คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่เจ็ด : เมื่อเกมเริ่มต้น
บทที่เจ็ด : เมื่อเกมเริ่มต้น
“ที่เรียก..ไม่สิ..จับตัวฉันมาวันนี้มีอะไร..”
“ฮะๆๆ อย่าพึ่งมองกันด้วยสายตาแบบนั้นสิครับ เร็ทซ์”
ครูสยิ้มตาหยี่อย่างเป็นมิตรให้กับเด็กหนุ่มผมสีสนิทส้มอมแดง พลางมองใบหูอันสีเดียวกับผมมีลวดลายประหลาดอันเป็นสัญลักษณ์ของ “จิ้งจอกแดง” ด้วยความเอ็นดู ครูสออกจะชื่นชอบสัตว์ตัวน้อยๆ เพียงแต่สัตว์ตัวโปรดของเขาดันหลับอยู่เลยต้องกาเหยื่อทางสายตาตัวใหม่ เร็ทซ์มองกลับด้วยใบหน้านิ่งเย็นชา ราวกับอยากจะฆ่าถอนขนเจ้าหมอวิปริตให้ได้
“เหอะ” เร็ทซ์พ่นลมหายใจออกมา แสร้งเบือนหน้าหนีไปทางอื่นไม่สนใจรอยยิ้มน่าของอีกฝ่าย ครูสผายมือเชิญให้อีกคนนั่งพลางดื่มชากันไป เร็ทซ์มองเก้าอี้สีขาวนิ่งก่อนเตะมันจนล้ม
“มีธุระอะไรก็รีบๆพูดมา..ฉันไม่มีเวลาจะมานั่งคุยกับแกหรอกนะ..จับตัวฉนัมาป่านนี้เจ้าพวกบ้าบนเรือคงแตกตื่นกันหมดแล้ว”
นํ้าเสียงของจิ้งจอกแดงตัวเล็กดูหงุดหงิดไม่น้อยกับการกระทำของหมอหนุ่ม ครูสหัวเราะแห้งๆ แสดงสีหน้าำนึกผิด “ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ใช้วิธีแบบนี้ แต่ถ้าไม่ทำคุณก็คงไม่มีวันยอมออกมาจากเรือนั่นแน่ๆ”
“ถ้าต้องออกจากเรือเพื่อมาพบนาย ฉันขอไปพบพวกปีศาจยังจะดีกว่าอีก!” เร็ทซ์ขึ้นเสียงตามนิสัยของเจ้าตัว ไม่มีอารมณ์ที่ต้องหยุดยั้งอีกต่อไปเมื่ออยู่กับคนคุ้นเคย แถมเป็นคนคุ้นเคยที่เขาเกลียดขี้หน้ามากๆอีกด้วย ครูสทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “ทำไมถึงมีแต่คนเกลียดผมกันน้า..”
“อย่ามาแกล้งทำหน้าแบบนั้นเลย..ครูส บาสเตียน..นายมันก็แค่ไอ้หมอโรคจิตจอมเจ้าเหล์..ที่พาฉันมาต้องการอะไร..คิดจะหลอกใช้อะไรฉันอีก” เร็ทซ์ขมวดคิ้วมอง เขาจะหนีออกไปตอนนี้ก็ได้ แต่ก็ไม่อยากมีปัญหา เขารู้ดีว่าหมอหนุ่มเบื้องหน้านิสัยเป็นอย่างไรและคงไม่ยอมปล่อยเขาให้กลับง่ายๆ การโดนคนๆนี้หลอกใช้มาครั้งนึงทำให้เร็ทซ์เกลียดขี้หน้าอีกฝ่าย เพียงแต่ก็ยอมมาพบเพราะถ้าหากไม่...อีกฝ่ายต้องทำอะไรบางอย่างทำให้เขาลำบากอีก
เร็ทซ์เหล่มองร่างที่กำลังหลับอยู่เบื้องหลัง มีหูแบบนั้นดูท่าจะเป็นสุนัข ว่าแล้วก็เลิกคิ้วแปลกใจนิดๆที่พวกสุนัขจะมาอยู่ในที่แบบนี้ แถมยังอยู่ในห้องของเจ้าหมอนี่..คงจะไปบังคับจับตัวมาอีกละสิ
ครูสมองตามสายตาของเร็ทซ์ไปก็แสยะยิ้ม
“เรื่องที่ผมจะขอให้ช่วยไม่เกี่ยวกับเขาหรอกครับ..เขาไม่ใช่คนประเภทคุณที่จะผจญภัยแบบนั้น” ครูสพูดดักเอาไว้ เร็ทซ์กัดฟันด้วยความหัวเสีย “ฉันไม่ได้คิดจะทำแบบนั้นหรอกน่า อีกอย่างไม่ว่านายจะจับใครมาก็ไม่เกี่ยวกับฉัน!”
