ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ห้องเก็บของ+ลับ

    ลำดับตอนที่ #57 : ใบสมัคร 33

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 34
      0
      14 มิ.ย. 57

    B B


    Application .

     



     

    บทที่ต้องการ : เครื่องบรรณาการจากแดนพิวรีอาร์


    ชื่อ-นามสกุล
     ; เคลซิล ไมเดล (Calsis Maidell) 


    เพศ ; ชายเคอะ(เคะ)


    อายุ ; 16 ปี


    ส่วนสูง / น้ำหนัก ; ส่วนสูง : 169(เว้นอีกเซนเพื่อ?) น้ำหนัก : 47 กก.


    เผ่าพันธุ์ ; ครึ่งมนุษย์ครึ่งเผ่าวิหค


    นิสัย ; ดวงซวย นี่คือคำที่ถูกตราหน้ามาสำหรับลูกคนนี้ อันเนื่องจากดาวเคราะห์ดวงที่เจ็ดสิบพุ่งชนเข้ากับหรรฤทัยดวงที่ห้าร้อยหกสิบทำให้เคลซิสนั้นมีความซวยติดสอยห้อยตามมาตั้งแต่เกิด เขามีนิสัยที่ค่อนข้างธรรมดาของเด็กหนุ่มทั่วไป และค่อนข้างหมั่นไส้คนหน้าตาดีที่มีดีไปซะทุกอย่างเหตุผลนั้นไม่มี  เขามีนิสัยแมนๆไม่ยอมใคร และมีความก้าวร้าวและค่อนข้างไร้มารยาทในระดับหนึ่ง ไม่ชอบการยึดติดหรือการบังคับ เคลซิสมีความปอดแหกในตนเองสูง เขามีวิถีการเอาตัวรอดและยึดถือความคิดว่า “เอาตัวรอดไว้ก่อนเป็นยอดดี” ดังนั้นเมื่อเห็นอะไรอันตรายหรือเห็นว่าสถานการ์ณไม่ดีแล้วละก็ เขานี่แหละจะขอชิ่งหนีไปก่อนคนแรก แถมไม่เหลือทรัพย์สินมรดกไม่ให้ดูต่างหน้าแน่นอน เขามีความกระล่อนและไหลลื่นโกหกหน้า(ไม่ค่อย)เนียน แต่ถ้าเพื่อเป้าหมายที่ต้องการไม่ว่าจะทำอะไรเขาก็ยินดีที่จะทำ เคลซิสมีความมีเหตุผลและมีหลักการคิดของตนเองเขาไม่ชอบการที่ผู้อื่นจะมารังแกคนที่อ่อนแอกว่า และเกลียดคนที่มีเบื้องลึกเบื้องหลังที่ร้ายกาจหรือคนตีสองหน้าเป็นที่สุด แต่ถึงแม้เคลซิสจะมีสกิลการหนีความว่องไวและโกหกเนียนเอาตัวรอดขั้นเทพขนาดไหนแต่ด้วยความซวยทำให้ถูกจับได้ทุกครั้ง ไม่ว่าจะเดินอยู่ดีๆแล้วตกท่อ หรือแอบขโมยของมาแต่ดั๊นไปเหยียบหางหมาจนถูกทั้งคนทั้งหมาไล่ฆ่า และเมื่อสัมผัสได้ว่าใครที่มีอำนาจหรือพลังมากกว่าเขา เขานี่แหละที่ขอขาสั่นเป็นคนแรกโดยแถมเอฟเฟคหน้าเหมือนคนกำลังจะร้องไห้เป็นของแถมทำให้เป็นที่ขบขันของคนที่เห็นและจะเปลี่ยนสรรพนามในการพูดเป็นสุภาพขึ้นมานิดนุงเพื่อไม่ให้เป็นการอันตรายต่อชีวิตของตนเอง และบางครั้งก็ยังหัวดื้อย่างไร้เหตุผล โดยเฉพาะถ้าเป็นเรื่องที่เขาไม่เห็นด้วยต่อให้คนที่เผชิญหน้าอยู่จะน่ากลัวแค่ไหนเขาก็ไม่สนใจ


