เกลียด...หรือรัก

                                                   Jooheon x I.M

                                                    เกลียด...หรือรัก

  

                                                         ตอนที่ 1

 

 ผมรู้แค่ว่าผมไม่ชอบไอ้เด็กคนนี้ตั้งแต่มันเดินเข้ามาเหยียบในบ้านของผมผมไม่ชอบผมรู้แค่ว่าผมไม่ชอบมัน...

   .

   

   .

   .

    "จูฮอน..จูฮอนลูก" เสียงของหญิงสาววัยกลางคนกำลังเอ่ยเรียกลูกชายเพียงคนเดียวที่ตอนนี้กำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่บนห้อง

     "ครับแม่" จูฮอนตอบรับคำแม่กลับไปพร้อมกับปิดคอมแล้วเดินลงไปหาผู้เป็นแม่แต่ก่อนที่จะถามแม่นั้นว่ามีอะไรก็ต้องชะงักเมื่อเห็นแม่ตัวเองนั้นกำลังยืนอยู่กับเด็กหนุ่มคนนึงซึ่งมองก็รู้แล้วว่าคนตรงหน้าตนเด็กกว่าแน่ๆ

    "จูฮอนนี่ชางกยุนนะน้องจะมาอยู่กับเราน้องเค้ากำพร้าพ่อแม่นะลูกแม่สงสารแม่ก็เลยรับชางกยุนมาเลี้ยงเห็นเรามีแต่เล่นเกมส์มีน้องมาซักคนเราคงจะเพราๆเกมส์ลงมาบ้าง" จูฮอนอึ้งกับคำพูดของผู้เป็นแม่เค้าอยากจะพูดเหลือเกินว่าตัวเองนั้นไม่อยากมีน้องอยากจะไล่ไอ้เด็กคนนี้มันออกจากบ้านไปซะแต่จูฮอนนั้นก็ทำได้แต่เงียบแต่สายตาก็จ้องไปที่เด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่เป็นมิตร

    "ครับแม่" จูฮอนตอบรับคำอย่างฝืนๆ

    

    "งั้นแม่ขอให้ชางกยุนนอนห้องเดียวกันกับจูฮอนนะลูกเพราะห้องที่บ้านเราไม่มีว่างแล้วนะลูกนะ" ผู้เป็นแม่เอ่ยปากขอมาขนาดนี้แล้วจูฮอนจะปฏิเสธได้ยังไงแต่ในใจนั้นคัดค้าน

    "ไม่มีปัญหาครับแม่" จูฮอนพูดเสร็จปุ๊บก็เดินกลับขึ้นไปบนห้องโดยที่เอ่ยเรียกชางกยุนให้ตามขึ้นไปด้วย

    "ตามพี่เค้าไปสิลูก" แม่ที่เห็นว่าชางกยุนยืนนิ่งไม่ยอมเดินตามจูฮอนจนได้สะกิดแล้วบอกให้ตามจูฮอนขึ้นไป

    "คะ..ครับแม่" ชางกยุนตอบรับเสียงอย่างสั่นเพราะว่าตนนั้นไม่ชินที่จะพูดแบบนี้เพราะตั้งแต่จำความได้ตนนั้นก็ไม่มีพ่อมีแม่ให้ได้เรียก

     หลังจากชางกยุนเดินขึ้นมาบนชั้นสองแล้วชางกยุนก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้องของจูฮอนแต่ก็ไม่กล้าเข้าไปซักทียืนอยู่นานสองนานชางกยุนนั้นก็ตัดสินใจเคาะประตูห้องก่อนจะเดินเข้าไป

    "บอกให้เดินตามขึ้นมาทำไมไม่เดินตามมาห้ะ!" พอจูฮอนเห็นชางกยุนเดินเข้ามาในห้องแล้วก็ตะคอกใส่ชางกยุนทันที

     "เอ่อ..คือ" ชางกยุนอึกๆอักๆเกร็งไปทั้งตัวชางกยุนดูออกตั้งแต่สายตาของจูฮอนแล้วว่าจูฮอนนั้นไม่ชอบตน