“ครับๆ” ครูสยิ้มบางๆ ก่อนเดินไปชงชามาให้เร็ทซ์ที่ยืนอยู่ เจ้าตัวรับมาจิบๆแค่ผ่านๆเท่านั้น แต่ครูสก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาเดินไปเคาะตู้กระจกให้พวกดอกไม้พืนพันธุ์ขยับได้สงบลง เร็ทซ์มองพวกมันด้วยใบหน้านิ่งๆ เรียกว่าชินเสียแล้วมากกว่า ในเมื่อการพบเจ้าหมอนี่หลายๆครั้งมันทำให้ตัวเขาไม่อยากจะสนใจงานอดิเรกแปลกประหลาดของมันแล้ว
“ที่นายเรียกฉันมาเพื่อมาดื่มชาหรือไง..มีอะไรก็รีบๆพูด ฉันจะกลับเรือ!”
“ครับๆคุณโจรสลัด..”ครูสตอบรับ ก่อนแตะมือที่กระจก เกิดแสงอ่อนๆขึ้นมาบนมือเขา ต้นดอกไม้ขยับได้รีบเอาดอกของมันแนบกระจกตรงจุดที่มือครูสแนบอยู่ แสงนั้นเข้าไปในกระจกส่งไปถึงดอกไม้ มันร้องเสียงเบาๆอย่างยินดี “เรื่องที่ผมจะพูดก็คือ..เรื่องของเจ้าชายเวนเซนต์ รอวซ์เซินต์ เจ้าชายของอาณาจักรนี้ครับ”
เร็ทซ์เลิกคิ้ว “เจ้าชาย..ฉันไม่รู้เรื่อง มันเกี่ยวอะไรกับฉันไม่ทราบ?”
“เจ้าชายเวนเซนต์หายตัวไปจากพระราชวังครับ ตอนนี้พวกเราตัดสินใจประกาศตามหัวให้พวกชาวเมืองรับรู้แล้วครับ..”
“แล้วยังไง..นายจะให้ฉันช่วยตามหาอีกคน? ไปสุ้กับผู้ร้ายที่จับตัวเจ้าชายไป?”
ครูสหัวเราะเบาๆ “ฮะๆ..ไม่เชิงหรอกครับ..ผมจะบอกความจริงอย่างนึง ความจริงแล้วเจ้าชายไม่ได้ถูกจับตัว แต่เขาหนีไปเองครับ..หนีไปจากพระราชวังนี้ คุณพอจะรู้จักการคัดเลือกราชาแห่งสามอาณาจักรใช่ไหมครับ?” เร็ทซ์พยักหน้ารับฟังสถานการ์ณนิ่งๆ “การคัดเลือกราชาแห่งสามอาณาจักรจะมาถึงแล้ว เนื่องจากท่านราชาทรงชราภาพมากแล้ว หน้าที่การคัดเลือกราชาซึ่งอาณาจักรมนุษย์ของเรารับหน้าที่มานานจึงต้องตกไปอยู่ในมือของเจ้าชายอย่างท่านเวนเซนต์..แต่เขากลับหนีไปเสียก่อน ทำให้เราไม่มีผู้คัดเลือกครับ”
เร็ทซ์วางแก้วชาลงบนโต๊ะ “แล้วไง..มันไม่ใช่เรื่องของฉันสักหน่อย”
ครูสเดินไปตามตู้กระจกต่างๆเพื่อส่งแสงจากมือให้เหล่าตนไม้ในตู้ “ครับ..ก็จริงที่ไม่เกี่ยวกับคุณ..แต่ว่าผมอยากจะให้คุณช่วยสอดส่องหาตัวด้วยนะครับ..คุณเดินทางต่อไปของคุณ แต่ถ้าหากพบเห็นเจ้าชายก็ช่วยติดต่อมาหาเราและกักตัวเขาไว้ด้วยนะครับ” ครูสเอ่ยยิ้มๆ
เร็ทซ์มองอีกคน “แค่นั้นเหรอ..มันดูเรียบง่ายสมกับไม่ใช่นาย..มีแนอะไรซ่อนอยู่กันแน่..ครูส บาสเตียน”
ครูสเดินมาสบตากับจิ้งจอกแดงพลางยิ้มซื่อ “ไม่มีอะไรครับ..นี่คือจุดประสงค์ที่แท้จริงของผม..ผมแค่อยากหาตัวเจ้าชายให้พบน่ะครับ”
เร็ทซ์นิ่งไปสักพัก..ก่อนจะเดินไปยืนบนขอบหน้าต่างพลางหันกลับมามองอีกฝ่าย “นายจะว่ายังไงก็แล้วแต่ มันไม่ใช่หน้าที่ของฉัน ฉันไม่ฟังคำสั่งใครโดยเฉพาะนาย..ถ้าหากอยากจะตามหาตัวเขานายก็เชิญหาต่อไปคนเดียวเถอะ!”
