คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : { SF } Oh papa & mama - โอ้ปาป๊าโอ้หม่าม้า
Papa & Mama
ป า ป๊ า ห ม่ า ม้ า
“ฮยอกแจ อย่ามายุ่งได้ป่ะ รำคาญ!”
เด็กชายตัวเล็กบ่นใส่คนตัวเล็กกว่าเมื่อเห็นอีกคนทำท่าทางเหมือนจะเข้ามาช่วย ใครเขาอยากให้ช่วย พี่ทงเฮคนนี้แมนจะตาย
“ก็ฮยอกแจอยากช่วยนี่”
“ทงเฮทำได้ เข้าใจมั้ยว่าทงเฮทำเองได้ แค่เก็บกวาดของเล่นเข้ากล่อง ทงเฮทำได้ อย่ามายุ่ง”
ฮยอกแจมุ่ยหน้าเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเอาแต่ใจตัวเอง เด็กอะไรทำไมไม่มีมนุษย์สัมพันธ์ซะเลย คุณแม่ของฮยอกแจเคยบอกว่า อยู่ในสังคม เราต้องมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีกับเพื่อนแต่ทำไมทงเฮไม่มีมันเลย
“ก็ฮยอกแจอยากช่วย!”
“บอกว่าไม่ต้องมายุ่งไง ไม่ต้องจับเลยนะ วางลงเลยเดี๋ยวนี้.. อ โอ๊ยย”
ทงเฮบ่นไปบ่นมาดันไปเหยียบตุ๊กตาสกัมพ์ที่หม่าม้าซื้อให้ตอนวันเกิดก่อนจะล้มลง ก้นกระแทกเข้ากับพื้นอย่างแรง ทำให้เด็กตัวเล็กวัยแค่ 5 ขวบ เริ่มจะร้องไห้
“ทงเฮ! เราบอกแล้วไงว่าจะช่วย ทำไมไม่ให้เราช่วย เป็นอะไรมากมั้ย อย่าร้องสิ”
“………………..”
ทงเฮไม่ตอบอะไร แค่น้ำตาไหล ไม่ได้ซึ้งใจอะไรกับฮยอกแจ แต่ตอนนี้เจ็บก้นมาก พื้นหรือเหล็ก ทำไมมันเจ็บแบบนี้ อยากร้องไห้เสียงดังๆเหมือนตอนล้มเอาหน้าฟาดพื้นสมัย3ขวบ แต่ตอนนี้มีฮยอกแจอยู่ ไม่อยากร้องไห้ให้เห็น กลัวเสียฟอร์ม
“เฮ้อ... งั้นลุกไหวมั้ย ให้ฮยอกแจอุ้มมั้ย”
“ไม่ต้อง! ลุกเองได้ อีกอย่างทงเฮไม่ได้ร้องไห้ฝุ่นมันเข้าตา ฮยอกแจกลับบ้านไปได้แล้ว วันนี้ทงเฮไม่อยากเล่นแล้ว!”
ทงเฮปัดมือฮยอกแจที่จะยื่นมาช่วยจับพยุงให้ลุกขึ้นไว้ก่อนจะพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาเองได้ทั้งๆที่เจ็บจนจะบ้าตายอยู่แล้ว
“ไหวแน่นะ งั้นฮยอกแจกลับบ้านก็ได้ ไม่ง้อหรอก คนเขาอุตส่าห์จะช่วย”
ฮยอกแจสะบัดหน้าใส่ทงเฮเป็นอันว่างอน ก่อนจะเดินกระทืบเท้าเสียงดังปึงๆออกจากห้องนอนของทงเฮไปแล้วปิดประตูเสียงดัง
ไม่ได้ไปไหนหรอก อยู่หน้าประตูน่ะ....
อีกสักพัก…
3
2
1
0
“ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ เจ็บบบ”
JJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJ
กำมือขึ้นแล้วหมุนๆ ชูมือขึ้นโบกไปมา กำมือขึ้นแล้วหมุนๆ ชูมือขึ้นโบกไปมา
เด็กอนุบาลชาญสมรต่างเต้นท่าทางตามคุณครูอนุบาลสุดสวยกันอย่างพร้อมเพรียง ท่าเต้นง่ายๆทำไมจะเต้นไม่ได้ ทงเฮทำท่าทางตามก่อนจะหันไปเห็นฮยอกแจ ทำไมฮยอกแจไม่เต้น หรือว่าเต้นไม่ได้
“นี่ ทำไมไม่เต้น”
“หือ... เปล่า”
“ถามก็ตอบสิ”
“ก็บอกว่าเปล่าไง”
ทงเฮเริ่มหน้าขึ้นสี ไม่ใช่เขินแต่โกรธ ทำไมฮยอกแจไม่ได้ดั่งใจตลอดเลย เรื่องแค่นี้ทำไมไม่บอก แล้วดูสิสงสัยฮยอกแจกลัวทงเฮจนหน้าซีด เฮอะ
“ฮยอกแจ! บอกมานะ”
ผลั่ก
ทงเฮโดนกระแทกจากการย้ายก้นเพลงเป็ดของเด็กคนข้างๆทำให้ตัวเองเซไปโดนฮยอกแจ โดนชนเล็กๆน้อยแบบนี้ สำหรับคนอื่นคงแค่เซไปเฉยๆแต่กับฮยอกแจมันไม่ใช่
ฮยอกแจล้มลงทันทีที่ทงเฮชนเบาๆ ก่อนจะสลบไป ทงเฮรีบก้มลงดูเพื่อนของตัวเอง เด็กๆที่เต้นอยู่ต่างกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง #ไม่ใช่ละ
คุณครูอนุบาลสุดสวยรีบวิ่งมาดูอาการของฮยอกแจ ทงเฮที่มัวแต่ตกใจเลยทำได้แค่ยืนดู ทั้งๆที่รู้ว่าตนเองเป็นต้นเหตุทำให้ฮยอกแจเป็นแบบนี้ ทงเฮทำเอง....
