คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : ตำนานบทที่ 2 : การรับสินบนนั้น คือวิถีของจอมมารที่ดี(?)
ตำนานของสุดยอมจอมมาร บทที่สอง : การรับสินบนนั้น คือวิถีของจอมมารที่ดี(?)
“ตอนนี้สถานการ์ณในโลกมนุษย์เริ่มจะมีการเคลื่อนไหวกันบ้างแล้ว คิดว่าตอนนี้เราควรรีบจ......!%!^#@%$#&^%#&$@#%$@$@^#$@!^#$!@^#$@#@^%$@$”
บรรยากาศภายในห้องประชุม เริ่มตึงเครียดขึ้นเรื่อยๆ ภายในห้องกำลังนั่งสนทนา โต้เถียงเกี่ยวกับหัวข้อในเรื่องโลกมนุษย์อันเป็นสถานที่ซึ่งเป็นศัตรูของอาณาจักรปีศาจ
ตอนนี้ข้ากำลังนั่งอยู่ในห้องกำแพงสีขาวสะอาด ภายในห้องมีรูปปั้นของประดับ ไม่ว่าจะเป็นหนังสัตว์ หรือรูปปั้น หรือของราคาแพง ทุกอย่างล้วนถูกประดับอยู่ในห้องนี้อย่างเป็นระเบียบ ใจกลางของห้องนี้มีพรมสีแดงสดขอบทองปูไว้เรียบ และโต๊ะไม้สลักอย่างดีที่น่าชวนให้เปลืองตังค์ วางอยู่ ขนาดของโต๊ะนี่ก็ยาวใช้เล่นแฮะ แถมกี่คน ก็นั่งห่างกันเป็นวา เวลาพูดต้องตะโกนอีก กว่าจะได้ยินกันหมด เฮ้อ
ตอนนี้ข้ารู้สึกเหมือนกับตัวเองกำลังนั่งดูคนแก่โต้วาทีกันอย่างดุเดืดโดยที่ข้ากำลังจะหลับ....อ๊ะ ไม่ใช่สิ สัปหงกต่างหาก เฮ้ย! หมายความว่าไง!? พวกเจ้าอย่ามองข้าแบบนั้นนะ!! ข้าไม่ได้เป็นคนเดียวซักหน่อย! เจ้าโคลว์ที่ยืนอยู่ข้างๆข้าก็เป็นเหมือนกันล่ะน่า!!
เฮ้อ เมื่อไรคนพวกนี้จะประชุมเสร็จสักทีล่ะเนี่ย ข้าอยากจะออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกจะแย่อยู่แล้ว...ข้าอยากไปโลกมนุษย์ เที่ยวเล่นให้สบายใจสักหน่อยก่อนจะค่อยกลับมาที่นี่ทางหน้าต่างโดยไม่ให้เจ้าโคลว์รู้(มีหวังเจ้านั่นรู้ได้โดนลงโทษแหงๆ)
แต่รู้สึกว่าเรื่องที่เจ้าพวกตาแก่นั่นพูด จะเป็นเรื่องอะไรนะ? เกี่ยวกับศึกของโลกมนุษย์อะไรซักอย่างนี่แหละ เฮ้อน่าเบื่อชะมัด สงครามกลางเมืองหรือไงฟะ ฮาว~
“หาว~” ข้าหาวออกไปท่ามกลางเสียงโต้วาทีของประชาชีคนแก่ทั้งหลาย ทำให้เจ้าพวกนั้นหยุดการกระทำทั้งหมด แล้วหันมามองข้าอย่างพร้อมเพรียงทันที
นี่ข้าทำอะไรผิดหรือเปล่าเนี่ย!?
ข้าที่กำลังทำหน้าเหลอไม่รู้เรื่องราวอะไรต่อไป ก่อนที่หนึ่งในผู้อาวุโสพวกนั้นจะเอ่ยออกมา
“ท่านจอมมาร...ท่านมีความเห็นอะไรเกี่ยวกับสงครามที่พวกมนุษย์กำลังจะก่อขึ้นหรือไม่?” คีมีอัส หรือตาแก่หัวหงอก เบอร์ 1 พูดขึ้นมา ให้ตายเถอะ ไม่ต้องมาถามข้า! ข้าไม่รู้อะไรกับพวกเจ้าหรอกเฟ้ย!!!
ข้าพยายามมองหาตัวช่วยจากคำถามของตาแก่คีมีอัส และ ตาแก่อีก 4 คนที่ยังมองข้าด้วยสายตาไม่ค่อยจะเป็นมิตรเสียเท่าไร และข้าก็พบตัวช่วยที่ยืนอยู่ข้างๆ นั่นคือ....