เร็ทซ์เอ่ย ก่อนเขาจะโดดลงไปจากหน้าต่างทันที ครูสมองแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ พลางพูดพึมพำคนเดียว ถึงจะพูดแบบนั้น..คุณก็จะคอยทำอยู่ดีนี่ครับ..เพราะสิ่งนั้นมันอยู่กับผมนี่นา”
ครูสว่าแล้วก็เดินไปอุ้มร่างของลูคัสมาวางบนเตียงดังเดิม
ภายในห้องโถงพระราชวังซึ่งมีโต๊ะตัวยาและเก้าอี้ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบ ในตอนนี้กำลังมีร่างของผู้ถูกเลือกทั้งหกและองค์รักษ์ของสองอาณาจักรอย่าง “ดิอาร์” และ “มาร์เรย์” อยู่ แต่ละอาณาจักรนั่งอยู่ตรงข้ามกันและคอยส่งสายตาประสานกันจนเกิดบรรยากาศมาคุแปลกประหลาด แถยังน่าอึดอัดสุดๆ
เวริซิก้าดื่มชาหมดไปอีกแก้ว หัวหน้าพ่อบ้านผู้รู้ใจอย่างเกวนจึงเติมให้เพิ่มอย่างรู้งาน เนื่องจากตอนนี้เจ้าหญิงปีศาจอยู่ในท่าทางสงบทำให้เกวนไม่กังวลอะไร ส่วนสำหรับพวกคนจากอาณาจักรอื่น เขารู้สึกเฉยๆเสียมากกว่าเนื่องจากยังไม่ค่อยวิบัติและน่ากลัวเท่ากับคนในวังสักเท่าไร
อีกอย่าง..ถึงจะน่ากลัวบางคน เขาก็ไม่ต้องเจอตลอด
หลังจากที่องค์หญิงเวริซิก้าประกาศเรื่องเกมออกไปเมื่อสองวันก่อน วันนี้ก็เป็นเวลาที่จประกาศกฏกติกาของเกม ก่อนที่เวลามันจะล่วงเลยไปมากกว่านี้เพราะอาณาจักรมนุษย์เวลาแต่ละที่นั้นไม่เหมือนกัน นับเป็นความประหลาดอย่างหนึ่ง
อย่างเช่นที่เอรันทาแห่งนี้เวลาจะเร็วกว่าที่อื่น ส่วนที่อื่นอาจจะแตกต่างกันไปเช่นช้ากว่าไปห้าชั่วโมง หรือช้ากว่าไปสองวัน ทั้งๆที่ไม่ได้อยู่คนละทวีป แต่กลับมีเวลาแตกต่างกัน บ้างก็ว่าเพราะผลจากสงครามเมื่อนานมาแล้ว บ้างก็ว่าเพราะเป็นปรากฏการ์นจากพระเจ้า
แต่มันกลายเป็นเรื่องชาชินไปแล้วสำหรับดินแดนมนุษย์ ดังนั้นถ้าหากไม่รีบเร่งหาตัว อาจจะเสียเวลาไปมาก หวังว่ากฏของเวลาคนจากสองอาณาจักรจะรู้อยู่แล้ว เพราะไม่อย่างนั้นคงอาจจะต้องเสียเวลาอธิบายกันยาว
รายละเอียดการแข่งขันองค์หญิงเวริซิก้ารู้อยู่ก่อนแล้ว แต่เธอจะให้ครูสเป็นผู้กำหนดรายละเอียดปลีกย่อยรวมถึงอธิบายแทน ตอนนี้เรียกได้ว่ากำลังรอคุณหมอหนุ่มมาเปิดการประชุมอยู่นั่นเอง
เกวนมองคนจากสองอาณาจักรกำลังส่งสายตาให้กันอย่างไม่เป็นมิตรด้วยทา่ทีสงบ ก่อนเสียงเรียกเบาๆขององค์หญิงเวริซิก้าจะเข้าหู
“เกวน..”