“นอนพักนะฮยอกแจ เดี๋ยวครูจะโทรให้หม่าม้ามารับ ถ้าปวดท้องโรคกระเพาะไม่ไหวก็บอกนะ เดี๋ยวจะเป็นลมแบบเมื่อกี้อีก”
“ฮะ”
ทงเฮแอบยืนฟังอยู่ข้างประตูห้องพยาบาล อยากกินพาราสัก20เม็ดแล้วคลานไปขอโทษฮยอกแจ ทงเฮไปเซ้าซี้ฮยอกแจมากเกินไป ฮยอกแจกำลังปวดท้องอยู่ ทงเฮไม่รู้เลย ไม่กล้าเข้าไปขอโทษ....
“ฮยอกแจ เราขอโทษ....”
JJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJ
เช้าวันใหม่อากาศแจ่มใส เสียงรถราดังกระหึ่มเต็มท้องถนนไปหมด กลิ่นควันรถที่ทงเฮเกลียด แถมด้วย เสียงผู้คนที่ดังฉอดแฉดวุ่นวายมากมาย ทงเฮไม่ชอบมากๆ
วันนี้คุณครูจะพาไปทัศนศึกษาที่ไอซ์โดม ทงเฮอยากไปมานานแล้ว อยากรู้ว่าหิมะที่นั่นจะเหมือนกับหิมะจริงมั้ย อยากไปปั้นตุ๊กตาหิมะแล้วกระโดดลงทับ แต่รถติดแบบนี้มันทำให้ทงเฮเริ่มหงุดหงิดอ่ะดิ
“ปาป๊า เมื่อไรทงเฮจะถึงร.ร.อ่ะ”
ทงเฮอดรนทนรอไม่ไหวกับเวลาที่ล่วงเลยผ่านไปอย่างรวดเร็วเลยโพล่งคำถามที่ชวนตอบไม่ถูกออกมา ปาป๊าของทงเฮเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็แอบหัวเราะเบาๆก่อนจะตอบ
“ฮ่ะๆ ป๊าก็ไม่รู้หรอก สักพักมั้ง”
ทงเฮแทบอยากเปิดประตูแล้ววิ่งไปโรงเรียนให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็ทำไม่ได้ ตอนนี้ติดอยู่สี่แยกไฟแดง ขืนกระโดดลงไป มีหวังสิบล้อทับตายอีกอย่างโรงเรียนอยู่ไกลจากบ้านด้วย นี่ก็ยังไม่ถึงครึ่งทางเลย
“แต่ป๊าฮะ อีก20นาทีโรงเรียนทงเฮจะเข้าแล้วนะ วันนี้ต้องไปทัศนศึกษาแต่เช้าด้วย”
“เอาน่า ป๊าลดให้10นาทีเลย เอาป่ะ ก็เมื่อคืนใครชวนป๊าเล่นเกมล่ะไอ้ตัวเล็ก”
ทงเฮยู่ทำปากจู๋เหมือนเป็ดเมื่อปาป๊าพูดแบบนั้น อันนั้นมันก็ถูก ทงเฮชวนป๊าเล่นเกมจนดึก เช้ามาเลยตื่นสายโดนหม่าม้าบ่นยาวเยียดถึงติมอร์เลสเต้
10นาทีต่อมา......
“เอ้า ลงได้เลย เห็นมั้ยป๊าบอกแล้ว10นาทีก็ถึง ตั้งใจเรียนล่ะ ฮ่ะๆ”
ป๊าของทงเฮพูดแบบแอบขำเบาๆกับอาการลูกของตัวเอง อยากมาโรงเรียนใจจะขาดวันนี้เป็นอะไร มีแรงบันดาลใจหรือแค่อยากไปเที่ยว
“นั่นไงทงเฮ ครูคะ ทงเฮมาแล้วค่ะ”
ทงเฮรีบวิ่งกึ่งเดินเข้าไปในโรงเรียนอนุบาล เพื่อนๆเต็มลานเด็กเล่นไปซะหมด สงสัยกำลังเช็คชื่อ วันนี้ร้อนแฮะ สงสัยพระอาทิตย์คงกินข้าวไม่อิ่มแน่เลย
หม่าม้าบอกว่าวันที่อากาศร้อนมากๆ เหตุผลก็เพราะว่าพระอาทิตย์กำลังหิวเนื่องจากกินข้าวไม่อิ่ม เลยโกรธ #โมเอร้ส์ป่ะ
ทงเฮเดินมาเข้าแถวอย่างเร่งรีบ ตื่นเต้นก็ตื่นเต้นอยู่หรอกแต่ตอนนี้มันตื่นเต้นที่ตัวเองต้องได้เจอคนที่ทำให้เป็นลมวันก่อนอ่ะดิ
“อ๊ะ ฮยอกแจมาแล้วฮะครู”
ซีวอนตะโกนบอกคุณครูก่อนจะรีบวิ่งไปหาฮยอกแจ ทำทีว่าจะช่วยถือกระเป๋า ทงเฮเห็นแบบนั้นก็เลยเบะปากเบาๆ หมั่นไส้ เหอะๆ
“ฮยอกแจเมื่อวานเป็นไงบ้าง เราไม่ได้ยืนข้างฮยอกแจ เราขอโทษนะที่ปกป้องฮยอกแจไม่ได้”
คยูฮยอนก็รีบวิ่งมาหาฮยอกแจเช่นกัน ก่อนจะรีบขอโทษขอโพยว่าที่ภรรยาในอนาคตที่ตัวเองวาดฝันเอาไว้แต่หารู้ไม่ ฮยอกแจไม่ปลื้ม
“เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกแค่ปวดท้องมากเลยเป็นลมน่ะ”
ฮยอกแจได้แค่ยิ้มแหยไปเบาๆให้กับคนทั้งสองคนก่อนจะมีไอ่ตัวเสือกที่ไหนสักตัวโพล่งขึ้นมาว่า...
