:: ZOMA > > Yaoi

ข้อมูลเบื้องต้น

' เพราะผมมีสิ่งที่แตกต่างอย่างงั้นหรือ. . . เขาถึงเกลียดผมมากขนาดนี้ '

' ยูอิจิโดนแกล้งอีกแล้วหรอวะ '

' โซมะไม่ต้องห่วงหรอกน่า ไอ้พวกนั้นมันทำโซมะไม่ได้เลยมาทำฉันแทน ฮ่าๆ พวกอ่อนแอ่ เนอะ '

' หัวเราะแบบนั้นไม่เจ็บรึไง? '

' ไม่หรอกน่า เดียวโซมะก็ไปเอาคืนอยู่แล้ว '

  ผมเข้าเรียนด้วยร่องรอยบาดแผลของเมื่ออาทิตย์ก่อน มุมปากที่แตกตอนนี้เจ็บน้อยลงแล้ว ใต้ตาเขียวจนม่วง..ความเจ็บปวดก็หายไปมากแล้ว สภาพของผมเหมือนผ่านสนามรบมาเลยใช่มั้ยละ ถ้าที่ผ่านมาคือสนามรบ..ตอนนี้ผมคงตกนรกอยู่สินะ ผมเดินตรงไปที่ล็อกเกอร์เก็บรองเท้าของตัวเองเหมือนทุกวัน พอเปิอออกจดหมายสาปแช่งมากมายก็ล่วงลงมา..เหมือนทุกวัน

' ไปตายซะไอ้ตุ๊ด.. '

' เลิกเรียนแล้วไปขายตัว..ซะ '

' ไอ้ทรยศ '

ผมเคยคิดที่จะเริ่มชินกับมันนะ..แต่ไม่เลย คนทำอาจจะสะใจ แต่กับผมที่เป็นผู้ถูกกระทำมันไม่สนุก ผมต้องเดินผ่านเสียงซุบซิบนินทาทุกวัน เป็นหัวข้อบทสนทนาที่ถูกพูดถึงมากที่สุดในกระทู้เว็บโรงเรียน กินข้าวคนเดียว..ไม่มีใครอยากจะคุยด้วยเพราะรู้สึกไม่ปลอดภัย ผมเหมือนแกะดำในฝูงแกะขาว อยากจะหนีไปอยู่คนเดียวในที่ใครก็ตามผมไปไม่ได้ ในที่มีเพียงผมและความว่างเปล่า.. ผมรู้ว่าผมตัดสินใจผิดที่มีปากเสียงกับโซมะด้วยเรื่องที่โซมะเกลียด ผมทรยศความเชื่อใจของเขาที่มีต่อผม..

' ใช่! ผมเป็นเกย์! ทำไมหรอครับ! ท่านโซมะจะฆ่าผมรึไง '

 ดวงตาเรียวคมของเขาจ้องมาที่ผมอย่างดุดัน สายตาของเขากำลังตอบคำถามของผม ' เขาฆ่าผมแน่นอน ' ...เพราะความเพื่อนในตอนเด็กเขาถึงไม่เคยลงไม้ลงมือกับผมเหมือนลูกน้องคนอื่น ไม่เคยแม้จะขู่ผมด้วยซ้ำ ผมรู้จักเขามากกว่าใคร รู้ดี...ว่าเขาไม่ชอบโฮโม เพราะผมเป็นเพื่อนของเขา..การพูดแบบนี้เหมือนเขากำลังถูกหักหลัง 

" แกพูดว่ายังไงหรอยูอิจิ "

 เสียงพูดเนิบๆชวนขนลุกของเขาทำผมกลัว...ผมวิ่งตามเขาไปทุกที่ เป็นลูกกระจ๊อกของเขามาตลอดจนเข้าม.ปลาย เขาเป็นหัวโจกคุมโรงเรียน มีประธานนักเรียนหนุนหลัง ผมรู้ว่าการพูดแบบนี้คือการวางยาตัวเอง แต่ผมเป็นเพื่อนสมัยเด็กของเขานะ..เขาคงไม่

อั๊ก! 

ขายาวเตะเข้ามาตรงหน้าท้องของผมเต็มแรง จากที่นั้งอยู่ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นนอนกุมท้องตัวเองด้วยความเจ็บปวด ..