“ครับ..?”
“เรามีเรื่องกังวลอยู่หลายเรื่อง...เพียงแต่เราจะพูดกับเจ้าภายหลัง” เธอเอ่ยด้วยใบหน้านิ่งเรียบและเสียงแผ่วเบา เกวนพยักหน้าตอบรับ จากนั้นก็ไม่มีบทสทธนาใดๆเกิดขึ้นอีก
ไม่นานเสียงฝีเท้าดูเร่งรีบก็ดังขึ้นมา ทำให้รู้ได้ทันทีว่าคนเปิดการประชุมครั้งนี้มาถึงแล้ว ทุกสายตาจับจ้องไปยังร่างของผู้มาใหม่อย่างครูสที่หอบหายใจแรงยิ้มๆ เขาอุ้มร่างของลูคัสที่กำลังนอนหลับมาด้วย ทำให้สายตาคู่หนึ่งเพิ่มรังสีอำมหิตและความรุนแรงกว่าเดิมเมื่อเห็น
“เฮ้ๆ” โยชิใช้ศอกสสะกิดเนริมซึ่งนั่งอยู่ข้างๆพ่อองค์รักษ์แห่งอาณาจักรสุนัข เนริมหันหน้าเอ๋อๆเหม่อลอยไปมอง “นั่น..เจ้าบ้าดิแอนด์เป็นอะไร..น่ากลัวชะมัด จ้องทางเจ้าหมาไซบีเรียนอย่างกับจะฆ่า”
เนริมตอบด้วยสีหน้านิ่งอย่างจริงจัง “เขาคงจะอยากจะเต้นระบำฮักก้าแน่ๆครับ แต่คิดว่าเต้นที่นี่คงจะไม่เหมาะเลยกำลังหาทำเลดีๆ ดังนั้นผมว่าเราควร...”
“นั่นมันแกโว้ย! ที่ผมต้องการคือคำตอบ ไม่ใช่เรื่องไร้สาระ!”
โยชิตวาดใส่คนหน้านิ่งพร้อมดึงหูจนแทบจะกัดหัวอีกคนแล้วเคี้ยวให้แหลกคาปาก เนริมร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด เกิดเสียงดังในห้องจนสายตาทุกคู่หันไปจับจ้อง จนแมวสาวผู้สวยสง่าต้องป้องปากหัวเราะเยาะเย้ย แถมด้วยสายตาดูถูก
“พวกสุนัขไร้มารยาทนี่มันแย่จริงๆเลยนะ องค์หญิงกำลังอยู่ต่อหน้าก็ยังจะพูดคุยเสียงดัง คงจะไม่มีกาลเทศะกันทั้งอาณาจักร” อนาสตาเซียหรือแอรีสเอ่ยออกมายิ้มๆ พลางยกชาขึ้นจิบด้วยท่าทางสมกับเป็นคุณหนูจากตระกูลใหญ่ สายตาของคนจากอาณาจักรดิอาร์จับจ้องมาที่หล่อนกเป็นตาเดียว แต่เธอกลับไม่สนใจพลางยิ้มท้าทายตอบกลับไป
“หืม..นั่นสินะ..แมวบางตัวที่ทำตัวสูงส่งแต่ท่าทางกิริยาที่หาเรื่องคนอื่นไปทั่วก็คงจะไม่ต่างกัน” โยชิละจากเนริมมาเถียงต่อด้วยยิ้มๆ เป็นการต่อสงครามจากเมื่อสองวันก่อน ท่าทางสงครามครั้งนี้จะไม่จบง่ายๆ เอียนขยับหนีจากแม่แมวสาวเนื่องจากขี้เกียจจะโดนเจ้าหล่อนประทุษร้ายตอนโมโห
พอขยับหนีสายตาก็ไม่เผชิญกับเนริม..เจ้าตัวถึงรู้ว่าตนเองคิดผิด
“เอียน…”
“หยุดครับ..ผมมีธุระ! ผมมีอะไรต้องคิด ดังนั้นอย่าพูดอะไรออกมาเด็ดขาด!”