“อย่ามาโกหกนะฮยอกแจ เราเห็นว่าทงเฮผลักฮยอกแจนะ!!!!!”
หลังจากเสียงนั้นดังขึ้น ทุกอย่างก็เงียบกริบ ฮยอกแจเงียบ ซีวอน คยูฮยอน คุณครูเงียบ และ ทงเฮก็เงียบ...
“...ว่าไงนะ”
ฮยอกแจเอ่ยออกมาเสียงเบา
“ก็เราเห็นว่าไอ้ทงเฮมันผลักฮยอกแจชัดๆ กลัวมันล่ะสิ ก็แค่ลูกคนรวยจะไปกลัวอะไรฮยอกแจ หม่าม้ากับปาป๊าก็ไม่รู้จะรักมันรึเปล่า นิสัยไม่ดี!”
เสียงของตัวเสือกอีกตัวพูดขึ้น ทั้งชายและหญิง ก่อนที่ทุกคนจะพร้อมเพรียงหันไปทางทงเฮที่เอาแต่ยืนก้มหน้าเงียบ
“พอสักที.....”
ฮยอกแจเปล่งเสียงออกมา
“หยุด.... พอได้แล้ว! ทงเฮไม่ได้ผลักฮยอกแจนะ ฮยอกแจเป็นลมแล้วล้มลงไปเอง ทงเฮแค่โดนชินดงย้ายก้นกระแทกเลยเซมาโดนฮยอกแจเฉยๆ หยุดว่าทงเฮสักที หม่าม้าและปาป๊าของทงเฮรักทงเฮมาก อย่าว่าทงเฮ ได้ยินมั้ย อย่าว่าทงเฮ!! แฮกๆ”
หลังสิ้นเสียงแร็ปสเต็ปเทพของฮยอกแจ ทุกคนก็ตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง ฮยอกแจอยากเตะไอ่คนที่ว่าทงเฮ ทงเฮไม่ได้ทำอะไรฮยอกแจเลย ทำไมต้องไปว่าทงเฮ
ฮยอกแจเดินเข้าไปหาทงเฮก่อนจะจับมือแล้วบีบเบาๆบอกผ่านความรู้สึกนี้ไปว่าไม่เป็นไรนะ ไม่มีอะไรแล้ว
ทงเฮไม่ใช่เด็กขี้แยมากมายเหมือนซองมิน เอะอะร้องเอะอะร้อง แต่ก็ไม่ได้เข้มแข็งเหมือนคังอิน ทงเฮเป็นแค่เด็กธรรมดาคนหนึ่ง
หยดน้ำตาของทงเฮหล่นลงมาใส่มือฮยอกแจ ทำให้ฮยอกแจตกใจเลยรีบเขย่ามือทงเฮก่อนกอดทงเฮเอาไว้
“ทงเฮ! อย่าร้องไห้สิ ไม่หล่อเลย ร้องทำไม ไม่มีใครว่าทงเฮแล้วนะ ฮยอกแจไม่ว่าทงเฮเลยนะ”
ทงเฮเสียใจที่เด็กคนอื่นมาว่าทงเฮอย่างนั้น ตามความจริง ทงเฮก็ไม่ใช่เด็กที่ดีมากแต่ทงเฮก็ไม่เคยพูดว่าร้ายใคร ไม่เคยแกล้งใคร ทงเฮรู้ทงเฮเอาแต่ใจตัวเอง ทงเฮไม่ชอบให้คนมาช่วยถ้าทงเฮไม่ลองพยายามก่อน มันเลยกลายเป็นว่าทงเฮหยิ่ง
ทงเฮกอดตอบฮยอกแจแน่นก่อนจะผละออกมาเบาๆพูดเสียงแหบพร่า
“ขอโทษนะฮยอกแจ ทงเฮขอโทษ...”
ฉากกอดกันของทงเฮและฮยอกแจก็เป็นทอล์กออฟเดอะทาวน์ของเด็กๆในโรงเรียนอนุบาลและคุณครูสุดสวย รถมินิบัสคันสีเหลืองเล็กๆแล่นไปตามท้องถนนเพื่อมุ่งสู้ที่หมาย
ผ่านไป30 นาทีก็ถึงสถานที่ที่คุณครูจะพามาทัศนศึกษา รถราจอดเยอะแยะไปหมด ถึงแล้วไอซ์โดม
ทงเฮตื่นเต้นมาก ในรถไม่มีใครกล้าพูดกับทงเฮและฮยอกแจสักคน ฮยอกแจมานั่งข้างทงเฮ นั่งเป็นเพื่อน ทำให้ทงเฮรู้สึกว่าอยู่กับฮยอกแจแล้วมีความสุข
“ร่าเริงหน่อยสิทงทง”
“เปล่าชื่อทงทงนะ”
ทงเฮเมื่อได้ยินฮยอกแจเรียกเลยหันไปตอบกลับแบบฉับพลัน ถึงชื่อทงทงมันจะดูน่ารักแต่ทงเฮก็ไม่ได้ชื่อทงทงสักหน่อย
“อาฮะ เราไปเล่นกันเถอะ ครูไปนู่นแล้ว”
ฮยอกแจรีบจูงมือทงเฮเดินเข้าไปในอาคารตามเพื่อนๆและคุณครูที่เดินนำไปก่อนแล้ว
เด็กๆต่างสนุกสนานกับหิมะที่ได้พบเจอ มันน่าตื่นเต้นก็ตรงมันเป็นหิมะในฤร้อนนี่แหละ ที่ไหนมีบ้างล่ะ
ทงเฮเดินปั้นก้อนหิมะไปเรื่อยๆก่อนจะไปชนกับเด็กคนหนึ่ง
“อ๊ะ”
สโนว์แมนของทงเฮเกือบจะพัง
“ทงเฮ เมื่อเช้า เราขอโทษนะ เราเข้าใจผิด”
เด็กผู้ชายคนหนึ่งที่เดินชนทงเฮ อันที่จริงตั้งใจ ไม่กล้าเข้ามาขอโทษทงเฮตรงๆต้องทางอ้อม เอ่ยขอโทษพร้อมน้ำตาที่เริ่มปริ่ม
“.....................”
