ห้องเก็บของ+ลับ

ลำดับตอนที่ #58 : ใบสมัคร 34

B B

Application .

บทที่ต้องการ : ราชาแห่งโดโนเวน

ชื่อ-นามสกุล ; โอลิเวอร์ มาร์เช่(โอเวอร์) [Oliver Marche] [Over]   

เพศ ; ชาย(เคะ)

อายุ ; 18 ปี

ส่วนสูง / น้ำหนัก ; ส่วนสูง : 170 ซม. น้ำหนัก : 50 กก. 

เผ่าพันธุ์ ; อสูร

นิสัย ; เขาคือชายหนุ่มผู้มีนิสัยขัดกับหน้าตาโดยสิ้นเชิง ผู้มีความมุ้งมิ้งในตนเองสูงและชอบแต่งตัวมิดชิดตลอดเวลา โอลิเวอร์เป็นคนเก็บตัวไม่อยากสุงสิงกับใคร เอาง่ายๆคือเขาเป็นโรคกลัวคน หากไม่จำเป็นก็จะไม่ออกมาจากห้องเลยเป็นอันขาด และด้วยโรคกลัวคนที่มาจากท้องแม่ทำให้เขาได้เอฟเฟคเสริมคือไม่กล้าพูดกับชาวบ้านไม่ว่าจะเป็นใครทั้งสิ้น และชอบเอาหน้ากากมาปิดใบหน้าของตนเองเอาไว้เสมอ ดังนั้นการจะได้ยินเสียงของเขาจึงเป็นสิ่งที่หาได้ยากยิ่ง แล้วถ้าถามว่าปรกติจะคุยยังไง? ก่อนอื่นให้จับตามองการเคลื่อนไหวของหนูโอลิเวอร์ไว้ให้ดี ก่อนอื่นเวลาจะคุยสมุดสีขาวจะถูกยกขึ้นมาพร้อมปากกาที่เขียนในกระดาษว่า ‘….’ ส่วนจุดในความหมายใดนั้นก็ไปแปลกันเอาเอง เพราะเขาจะมีจุดในหลายความหมายกันไป ดังนั้นผู้ที่จะแปลออกต้องเรียนภาษาจุด(?)ให้เข้าใจถึงแก่นแท้เสียก่อน ลักไม่เคยมีใครเคยเห็นสีหน้าของเขาภายใต้หน้ากากเลย เวลาไปไหนาไหนโอลิเวอร์มักจะพกตุ๊กตากระต่ายสีแดงหูดำไปไหนมาไหนด้วยเสมอ โอลิเวอร์นั้นแท้จริงเป็นคนค่อนข้างหัวดื้อรั้นและไม่ชอบให้ใครมาดูถูกเหยียดหยามและเกลียดคนที่น่ารำคาญและไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับเขาที่สุดแต่ถึงแม้อยากจะด่าทอหรือว่าอะไรแค่ไหน แต่เนื่องด้วยโรคกลัวคนมันค้ำคอ ทำให้เขาไม่กล้าทำอะไรหรือแสดงความคิดเห็นออกไป เพราะแค่เห็นคนแปลกหน้าเขาก็แอบวิ่งหนีไปหลบหลังเสาอยู่เป็นชั่วโมงๆแถมพึมพำภาษาต่างดาวกับตนเองอย่างน่าขนลุก กว่าจะทำใจเดินผ่านคนผู้นั้นไปได้ และบางครั้งหากไม่อยู่ที่ห้องเขาก็อาจะไปปีนอยู่บนต้นไม้ที่เงียบที่สุดและลึกที่สุดเพื่อให้คนเห็น และเมื่อกลัวใครมากๆเขามักจะกอดเข่าตัวเองแน่นไม่สบตาใครแต่เวลาที่เขาจะนอนบนต้นไม้น่ะ..กลางคืนเท่านั้นนะ..

