คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : { SF } Please tell me why - ได้โปรดบอกผมเถอะนะครับ
Song : บอกสักคำ - กะลา
Talk : ฟิคเรื่องนี้ดราม่านะ อ่านดูแล้วจะรู้ ด้นสด แนวคิดมาจากเพลงพอดีแล้วก็ช่วงนี้โมเม้นอึนซิเฮเยอะเหลือเกิน เลยจัดให้ทงเฮดราม่าซะบ้าง ซีวอนเก๋ชิมิล่า หิหิ 555555555555555 ._________.
Please tell me why
ไ ด้ โ ป ร ด บ อ ก ผ ม เ ถ อ ะ น ะ ค รั บ
“ทงเฮ ไปยูซ่าป่ะวะ เปิดใหม่เลย น่าไปนะเว่ย”
“ยูซ่าเหรอ เดี๋ยวถามฮยอกแจก่อน”
ชายหนุ่มบอกตอบเพื่อนอีทึกแบบปัดๆ ไม่ใช่ไม่อยากไป ยูซ่านี่คนบอกเก๋มาก โคตรจะเป็นสถานบันเทิงที่ไฮโซสุดๆ แต่มันไม่มีอารมณ์จะไป เหนื่อยๆไงไม่รู้
“โหยมึง กลัวเมียอ่ะดิ่”
คยูฮยอนแซวเพื่อนหลังจากที่ทงเฮตอบมาแบบนั้น ปกติอีทึกชวนไปไหนนี่ ทงเฮจะไปด้วยตลอดนะ คือซี้ปึ้ก แต่ไหง วันนี้ทงเฮแปลกๆ สงสัยเมื่อคืนหนัก #เหยดอะไร
ผลั่ก
เสียงถอยร่นเก้าอี้ไม้ราคาแพงสุดคลาสสิกในบ้านอีทึกดังขึ้นหลังจากจบประโยคกล่าวหาของคยูฮยอน ทงเฮไม่ชอบให้ใครมาพูดแบบนี้ ถึงฮยอกแจจะเป็นว่าที่ภรรเมียในอนาคตก็เถอะ แต่มันไม่ถูกไม่ควรฮยอกแจจะเสียหายเอา #โคตรพระเอก
“เห้ย ขอโทษๆ”
เจ้าตัวคงจะรู้ว่าประโยคที่ตัวเองพูดมาเมื่อกี้ทำให้เพื่อนไม่พอใจเลยขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่
“เออ ไม่เป็นไร กูกลับก่อนนะ พวกมึงไปกันเถอะ กูขอบาย ไม่อยากเที่ยว”
พูดจบก็เดินออกมาจากบ้านทึกสไตล์ทึกก่อนจะสตาร์ทรถขับไปยังที่หมายที่มีใครอีกคนหนึ่งอยู่....
เสียงกุกกักภายในห้องคอนโดทำให้คนที่กำลังจะกดกริ่ง ชะงักมือก่อนจะเงี่ยหูฟัง ไม่ได้อยากเสียมารยาท ก็แค่อยากรู้ว่าฮยอกแจกำลังทำอะไร
“อ๋อ สบายดีจ้ะ ,,,,,,,จัดของอยู่เนี่ย เพิ่งซื้อของแต่งบ้านมาใหม่ ฮ่ะๆ..... โอ๊ย ไม่เป็นไร เกรงใจ ......อ๋อ ทงเฮไม่อยู่หรอก ไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไรด้วย ,,,,,,,กินแล้ว อาฮะ จะเลี้ยงเรอะ เรากินเยอะนะ ฮ่ะๆ”
เสียงคุ้นหูกำลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคน เนื่องจากเขาไม่ได้ยินเสียงคู่สนทนาอีกคนหนึ่งด้วย แล้วฮยอกแจคุยกับใคร ทำไมสนิทกันแบบนั้น ไม่ได้ระแวงนะ แต่มันหึง....
ว่าแล้วก็กดกริ่งมันซะเลย ขัดจังหวะการคุยแบบจงใจ ไม่นานนักประตูก็เปิดออก ฮยอกแจกำลังใช้หูหนีบโทรศัพท์ไว้กับไหล่ ถือกระถางต้นไม้เล็กๆเหมือนเอาไว้ตกแต่งห้องจริงๆ
“อ้าว ทงเฮ เข้ามาดิ่”
“อื้ม”
ทงเฮจัดแจงถอดรองเท้าไว้บนที่วางรองเท้าก่อนเดินเข้ามาภายในห้อง คอนโดของฮยอกแจอยู่ใจกลางเมือง สะดวกสบาย ฐานะทางบ้านของฮยอกแจและทงเฮใกล้เคียงกัน ก็รวยอ่ะแหละ แต่สู้ซีวอนเดือนมหาลัยไม่ได้ รายนั้นเกิดมาก็อยู่บนกองเงินกองทองแล้ว
“อื้ม บ้าเหรอ.... อ้อ กระถางต้นไม้เล็กๆอ่ะ ทำไมเหรอ ห้ะ จะไปช่วยเลือก บ้าป่ะเนี่ย ฮ่าๆ”
แอบน้อยใจ
ฮยอกแจยังคงง่วนอยู่กับการจัดแจงของตกแต่งห้องและคุยโทรศัพท์โดยไม่สนใจคนมาใหม่อย่างทงเฮ น้อยใจนะเว่ย ว่าแล้วก็ขอทำตัวเลวนิสัยเสียนิดนึง เดินเข้าไปฉกโทรศัพท์ฮยอกแจก่อนจะกดวางต่อด้วยปิดเครื่องให้เรียบร้อย
“เห้ยยยยยยยย กดวางทำไมทงเฮ!”