“ทงเฮ เราขอโทษจริงๆ เราพูดแรงเกินไป เรามันนิสัยไม่ดี ฮือๆ”
“ยกโทษให้ หมาม้าบอกว่าเวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร”
ทงเฮยิ้มให้เด็กคนนั้นและพูดคุยกันอีกเล็กน้อย หลังจากที่เด็กคนอื่นๆซุ่มดูปฏิกิริยาของทงเฮก็ค่อยๆเริ่มทยอยมาทักทายพูดคุยและเล่นกับทงเฮเหมือนเก่าอีกครั้ง
อยากขอบคุณฮยอกแจแต่ตอนนี้ฮยอกแจไปไหนนะ
ทงเฮคิดได้ดังนั้นจึงเอ่ยถามซองมินที่สนิทกับฮยอกแจที่สุดแล้ว ซองมินบอกว่าเมื่อกี้เห็นฮยอกแจแวบๆไม่แน่ใจว่าไปทางนั้นหรือเปล่า ทงเฮเดินตามทางที่ซองมินชี้มาก่อนจะเห็นว่ามีใครบางคนกำลังนั่งซุกตัวอยุ่ในเสื้อกันหนาวสีชมพูตัวยักษ์
“ฮยอกแจรึเปล่า....”
ทงเฮเอ่ยถามออกไปเสียงเบา
ฮยอกรีบหันหน้ามาเมื่อเห็นว่าเป็นทงเฮก่อนจะซุกตัวเองในอ้อมกอด หนาวมากเลย
“หนาวเหรอ”
“อื้อ”
ทงเฮไม่พูดอะไร แต่ก็ปล่อยก้อนหิมะที่ตัวเองปั้นมาเมื่อครู่ทิ้งแล้วดึงมือฮยอกแจมาใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อของตัวเอง
“อุ่นขึ้นมั้ย”
อยากทำอะไรก็ได้ที่แสดงให้เห็นว่าขอบคุณ
“อื้อ”
“แต่หม่าม้าบอกว่าทำแบบนี้จะยิ่งอุ่นกว่า”
ทงเฮค่อยๆสอดมือของตัวเองเข้าไปในกระเป๋าเสื้อด้วยก่อนจะกุมมือฮยอกแจไว้เบาๆ…
“ย้ากกกกกกก อย่าเข้ามาน้าทงเฮ !”
อีทึกเพื่อนร่วมห้องวิ่งกระเสือกกระสนหนีก้อนหิมะยักษ์ของทงเฮที่กำลังจะปามา ลูกเท่าก้อนน้ำแข็ง ปามาหัวจะแตกมั้ย อีทึกคิดได้แค่นี้แหละ
โผละ
เ ต็ ม ห น้ า เ ล ย
“ยอมแล้วครับลูกพี่ทงเฮ”
อีทึกโชว์มือสองข้าง นี่ถ้ามีธงขาวด้วยเขาคงเอามาโบกสะบัดให้ทงเฮเห็นจริงๆ คนอะไรปาแม่นมาก มือก็หนัก ฮึก..
อีทึกค่อยๆเดินไปหาฮยอกแจและทงเฮ ทงเฮกำลังยิ้มปากกว้างส่วนอีกคนที่ยืนข้างๆก็แอบขำ ตลกมากเหรอ อีทึกน้อยใจ ฮึก
“ฮ่ะๆ ไม่ขำแล้วก็ได้ อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ”
ฮยอกแจรีบพูดกับอีทึกเมื่อเห็นอีทึกเบะปากคล้ายกับจะร้องไห้ให้สะเทือนไปทั้ง3โลก
“ไม่เอาแล้ว ทึกทึกไม่เล่นแล้ว โอ๊ะ!”
อีทึกเมื่อพูดอยู่ดีๆก็ร้องเสียงดังโอ๊ะขึ้นมาทำให้ฮยอกแจและทงเฮต่างตกใจกับปฏิกิริยาของอีทึก
“ทึกทึกเป็นอะไร ทำไม เกิดไรขึ้น!”
“คือ.....”
อีทึกพยายามง้างปากของตัวเอง ทำปากเหมือนกับเคี้ยวหมากฝรั่งแรงๆอากาศเย็นทำให้การเปล่งเสียงลำบากมากขึ้น
“อะไรๆ”
“ขนจมูกเราแข็งน่ะ”
หลังจากจบประโยคของอีทึก ทงเฮก็ปาหิมะเข้าไปเต็มหน้าอีทึก กะจะให้โพรงจมูกเป็นช่องฟรีสซะเลย ทำให้ฮยอกแจและเขาตกใจเกินเหตุกับอีแค่ขนจมูกแข็ง ดังอย่างกับโดนเหล็กฟาดหน้า
เป็นอันว่าวันนี้ทงเฮสนุกมาก สนิทกับฮยอกแจมากขึ้น คืนนี้ทงเฮคงจะนอนหลับฝันดี...
JJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJ
“ทงเฮพรุ่งนี้เราไปเล่นที่บ้านนะ”
“ไปทำไม”
หลังจากทุกๆอย่างค่อยๆดีขึ้น ทงเฮก็เริ่มกลับมาเป็นคนแบบเดิม เอาแต่ใจ ไม่ชอบให้ใครช่วย
“ก็ไปเล่นไง”
“ไม่เอา อยากนอน”
ทงเฮพูดตัดบทฮยอกแจไปก่อนจะหันกลับไปสนใจการ์ตูนเล่มโปรดเบ็นเท็น
“ไปเล่นไม่ได้เหรอ”
“ไปได้แต่ทงเฮจะนอน”
อะไรกัน ทำไมทงเฮเป็นแบบนี้อีกแล้ว ฮยอกแจไม่ชอบเลย
ทงเฮเมื่อเห็นว่าคนที่พูดจ้ออยู่เมื่อกี้เงียบไปเลยหันไปดูก่อนจะพบว่าฮยอกแจกำลังก้มหน้าก้มตา หรือว่าจะร้องไห้
“ไปก็ได้ ไม่ว่าแล้ว”
ทงฮฺรีบพูดก่อนจะพบว่าฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมายิ้มจนตาหยีให้โชว์ฟันขาวๆ เสียโง่ให้ฮยอกแจซะแล้ว
“ทงเฮหม่าม้าเรียกไปกินข้าวแล้ว อย่ามัวแต่อ่านเบ็นเท็นสิ”
ฮยอกแจบ่นเป็นหมีกินผึ้งเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ากลับบ้านมานอนจริงๆ นอนอ่านเบ็นเท็น
“อีกแป๊บดิ ฮยอกแจไม่มีมารยาทเลย คนเขากำลังอ่านหนังสือ อย่ามาขัดดิ”
ทงเฮว่าฮยอกแจโดยที่ตาก็ไม่ละไปจากหนังสือการ์ตูนเล่มโปรด อย่าหาว่างั้นงี้เลย จูลี่แฟนของเบ็นเท็น ยังน่ารักสู้ฮยอกแจไม่ได้เลย....
อะไรนะ......
ทงเฮคิดว่าฮยอกแจน่ารัก !!!!!!!!!!
เฮือกกกก
“ทงเฮๆเป็นอะไร ทำไมอยู่ดีๆสะดุ้ง”
“.................”
ทงเฮไม่พูดอะไรเอาแต่จ้องหน้าฮยอกแจ ฮยอกแจน่ารักเหรอ เห้ย ไม่มั้ง...
“เป็นอะไรบอกสิ ฮยอกแจนั่งรอทงเฮมาจะสิบนาทีแล้ว หม่าม้ารอนานแล้ว ไปกินข้าวเถอะ”
“…………………..”
ฮยอกแจเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้านิ่งเงียบมองหน้าเขาเหม่อๆเลยก้มหน้าลงไปใกล้ก่อนจะเปล่งเสียงถาม
“ทงเฮเป็นอะไรอ่ะ”
“เห้ยยยยย เปล่าๆ”
ทงเฮได้สติเมื่อหน้าของฮยอกแจอยู่แค่เอื้อม ก่อนจะรีบลุกจากเตียงวิ่งลงไปห้องครัวด้านล่างปล่อยให้ฮยอกแจยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่คนเดียว
ฮยอกแจน่ารักจริงๆด้วย...
JJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJ
พรุ่งนี้วันเกิดทงเฮ ครอบครัวทงเฮไม่ได้เป็นเศรษฐีแค่รวยมากเฉยๆ ถึงรวยมากแต่ก็ไม่ได้เป็นแบบครอบครับคนรวยบางครอบครัวนะ ทงเฮไม่ใช่คนรวยแล้วหยิ่ง ทงเฮยังคบกับเพื่อนต่างฐานะอยู่นะ ก็คืออีทึก ที่บ้านอีทึกเปิดร้านขายข้าวแกง
หม่าม้าบอกว่าให้ชวนเพื่อนมาบ้านกันเยอะๆพรุ่งนี้จะมีปาร์ตี้สำหรับเด็กๆ ทงเฮชวนเพื่อนไปทั้งห้องแล้ว หรือจะชวนไปทั้งสายชั้นดี อีทึก คยูฮยอน ซีวอน ซองมิน ...ขาดใครอีกนะ
อ๋อ ฮยอกแจ
ทงเฮเมื่อคิดออกก็สอดส่องสายตาไปรอบๆห้องเรียนที่แสนจะคิกขุ แต่ก็ไม่เจอฮยอกแจ งงจัง ไปไหนเนี่ย งอนวันนั้นที่เขาทิ้งให้ยืนอยู่บนห้องคนเดียวแล้ววิ่งลงมาก่อนยังไม่หายอีกเหรอ ไม่มั้ง ฮยอกแจน่ารำคาญโคตร….
“แฮ่กกกๆ”
ก๊อกๆๆๆ
“มาแล้วจ้าๆ อ้าว ทงเฮมาหาใครจ๊ะ”
“แฮกๆ ผม..มา ...หา...ฮยอกแจฮะ”
“ฮยอกแจยังไม่ได้กลับบ้านเลยจ้ะ สงสัยคงไปเที่ยวเล่นอยู่แถวนี้แหละ มีอะไรรึเปล่า รีบร้อนเชียว”
ทงเฮเมื่อได้ยินคุณแม่ของฮยอกแจพูดก็แอบฟัดเหวี่ยงกระเป๋าตัวเองเบาๆ นอยด์อ่ะ ทั้งๆที่ฮยอกแจคอยอยู่ตลอดเวลาที่ทงเฮไม่ต้องการให้ฮยอกแจมาอยู่ แต่พออยากให้อยู่กลับไม่อยู่ซะงั้น
“อ๋อ ไม่มีไรฮะ ผมไปก่อนนะฮะ”
บ่นว่าเขาน่ารำคาญแต่ก็ยังอุตส่าห์รีบวิ่งมาหาเขาที่บ้านเขาซะงั้น
“ฮยอกแจไปไหนเนี่ย น่าเบื่อ ยังไม่ได้บอกหมาม้าเลยว่ามาตามหาฮยอกแจ ฮยอกน่าเบื่อออออออออออออออออ!”