ประวัติคร่าวๆ ; -  

ชอบ ; น้องกระต่าย , ความสงบ

เกลียด ; ที่วุ่นวาย , คนจุ้นจ้าน

กลัว ; คนแปลกหน้า , แสงสว่าง(สาเหตุที่ไม่ชอบออกจากห้อง)

พลังพิเศษ ; เปลี่ยนใบหน้าตนเองหรือภาพมายา

สัมภาษณ์ออริ

ชายร่างสูงมาดขรึมเดินตรงดิ่งมาที่คุณพร้อมกับกระดาษในมือ ดวงตาคมดุจเหยี่ยวมองคุณผ่านกรอบแว่นตั้งแต่หัวจรดเท้า "ไง ... ฉันเป็นใครมันไม่สำคัญหรอก แต่ตอนนี้ฉันต้องขอสัมภาษณ์อะไรคุณหน่อย ได้ไหม ?"

:: (มองนิ่งๆทำท่าหวาดระแวงก่อนเขยิบไปหลบหลังเสาแล้วชะโงกหน้มาดู)

ชายร่างสูงไม่สนใจคำตอบของคุณ แต่เขาหันไปจดอะไรบางอย่างในกระดาษแทน นาทีต่อมาเขาก็เงยหน้ามองคุณอีกครั้ง ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากน้อยๆ “ลองแนะนำตัวเองมาสิ ทำยังก็ได้ที่จะทำให้ฉันสนใจในตัวคุณมากที่สุดน่ะ”

:: (เขียนในกระดาษด้วยมือสั่นๆก่อนยื่นออกมาให้) ‘………’ (แปล : ฉันไม่มีอะไรน่าสนใจ..เชิญนายไปหาคนอื่นเถอะ..)

“...” ชายร่างสูงไม่พูดอะไรออกมา เขาขยับแว่นเล็กน้อย แล้วเปลี่ยนบทสนทนาไปพูดเรื่องอื่นอย่างรวดเร็ว “ระหว่างยาพิษที่กินถึงตาย มงกุฎที่สวมแล้วตาย และดาบที่จับแล้วตาย คุณจะเลือกอะไร ?”

::  ‘…………..’ (แปล : น่ารำคาญ ฉันบอกให้ไปหาคนอื่น!’ (สบถในลำคอเบาๆ) ‘………’ (แปล : ฉันขอเลือกดาบ เหตุผมแกไม่จำเป็นต้องรู้)

“งั้นเหรอ” เขาว่าสั้นๆ ก่อนจะจดยิกๆ ในกระดาษอีกครั้ง แล้วเงยหน้ามองคุณพร้อมระบายยิ้มร้ายกาจ “ท่าทางอย่างคุณนี่คงจะไม่เคยมีแฟนมาก่อนสินะ สนใจให้ฉันหาให้มั้ยล่ะ ?”

:: (ขมวดคิ้ว) ‘……….’ (แปล : ฉันเกลียดคน! รวมถึงแกด้วย!)

“เออ จะอะไรก็ช่างเถอะ” เขาพูดต่ออย่างไม่สนใจ มือหนาม้วนกระดาษเก็บใส่กระเป๋า ก่อนจะก้มหัวให้คุณเล็กน้อย “โชคดี และหวังว่าจะได้เจอกันอีกครั้งนะครับ J” พูดสั้นๆแค่นั้น ก่อนที่จะเดินหายไปอย่างรวดเร็วชนิดที่ต่อให้ตาดีขนาดไหนก็ไม่มีทางมองตามได้ทัน...

:: (มองนิ่งๆก่อนจะวิ่งกลับเข้าห้องตนเองพร้อมปิดผ้าม่านแล้วซุกตัวอยู่ในผ้าห่มพร้อมตัวสั่น) “น่ากลัว..ตัวสูงเป็นบ้า..”

คุยกับผู้ปกครอง

สวัสดีค่า ไรท์เตอร์ชื่อยิหวานะ ตัวเองล่ะ ?

>> ของค่าแฮะๆขอเอาลูกมาฝากอีกคนนะคะ 

ถ้าลูกคุณติดแล้ว หวาจะขอเปลี่ยนอะไรนิดๆหน่อยๆได้มั้ยเอ่ย ?

>> ได้แน่นอนค่ะ 

แล้วถ้าลูกคุณไม่ติดล่ะ จะรับกลับหรือจะให้หวายัดบทคะ ?

>> งือ..ถ้ายัดได้ก็ยัดค่ะ แต่ไม่ได้ก็ขอรับกลับค่ะ 

ขอบคุณที่มาสมัครนะตัว ขอให้โชคดีจ้า

>> ค่า เช่นกันค่า