ฮยอกแจซึ่งกำลังคุยกันได้อรรถรสบ่นหน้ามุ่ยกับการกระทำของทงเฮ อะไรกัน มาแย่งโทรศัพท์แล้วไปกดวางเฉยเลย
“สนใจทงเฮหน่อยดิ่ เสียใจนะ”
ทงเฮใช้มารยาชายไร้เล่มเกวียนทำหน้าอ้อนๆเหมือนแมวในเชร็คแล้วค่อยๆบรรจงเอาหน้าไปถูๆไถๆกับไหล่อีกคนเบาๆ
“โถ่ โอเคๆ ลมอะไรหอบมาเนี่ย หกโมงเย็น หิวป่ะ จะได้ทำไรให้กิน”
ฮยอกแจซึ่งแพ้ลูกอ้อนของทงเฮเสมอรีบบอกก่อนจะดันหน้าทงเฮไปไกลๆ ปกตินี่หกโมงเย็นไม่ใช่เวลาของทงเฮสักหน่อย ถ้ามาก็นู่น ทุ่มสองทุ่มแล้วก็ค้างที่นี่
“หิวแล้วววววววว อะไรก็ได้ครับแม่”
“ผัดส้นตีนเอาป่ะ”
โอย ฮยอกแจแรง...
“ฮยอกแจอ่ะ “
ฮยอกแจส่ายหน้าให้กับอาการคนบ้าที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนเขาเบาๆ คบกันมาสองปี บ้ามาตั้งแต่วันแรกที่คบอ่ะแหละ ตัดสินใจถูกป่ะเนี่ย
ว่าแล้วก็เดินเข้าไปในมินิครัว ก่อนจะเปิดตู้เย็นหานั่นนี่มาทำกับข้าว ทำเมนูง่ายๆให้ละกัน
“เมื่อกี้คุยโทรศัพท์กับใครอ่ะ”
ผู้มาใหม่เดินมาพิงตู้เย็นก่อนจะเอ่ยถามเบาๆ ทั้งๆที่อยากให้ฮยอกแจบอกก่อนแท้ๆ แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องถามเอาเอง แอบน้อยใจ
“อ๋อ ก็ซีวอนอ่ะ”
“มันโทรมาทำไม”
ทงเฮฉุนกึก นี่ถ้าคุยกับคนด้อยกว่าเขานี่จะไม่ว่าอะไรเลย แต่ซีวอน หล่อกว่า รวยกว่า แถมยังสูงกว่า ยอมไม่ได้
“ก็เรื่อยๆอ่ะ สัพเพเหระ ก็เรียนคณะเดียวกันคิดไรมาก เพื่อนร่วมคณะ”
อันนั้นก็ใช่ ฮยอกแจเรียนนิเทศ คณะเดียวกันกับชเว ซีวอน ไม่รู้ไอ่เหี้ยนั่นเลือกนิเทศทำไม อย่างมันต้องนู่น บริหาร จะได้ไปบริหารกิจการของครอบครัวต่อ #พาล
“แล้วทำไมต้องโทรคุยกัน มันจีบรึเปล่า”
ทงเฮยังสงสัยไม่เลิก ก่อนจะหรี่ตาคนข้างๆแบบจับผิด
“ไม่รู้ ถามไรมาก”
โป๊ก
“โอ๊ย ฮยอกแจอ่ะ เอาตะหลิวมาเคาะหัวเค้าตะไม ฮึก”
“ทงเฮ วันเสาร์ไปเที่ยวกันป่ะ”
ฮยอกแจเอ่ยปากชวนทงเฮก่อน ก่อนจะอ้อนด้วยการกระพริบตาปริบๆแล้วเดินไปนวดไหล่ให้ ทงเฮซึ่งกำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์รายวันอยู่เงยหน้ามามองคนด้านหลัง มาไม้ไหนเนี่ยวันนี้
“จะไปไหนล่ะ”
“ก็ซื้อของ ดูหนัง เบื่ออ่ะ มันเบื่ออออออ”
แล้วช็อปปิ้งนี่ไม่เบื่อเหรอ.... อยากถามแต่รั้งปากไว้ได้
“ซีวอนไปด้วยนะ”
อะไรนะ
ไอ่นั่นไปทำเหี้ยไร
“งั้นไม่ไปแล้ว ให้มันไปด้วยทำไม”
ทงเฮหันหน้าไปถามฮยอกแจแบบจริงจัง ทำไมช่วงนี้ชอบมีซีวอนเข้ามาเกี่ยวทุกครั้ง โคตรไม่ชอบ
“ก็เพื่อนกัน เที่ยวกันเฉยๆไม่ได้อ่อ นะๆ”
นี่เห็นว่าฮยอกแจขอนะ ไม่อยากขัด ถ้าเห็นมาเกาะแกะมายสวีตฮาร์ต มีสูญพันธุ์แน่ *ทึ้งหัว*
“ฮยอกแจ หิวยังเนี่ย เหนื่อยรึยัง เดินวนหลายรอบละนะ”
เสียงตัวเหี้ย #พาลไม่เลิก ดังขึ้นก่อนที่ทงเฮกำลังจะอ้าปากถามฮันนี่อีฮยอกแจด้วยตัวเอง ไอ่นี่แม่งโคตรแย่งซีน เดี๋ยวปั๊ดตัดสายเบรกรถ (ได้ข่าวว่ามารถเขา)
“นิดนึง ถ้าซีวอนเหนื่อยพักก่อนก็ได้นะ แหะๆ”
ใช่สิ ฮยอกแจจะเหนื่อยได้ไงในเมื่อของมาอยู่ที่ทงเฮหมดทุกอย่าง กระเป๋าที่พามายันถุงที่เพิ่งซื้อ ซีวอนมันถือให้ที่ไหนล่ะ พอมันอาสาฮยอกแจก็เกรงใจ สุดท้ายแล้วคนที่ถือคือทงเฮคนนี้
เดินกันด้านหน้าสองคนนี่โคตรเหมือนคู่รัก ส่วนคนข้างหลังอย่างทงเฮนี่แบบ ในสายตาคนอื่นคงจะเป็นอีคนขับรถเดินตามคุณหนูต้อยๆแบกของพะรุงพะรัง เจ็บปวด *กุมหัวใจ*
ไม่ถามทงเฮสักคำว่าเหนื่อยมั้ย
กูคิดถูกป่ะเนี่ยที่มา
“ไม่เหนื่อยหรอก ฮยอกแจหิวรึยัง แวะกินไรก่อนมั้ย”
กระหนุงกระหนิง เดี๋ยวกูปารองเท้าใส่หัวเลย .....