“น่าเบื่อนักแล้วจะตามหาทำไม ถ้าน่าเบื่อก็กลับไปซะสิ”
ทงเฮแอบสะดุ้งกับเสียงของฮยอกแจที่โพล่งออกมาก่อนจะรีบหันไป แต่ก็ต้องตกใจที่หน้าตาของฮยอกแจตอนนี้เหมือนเขาเมื่อสมัย3ขวบไม่มีผิด ฮยอกแจเบ้ปาก หน้าเหยเก น้ำตาไหลพราก หน้าแดง เหมือนลูกหมาตัวโปรดหายไปอย่างไงอย่างงั้นแหละ
“มาเมื่อไร ได้ยินเหรอ!”
“กลับไปสิ กลับไปเลย ถ้าน่าเบื่อนัก ออกมาทำไม! ฮือออ”
“ฮยอกแจ อย่าตะโกนได้ป่ะ น่ารำคาญ ไปก็ได้”
ทงเฮไม่เคยโดนใครตะโกนใส่แบบนี้มาก่อน ไม่ชอบเลย ฮยอกแจน่าเบื่อจริงๆด้วย คนบ้าอะไรร้องไห้อย่างกับหมาหาย แค่ทงเฮพูดว่าน่าเบื่อก็ทำเหมือนคำพูดทงเฮไปทำร้ายจิตใจซะอย่างนั้นแหละ ทำเหมือนชอบทงเฮไปได้....
ชอบทงเฮ....
ทั่กๆ
เด็กหนุ่มวิ่งหน้าตั้งหัวตั้งหาฮยอกแจเพื่อนตัวเล็กของเขาไปทั่ว สนามเด็กเล่นไม่มี ที่บ้านไม่อยู่ ร้านขายของก็ไม่เข้า มินิมาร์ทน้าฮีชอลก็ไม่เจอ ฮยอกแจไปไหน
วิ่งจนขาลากแล้ว เหนื่อยก็เหนื่อยเหลืออีกที่นึงที่ยังไม่ได้ไปแม่น้ำที่อยู่ใกล้ๆบ้านรยออุค บางทีฮยอกแจอาจจะอยู่ที่นั่น
ทงเฮวิ่งไปตามทางที่พอจะจำได้ลางๆ ก็พอเห็นคนตัวเล็กที่กำลังยืนอยู่บนสะพานเหมือนกับกำลังจะกระโดดลงไปในแม่น้ำ แม่น้ำไม่ลึกมากสำหรับผู้ใหญ่แต่สำหรับเด็กตัวกะเปี๊ยกอย่างทงเฮ มันคงจะลึกน่าดู
ก่อนจะพบว่าคนๆนั้นคือฮยอกแจเพื่อนตัวเล็กของเขา ทงเฮไม่คิดอะไรนอกจากต้องรีบวิ่งขึ้นไปบนสะพานให้เร็วที่สุดก่อนที่ฮยอกแจจะกระโดดลงไป
ตู้มมมม
เสียงกระโดดน้ำของฮยอกแจทำให้ทงเฮได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นถี่ ความกลัวเข้าครอบงำภายในจิตใจ สำหรับวัยเด็ก เขาไม่คิดอะไรนอกจากว่ากระโดดลงไปแล้วมีแต่ตายอย่างเดียว แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงเลือกที่จะกระโดดตามไปด้วย.....
สายน้ำเย็นจัดโอบล้อมร่างกายของทงเฮเอาไว้ เขาสำลักน้ำมากมายที่ล้นเข้าหูเข้าจมูก แต่เขากำลังจะกระโดดลงมาช่วยฮยอกแจ เขาจะต้องไม่เป็นอะไรเด็ดขาด
แต่ในเวลานี้ทงเฮต้องขอโทษฮยอกแจจากใจจริง ทงเฮสู้สายน้ำในแม่น้ำนี้ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวจริงๆ เหลือแค่ความรู้สึกผิดที่ท่วมท้นในหัวใจก่อนที่สติของเขาจะเลือนลางหายไป......
“ฮึกกก ฮือออ ฟื้นสิทงเฮ ฮือออ”
ฮยอกแจปาดน้ำตาที่ไหลลงมาเป็นทางยาวอย่างลวกๆก่อนจะรีบปั๊มหัวใจและผายปอดที่แม้จะไม่รู้วิธีการ แต่เขาก็เคยเห็นในละคร
เสียงร้องไห้ของฮยอกแจดังกลบทุกสิ่งทุกอย่าง เขากลัว กลัวว่าทงเฮจะเป็นอะไรไป กลัวว่าทงเฮจะจากไป ทั้งๆที่ทงเฮก็รู้ว่าตัวเองว่ายน้ำไม่เป็นจะกระโดดลงไปทำไม
“ฟื้นสิ ฟื้นทงเฮ ฮืออออ”
ฮยอกแจปั๊มหัวใจให้ทงเฮเรื่อยๆก่อนจะตบหน้าทงเฮที่ซีดมากเบาๆ ปาดน้ำตาไปปั๊มหัวใจไป กลัวมาก
อึกกก...