ดูเหมือนว่าเอียนจะแขยงเนริมไปซะแล้ว ทำให้คนหน้าตายที่พยายมจะเถียงต้องถูกดักทุกคำพูด
ฮันนี่กำลังจะหลับแหล่มิหลับแหล่ นัยย์ตาปรือๆคล้ายคนไมได้นอน ยิ่งไม่มีอาหารมาล่อตรงหน้าแล้วก็ยิ่งเพิ่มความน่าเบื่อให้เธอถึง 99 เปอร์เซ็นต์ เนื่องจากวันนี้จะต้องคุยเรื่องสำคัญและไม่มีอะไรนอกจากชาแถมถูกดิแอนด์ห้ามไว้อีก ตอนแรกเธอก็ต่อต้านแต่สุดท้ายก็ต้องยอมเพราะคำสั่งจากอาณาจักรว่าห้ามทำอะไรเสียหน้า เลยต้องมานั่งนับเนื้อในใจแบบนี้
คุรันมองเธอนิ่งๆ หยิบน่องไก่ออกมาจากกระเป๋าโดยไม่ให้คนอื่นเห็น แต่กลับให้ไซบีเรียนฮัสกี้สาวเห็น ฮันนี่ชะงักมองน่องไก่นั้นนิ่งๆ คุรันโบกมันไปมาก่อนเก็บใส่กระเป๋า สายตาของไซบีเรียนสาวแปรเปลี่ยนเป้นสายตาคมกริบและคับแค้นในใจ
แม้จะไม่มีใครพูดอะไรออกมา..แต่ราวกับว่าทั้งสองกำลังทำสงครามกันผ่านสายตา
ถ้าหากฆ่ากันตายเพื่อชิงน่องไก่ได้ คงจะทำไปแล้ว เกวนมองทั้งคู่พลางคิดในใจว่าถ้าจะรองรับทั้งสองอาณาจักรคงต้องเตรียมอาหารรวมถึงสิ่งมากมายไว้ด้วย..
เวริซิก้าเหล่มองครูสที่กำลังหวีผมให้ลูคัสอย่างถนุถนอม อาร์คิลัสมองดิแอนด์ที่กำลังกัดฟันอย่างหัวเสีย ก่อนจะแสยะยิ้มแล้วพูดเบาๆแต่กลับจงใจให้องค์รักษ์ฝ่ายดิอาร์ได้ยิน
“เหอะ..ก็แค่หมาสกปรก..มีอะไรดีกันนะ..หรือเพราะร่างกายสวยน่าเชยชม..”
ดิแอนด์ชะงักเมื่อได้ยินคำพูดนั้น สายตาอำมหิตหันไปทางอาร์คิลัสก่อนพูดเสียงเย็นเหยียบ “กรุณาหุบปากพล่อยๆของคุณด้วยครับ..คุณไม่ควรมาพูดอะไรแบบนี้กับลูคัส”
“แล้วยังไงถ้าฉันจะพูด..? นายจะทำอะไรฉันได้?”
เกิดสายฟ้าระหว่างสายตาสองคู่ลั้นเปรี้ยๆเหมือนเมื่อสองวันก่อนไม่มีผิด องค์หญิงเวริซิก้ายิ้มมุมปากพยักหนา้ให้ครูสจัดการเรื่องให้มัเสร็จๆสักที ครูสจัดท่าให้ลูคัสนั่งดีๆบนเก้าอี้ ก่อนจะลุกขึ้นและเริ่มเอ่ย
“อะแฮ่ม..ขออนุญาติทุกคนนะครับ”
เสียงขัดของเขาทำให้ทุกคนหยุดการกระทำของตนเอง เนื่องจากอีกฝ่ายเป็นผู้มีอำนาจเรื่องเกมที่เวริซิก้าจัดขึ้นมาในระดับนึง ทุกความสนใจจึงเปลี่ยนไปอยู่ที่เขาแทน ครูสยิ้มบางๆเหมือนอย่างเคยแล้วเริ่มพูดต่อโดยไร้ซึ่งความเกร็งจากคนรอบข้าง
“ผมได้รับหน้าที่จากองค์หญิงเวริซิก้าให้มาประกาศรายละเอียดเกี่ยวกับ “เกมตามหาเจ้าชายเวนเซนต์” ครับ.. อย่างที่องค์หญิงเวริซิก้าบอกไปเมื่สองวันก่อนว่าทุกท่านจะต้องตามหัวเจ้าชายเวนเซนต์ให้ได้ภายในสามเดือน ไม่ทราบว่าทุกท่านพอจะรู้จักเกี่ยวกับ “กฏของเวลา” ในโลกมนุษย์ไหมครับ?”