โคลว์!!..
เจ้าโคลว์ เจ้าต้องช่วยข้านะ!
ข้าส่งสายตาแบบขอร้องปนบังคับไปให้เจ้าโคลว์เล็กน้อย เจ้านั่นเหลือบมามองข้า ก่อนจะเบนสายตาไปมองพวกตาแก่พวกนั้น และถอนหายใจเฮือกออกมาอย่างปลงๆ
หมายความว่าไงฟะ! เจ้าบ้านี่!
“ต้องขอประทานโทษด้วยนะขอรับ ท่านคีมีอัส พอดีว่าตอนที่พวกท่านกำลังพูดอยู่น่ะ ท่านจอมมารคงจะไม่ได้ยินน่ะขอรับ” โคลว์แก้ตัวให้ข้าอย่างแนบเนียน นั่นสิ นั่งกันห่างกันเป็นวาขนาดนี้ แถมตาแก่คีมีอัสยังนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามข้าอีก ข้าคงจะได้ยินหรอก!(ถึงมันได้ยินก็ไม่คิดจะฟังอยู่แล้ว)
ตาแก่นั่นได้ยินดังนั่นก็แอบลอบกัดฟันกรอดๆ หึหึ เจ้าน่ะทำอะไรข้าไม่ได้หรอก ก็ข้ามีเลขาคอยช่วยหนุนหลังข้าอยู่นี่หว่า
“งั้นข้าจะอธิบายให้ท่านฟังอีกครั้งละกันนะขอรับท่านจอมมาร โปรดฟังด้วย” คีมีอัสพูดด้วยน้ำเสียงเย็นลงเล็กน้อย ข้าได้หัวเราะหึหึในใจ
“อะแฮ่ม สงครามที่ข้ากำลังพูดถึงเมื่อกี๊คือ สงครามที่พวกมนุษย์กำลังเตรียมกำลัง จะปะทะกับพวกเราอยู่ ไม่รู้เพราะมีสาเหตุ หรือแกนนำมาจากใคร แต่ที่เรารู้มาคือ ไม่ว่าจะประเทศไหนๆ ต่างก็จับมือกัน ร่วมมือจะทำลายอาณาจักรปีศาจแล้ว ตอนนี้พวกนั้นกำลังเตรียมกำลังอยู่ ทางที่ดีเราควรจะส่งคนไปลอบตัดกำลัง หรือหาทางทำลายให้หมดซะ หรือท่านจอมมาร.....”
คีมีอัสหยุดพูดแล้วเรียกข้า หา? แล้วข้าไปเกี่ยวอะไรด้วย?
ข้าส่งสายตาสงสัยไปให้คีมีอัส
“ท่านต้องลงไปยังโลกมนุษย์ แล้วหาทางประกาศศักดาจอมมารของท่านให้พวกนั้นได้รู้...”
“หา!! (X2)” ข้ากับโคลว์ร้องออกมาพร้อมกัน ให้ข้าไปทำแบบนั้นเพื่ออะไรฟระ! ไปตายหรือไงกัน!! ไม่ใช่แค่ข้าที่ตกใจหรอกนะ เจ้าโคลว์ก็ตกใจไม่แพ้ข้าหรอก อ้าปากซะกว้างขนาดนั้นน่ะ แต่ดูเหมือนเจ้าตาแก่นั่นจะไม่สนใจ แถมยังทำท่าจะอธิบายต่อด้วย
“พวกท่านก็น่าจะรู้ ว่าพวกมนุษย์เดี๋ยวนี้เริ่มจะเล็ดลอดเข้ามาในชายแดนของเราบ้างแล้ว ถึงพวกเราจะจับมันได้ แต่นี่มันก็ถือเป็นการกระทำที่ไม่น่าให้อภัยอยู่ดี ท่านจอมมาร โปรดเข้าใจด้วย”
ตาแก่คีมีอัสพูดจบ ข้าก็ได้ทำสีหน้าแบบคนไม่คิดจะยินดีกับเรื่องนี้สุดๆ โคลว์ก็ด้วย เจ้านั่นยิ่งเป็นหนักกว่าข้าเสียอีก ให้ตายเถอะ ทำไมข้าต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยเนี่ย!
“ท่าจอมมาร โปรดเข้าใจด้วย เดี๋ยวพรุ่งนี้ข้าจะส่งท่านกับท่านโคล....”
แต่ในระหว่างที่ตาแก่คีมีอัสกำลังจะพูดจบนั่นเอง ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาขัดเสียก่อน....