“ไม่ต้องหรอก กินมาแล้วอ่ะ”
เออ ฮยอกแจกินมาแล้ว ก็ซุปที่เขาไปซื้อมาให้ ร้านด้านหน้าคอนโดใกล้ๆร้านซักรีดของน้าเยซอง แต่เขากินอิ่มซะที่ไหน ฮยอกแจแย่งหมด #น้อยใจเงียบๆ
เสียงโทรศัพท์ของซีวอนดังขึ้น ไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุดถูกดึงขึ้นมาก่อนจะรับสาย ประโยคที่พูดออกมาทำให้ทงเฮเริ่มจะคลี่ยิ้ม...
“ไปเลยเหรอพี่ งานด่วน? มาด่วนอะไรตอนนี้ ผมอยู่ห้าง โอเคๆ จะรีบไปละกัน”
“มีไรเหรอซีวอน”
ฮยอกแจเงยหน้าถามอีกคนที่อยู่ด้านข้าง ซีวอนนี่งานเยอะน่าดู
“ต้องรีบกลับแล้วอ่ะ ฮยอกแจจะกลับเลยมั้ย เดี๋ยวผมจะได้ไปส่ง”
“อ้อ ยังๆ ซีวอนกลับก่อนเลยก็ได้ ติดธุระนี่ เดี๋ยวค่อยให้ทงเฮเรียกแท็กซี่เอา”
นั่นไง ทงเฮ = คนใช้
“อื้ม งั้นไปก่อนนะ บ๊ายบาย”
“จ้า บ๊ายบาย”
โบกมือแล้วยิ้ม มันเป็นดารารึไง ทำไมต้องไปยิ้มให้มัน #ทงเฮพาล
“เหนื่อยยังทงเฮ”
“เพิ่งถามเหรอ”
ทงเฮยู่หน้าใส่สวีตฮาร์ทเล็กน้อยก่อนจะเสหน้าไปทางอื่น เอาเป็นว่างอน
“โอ๋ๆ ขอโทษๆ จะกินไรก่อนมั้ย แล้วค่อยกลับ”
“ไปกินข้าวข้างร้านน้าเยซองก็ได้ ในห้างมันแพง จะกลับไง เดี๋ยวให้ไอ้คยูฮยอนมารับละกันนะ”
“อะเคเบตง”
“คยูฮยอนไม่กินเหรอ ทงเฮเลี้ยงนะ”
อ้าว ฮยอกแจ ใครบอกจะเลี้ยงวะนั่น
“ไม่ล่ะๆ ง่วงว่ะ เมื่อคืนเที่ยวดึก จะไปนอนต่อเนี่ย ไปนะเว่ย บาย”
คยูฮยอนโบกมือลาหย็อยๆก่อนจะเดินขึ้นรถ สตาร์ทรถแล้วขับออกไป
“กินไรดีอ่ะทงเฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ”
“แล้วจะตะโกนทำไมฮยอกแจ”
อยู่ใกล้กันแค่นี้จะตะโกนทำไม ดีนะคนไม่มาก ไม่งั้นโดนสายตาคนพิฆาต ฮยอกแจโคตรติ๊งต๊อง
“ไม่รู้วววววววววว หิวแล้วๆ สั่งไรให้เลยก็ได้ กินหมด”
ฮยอกแจถือช้อนแล้วก็ส้อมก่อนจะเคาะโต๊ะไปมาเหมือนเด็กๆ
ทงเฮเพลีย.... OTL
“คะน้าหมูกรอบสองจาน พิเศษจานนึง”
คะน้าหมูกรอบของโปรดฮยอกแจ
“โห โดนใจ หิหิ”
ไม่นานนักน้าเยซองก็มาเสิร์ฟ คะน้าหมูกรอบจานพิเศษก็ถูกเลื่อนไปด้านหน้าคนที่กำลังทำตาแป๋วใส่อาหารในจาน
“เช็ดน้ำลายด้วยฮยอกแจ”
“จะบ้าเหรอ”
“อื้มบ้า บ้ารักฮยอกแจนะ”
ไม่ต้องสาธยายว่าอีกคนจะเขินม้วนเป็นกระดาษชำระขนาดไหน (ดูมันเปรียบเทียบ)
จบด้วยความฟิน : )
“ฮัลโหล ทงเฮ วันนี้ไม่ต้องมารับนะ งานเยอะ นี่ก็เพิ่งได้มา จะเยอะไปไหนหนักหนา แค่นี้นะ”
เสียงปลายสายบ่งบอกอารมณ์ที่กำลังหงุดหงิดสุดๆ ทงเฮเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงเหมือนเดิม ก่อนจะขับรถออกจากคณะของฮยอกแจ
มารออยู่นานแล้ว ....
