้าผากทงเฮเบาๆก่อนจะหัวเราะออกมา เสื้อผ้าของเขากับทงเฮก็หาซื้อเอาแถวๆนี้ เดินไปจากโรงแรมอีกนิดก็จะเป็นตลาด ทงเฮบอกเขาว่าค่อยไปเดินตอนเย็นๆ
“ไปกันเถอะ”
ฮยอกแจคว้ารองเท้าคู่โปรดมาสมก่อนจะเอื้อมมือไปคล้องแขนทงเฮ ทำเอาทงเฮผงะด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไปของฮยอกแจ
“ขอบคุณนะทงเฮ”
ฮยอกแจเอ่ยกับคนด้านข้างก่อนจะกระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น หวังเพื่อให้ความรู้สึกขอบคุณจากใจจริงๆที่มีส่งถึงทงเฮ
You’ll be the one that I'll love for ever more. I'll be here holding you high above it all. But don't let me fall.
เธอจะเป็นคนเดียวที่ฉันรักตลอดไป และฉันจะคอยอยู่ตรงนั้นข้างๆเธอเหนือสิ่งอื่นใด แต่อย่าทำให้ฉันเจ็บเลยนะ
“อร่อยมากเลยแฮะ อิ่มแล้วเหรอฮยอกแจ กินนี้หน่อยดิ่”
ทงเฮเมื่อเห็นคนตรงหน้าวางช้อนลงก็ถามไถ่ก่อนจะตักยำทะเลให้ เมื่อเห็นว่าอีกคนส่ายหัวปฏิเสธ ก็วางช้อนลง ฮยอกแจคงอิ่มแล้วจริงๆ
ร้านที่ทงเฮพาฮยอกแจมา อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวโรงแรม บรรยากาศดี ตกแต่งร้านได้สวย ดูผ่อนคลาย แตกต่างจากในโซล อาหารทะเลก็เป็นของสด อากาศก็ไม่ร้อนมาก อบอุ่น
ไม่นานนักก็มีพนักงานมาคิดเงินก่อนจะเดินกลับไป ฮยอกแจซึ่งกำลังมองทะเลผ่านกระจกใสในร้านด้วยสายตาอ่อนลง ฮยอกแจคนเดิมที่มีสายตาแข็งกร้าวกับคนที่ไม่ดีด้วย ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นเด็กน้อยคนหนึ่งที่กำลังดีใจกับการได้ของเล่นใหม่ มาท่องเที่ยวในสถานที่ใหม่ๆ
“มองอะไรอยู่เหรอ”
“หืม... ก็ทะเลน่ะ ไม่ได้มาที่แบบนี้ นานแล้วล่ะ”
ฮยอกแจคลี่ยิ้มกับตัวเองเบาๆก่อนจะหันหน้ามาหาทงเฮที่ระบายยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยน ทงเฮเป็นคนดี เขารู้มาตลอด ไม่ค่อยมีคนเข้าใจฮยอกแจหรอก เพื่อนสนิทก็ไม่มี แต่มันชินไปแล้วล่ะ ทั้งชีวิตนี้ฮยอกแจมีแค่ทงเฮคนเดียวเท่านั้นนี่น่า...
“เดี๋ยวเย็นๆเล่นน้ำทะเลกัน โอเคมั้ย แล้วค่อยไปตลาด”
“โอเค”
“ฮยอกแจจจจจจจจจจ อย่าสาดมานะ เข้าตาแล้วเนี่ย แค่กๆ”
เสียงของทงเฮดังลั่นก่อนจะเรียกให้คนที่กำลังสาดน้ำใส่หยุดการกระทำลง รีบวิ่งในน้ำด้วยความยากลำบากเข้าไปหาคนที่กำลังลูบหน้าลูบตา ทำหน้าเจ็บปวดอยู่
“เป็นไงบ้าง ขอโทษๆ ไม่ได้ตั้งใจนะ เห้ยย!!!”
ฮยอกแจเสียรู้ทงเฮซะแล้ว ฮยอกแจที่กำลังลูบหน้าลูบตาให้ทงเฮอยู่ ก็โดนคนตัวโตกว่าคว้าร่างเล็กมากอด ก่อนจะขโมยหอมแก้มฟอดสองฟอด ทำเอาฮยอกแจดิ้นเพื่อจะได้สาดน้ำใส่คนตรงหน้าอีกครั้ง
“ปล่อยนะทงเฮ!”
ฮยอกแจพยายามดันหน้าทงเฮที่ตั้งอยู่บนไหล่เขาให้ออกไป มันจั๊กจี้ สายตาของคนรอบๆมองมาทางเขากับทงเฮเหมือนกำลังดูคู่รักข้าวใหม่ปลามันมาฮันนีมูนกันอย่างนั้นแหละ
“ถ้าปล่อย แล้วฮยอกแจจะกลับมามั้ยล่ะ”
“......................................”
“ตอบทงเฮสิ ถ้าทงเฮปล่อย ฮยอกแจจะกลับมาหาทงเฮมั้ย”
ถามอะไรแบบนั้นน่ะ
“ถ้าไม่กลับก็ไม่ใช่ฮยอกแจแล้ว”
เสียงจอแจของคนในตลาดที่กำลังทะเลาะกันบ้าง พูดคุยกันบ้าง ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ บ้างก็เม้าท์นินทาคนขายปลาแผงถัดไป บ้างก็ชวนไปงานบวชลูกชาย ในตอนเย็นๆทำเอาสองคนที่กำลังเดินกุมมือกันอยู่หัวเราะเบาๆ
นานเท่าไรแล้วนะที่ทงเฮไม่ได้เห็นรอยยิ้มของฮยอกแจที่ยิ้มออกมาจากใจจริงแบบนี้
ถ้าไม่เพราะสี่ปีที่แล้ว ฮยอกแจคงไม่เป็นแบบนี้หรอก....
ความคิดเห็น