“ผมพอจะอธิบายให้พวกเขาฟังแล้วล่ะครับ..แต่สำหรับทางอษราจักรมาร์เรย์ผมเองก็ไม่ทราบ” ดิแอนด์พูดพลางเหล่มองไปทางพวกแมว อาร์ดิคัสเลยตอบเสียงเรียบ “ทางฉันพวกเรารู้กันหมดแล้ว”
แล้วสององค์รักษ์ก็มองกันด้วยสายตาเฉือดเฉือนต่อไป
เมื่อเห็นว่าคนจากทั้งสองอาณาจักรรู้แล้วแถมยังไม่ค่อยใส่ใจเรื่องนี้เขาจึงอธิบายต่อ “ครับ ผมจะขอพูดถึงเรื่องกฏของเวลาอีกครั้ง เวลาของเอรันทาจะเร็วกว่าเขตอื่นครับ โดยจะเร็วกว่าเขตสองเขตทางฝั่งบนอย่างโครโนว์และเดนสองวัน และเร็วกว่าสองเขตทางฝั่งล่างอย่างรูนและรีเวิร์ดไปหนึ่งวันครับ เราจะกำหนดจากเวลาในเอรันทาไม่นับเวลาของที่อื่น ภายในสามเดือน พวกคุณจะต้องนำตัวเจ้าชายเวนเซนต์กลับมาให้ได้ เริ่มนับตั้งแต่วันนี้ครับ”
เงียบไร้ซึ่งเสียงตอบรับใดๆ ครูสมองทุกคนแล้วเอ่ยต่อ
“สำหรับกติกาอื่นๆ ผมจะขอพูดถึงเลยแล้วกันนะครับ พวกเราจะแบ่งให้เป็นทีมครับ ทีมละสองคนเพื่อความสะดวกต่อการเดินทาง เราจะเปลี่ยนแปลงกฏนิดหน่อยโดนจะให้ทั้งสองอาณาจักรทำงานร่วมกัน”
“หมายความว่ายังไง?”อาร์ดิคัสเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้านิ่ง แต่นํ้าเสียงของเขาดูไม่ชอบใจ
“ในทีมจะมีคนจากอาณาจักรมาเรย์และดิอาร์อยู่อย่างละหนึ่ง..พูดง่ายๆพวกคุณจะต้องจับคู่กันเพื่อตาหาตัวเจ้าชายเวนเซนต์ครับ”
ปึง!
อาร์ดิคัสทุบโตีะขึ้นมาราวกับหมดความอดทน เขาทุบโต๊ะเสียงดังจนคนรอบข้างหันมามองแต่เขาหาได้สนใจ “ทำไม..พวกเราต้องมาร่วมมือกับอาณาจักสกปรกไม่ทราบ!?”
“น้อยๆหน่อยก็ดีนะครับ พวกเราเองก็ไม่คิดอยากจะร่วมงานกับพวกคุณเหมือนกัน แต่คุณก็ไม่ควรแสดงอารมณ์ออกมาต่อหน้าองค์หญิงแบบนี้นะครับ” ดิแอนด์เอ่ยปราม ยิ่งทำให้อาร์ดิคัสอารมณ์เสียมากขึ้น เขาอยากจะฆ่าเจ้าองค์รักษ์นี่ใจจะขาดแต่ติดว่าอยู่ในพระราชวังของมนุษย์..จะทำอะไรตามใจตัวเองไม่ได้ อนาสตาเซียจึงท้วงขึ้น
“แต่เราก็ไม่คิดจะร่วมมือกับพวกสุนัขอยู่ดี” เธอว่าอย่างทะนง
“คิดว่าพวกรเาอยากจะร่วมมือกับพวกเธอนักรึไง ตัวก็เหม็น แบร่!” ฮันนี่แลบลิ้นปริ้นตาใส่ อนาสตาเซียขบกราบแน่น อยากใช้ดาบฟันคออีกฝ่ายให้หลุดจากบ่า
“นี่เจ้า..! เจ้าพวก..!”