“มาทำไมวะ ว่าที่ภรรยาทิ้งเหรอ”
นั่นคือคำทักทายของมึงเหรออีพี่ทึก
“พ่องดิ หลบหน่อย กูจะนอน”
ทงเฮดันตัวอีทึกให้เข้าในบ้านก่อนจะเดินดุ่มๆไปที่โซฟาที่อยู่ใจกลางบ้าน บ้านของอีทึกเป็นบ้านสไตล์ยุโรปเก่าแก่ อีทึกนี่เห็นบ้าๆงี้ก็มีชาติตระกูลนะ
“เป็นไงมาไง มานอนบ้านกู ไม่นานฝนคงตกเป็นเส้นใยนำแสง”
“อะไรของมึง”
โคตรเปรียบเทียบได้ดีสุดๆ มีเพื่อนเพี้ยนก็ปวดหัวได้เหมือนกันนะ
“มึงอย่าให้กูอธิบาย มันเป็นสไตล์ทึก”
“งั้นเชิญมึงพล่าม กูนอนละ”
ทงเฮโบกมือลาอีทึกก่อนจะพลิกตัวไปอีกทาง นี่บ่ายสาม นอนสักพักละกัน ค่อยไปรับฮยอกแจ....
“ไอ่เหี้ยทึก ทำไมมึงไม่ปลุกกูวะ”
หลังจากตื่นมาก็โวยวายลั่นบ้าน ทงเฮรีบบึ่งรถไปที่คณะของอยอกแจแบบถึงข้างหน้าจะเป็นสิบล้อก็ไม่สนละ ฮยอกแจโทรมาเกือบ10สาย ไอ่เหี้ยทึกดันเสือกนั่งเล่นดอทเออยู่บนห้องกับคยูฮยอนที่มันเพิ่งโทรชวนมาเล่นด้วยกัน
นี่ก็ทุ่มนึงแล้ว ฮยอกแจจะกลับรึยัง โทรไปก็ไม่รับ โกรธรึเปล่า ถ้าฮยอกแจโกรธ กูจะเอาขี้ไปปาบ้านมึง
ทงเฮวนรถแถวๆคณะของฮยอกแจ ที่ประจำที่ฮยอกแจรอทงเฮก็ไม่อยู่ แถวนี้ก็ไม่มีคนแล้วด้วย ฮยอกแจไปไหน หรือนั่งรถกลับคอนโดไปแล้ว
ไม่รอช้าทงเฮรีบบึ่งรถมุ่งหน้าสู่คอนโดฮยอกแจโดยเร็ว ไม่นานนักก็ถึง เพราะพี่แกเหยียบซะเต็มที่แถมปาดซ้ายปาดขวานี่ถ้าปาดหน้าปาดหลังด้วยจะเก๋ามาก
ทงเฮรีบวิ่งขึ้นคอนโด10กว่าชั้นที่ฮยอกแจอยู่ ฮยอกแจอยู่ชั้น12 อีห่า ลืมไปมีลิฟท์ วิ่งขึ้นไปได้ชั้นสองก็กดลิฟท์ขึ้นชั้น12เอา ถ้าจะวิ่งขึ้นชั้น12นี่ คงไม่ไหว ก่อนถึงห้องฮยอกแจ ทงเฮอาจจะนอนชักดิ้นชักงออยู่ในชั้นสักชั้น
“ขอบคุณมากนะซีวอนที่มาส่ง ไม่ได้ซีวอนนี่เราคงตายแน่เลยอ่ะ”
เสียงหนึ่งดังขึ้นเรียกให้ทงเฮหยุดฝีเท้าก่อนจะตั้งใจฟังเสียงที่ว่า
“ไม่เป็นไรหรอก เราเต็มใจ”
“เข้ามาด้านในก่อนมั้ยมาเหนื่อยๆ ดื่มน้ำก่อนก็ยังดี”
เสียงหัวเราะและการพูดคุยของบุคคลสองคน อีกคนเป็นคนที่คุ้นเคย กับอีกคนที่เหมือนกำลังพยายามเข้ามาแทรกกลางระหว่างเขากับคนรัก ทำให้ทงเฮเดินดุ่มๆเข้าไปหาโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง อารมณ์โกรธมันพุ่งปรี๊ด ก่อนจะ...
ผลั่ก
“ทงเฮ!! หยุดนะ ต่อยซีวอนทำไม”
ฮยอกแจรีบปราดเข้าไปห้ามทงเฮก่อนจะเข้าไปพยุงซีวอน ทงเฮเป็นอะไร ทำไมแย่อย่างนี้ ซีวอนอุตส่าห์มาส่งเขานะ ทั้งๆที่ทงเฮไม่มารับเองแท้ๆ
“ปกป้องมันเหรอ”
ทงเฮกำลังจะปรี่ไปชกซีวอนอีกครั้งด้วยอารมณ์โมโหหึงที่กำลังอัพเลเวลเพิ่มดีกรีขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็โดนฮยอกแจเข้ามาขวางอีก
“ทงเฮหยุดนะ ถ้าทำอีก เราเลิกกัน!”
เลิกกันงั้นเหรอ....
ฮยอกแจกล้าใช้คำพูดนี้เพื่อปกป้องมันงั้นเหรอ
“โถ่เว้ยย!!!”