ปึง!!
“เชส!! วันนี้เจ้าต้องไปกับข้า!!”
เสียงหนึ่งดังขึ่นท่ามกลางวงล้อมของบรรยากาศตรึงเครียด เสียงนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน มันเป็นคนที่ข้ารู้จักเป็นอย่างดีถึงดีมากเชียวละ
ฟราน!! เจ้านั่นมาช่วยข้าแล้ว!!!
“ฟาริส! เจ้า! เข้ามาแบบนี้ได้ยังไงกัน!!” นั่นไง ตาแก่คีมีอัสหัวเสียเลยเชียว แค่เจ้าฟรานกระโดดถีบประตูแล้วเข้ามาร้องหาข้าแค่นี้ ทำเป็นบ่นไปได้
“อะไรกัน ตาแก่คีมีอัส ข้าไม่ได้มีธุระกับท่านเสียหน่อย!” ฟรานพูดพร้อมหันหน้าไปทางอื่น ไม่ได้สนใจประตูที่พังลงมาเลยซักนิด ข้าเห็นดังนั้น จึงได้โอกาสที่จะหนีแล้ว!
“ฟราน!” ข้าตะโกนเรียกเจ้าฟราน ก่อนจะกระโดดระริกระรี้ไปหาเจ้าเพื่อนยากของข้าทันที ให้ตายสิ ข้ารักเจ้าจริงๆ! ฟรานสุดที่รัก(?)ของข้า
“อ๊ะ! เจ้า! เชส มากับข้าซะดีๆ!”เพื่อนรักของข้ามันดึงข้าไปเสียแล้ว แต่..ไม่มีทางเฟ้ย!! เจ้าจะจับข้าไปทดลองพิธีกรรมประหลาดของเจ้าอยู่ใช่มั้ย!! ข้าไม่ยอมหรอก! ข้าไม่อยากถูกเจ้าจับขึ้นเขียงแล้วทาผิวด้วยน้ำมันหมูอีกแล้ว!
“ข้ามีธุระ!! ขอบาย!!” ข้าดึงแขนตัวเองกลับมาทันที ข้าไม่ทางไปกับเจ้าหรอก! ข้าต้องหาตัวช่วยเสียก่อน!!
“โอย....เจ็บชะมัด..”
นั่นไง! เสียงใคร? ถามได้ เสียงเจ้าโคลว์เลขาสุดที่รักของข้านั่นเอง! ข้าอยากจะจูจุ๊บเลขาตัวเองแทบขาดใจเหลือเกิน โคลว์!~
ข้าวิ่งไปหาโคลว์ด้วยสีหน้าเบิกบานใจเป็นที่สุด(ที่ได้หลุม(ศพ)หลบภัย) แต่เจ้านั้นพอลุกขึ้นมาแล้วเห็นหน้าข้าก็ทำหน้าตกใจราวกับพึ่งเห็นผีมา ก่อนจะตัวสั่นแล้วพยายามก้าวไปข้างหลังทีละก้าวๆ ด้วย
นี่หน้าข้ามันไปเหมือนกับย่ามันหรือไง?
“ท่านหยุดทำหน้าแบบนั้นทีเถอะ..” เจ้าโคลว์มันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ข้าทำหน้าแบบไหนกัน?
“แบบไหน?”ข้าถามออกไป พอเจอคำถามนี้เจ้าโคลว์สะอึกทันที ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาข้า และพูดคำที่ข้าอยากจะเอาคีมมาลอกหนังปากมันเสียเหลือเกิน
“มันสยอง...จนข้าขนลุก..”
“...”
ข้าว่าวันนี้ข้าคงต้องคุยกับโคลว์เป็นการส่วนตัวเสียหน่อยล่ะ....
“ท่าจอมมาร!! ยังไงท่านก็ต้องไป! ถือว่าเป็นการทำเพื่ออาณาจักรปีศาจของพวกเรา!!”
นั่นไง ตาแก่ไคเอสพูดขัดขาข้าอีกละ ทำไมเจ้าพวกนี้ต้องอยากให้ข้าไปขนาดนั้นด้วยเนี้ย!?