“โอ๊ะโอ หยุดก่อนดีกว่านะครับ..ผมไม่อยากให้เกิดเรื่องวุ่นวาย” โยชิพูดยิ้มๆ มองอนาสตาเซียด้วยแววตาเหนือกว่า แมวสาวถลึงตามองอีกฝ่าย คุรันซึ่งเงียบมานานจึงพูดขึ้น “การร่วมงานกับหมาสกปรก..น่ารำคาญ พวกหมาก็แค่พวกน่ารังเกียจที่ไม่มีดี…”
เมื่อได้ยินเธอพึมพำเช่นนั้น แอรีสก็ยิ้มขึ้นมาบ้าง “นั่นสินะ..น่ารังเกียจ..พวกสุนัขอย่างพวกแกจะมาร่วมงานกับพวกเราก็สักจะมีแต่ให้งานร่วมปล่าวๆ”
“ดีไม่ดี..อาจจะเป็นแค่พวกไร้ค่าแถมยังไร้ฝีมือด้วยก็ได้นะครับ..ไม่มีอะไรน่าสนใจ..ดังนั้นกรุณาคิดใหม่ดีกว่านะคุณหมอ” เอียนชวยเสริมให้พลางมองไปทางครูส หมอหนุ่มซึ่งกำลังเล่นผมของลูคัสสะดุ้ง แล้วหันมากระแอม
“ไม่ได้หรอกครับ..นี่เป็นกฏที่พวกเราตัดสินใจกันแล้ว ไม่มีการเปลี่ยนแปลงครับ”
เนริมที่เงียบมานานจึงยกมือถาม “ถ้าอย่างนั้น..พวกเราต้องจับคู่กันเองหรือครับ..หรือว่าเราจะต้องไปเล่นก่อปราสาททรายเพื่อจับคู่?”
โป๊ก!
“กรุณาสงบปากสงบคำด้วยครับ เนริม” ดิแอนด์เขกหัวคนสุนัขพันธุ์ร็อกไวเลอร์ไปทีนึง ทำให้เนริมแทบร้องไห้กุมหัวตัวเองเพลางร้องครวญคราง ครูสมองพวกเขายิ้มๆ “ครับ...พวกเราจะจับคู่ให้พวกคุณเอง ไม่มีข้อโต้แย้งใดๆทั้งนั้น ตามที่องค์หญิงเวริซิก้าบอก ถ้าหากไม่ทำตามพวกคุณจะหมดสิทธิ์ในการเป็นผู้ถูกเลือกทันทีครับ”
เกิดความเงียบไปรอบด้านทันทีเมื่อครูสพูดจบ ถ้าหากพวกเขาปฏิเสธก็ไม่ได้อีก..สำหรับเอียนเขาไม่ได้ชอบหรือเกลียดพวกสุนัขเป็นพิเศษ แต่ที่ช่วยต่อว่าอีกฝั่งก็เรพาะอยากเห็นอะไรสนุกๆหรือฉากทะเลาะแค่นั้น แต่ดูเหมือนคงหวังไม่ได้สักเท่าไร เพราะไม่อย่างนั้นตัวเขาอาจจะซวยไปด้วยก็ได้ ตอนนี้เขาจึงเลือกจะสงบเอาไว้ก่อนจะพูดอะไรแต่แม่แมวสาวพันธุ์เปอร์เซียข้างกายดูจะอดทนอดกลั้นแทบไม่อยุ่ ตัวสั่นเทิ้มไปด้วยความโกธร คุรันตบบ่าเธอบอกให้บอกสงบไม่งั้นจะเป็นปัญหา อนาสตาเซียจึงยอมนั่งลงแต่โดยดีเพราะเดี๋ยวจะเป็นปัญหาระหว่างอาณาจักรได้
เอาจริงๆโยชิไม่คิดอยากจะร่วมกับพวกสุนัขเท่าไรนักหรอก แต่เขาก็ต้องใจเย็น ถ้าไม่อย่างนั้นเขาเองจเป็นฝ่ายแพ้พวกแมวได้ ส่วนฮันนี่น่ะหรือ..กำลังฝันหวานถึงเนื้อ เธอรู้สถานการ์ณตอนนี้ดี แต่ไม่คดจะเถียงเพราะไม่อยากโดนสายฟ้าของดิแอนด์อีกแล้ว..