ทงเฮสบถเสียงดังก่อนจะเตะฝุ่นแถวๆนั้น เอาวะ ต่อยมันทีนึง เลือดชั่วๆของมันจะได้ออกมาบ้าง รู้ตัวรึเปล่าว่ากำลังแทรกกลางระหว่างคนสองคนอยู่
ซีวอนเช็ดเลือดที่มุมปาก เห็นท่าไม่ดี เลยขอลาฮยอกแจกลับ บอกกับฮยอกแจว่าไม่เป็นไรแต่ความจริงหมัดทงเฮหนักโคตรพ่อโคตรแม่ ไม่เคยโดนใครต่อยแล้วเจ็บแบบนี้มาก่อน สงสัยทงเฮใส่เต็มแรงจริงๆ
“ทำไมมากับมันได้”
“.........เพราะใครล่ะ ที่ไม่มารับ”
ฮยอกแจก้มหน้าลงเบาๆ เหมือนมีอะไรมาจุกที่ลำคอ มันพูดไม่ออก ไม่อยากทะเลาะกับทงเฮแบบนี้ แค่คิดก็ไม่อยากแล้ว
“แล้วทำไมต้องเป็นมัน!!!!”
ทงเฮตวาดออกมาเสียงดังแตกต่างกับประโยคก่อนหน้าแบบสุดขั้ว โดยที่ไม่นึกถึงใจคนฟัง ฮยอกแจสะดุ้งก่อนจะเริ่มสะอื้นจนตัวโยน
“ฮึก เพราะทงเฮเองไม่ใช่รึไง โทรไปไม่รู้กี่สิบสายแต่ก็ไม่รับ แล้วนี่มันทุ่มนึงแล้วก็รู้ว่าแถวนั้นมันเปลี่ยวแล้วทำไมไม่รีบมา ฮึก นี่เหรอคนเป็นแฟนกัน”
ประโยคที่พรั่งพรูมาจากปากฮยอกแจทำให้ทงเฮรู้สึกผิด ใช่ นั่นมันเพราะเขาเอง แต่ทำไมต้องเป็นมัน ฮยอกแจไม่สังเกตบ้างรึไงว่ามันกำลังพยายามจะทำอะไร ทำไมล่ะ เขาแค่ตัดไฟแต่ต้นลม มันผิดด้วยรึไง
“ขอโทษละกัน ทำไมช่วงนี้ฮยอกแจไปไหนมาไหนกับมันบ่อยๆ ทำไมไม่นึกถึงใจทงเฮบ้าง”
เสียงของทงเฮตัดพ้อ ก่อนจะก้มหน้าลง เอามือลูบหน้าลูบตา ไม่อยากทะเลาะกับฮยอกแจ ไม่อยากเลย แต่วันนี้คงต้องเคลียร์จริงๆ นี่มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้วนะ หลายครั้งแล้วด้วยที่ซีวอนเข้ามาเกี่ยวข้องจนเขาเป็นเหมือนคนนอก
“แล้วจะทำไมล่ะทงเฮ เพื่อนกันไม่ได้เลยรึไง ฮึก”
“นี่เขาเรียกว่าเพื่อนเหรอ เพื่อนงั้นเหรอฮยอกแจ!!!”
ทงเฮเขย่าร่างของฮยอกแจแรงจนฮยอกแจตกใจ ไม่เคยเห็นทงเฮโหมดโกรธมาก่อน ก่อนที่มือจะไปเร็วกว่าความคิด
เพียะ
“พอได้แล้วทงเฮ! ทำไมไม่เชื่อใจกันบ้าง ฮือ”
“.............................”
ฮยอกแจตบเขา..... มันเจ็บ...ยิ่งกว่าโดนน้ำกรดสาดหน้า
“ฮึก เราเลิกกันเถอะทงเฮ ฮือ”
นั่นคือความต้องการของฮยอกแจมาตั้งแต่ต้นแล้วใช่มั้ย... สุดท้ายแล้วก็ต้องเป็นแบบนี้สินะ
“ได้ถ้ามันเป็นความต้องการของฮยอกแจ ทงเฮจะไปเอง”
ทงเฮหมุนตัวเดินออกมาจากบริเวณนั้น อยากไปไหนสักที่ที่ไกลที่สุด ทำให้ลืมฮยอกแจ อยากจะลืม ไม่อยากจำอะไรทั้งนั้น ว่าแล้วเจ้าตัวก็วิ่งขึ้นลิฟท์ก่อนจะรีบสตาร์ทรถขับออกไป โดยที่ปล่อยให้คนๆนึงยืนร้องไห้อยู่เงียบๆหน้าห้องเป็นเวลานาน......
“ทงเฮมึงเมาแล้วนะ กลับก่อนเหอะ เดี๋ยวกูไปส่ง”
คยูฮยอนสะกิดเรียกเพื่อนที่กำลังนอนฟุบอยู่บนโต๊ะ ทงเฮไม่เคยดื่มมากแบบนี้มาก่อน คยูฮยอนเห็นท่าไม่ดีเลยรีบกระซิบกับอีทึก ทงเฮอาจจะกำลังอกหัก... รึเปล่า
“อืมมม... ยังไม่เมา”
“มึงเมาแล้ว ไปนอนบ้านกูก่อนก็ได้ กูยกเตียงให้มึงเลย”
อีทึกรีบบอกเมื่อเห็นเพื่อนเขาทำท่าเหมือนจะขออีกสักช็อตสองช็อต นี่มันไม่ไหวแล้วนะ สงสารเพื่อน อยากถามแต่ไม่กล้าว่ะ ไม่อยากไปทำให้มันช้ำใจอีกรอบ
“....................ทำไมวะ กูไม่ดีตรงไหน ทำไมฮยอกแจต้องทิ้งกู”
นั่นไง มันอกหัก
“ทำไมวะ ทำไมต้องเป็นซีวอน ฮึก..”