    ประวัติคร่าวๆ ; เคลซิสเป็นลูกครึ่งของมนุษย์และนกทำให้เขามีปีกสีขาวและสามารถเก็บมันได้ทุกครั้งเมื่อไม่ใช้ แต่อนิจจัง เป็นนกแต่กลับบินไม่เป็น เพราะเขาพรากจากพ่อและตั้งแต่เด็กและถูกเลี้ยงมาในสลัมที่มีแต่ความเสื่อมโทรม ตัวเขาจึงยึดถืออาชีพเป็นขโมยและคอยดูแลคุณป้าที่เก็บเขามาเลี้ยง ด้วยการนำเงินที่มาจากการฉกกระเป๋าตังค์คนอื่นเขาไปทั่ว แต่ก็ไม่วายถูกคุณป้าจับได้และถูกลงโทษเสมอๆ โดยเรื่องปีกจะถูกเก็บเป็นความลับเพราะเขาไม่อยากสร้างปัญหาให้คุณป้าเท่าไรนักจึงให้เป็นความลับแค่เขากับป้า เพราะแบบนี้ปีกที่หลังของเขาจึงเหมือนของประดับบนหลังที่สวยงามแต่ก็ไม่อาจใช้การได้ เพราะแม้เขาจะพยายามฝึกบินมากเท่าไร แต่ความกลัวก็มักเข้ามาในจิตใจทำให้ตนเองไม่กล้ากระพือปีกบินทุกครั้ง และด้วยความซวยในบางครั้งทำให้ตอนโดดจากหน้าผาเพื่อฝึกเสื้อดันไปเกี่ยวกับกิ่งไม้แถวนั้นจนห้อยต่องแต่งไม่กล้าลงจนผ่านไปสามวันสามคืนจนกิ่งไม้หักตกลงมาดับอนาถ 


    ชอบ ; เงิน , การนอนอย่างไม่มีตัวอันตรายมารบกวน


    เกลียด ; การที่ถูกคุณป้าเอาหวีมาผัดขนปีกให้ , คนตีสองหน้า


    กลัว ; คนอันตรายที่มีรังสีแผ่ออกมาชัดเจนจนเขาขาสั่น , คุณป้าเวลาโกธร


    พลังพิเศษ ; สามารถเรียกเผ่าพันธุ์นกไม่ว่าจะเป็นสายพันธุ์อะไรก็ตามแม้แต่นกในตำนาน(แต่ในตำนานนี่จะยอมมาหรือเปล่าก็ไม่รู้) และ เมื่อกางปีกออกมาจะสามารถทำให้ขนนกกลายเป็นเพชรและพุ่งเสียบแทงเป้าหมาย


     

    สัมภาษณ์ออริ


    ชายร่างสูงมาดขรึมเดินตรงดิ่งมาที่คุณพร้อมกับกระดาษในมือ ดวงตาคมดุจเหยี่ยวมองคุณผ่านกรอบแว่นตั้งแต่หัวจรดเท้า "ไง ... ฉันเป็นใครมันไม่สำคัญหรอก แต่ตอนนี้ฉันต้องขอสัมภาษณ์อะไรคุณหน่อย ได้ไหม ?"


    ::  (หันไปมองขณะที่เท้าเดินเหยียบพลาดลื่นล้มหัวกระแทกพื้น) โอ๊ย!! ซวยอีกแล้วเรอะวะเนี่ย!! แต่ช่างเหอะ ตาแก่นั่นคง
    ตามมาไม่ทันหรอก(ถอนหายใจ)


    ชายร่างสูงไม่สนใจคำตอบของคุณ แต่เขาหันไปจดอะไรบางอย่างในกระดาษแทน นาทีต่อมาเขาก็เงยหน้ามองคุณอีกครั้ง ก่อนจะกระตุกยิ้มมุมปากน้อยๆ “ลองแนะนำตัวเองมาสิ ทำยังก็ได้ที่จะทำให้ฉันสนใจในตัวคุณมากที่สุดน่ะ


    :: (มอง) นายเป็นใคร? แล้วทำไมต้องแนะนำตัวฟระ ฉันไม่มีเหตุจำเป็นอะไรต้องรู้จักกับนายโว้ย(มองอย่างหาเรื่อง)


    ...” ชายร่างสูงไม่พูดอะไรออกมา เขาขยับแว่นเล็กน้อย แล้วเปลี่ยนบทสนทนาไปพูดเรื่องอื่นอย่างรวดเร็ว ระหว่างยาพิษที่กินถึงตาย มงกุฎที่สวมแล้วตาย และดาบที่จับแล้วตาย คุณจะเลือกอะไร ?