" ฉันให้แกพูดใหม่!! อีกครั้ง!! "

" ผมเป็น..โฮโม อั๊ก!! "

ท่านโซมะเตะเข้ามาอีกครั้งและอีกครั้ง ทั้งกระทืบและแตะ ผมยกมือขึ้นป้องกันตัวเองอย่างทำอะไรไม่ได้...ผมไม่เคยนึกโกรธเขาเลย ผมสำควรจะได้รับมันแล้ว..ผมหนักหลังเขา ผมทำร้ายความไว้ใจของเขา ขาของเขาเตะเข้าที่ใบหน้าและตามลำตัว..มันเจ็บมาก มันอาจจะเป็นเวลาสั้นๆสำหรับเขาแต่สำหรับผมไม่เลย

" พูดอีกสิไอ้เวร!!! ถุย! "

ผมค่อยๆขยับตัวเองให้ง้อยิ่งกว่าเก่า พื้นเย็นๆกับเสียงหอบหายใจของท่านโซมะ ตาของผมมันเจ็บไปหมด จมูกก็ด้วย..ปากก็ด้วย กลิ่นเลือดและรสชาติฝาดๆคลุ้งไปทั่วปากของผม รู้สึกเจ็บปวดจนอยากจะร้องไห้ แต่ก็ทำไม่ได้..

" สะ..โซมะ.. " ..ขอโทษ

อั่ก! 

" อย่ามาเรียกชื่อของฉันไอ้โฮโม!! "

" เฮ้ย!! แกคิดจะยืนอยู่ตรงนี้ไปถึงเหมือนไร "

ผมหันไปมองตามเสียงของชินาตะที่ดึงสติของผมให้กลับมาอยู่กับปัจจุบันอีกครั้ง เขายืนอยู่ไม่ไกลจากผมหนัก ผมไม่ได้มองไปทีชินาตะ แต่ผมมองคนข้างหลังชินาตะต่างหาก..ผู้ชายตัวสูงข้างหลังมองมาที่ผม ผมไม่รู้หรอกว่าสายตานั้นเรียกเหมือนเดิมรึเปล่า..เพราะผมได้แต่ยืนอยู่ข้างหลังเขา ผมจึงไม่รู้ว่าเวลาที่โซมะมองมาที่ผมมันเป็นแบบไหน 

" หลบไปได้แล้ว! " 

  ผมถูกพลักให้หลบจากทางเดินด้วยแรงที่เยอะพอควร พวกเขาเดินผ่านผมไปโดยไม่มีใครทักทายหรือแม้แต่ส่งยิ้มให้  รู้ทั้งรู้ว่าอะไรๆมันก็เปลี่ยนไปแล้ว..ยังไงซะผมก็ไม่ชินกับมันซักที พวกเราเคยผ่านเรื่องบ้าๆมาด้วยกันก็ไม่ใช่น้อยๆทำไมทุกคนถึงได้เย็นชากับผมนัก 

  เวลาเดินไปเร็วในทุกก้าวเสมอ วันนี้ก็หมดไปอีกวันแล้ว..ได้กลับบ้านซักที วันนี้ก็ปกติดีเหมือนทุกวัน ผมก้าวออกจากสถานีรถไฟและเดินจูงจักยานไปตามทางเนินลาดชัน ทุกวันผมต้องเดินกลับบ้านกับโซมะบ่อยๆ...บางวันก็จะมีพวกต่างโรงเรียนมาดักรอที่สะพาน แต่ทุกครั้งโวมะก็จะชนะเสมอ ถ้าไม่เก่งโซมะคงไม่ได้ยืนอยู่ในจุดที่เหมือนกว่าคนอื่นแบบทุกวันนี้สินะ

" เฮ้! แกน่ะ ยูอิจิใช่มั้ย "

ผมยังคงทำนิ่งและเดินต่อเหมือนคนไม่ได้ยินในสิ่งที่มันพูด ผมรู้ว่าทำแบบนี้มันเสี่ยงน้อยกว่า..แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะรอดไปด้วยดี 

" หูหนวกรึไง! "

โครม!

ผมถูกกระชากให้หันกลับไปเผชิญหน้ากับพวกมัน ผมมองหน้ามันนิ่ง..มันยิ้มเยาะใส่ผมอย่างเหนือกว่า อยากจะทำอะไรก็รีบทำสิวะจ้องหน้าอยู่ได้น่ารำคาญ!