น้ำตาผู้ชายไหลรินก่อนจะสะอื้นจนตัวโยน คยูฮยอนและอีทึกต่างตกใจ ทงเฮเหมือนไม่ใช่ทงเฮ ทงเฮคงรักฮยอกแจมากจริงๆแล้วมือที่สามคือซีวอนงั้นเหรอ
“มึงใจเย็นดิ่... ซีวอนงั้นเหรอ”
คยูฮยอนหันหน้าไปมองอีทึกด้วยความสงสัย
“กูเจ็บว่ะ ฮึก กูรักฮยอกแจมากนะ...”
ทงเฮเอ่ยประโยคสุดท้ายก่อนจะหลับไป คยูฮยอนเกาหัวเล็กน้อยก่อนจะเห็นว่าเพื่อนตัวเองหมดฤทธิ์แล้วก็รีบแบกขึ้นรถ ไปบ้านอีทึก ซีวอนงั้นเหรอ จริงๆเหรอ.....
“กินหน่อยเถอะฮยอกแจ เดี๋ยวก็ไม่สบายเอาหรอก”
ซีวอนพยายามคะยั้นคะยอฮยอกแจให้ทานอาหารที่เขาซื้อขึ้นมาให้ ฮยอกแจไม่ยอมออกไปไหน ตอนนี้สภาพไม่ต่างกับซากศพ เห็นแล้วเจ็บปวดใจที่เป็นต้นเหตุให้เรื่องทั้งหมดเกิดขึ้น
“ไม่หิว ขอโทษนะซีวอน”
“กินหน่อยเถอะนะ ขอร้องแล้ว”
“ฮึก ไม่หิว....,สักหน่อย”
ฮยอกแจพูดจบก็ก้มลงฟุบกับเข่าตัวเองที่ชันขึ้น ก่อนจะร้องไห้อีกรอบ ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น มันเหมือนฝันไป ไม่คิดมาก่อนว่าจะมาเกิดเหตุการณ์แบบนี้กับตัวเอง
“งั้น วางไว้ตรงนี้นะ ถ้าหิวก็กินนะ”
ซีวอนเห็นท่าแล้วว่าคนตรงหน้าคงไม่ยอมกินง่ายๆแน่ๆเลยถอนหายใจก่อนยกมือยอมแพ้ ก่อนจะขอตัวกลับ เนื่องจากงานเขายังไม่ส่ง ฮยอกแจขาดเรียนมาสองวันแล้ว ตามงานไม่ทันแย่
“ฮือ....... ทงเฮ ทำไมไม่เชื่อใจกัน ทำไม ฮึก ไม่ฟังกันก่อน ฮือออ”
กริ๊ง
ฮยอกแจเดินมาส่องตาแมวก่อนจะเปิดประตูเมื่อไม่พบใคร ที่ประตูแขวนถุงข้าวกล่อง กลิ่นหอมที่ลอยออกมาทำให้ฮยอกแจกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
ข้าวคะน้าหมูกรอบ
“ฮือออ.... ทงเฮ”
ข้าวคะน้าหมูกรอบของโปรดของฮยอกแจ นี่ก็ปาเข้าไปหนึ่งเดือนแล้วที่เขาไม่เจอกับทงเฮ เจอเพียงแต่ข้าวกล่องคะน้าหมูกรอบที่แขวนอยู่หน้าประตูทุกครั้ง ทำไมต้องทำอะไรแบบนี้
ทำไมจะมาเจอกันไม่ได้เลยเหรอ,,,,,
กลิ่นหอมอ่อนๆของกาแฟในร้านใจกลางเมืองสุดหรู ส่งผลให้ทงเฮค่อยๆเบนสายตาจากถ้วยหันไปมองบรรยากาศรอบๆร้าน ร้านนี้เป็นร้านที่ตกแต่งได้สวยเอาการจริงๆ เป็นร้านของอีทึก เปิดวันแรกและเขาก็ได้สิทธิพิเศษในการเป็นลูกค้าชิมฟรี
กรึ๊ง
เสียงกริ่งที่ดังขึ้นเสมอเมื่อมีลูกค้าเข้าร้านมาเรียดความสนใจของทงเฮให้หันไปมอง...
ฮยอกแจ
มากับซีวอน...และใคร
ทงเฮมองเห็นคนๆนึงที่ไม่ได้เห็นมานานราวสองเดือนก่อนจะพบกับซีวอน ส่วนอีกคนนึงเห็นไม่ชัด แต่คุ้นๆนะ ทำไมต้องมาเจอกันแบบนี้
เสียงหัวเราะสดใสของอยอกแจทำให้ทงเฮอยากร้องไห้ตายตรงนั้น คิดถึงมาก แต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากคอยส่งกับข้าวของโปรดของฮยอกแจ ทงเฮรู้ฮยอกแจทานอะไรไม่ค่อยได้ ต้องเป็นของโปรดและของกินประจำเท่านั้น ทงเฮกลัวสุขภาพของฮยอกแจจะแย่ จะไม่ดี...
“ไม่ต้องเขินหรอกน่า ก็เป็นแฟนกันนี่ ฮ่ะๆ”
ฮยอกแจคบกับซีวอนแล้วงั้นเหรอ....