ทงเฮที่เพิ่งได้สติสำลักน้ำที่ดื่มไปเมื่อกี้ออกมา แล้วค่อยๆลืมตามองคนตรงหน้า เมื่อเห็นว่าเป็นฮยอกแจเขาก็ยิ้มออกมา
คนตัวเล็กกว่าอย่างฮยอกแจเมื่อเห็นทงเฮฟื้นก็กอดทงเฮไว้แน่น ก่อนจะร้องไห้ออกมา หนักกว่าเก่าอีก
“อย่า...ร้องไห้สิฮยอกแจ ไม่น่ารักเลย”
“ฮืออออออออ ทงเฮกระโดดลงไปทำไม ทงเฮว่ายน้ำไม่เป็น ทงเฮกระโดดตามฮยอกแจลงมาทำไม”
ฮยอกแจร้องไห้ฟูมฟายเหมือนควายลั่นทุ่ง ทงเฮเมื่อเห็นปฏิกิริยาของฮยอกแจก็ทำให้เข้าใจความรู้สึกของฮยอกแจที่มีต่อเขาอย่างชัดเจนทันที
“ทงเฮขอโทษ ทงเฮเห็นฮยอกแจจะกระโดดน้ำ ตกใจเลยกระโดดตามลงไปจะไปช่วย”
“ฮยอกแจว่ายน้ำเป็นนะ ฮึกก ฮยอกแจแค่จะไปเก็บไอ้นี่ ฮึกก”
ฮยอกแจว่าพลางหยิบพวงกุญแจตุ๊กตาหมีที่ทงเฮเคยปาเป้าให้ในงานวันเด็กออกมาโชว์ สภาพตุ๊กตาเปียกมาก ดีที่แม่น้ำที่นี่ไม่สกปรก ไม่งั้นตุ๊กตาคงกลายเป็นขยะ
“ทงเฮขอโทษนะที่ทำให้ฮยอกแจร้องไห้”
“ฮึกกก ยกโทษให้ ทงเฮวิ่งมาหาเราทำไม ไหนบอกว่าจะกลับไปแล้วไง”
“เอ่อ อ่อ ไม่มีอะไรหรอกแค่จะมาชวนไปงานวันเกิดพรุ่งนี้อ่ะ ฮยอกแจไปให้ได้นะ”
“เราไปอยู่แล้วน่า”
ฮยอกแจยิ้มให้ทงเฮเบาๆก่อนที่ทั้งคู่จะเดินกลับบ้านในสภาพตัวเปียกน้ำกันหมด ทงเฮดื้อจะไปส่งฮยอกแจถึงที่บ้าน แต่ฮยอกแจไม่ยอม เพราะกลัวทงเฮจะเดินไกล อีกอย่างเดี๋ยวทงเฮจะไม่สบายเอา สรุปแล้วทั้งคู่ก็ต้องแยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเองโดยที่ไม่ได้ไปส่งกันและกันเลย....
“หม่าม้าฮะ ฮยอกแจยังไม่มาอีกเหรอ”
วันนี้วันเกิดทงเฮ เป็นวันเสาร์ ทงเฮจัดปาร์ตี้บ่ายสาม ทุกคนมากันครบแล้วเหลือแค่ฮยอกแจ ฮยอกแจไปไหนนะ
“ยังเลย หม่าม้าว่าทงเฮไปเล่นกับเพื่อนๆก่อนก็ได้นะลูก”
หม่าม้าของทงเฮยิ้มให้ทงเฮเบาๆก่อนจะจูงมือเจ้าตัวเล็กเดินเข้าไปที่ลานกว้างข้างบ้าน ทุกอย่างจัดตกแต่งเป็นสีสันหลากสี ลูกโป่ง เค้ก ขนม อาหารว่าง อาหารคาว เด็กๆมากมาย ผู้ปกครอง คุณครูอนุบาล ทงเฮมีทุกอย่าง มีอยู่อย่างเดียวที่ทำให้ทงเฮไม่มีความสุขเหมือนอย่างที่เป็น ไม่มีฮยอกแจอยู่ในงาน.....