" เห็นเดินคนเดียวทุกวัน โวมะไปไหนแล้วละยูอิจิ "

" เฮ้ยยูยะ โซมะ "

พวกมันมีท่าลนลานทันทีที่เห็นโซมะ โซมะกำลังเดินผ่านพวกเราไปช้าๆ..ผมมองตามเขาที่เดินผ่านผมไปด้วยความรู้สึกที่ดิ่งลงอย่างรวดเร็ว ช่วยต่อยซักที..

" ทำไมโซมะถึงไม่สนใจแกวะ โกรธกันอยู่หรือ? "

" ลูกพี่ไม่ได้ยินข่าวลือหรอครับ ว่าไอ้ยูจิมันเป็น.. "

" จะต่อยก็รีบต่อยสิวะ! "

พอสิ้นเสียงของผมไอ้เวรนั้นก็ยกขาขึ้นถีบผมกลิ้งลงจากเนินสูง ร่างผมกลิ้งมาหยุดลงกับพื้นด้านล่าง เจ็บเป็นบ้า..

ผัวะ! ผัวะ! 

ด้านบนมีเสียงแลกหมัดกันไม่หยุด ร่างของโซมะเคลื่อนไหวหลบหลีกและลงหมัดได้อย่างสวยงาม เขากำลังปกป้องผมอย่างงั้นหรอ...เสียงพวกนั้นเงียบลงพร้อมกับโซมะที่เดินลงมาหาผมด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์สุดๆ 

" แก๊!! "

ผมถูกโซมะกระชากคอเสื้อขึ้นมา โซมะจ้องหน้าผมด้วยความรู้สึกโกรธ ดวงตาเรียวกำลังลุกโชน...ผมทำอะไรผิดอีกแล้วหรอ 

" ขอโทษ.. "

" หุบปากงี่เง่าของแกซะ!!! ทำไมแกถึงไม่ขอให้ฉันช่วยห๊ะ! ลุกขึ้นมาเดียวนี้ "

โซมะดึงคอเสื้อผมให้ยืนขึ้น ผมปัดเสษหญ้าที่ติดอยู่ตามตัวและลูบแผลถลอกของตัวเองไปมา..โซมะไม่ได้ละสายตาไปไหน เขามองผมอยู่แบบนั้นด้วยสีหน้าเดิม เราไม่ได้ยืนใกล้กันแบบนี้มาอาทิตย์หนึ่งแล้วสินะ.. โซมะจับแขนผมและออกแรงดึงเข้าหาตัวแล้วแบกผมขึ้นบนบ่า ผมรู้ว่าถ้าดิ้นละก็โซมะจะโยนผมลงแน่ๆ ไม่เคยโดนโยนจริงๆหรอ แต่ตอนนี้ออะไรๆมันก็ไม่แน่นอน

" ... "

" ... "

ไม่มีใครพูดอะไรออกมา มีเพียงเสียงของลมที่พัดเอาดอกหญ้าสีกันไปมากับเสียงหัวใจของผมกับโซมะที่เต้นอย่างเป็นจังหวะ ผมไม่เห็นเข้าใจโซมะเลย เขาควรจะเดินห่างออกไปโดยทิ้งผมเอาไว้ไม่ใช่หรอ เขาจะกลับมาช่วยผมทำไม?  เกลียดอยู่ไม่ใช่หรอ

" โซมะ..คือ "

" หุบปากน่า เจ็บอยู่ไม่ใช่รึไง "

" จักรยานของฉัน "

" เงียบน่า!! "

ผมจำต้องเงียบแต่โดยดี โซมะน่ะหัวดื้อจะตาย..ผมถ้าผมขัดขืนละก็ หึหึ..

คลินิกฮามานาชิ.