ทงเฮแอบซุ่มดูเป็นคนนิสัยเสียโดยหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมากางก่อนจะเงี่ยหูฟังเสียงที่ดังขึ้นจากโต๊ะที่ไม่ไกลออกไป
“ของเก่ามันไม่ดีอ่ะเลยหาของใหม่”
อะไรนะ..... ของเก่าหมายถึงเขางั้นเหรอ
ทงเฮลุกขึ้นก่อนจะรีบเดินเข้าไปที่โต๊ะของฮยอกแจแบบไม่คิดชีวิต ทำไมฮยอกแจต้องว่าเขาแบบนี้ด้วย ถึงจะไม่รู้หรอกว่าเขาจะมาได้ยิน แต่ทำไมไม่เห็นใจกันบ้างเลยนะ
“ฮยอกแจ”
ทงเฮกระชากแขนของฮยอกแจขึ้นก่อนจะตัวสั่นด้วยความโกรธปะปนด้วยความน้อยใจ ตามด้วยการร้องไห้แบบเด็กๆ ทงเฮไม่ใช่คนอ่อนแอ่นะ ไม่ใช่คนเข้มแข็งด้วย เป็นคนธรรมดาที่มีหัวใจ ทำไมฮยอกแจต้องว่ากันแบบนั้น
“ทำไมต้องว่าแบบนั้น ไม่เห็นใจกันบ้าง ฮึก ...รึไง”
น้ำใสๆไหลรินลงตามแก้มก่อนจะโดนมือเจ้าตัวปาดออกแบบลวกๆ
“ทำไมกัน ทงเฮไม่ดีตรงไหน ฮึก”
เพียะ
เสียงตบที่ไม่ได้แรงมากโอเวอร์ เป็นการตอบแก้มเบาๆเพื่อเรียกสติของคนที่กำลังร้องไห้ฟูมฟาย คนที่ตบคงจะเป็นใครไม่ได้ นอกจาก..
คยูฮยอน!?
มาได้ไงวะ
“ไอ่เหี้ยทงเฮ ปล่อยฮยอกแจ ฮยอกแจตกใจนะนั่น=__=;”
คยูฮยอนตีมือของทงเฮที่กำลังกุมแขนของฮยอกแจแรงๆอีกที
“มาได้ไงวะ”
ทงเฮงงกับเหตุการณ์ตรงหน้าก่อนจะรีบปล่อยแขนฮยอกแจออก
“ก็นั่งอยู่นานแล้ว”
“นั่งอยู่นานแล้ว!?”
ทงเฮแทบไม่เชื่อหูตัวเอง งั้นเมื่อกี้ที่เห็นงั้นก็คยูฮยอนงั้นดิ่ เป็นไปได้ยังไง แล้วทำไมมาด้วยกัน
“อย่าทำหน้าหมางง คนจะมากับแฟนไม่ได้เหรอ”
ว่าแล้วคยูฮยอนก็ควงซีวอนโชว์สักหน่อย ก่อนจะยิ้มให้กันแบบมีเลศนัย เหมือนว่าแผนนี้จะโอเคอยู่
“แล้ว......”
ว่าแล้วก็หันหน้ามาทางฮยอกแจที่กำลังนั่งอมยิ้มอยู่ด้านหน้า นี่มันอะไรกัน ก่อนที่คนตรงหน้าจะเอ่ยประโยคๆนึงออกมา
“พร้อมจะฟังฮยอกแจอธิบายรึยังทงเฮ”
“แล้วทำไมเพิ่งมาบอก”
ทงเฮแทบตีอกชกหัวตัวเองตายเมื่อได้ทราบความจริง มันเป็นอะไรที่โคตรมิสเตอร์ซิมเพิ่ล #ไม่เกี่ยว
“ก็ทงเฮไม่รอฟังอ่ะ”
ฮยอกแจหมั่นไส้คนตรงหน้าที่เอาแต่โทษเขา ก็ใครกันที่หึงหน้ามืดตามัว ทำตัวเหี้ยเอง นี่ถ้าเขาไม่ได้ติดต่อกับคยูฮยอนล่ะก็ คงไม่รู้ว่าอาการของไอ้บ้านี่จะเป็นยังไง
เอาล่ะ ถึงคราวที่จะต้องอธิบายแล้ว ที่เขากับซีวอนสนิทกันช่วงนั้นมันเป็นช่วงของซีวอน เนื่องจากฮยอกแจก็รู้จักคยูฮยอนซึ่งเป็นเพื่อนของทงเฮพอดี ซีวอนปิ๊งคยูฮยอนตั้งแต่แรกพบ อยากรู้จัก แต่ถ้าเข้าไปจีบเลยเดี๋ยวจะหาว่าม่อ เลยเข้าทางเพื่อนอย่างฮยอกแจที่ซีวอนพอจะรู้จักอยู่บ้างเพราะเรียนด้วยกัน
สั้นๆง่ายๆซีวอนสนิทกับฮยอกแจเพราะชอบคยูฮยอน ฮยอกแจรู้ตั้งแต่ต้นแล้ว เพราะซีวอนบอกเองว่าจะจีบคยูฮยอน ยังไงก็ขอให้ช่วยหน่อย สุดท้ายแล้วก็ลงเอยได้ด้วยดี แล้วคยูฮยอนก็เคยมาบ่นๆเรื่องซีวอน วันที่ทงเฮเมาเละแล้วพูดถึงซีวอนให้ฟังด้วย
แต่มีไอ้หมาบ้าอยู่ตัวหนึ่งที่มันหึงหน้ามืดไปหน่อย ยอมรับว่าเขาก็ผิดที่บางครั้ง(บ่อย)อาจจะเผลอทำให้ทงเฮน้อยใจไปบ้าง จนวันนึงต้องมาทะเลาะจนเลิกกันแบบนี้
โคตรจะไร้สาระเลย ทงเฮก็หาตัวยาก พอจะได้เจอกันทงเฮก็แอบหลบไป วอนให้อีทึกกับคยูฮยอนช่วยแล้วก็ยังไม่ได้ เพราะทงเฮเอาแต่คอยหนีหน้าตลอด จนถึงวันฤกษ์ดีวันเปิดร้านของอีทึก เขาก็ได้สิทธิชิมฟรีเหมือนกันนะ
“แล้วเมื่อกี้ทำไมพูดแบบนั้นไม่เห็นใจกันบ้างเหรอ ของเก่ามันไม่ดีเลยหาของใหม่อ่ะ”
ทงเฮทำแก้มป่องแบบงอนๆก่อนจะกอดอกเชิดหน้าไปด้านนอกร้าน ร้านนี่ก็ช่างเป็นใจ บริเวณริมกระจกร้านด้านซ้ายเหลือแค่เขากับฮยอกแจแค่โต๊ะเดียวหรือมีคนจงใจให้เคลียร์กันเงียบๆมุมหนึ่งเหมือนเดิมอีก
“ก็คยูฮยอนหมั่นไส้ที่ทงเฮทำเป็นไม่สนใจแต่แอบฟัง เลยให้ฮยอกแจพูดประโยคนั้นดังๆ”
ไอ้คยูฮยอน....