    :: (สะดุ้งเมื่อสัมผัสอะไรน่าขนลุกได้จากชายตรงหน้า) ฮือ..ซวยอีกแล้วเรอะฉัน นอกจากหกล้มหัวฟาดพื้นแล้วยังมาเจอพวกตัวอันตรายอีก..(พึมพำพร้อมใบหน้าเหมือนคนจะร้องไห้) ฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำไมนายถามแบบนี้..(กลืนน้ำลายอย่างกล้าๆกลัวๆ) เอามงกุฎก็แล้วกันเพราะอย่างน้อยถ้าไม่สวมมันก็ไม่ตายใช่ม้า..?(ยิ้มแห้งๆ)  


    งั้นเหรอ” เขาว่าสั้นๆ ก่อนจะจดยิกๆ ในกระดาษอีกครั้ง แล้วเงยหน้ามองคุณพร้อมระบายยิ้มร้ายกาจ ท่าทางอย่างคุณนี่คงจะไม่เคยมีแฟนมาก่อนสินะ สนใจให้ฉันหาให้มั้ยล่ะ ?


    :: ห๊ะ? อะไรนะ นายอยากกินแฟนต้า?? ฉันไม่มีตังค์ไม่ซื้อให้หรอกโทษทีนะ(เกาหัว)


    เออ จะอะไรก็ช่างเถอะ” เขาพูดต่ออย่างไม่สนใจ มือหนาม้วนกระดาษเก็บใส่กระเป๋า ก่อนจะก้มหัวให้คุณเล็กน้อย โชคดี และหวังว่าจะได้เจอกันอีกครั้งนะครับ J” พูดสั้นๆแค่นั้น ก่อนที่จะเดินหายไปอย่างรวดเร็วชนิดที่ต่อให้ตาดีขนาดไหนก็
    ไม่มีทางมองตามได้ทัน...


    :: (ถอนหายใจก่อนทรุดลงไปกับพื้น) ฮือ..วันนี้ฉันดวงซวยที่สุดเลยโว้ย! นอกจากจะล้มแล้วยังเจอพวกตัวอันตรายอีกน่ากลัวเป็นบ้า! ถ้าจะให้ซวยแบบนี้สู้ส่งตาแก่ร้านขายเนื้อมาไล่สับยังดีซะกว่า!(ทำหน้าจะร้องไห้ก่อนะสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเท้าของใครบางคนวิ่งเข้ามาก่อนจะตาเหลือกเมื่อเห็นว่าเป็นคนที่ตนเองพูดถึง) แว้กกก!! ทำไมตามมาเร็วขนาดนี้เล่า!!


     



    คุยกับผู้ปกครอง


    สวัสดีค่า ไรท์เตอร์ชื่อยิหวานะ ตัวเองล่ะ ?


    >> ขิงค่ะ^^


    ถ้าลูกคุณติดแล้ว หวาจะขอเปลี่ยนอะไรนิดๆหน่อยๆได้มั้ยเอ่ย ?


    >> ได้ค่ะ เพราะที่เขียนมาก็ไม่แน่ใจว่าพอจะเป็นแปลเป็นภาษาคนให้คนอื่นเข้าใจได้ไหมเหมือนกัน(ร้องไห้)


    แล้วถ้าลูกคุณไม่ติดล่ะ จะรับกลับหรือจะให้หวายัดบทคะ ?


    >> แล้วแต่เลยค่ะ แต่ถ้ายัดก็ดีค่ะ 


    ขอบคุณที่มาสมัครนะตัว ขอให้โชคดีจ้า


    >> เช่นกันค่ะ^^






















     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×