  ตอนนี้ผมนั้งอยู่ในห้องทำแผลของคลินิกฮามานาชิ โดยมีคุุณน้ายูโกะแม่ของโซมะทำแผลให้อย่างระหมัดระวัง ที่นี่เป็นกิจการของบ้านโซมะ พ่อของโวมะเป็นคุณหมอที่เก่งมากเลยละ ผมมาเล่นที่นี่บ่อยๆเพราะคุณพ่อของเราเป็นเพื่อนกัน เพราะว่าคุณพ่อของผมต้องทำงานหนักและต้องใช้สมาธิมาก ผมเลยถูกเอามาทิ้งไว้กับน้ายูโกะบ่อยๆ ก็อยู่กับพ่อแค่สองคนนี่นะ แม่ของผมน่ะเป็นนางแบบชื่อดัง..เธอจึงมาหาพวกเราบ่อยๆไม่ได้ 

" เสร็จแล้วจ๊ะ "

" ขอบคุณนะครับ " คุณน้ายิ้มใจดีให้ผม

" ยูจิหายไปไหนมารึเปล่า ช่วงอาทิตย์ที่แล้วไม่เห็นมาที่นี้เลย พอน้าถามโซมะเจ้านั้นก็ดันตะคอกใส่ซะงั้น "

ผมได้แต่ยิ้มน้อยๆให้น้ายูโกะ ผมจะไปพูดอะไรได้ละ.. 

" ผมไม่สบายน่ะครับ "

" หรอจ๊ะ แย่หน่อยนะ "

" สบายมากครับ ผมชินแล้วละครับ "

" ยูจิน่าจะมีแฟนได้แล้วน้าาา จะได้มีคนดูแลไงจ๊ะ "

" อย่างยูอิจิเนี้ยนะจะมีแฟน - - "

เสียงของโซมะพูดแทรกขึ้นมา เขาเดินมายืนข้างผม..รังสีแปลกๆนี่มันคือะไร 

" พูดแบบนั้นมันเสียมารายาทนะโซมะ ยูจิน่ารักจะตายต้องมีสาวน้อยมาชอบแน่ๆ "

" สาวน้อยหรอ ยูอิจิน่ะไม่ชอบหรอก "

โซมะหันมามองผมด้วยหางตา เขาคงจะไม่พูดอะไรแปลกออกมาหรอกนะ...

" คนที่เปลี่ยนผู้หญิงบ่อยแบบแกไม่ควรพูดอะไรนะ - - "

" แม่ - - "

" ผมควรจะกลับได้แล้วละ "

  ผมพูดตัดบทก่อนที่แม่ลูกเขาจะตีกัน ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและโค้งให้กับคุณน้า ผมไม่อยากฟังเรื่องแบบนี้หรอก..ผมเห็นเรื่องแบบนั้นมามากพอแล้ว โซมะมักจะให้ผมค่อยเขาทำแบบนั้นจนเสร็จแล้วเราถึงจะได้กลับบ้าน มันไม่ได้มีทุกวันหรอก แต่ทุกครั้งที่โซมะมีอะไรกับผู้หญิงพวกนั้นผมไม่ชอบ ผมเคยหนีกลับบ้านโดยให้คนอื่นมาเฝ้าแทน ผลก็ออกมาที่โดนโกรธไป 1 เดือน ถึงผมจะไม่ชอบที่โซมะมีอะไรกับผู้หญิง แต่ที่ผมไม่ชอบมากกว่าคือเวลาที่โซมะไม่คุยด้วย 

" ค้างที่นี่สิ "

" ไม่ละ โซมะคงไม่อยากอยู่ใกล้ๆผมนานหรอก "

ผมพูดขึ้นมาเบาๆ..โซมะหยุดเดินลงกลางคั้น

" รู้ก็ดีแล้ว "

..รู้ก็ดีอยู่..

" งั้นผมก็ขอตัว "

ผมยังไม่ทันก้าวผ่านขอบประตูโวมะก็ดึงแขนผมให้ตามขึ้นไปบนห้องของเขา ประตูถูกปิดลงพร้อมกับร่างกายของผมที่ถูกกดเข้ากับประตู 

" ซะ..โซมะ "

" อะไรกันเล่า แกชอบแบบนี้ไม่ใช่หรอยูอิจิ "

ชอบหรอ..ผมจ้องหน้าโซมะอย่างไม่เชื่อตัวเอง เขาจะไม่ทำแบบนั้นใช่มั้ย เขาจะ..ไม่ทำเรื่องแบบนั้นกับผมใช่มั้ย จะกระทืบผมจนตายไปเลยก็ได้ แต่ผมไม่เอาแบบนี้ ผมกลัว..