เนริมก็โดนดิแอนด์บิดหูจนแทบจะตัวเป็นเกลียว..เขาไม่รู้สึกรู้สาอะไรอีกต่อไปแล้วนอกจาคำว่า “หูชา”
เมื่อเห็นดังนั้นครูสจึงเริ่มประกาศ “ถ้าทุกคนอยู่ในความสงบแล้ว..ผมจะทำการประกาศเรื่องทีมเลยนะครับ..เริ่มจากทีมแรก อนาสตาเซีย เจวานนอฟ จากอาณาจักรมาเรย์..คู่กับ คาโอรุ โยชิ จากอาณาจักรดิอาร์ครับ” ครูสอ่านช้าๆให้ทุกคนได้ยินชัดๆ อนาสตาเซียถลึงตามองโยชิอย่างรวดเร็ว เจ้าตัวดูตกไม่หยอก แต่ก็ยังแสยะยิ้มมาให้เธอจนแอรีสแทบอยากฆ่าให้ตาย
สำหรับโยชิ..แม้เขาจะเกลียดอีกฝ่ายแทบขาดใจ..แต่ใครจะแสดงท่าทางไม่พอใจให้เห็นกันละ
“ต่อไปสินะครับ..คุณอีธาน ฟิโอเร่ กับ เนริม ฮิคารุ” คนถูกเรียกชื่ออย่างเอียนสะดุ้งทันที..แล้วจะชนลุกยิ่งกว่าเมื่อเห็นสายตาพอใจของเนริม พอใจแล้วพอใจอีกเปลี่ยนเป็นประกายแวววับ เอียนถึงได้รู้ว่านรกมีจริง แล้วเขาเองก็อยากจะหนีไปไกลๆอีกด้วย!
พระเจ้า..! พระเจ้าเกลียดเขาขนาดนั้นเลยหรือ..ทำไมต้องส่งเจ้าหมาบ้านี่มาด้วย!
โอ้ชีวิต..เอียนอยากจะกระโดดลงจากปราสาทซะเดี๋ยวนี้!
“และสุดท้ายคงจะรู้กันนะครับ...คุรัน เทเปส กับ ฮันนี่ ลีโอนาร์ท ไม่ทราบว่าคุณองค์รักษ์ทั้งสองคิดเห็นว่าอย่างไรครับ” ครูสหันไปถามความเห้นขององค์รักษ์ทั้งสอง ไม่สนใจสีหน้าของคุรันที่กำลังมองฮันนี่นิ่งๆ ส่วนน้องหมาพันธุ์ไซบีเรียนสาวก็กำลังหลับปุ๋ยอย่างอารมณ์ดี
“ไม่คัดค้านครับ ถือเป็นเรื่องดีที่เราจะเชื่อมสัมพันธ์กับทางอาณาจักรมาเรย์” ดิแอนด์กล่าวด้วยรอยยิ้ม ส่วนทางมาร์ดิคัสก็สบถกับความเสแสร้งของอีกฝ่าย “ฉันไม่มีความเห็น”
เมื่อได้รับคำตอบแล้ว เขาก็พูดขึ้นอีกครั้ง “ากรแข่งขันคัร้งนี้พวกคุณจะต้องทำงานเป็นทีม..ถ้าหากทีมไหนสามารถนำตัวเจ้าชายกลับมาได้..สองคนในทีมนั้นก็จะมีสิทธิ์ในการเป็นราชา..เมื่อถึงเวลานั้นถึงจะทำการคัดเลือกอีกครั้งโดยเจ้าชายเวนเซนต์ครับ..ขอให้ทุกคนโชคดี..จะตามหาที่ไหนก็แล้วแต่ ขอแค่นำตัวกลับมาให้ได้...เท่านั้นครับ”
องค์หญิงเวริซิก้ามองทุกคนที่ไม่แม้แต่จะขยับลุกจากเก้าอี้ เธอลุกขึ้นพลางยิ้มให้กับคนในห้อง “เราหวังว่าพวกเจ้าจะช่วยตามหาท่านพี่กลับมา..เพราะถ้าไม่อย่างนั้น..”
“ก็คงจะเป็นครั้งแรกบนโลกใบนี้...ที่ราชาแห่งสามอาณาจักรมิใช่สุนัขและแมว”
-------------------------------------------------------------------------------------
อร๊าาา คลอดออกมาแล้วค่ะ ;w; บอกว่าตอนนี้จะตื่นเต้น แต่มีคนนั่งคุยกัน//โดนตบ
เป็นยังไงบ้าง..ตอนนี้ทำไมหมอครูสดูชั่วร้ายหนักกว่าเก่า..ทุกคนดูจะชอบแบบทีม(?)
มีอะไรพิเศษด้วยย เพื่อความเข้าใจ ไรท์ได้ร่างแผนที่คร่าวๆของอาณาจักรและเมืองมนุษย์ไว้ค่ะ!
ตามนี้ค่ะ..หวังว่าจะเข้าใจกันมากขึ้น.(หรืองงกว่าเดิม) ถ้ามีอะไรถามไรท์ได้นะคะ!
ซียูววว เจอกันตอนหน้าค่ะ!
ความคิดเห็น