ทงเฮเบื่อๆเลยลองเดินไปถามซองมินที่กำลังหัวเราะพูดคุยกันอยู่กับอีทึก ซองมินน่าจะรู้มั้ง ก็สนิทกันดี ถามดูหน่อยก็คงไม่เป็นไร
“ซองมิน ฮยอกแจไปไหนอ่ะ”
ซองมินเมื่อโดนทงเฮสะกิดก็หันมามองตาแป๋วก่อนจะร้องอ๋อ
“อ๋อ ฮยอกแจไม่สบายนิดหน่อยน่ะ เมื่อวานไปทำอะไรที่ไหนไม่รู้ เปียกน้ำมาซะ เป็นหวัดเลยไง”
ฮยอกแจเป็นคนที่ห่วงคนอื่นก่อนตัวเองเสมอ ฮยอกแจคอยเอาแต่ห่วงใยคนอื่น จนลืมคิดไปว่ายังมีใครอีกหลายคนที่ห่วงฮยอกแจอยู่ หนึ่งในนั้นก็คือทงเฮ
“ฮยอกแจเป็นอะไรมากรึเปล่า”
“ไม่รู้สิ เดี๋ยวก็มามั้งทงเฮ”
ทงเฮกลุ้มใจกับคำตอบของซองมิน ทั้งเป็นห่วงฮยอกแจที่ไม่สบาย ทั้งกังวลเรื่องสำคัญในวันนี้ที่เขาอุตส่าห์จัดเตรียมไว้แล้ว
“ทงเฮ ฮยอกแจมาแล้วววว”
ซองมินเมื่อเห็นฮยอกแจเดินเข้ามาในลานกว้างก็ส่งเสียงตะโกนบอกทงเฮ วันนี้ฮยอกแจน่ารักจัง ถึงหน้าจะดูซีดๆเพราะป่วยแต่ยังไงก็น่ารัก
“ฮยอกแจ ไม่สบายเหรอ เป็นอะไรมากมั้ย”
ทงเฮรีบวิ่งเข้าไปหาฮยอกแจก่อนจะอังมือที่หน้าผากฮยอกแจเบาๆเพื่อวัดความร้อน หม่าม้าทำแบบนี้กับทงเฮบ่อยๆ
“แค่เป็นหวัดนิดหน่อยน่ะ กินยาก็หายแล้ว”
ฮยอกแจตอบทงเฮก่อนจะระบายยิ้มออกมาเบาๆเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าห่วงเขาซะขนาดนี้
“งั้นเริ่มงานได้ทุกคน”
เสียงร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ทเดย์ดังสนั่นในลานกว้างบ้านทงเฮ ทุกๆคนต่างพร้อมใจกันร้องเพลงนี้ให้ทงเฮ คำอวยพรต่างๆถูกส่งมาให้ทงเฮอย่างไม่ขาดปาก รอยยิ้มของทุกคนในงานต่างมีความสุข ขนมอร่อยๆมากมายถูกส่งต่อไปเรื่อยๆยังแขกในงาน
บรรยากาศในงานต่างสนุกสนานรื่นเริง นี่ก็คงได้เวลาเตรียมตัวแล้วสินะ
ทงเฮกระแอมเบาๆเมื่อยืนอยู่บนมินิเวทีในสนามหญ้าในลานกว้าง เสียงของทงเฮทำให้ผู้คนในงานหันมามองกันเป็นตาเดียว อันที่จริงทงเฮไม่ได้อยากเป็นจุดเด่นหรอก แต่งานนี้ทงเฮของานเดียว
“สวัสดีฮะทุกคน ผมเด็กชายทงเฮ วันนี้วันเกิดของผม ผมมีความสุขมาก ขอบคุณสำหรับคำอวรพรของทุกคนนะฮะ”
“แต่วันนี้ผมมีอะไรพิเศษๆมาเซอร์ไพรส์คนบางคนที่ดีกับผมมาตลอด คอยช่วยเหลือผมตลอด กว่าผมจะรู้ตัวก็เกือบสายไปแล้ว ขอบคุณปาป๊าด้วยที่ช่วยเหลือทงเฮ”
“ฮยอกแจช่วยฟังทงเฮหน่อยนะ”
หลังจากที่ทงเฮพูดจบ เสียงดนตรีก็ดังขึ้น เพลงๆนี้ทงเฮจะร้องไห้ฮยอกแจ ถึงจะยังจำเนื้อเพลงได้ไม่แม่น แต่ทงเฮก็ใช้ใจร้อง มันเป็นความรู้สึกที่ออกมาจากใจจริงๆ
“แรกไม่รักเพราะไม่รัก เลยก็ทำเฉยเมย พอทำเฉยสิ ใจเหมือนไฟ เพิ่งมารู้ เพิ่งมารู้เราน่ะเองสนใจ มารู้รักเกือบตาย หมดปัญญาเพราะรอรี โง่เพียงนี้ แสนจะอาย งี่เง่าเหลือจะเอ่ยซะมากมาย จนเธอชินชาจากฉัน โอ้ ปาป๊า โอ หม่าม้า ช่วยบอกทางฉันที มีทางไหนให้เรารักกัน ฉันจะรักเช่นปาป๊ารักหม่าม้าทุกวัน รักทุกวันตลอดไป”
ทงเฮเดินถือกุหลาบดอกเล็กๆไปหาฮยอกแจก่อนจะย่อตัวลงคุกเข่าเหมือนที่ป๊าสอน ก่อนจะเอ่ยประโยคนึงออกมา
“ฮยอกแจ ทงเฮชอบฮยอกแจนะ เป็นแฟนกันได้มั้ย”
ฮยอกแจยิ้มเขินๆกับการกระทำของทงเฮ ก่อนจะพยักหน้าตอบตกลง เสียงโห่ร้องดังลั่นไปหมด ทุกๆคนปรบมือกับฉากน่ารักๆที่เกิดขึ้น
ทงเฮยิ้มเขินๆให้กับทุกคนก่อนจะหันมาสนใจฮยอกแจ
“ฮยอกแจชอบเรามาตลอดใช่มั้ย”
“....ใช่”
“ขอบคุณนะ หลังจากนี้ฮยอกแจไม่ต้องคอยเป็นห่วงคนอื่นมากมายแบบนี้แล้วนะ เราจะเป็นคนที่คอยห่วงฮยอกแจเอง”
“ขอบคุณนะทงเฮ”
“ขอโทษที่เคยนิสัยไม่ดีใส่ ขอโทษสำหรับทุกอย่างเลยนะ”
“ฮยอกแจไม่ว่าอะไรหรอก ก็ฮยอกแจชอบทงเฮนี่นา”
ทงเฮยิ้มแก้มแทบปริเมื่อได้ยินประโยคนี้จากฮยอกแจก่อนจะกอดฮยอกแจเบาๆ แล้วกระซิบข้างหูคนตัวเล็ก
“ถึงตัวเล็กแต่หัวใจไม่เล็กนะ รู้มั้ย ทงเฮอ่ะ รักฮยอกแจโคตรรรรๆๆ”
JJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJJ
แต่งเรื่องนี้ต้อนรับวันเด็กจ้า สนุกมั้ยไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้สามหนุ่มเนื้อทองสนุกม้วกเลย นั่งดูทีวีหันหน้าหันหลังไปด้วย มันส์มาก สุขสันต์วันเด็กเน้อ หิหิ<3
ความคิดเห็น