ข้า ฟราน และโคลว์ หันไปมองไคเอสเป็นตาเดียวทันที ตาแก่นั่นเห็นพวกข้ามองมาที่มันหมด จึงเริ่มพูดขึ้นอีกครั้ง
“อะแฮ่ม พวกท่านต้องไปที่โลกมนุษย์เพื่อหยุดยั้งพวกมนุษย์ไม่ให้มาบุกอาณาจักรของเราได้ ทำด้วยวิธีไหนก็ได้ ตามใจพวกท่านเลย แล้วท่านก็ต้องไปด้วยนะ ท่านโคลว์ ท่านฟราน..” ผู้ที่ถูกเรียกชื่อสะดุ้งโหยงขึ้นมาทันที อืม..แบบนี้ข้าก็มีเพื่อนไปโลกมนุษย์ถึงสองคนแล้วสิเนี่ย ดีจริงๆ ทัวร์โลกมนุษย์ของข้ามีเพื่อนร่วมทัวร์แล้ว!!
ฟราน และโคลว์ พอเห็นว่าตัวเองกำลังตกเป็นเป้าหมายอันตรายจึงรีบคัดค้านออกมาพร้อมกันที
“แต่ว่า.. / เดี๋ยวเซ่!!” เจ้าสองคนนั่นขัดขึ้นมาทันใดเลย มันคงไม่ยอมง่ายๆแน่ๆ ดังนั้นข้าจะต้องแสดงบทบาทหน้าที่ของหัวหน้าที่ดี เพื่อลูกน้องบ้างล่ะ
หมับ!
“เฮ้ย!!(X2)“ หึหึ สงสัยล่ะสิ ว่ามันร้องอะไรกัน ข้าเองล่ะที่ควงแขนคนละข้างของพวกมันมาแนบชิดแบบสนิทสนม พร้อมฉีกยิ้มโชว์ฟันเรียงสวยให้พวกตาแก่ที่ยืนมองอยู่ เจ้าตาแก่พวกนั้นเห็นก็ยิ้มตอบข้า ก่อนที่ตาแก่คีมีอัสจะเริ่มท่องเวทย์ภาษาโบราณบทหนึ่ง ทำให้พื้นที่พวกข้าทั้งสามคนยืนอยู่มีวงเวทอักขระสีฟ้าที่มีลวดลายแบบเฉพาะตัวของเผ่าปีศาจโผล่ออกมาส่องแสงสว่างวาบ ก่อนที่ตาแก่คีมีอัสจะร่ายจบ และหันมาชูนิ้วโป้งให้ข้า พร้อมฉีกยิ้มกว้าง ก่อนที่ร่างของคน(?) ทั้งสามจะค่อยๆ หายไปทีละน้อย ก่อนจะหายไปข้าเห็นตาแก่คีมีอัสพูดว่า...
“เรื่องยันต์ที่สัญญาไว้เดี๋ยวข้าจะส่งไปให้ทีหลังนะ!” พูดพร้อมยิ้มให้แบบเอ็นดู แต่ข้านั้นไม่ดีใจด้วยเลย จะพูดทำไมฟระ!! เดี๋ยวข้าก็โดนเจ้าสองคนที่อยู่ข้างๆนี่มันส่งไปหลุมก่อนวัยอันควรหรอก!!
ชิ้ง!!
นั่นไง สายตาอาฆาตที่ส่งมามันช่างทำให้รู้สึกหนาวที่หลังเหลือเกินพับผ่าสิ โถ่! ตาแก่คีมีอัส! เจ้าจะพูดทำไม! เจ้าพวกนี้มันถึงได้หันมาจ้องเหมือนจะประทุษร้ายข้าแบบนี้เนี่ย!
“เชส...เห็นทีว่า เจ้ากับข้าคงจะต้องมีเรื่องคุยกันหน่อยแล้วล่ะ...” เอื้อก! เสียงแรกอันน่าสยดสยองจากเจ้าฟราน! งานนี้ข้าต้องถูกจับเอาไปย่างแบบหมูสามชั้นแหงๆ!
“ท่านจอมมาร....ข้าจำได้ว่า..ข้าไม่เคยสอนท่านให้รับสินบนใครเลยนะ...” เฮือก! เสียงที่สอง เจ้าโคลว์ที่(น่าจะ) สยดสยองกว่าเสียงแรกอีก ฮือ แบบนี้ข้าอาจจะได้ไปเยี่ยมท่านปู่ในโลกโน้นเร็วกว่าเดิมเป็นหลายพันปีเลยก็ได้
“เตรียมตัวไว้ด้วยล่ะ...เจ้านาย(X2)..” ไม่ต้องผสมผสานเสียงกันขนาดนั้นก็ได้โว้ย!! ข้าไม่ต้องการ! และไม่เตรียมตัวด้วย!!
ฮือ! แล้วใครมันจะรับผิดชอบชีวิตน้อยๆของจอมมารอย่างข้ากันล่ะเนี่ย!
ความคิดเห็น