“งั้นเหรอ เสียเวลามาตั้งสองเดือน”
ทงเฮลูบหูแก้เขินกับเหตุการณ์ร้ายๆที่กำลังจะดีขึ้น
“ขอบคุณสำหรับคะน้าหมูกรอบนะ”
ฮยอกแจยิ้มให้กับคนตรงหน้าเบาๆ
อ่า ใช่ ทงเฮเอาไปให้ฮยอกแจทุกวันก่อนจะรีบวิ่งไปยืนหลบหลังเสา โคตรปวดใจเวลาเห็นฮยอกแจยืนมองถุงคะเน้าหมูกรอบแล้วร้องไห้
“เต็มใจอ่ะ ฮยอกแจ...”
“ว่าไง”
ทงเฮอึกอักก่อนจะถอนหายใจเบาๆ เปลี่ยนโหมดเป็นโหมดจริงจัง เอื้อมมือไปจับมือคนด้านหน้าเอาไว้ก่อนจะสบตาแบบสื่อความในใจ
“ทงเฮขอโทษในทุกๆเรื่องที่ผ่านมา ขอโทษที่ไม่ฟัง ขอโทษที่งี่เง่า ยกโทษให้ได้มั้ย”
“ได้อยู่แล้วน่า”
“เราเริ่มต้นกันใหม่ได้มั้ย”
“...........”
“นะครับ ทงเฮรักฮยอกแจนะ รักมากๆ”
“รักเหมือนกัน ได้อยู่แล้วน่า”
ปุ้ง
เสียงเปิดจุกไวน์ดังขึ้นก่อนจะตามด้วยเสียงร้องของกลุ่มคนที่เขาคุ้นเคยได้ดี กระดาษสายรุ้งกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณ
“ปรับความเข้าใจกันได้สักที อย่างนี้ต้องฉลองงง”
เสียงอีทึกเจ้าของร้านสติไม่ค่อยดีดังขึ้นก่อนจะ เดินเข้ามาที่โต๊ะพร้อมด้วย คยูฮยอน ซีวอน
“รักกันนานๆนะครับ และก็ขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกตั้งแต่ต้น ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิดกัน”
ซีวอนเดินไปหาทงเฮก่อนจะตบบ่าเบาๆแบบลูกผู้ชายเข้าใจกัน
“ไม่เป็นไร ขอโทษด้วยเหมือนกันที่ต่อยไป ท่าจะเจ็บนะ ฮ่ะๆ”
ทงเฮเกาหัวแก้เก้อเพราะตัวเองเคยต่อยซีวอนแบบใส่แรงเต็มที่ ถ้าโดนเองนี่คงอ้าปากไม่ได้เลย โอย
เลี้ยงฉลองไม่นานนัก ประมาณสามทุ่มกว่า วันแรกก็แม่งปิดร้านเลี้ยงฉลองแล้ว ช่างกล้า ทงเฮและฮยอกแจเอ่ยขอบคุณทุกคนที่ช่วยทำให้เขาและฮยอกแจเข้าใจกันได้ ก่อนจะขอตัวออกมา
“คิดถึงจะแย่อยู่แล้ว”
“อะไร บ้าป่ะเนี่ยก็อยู่ด้วยกันตรงนี้”
ฮยอกแจเอ่ยออกมาอย่างสงสัย ในขณะที่กำลังจะเอื้อมมือไปเปิดเพลงฟังในรถของทงเฮ มาคิดถึงอะไรกันก็อยู่ด้วยกันนี่ ทงเฮยิ้มเบาๆหลังจากหยุดรถเมื่อมีไฟแดง ก่อนจะหันมามองคนด้านข้าง พร้อมด้วยประโยคที่ทำฮยอกแจฟินไปสิบตลบ
“คิดถึงเช้าวันใหม่ที่ตื่นขึ้นมาพบฮยอกแจนอนอยู่ด้านข้างไงล่ะครับ”
the ended -
ความคิดเห็น