" ซะ..โซมะ..ขอโทษ "

"  ปากดีเหมือนก่อนหน้านี้อีกสิ! "

โซมะเบียดเขามาใกล้ผมจนแทบจะรวมร่างกันอยู่แล้ว แขนผมถูกตึงเอาไว้เหนือหัว..โซมะไม่เอาแบบนี้นะ เราเป็นเพื่อนกันนะ ถึงฉันจะชอบโซมะแต่ฉันก็ไม่ได้ชอบแบบนี้ 

" ไม่โซมะ!! "

ริมฝีปากเย็นๆแตะลงบนแก้มของผมและเลื่อนต่ำลง ผมไม่อยากเป็นแบบนั้น..ไม่อยากเป็นของเล่นของโซมะ พยายามสะบัดแขนตัวเองให้หลุดออกจากมือของโซมะแต่มันก็ไม่สำเร็จ 

" อ๊ะ.. "

โซมะยังคงทำมันต่อไปโดยไม่สนผมซักนิด เหมือนยิ่งดิ้น ยิ่งรัดตัว..

" โซมะ..อย่า.. "

:: Zoma ::

**I knew I loved you then , But you’d never know

Cause I played it cool when I was scared of letting go

I know I needed you

But I never showed , But I wanna stay with you..

Until we’re grey and old

  ผมพ้นควันบุรี่สีเทาไปในอากาศพรางฟังเสียงเพลงคลอเบา ผมทิ้งก้นบุรี่และหันมาสนใจคนที่นอนหลับอยู่ข้างผมนิ่ง ผมมันนิสัยเสียมาตั้งแต่เด็กแล้ว ผมมักจะพายูจิไปไหนมาไหนด้วยตลอดเวลา ไม่ยอมให้ยูจิเล่นกับคนอื่นนอกจากผม ถ้ายูจิไปเล่นกับคนอื่นผมจะโกรธจนยูจิ จนอีกคนไม่กล้าเล่นกับคนอืน ถ้าคนอื่นดูเราจากภายนอก อาจจะมองว่ายูจิติดผม แต่..เปล่าเลยผมต่างหากที่ขาดยูจิไม่ได้ การอยู่ห่างหมอนั้นทำให้ผมหงุดหงิด การเห็นหมอนั้นอยู่กับคนอื่น ยิ้มให้คนอื่น มันเป็นเรื่องผิด! เพราะยูจิเป็นของผม ตอนเด็กๆผมไม่รู้หรอว่าเมื่อก่อนความรู้สึกแบบนี้มันเรียกว่าอะไร จนตอนนี้ผมเข้าใจว่าความรู้สึกที่อยากครอบครองเขาไปตลอด มันเรียกว่ารัก.

  ผมเป็นผู้ชายที่ขี้ขลาดและเอาแต่ใจ ผมบังคับให้เขาอยู่ข้างผมโดยที่ไม่บอกอะไร ยูจิมักจะมองมาที่ผมด้วยสายตาที่ผมเองก็น่าจะรุ้ดี..บางครั้งยูจิก็ทำแววตาเจ็บปวด บางครั้งก็แววตาที่สดใส..ผมอ่านมันได้ทุกอย่าง รู้ทุกเรื่อง..แต่สิ่งที่ผมไม่รู้คืออีกคนเป็นโฮโม ผมขาดสติจนทำร้ายยูจิ ผมรู้สึกถูกทรยศ ถูกหักหลัง เพราะความขาดสติทำให้ผมลืมคิดเรื่องหนึ่ง เรื่องที่ผมควรจะตระหนักตั้งแต่แรก ' ยูจิรักผม '  ผมควรจะปกป้องเขาสิ..ทำไมผมถึงโง่ขนาดนี้วะ! ผมขยี้หัวตัวเองจนผมฟูไปหมด

"  ขอโทษนะโซมะ.. "

ขอโทษอีกแล้ว บ้าจริงๆเลย! ผมค่อยๆนอนลงและโอบกอดร่างเล็กข้างๆผมเอาไว้ นี่ต่างหากคือสิ่งที่ผมควรทำมาตลอด..

" หงุดหงิดจริงๆเลย " 

" อื้อ.. "

' ยูอิจิแกไปเล่นกับมัน แกชอบมันมากกว่าฉันหรอ '

' เปล่านะ ฉันชอบโซมะมากกว่านะ .////. '

' อย่าไปเล่นกับมันอีกนะ ไม่งั้นโกรธจริงๆด้วย'

END

T
B