     "มึงไม่ต้องมาอึกๆอักๆใส่กู..มึงนอนข้างล่างที่นอนอยู่ในตู้แล้วของในห้องนี้มึงห้ามมาแตะถ้ากูเห็นมึงแตะต้องของในห้องกูกูเอามึงตายแน่" จูฮอนพูดจบก็ไปเปิดคอมนั่งเล่นเกมส์เหมือนเดิมส่วนชางกยุนนั้นก็เอาของเอาเสื้อผ้าที่มีอยู่ไม่เยอะเอาไปเก็บไว้ตู้แล้วเอาที่นอนออกมาจัดที่ๆตัวเองจะนอน

       

      ช่วงเย็น

    ชางกยุนนั้นลงมาช่วยแม่นั้นทำกับข้าวอาจจะทำกับไม่เป็นแต่ก็ช่วยแม่นั้นหยิบจับนู้นนี่ให้อีกอย่างตนก็ไม่อยากอยู่ในห้องกับจูฮอนนานๆ

   "กับข้าวเสร็จแล้วชางกยุนไปตามพี่จูฮอนลงมากินข้าวหน่อยลูก" 

    "ครับ" 

    ก็อกๆๆๆ..

    "พี่จูฮอนครับกับข้าวเสร็จแล้วแม่ให้มาตามไปทานข้าวครับ" ชางกยุนเอ่ยเรียกอยู่หน้าประตูโดยที่ตนเองนั้นไม่เปิดประตูเข้าไป

    "เออ! เดี๋ยวกูลงไป" จูฮอนนั้นตะโกนตอบออกมา

     พอได้ยินเสียงจูฮอนตอบกับมาแล้วชางกยุนก็เดินลงไปข้างล่างทันที

    "อ้าว..ทำไมจูฮอนไม่ลงมาพร้อมกับชางกยุนละลูก" 

    "เอ่อคือพี่จูฮอนเค้าบอกว่าเดี๋ยวลงมาครับ" ชางกยุนพูดแต่ไม่ยอมสบตาแม่

      "ไอ้ลูกคนนี้นี่หยุดเล่นเกมส์ซักนิดแล้วลงมากินข้าวแปปเดียวมันจะชักตายรึไง" คนเป็นแม่ทั้งพูดทั้งเอือมกับลูกชายตัวเอง

      

      "ลงมาแล้วครับแม่แม่ก็จะบ่นไรนักหนา" จูฮอนเดินลงมาตอนแม่กำลังบ่นให้กับตนพอดี

      "ก็ฉันเป็นแม่แกฉันจะบ่นไม่ได้รึไงแล้วเกมส์อะเพราๆลงบ้างน้องก็มีก็พาน้องออกไปเปิดหูเปิดตาบ้าง" 

     "แน่นอนครับผมเป็นพี่มีน้องก็ต้องดูแลน้องใช่มั้ยครับแม่" จูฮอนพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เต็มใจนักพร้อมกับส่งสายตาไม่เป็นมิตรไปให้ชางกยุนนั้นก็หลบสายตาของจูฮอนทันที

    "ดีมากเอ้ากินข้าวๆมัวแต่พูดกันข้าวเลยจะเย็นหมด" พอแม่พูดจบต่างคนพาต่างนั่งลงทานข้าว

     ในขณะที่กำลังทานข้าวชางกยุนก็เอาแต่เงียบและพยายามไม่ไปสบตากับจูฮอนเพราะตนรู้ว่าจูฮอนกำลังจ้องมาที่ตนอยู่

   หลังจากทานข้าวเสร็จชางกยุนกับจูฮอนก็ช่วยกันเก็บจานข้าวไปล้างแต่จูฮอนก็ทำแต่ต่อหน้าแม่เท่านั้นพอแม่เดินขึ้นห้องไปจูฮอนก็กลับมาทำตัวเหมือนเดิม

    "กูจะขึ้นห้องมึงล้างไปเองแล้วกัน" พอจูฮอนพูดจบตนนั้นก็เดินขึ้นไปบนห้องทันที

TBC.