ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : NAMES
CHAPTER 1
☾
' TROUBLEMAKER '
☾
" It takes a courage "
☾
ณ ลานกว้างหน้าห้องเรียนของห้อง E นั้น มีร่างของเด็กนักเรียนเกือบ 30 คนกำลังวอร์มร่างกายกันอย่างขยันขันเเข็งมากกว่าปกติ
ซึ่งต้นเหตุก็คงเพราะอาจารย์คนใหม่ควบด้วยตำเเหน่งเป้าหมายที่ต้องกำจัดนั้นดูจะกระตือรือร้นกับการสอนเหลือเกิน
'หนึ่ง! สอง! สาม! สี่! ห้า! หก! เจ็ด! แปด!'
"เสียงสะท้อนในลานออกกำลังกายในยามบ่ายอันเเสนสดใจ ช่างสุขใจดีจริงๆ" อาจารย์ตัวเหลืองพูดอย่างอารมณ์ดีพลางสูดดมกลิ่นหอมของดอกไม้ที่ไปเด็ดมาจากประเทศทางตอนใต้เเห่งหนึ่ง
"ถ้าไม่นับอาวุธที่นักเรียนกำลังถือน่ะนะครับ..." อาจารย์ตัวเหลืองที่นักเรียนต่างเรียกว่า 'โคโระเซนเซย์ ' พูดขึ้น ขณะมองไปยังเหล่านักเรียนที่กำลังกวัดเเขนที่ถือมีดเอาไว้ไปมา
"จะต้องเเกว่งมีดให้ถูกต้องจากทุกทิศทาง...จากนี้ไปฉันจะเป็นคนรับผิดชอบชั่วโมงพละเอง" อาจารย์หนุ่มผมดำอีกคนหรือ 'คาราสึมะเซนเซย์ ' พูดประโยคเเรกกับนักเรียนก่อนที่จะไปพูดประโยคหลังกับโคโระเซนเซย์ที่ยืนอยู่ข้างๆ
"รู้สึกเหงาจังเลยนะครับ"
"ต่อให้ไล่ไปให้พ้นๆก็คงจะไม่ไปล่ะสินะ งั้นก็ไปเล่นทรายตรงนั้นไป"
"โหดร้ายจังเลยนะ คาราสึมะเซนเซย์...ชั่วโมงพละของผม นักเรียนออกจะชื่นชอบเเท้ๆ" เเต่ถึงโคโระเซนเซย์จะพูดเเบบนั้น เขาก็ไปนั่งจุ้มปุ๊กก่อทรายทั้งนำ้ตาอยู่ดี
"ซะที่ไหนล่ะ สมรรถภาพร่างกายของอาจารย์โคโระต่างจากพวกเราลิบลับเลยนะ"
"อื้อ ก่อนหน้านี้เองก็ให้กระโดดข้ามฝั่งไปมา..."
ซึกิโนะพูดพลางนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้าที่โคโระเซนเซย์มาสอนพละเเละให้พวกเขาทำอะไรที่มนุษย์ไม่มีทางทำได้อย่างการกระโดดข้ามฝั่งด้วยความเร็วที่มองตามไม่ทันเเถมยังเล่นพันด้ายไปด้วยอีก สุดท้ายผลลัพธ์ก็คือได้อาจารย์คาราสึมะมาสอนเเทนนี่เเหละนะ
"ใช่ เราอยากได้อาจารย์ที่เป็นมนุษย์มาสอนพละมากกว่าน่ะครับ"
คำพูดนั้นเเทงใจดำโคโระเซนเซย์เข้าอย่างจังจนอีกฝ่ายต้องหันไปก่อทรายอย่างเจียมๆ เเน่นอนว่าไม่มีใครสนใจเขาเลยกลับกันกลับไปสนใจการสอนของคาราสึมะเซนเซย์ต่ออย่างตั้งอกตั้งใจ
"เอาล่ะ มาเรียนกันต่อเถอะ"
"ครับ! / ค่ะ!"
"ว่าเเต่คาราสึมะเซนเซย์ ฝึกแบบนี้มันจะไปมีความหมายอะไรล่ะครับ? เเถมยังฝึกต่อหน้าเป้าหมายอีกตั้งหาก..." มาเอฮาระพูดเเทรกขึ้น
"การเรียนกับการลอบฆ่าก็เหมือนกันนั่นเเหละ ฝึกพื้นฐานให้ดีเเล้วจะมีประโยชน์เเน่นอน"
"เหมือนกันงั้นเหรอ?"
" งั้นอิโซไกคุง มาเอฮาระคุง ก้าวมาข้างหน้า "
เมื่อเห็นว่านักเรียนไม่เข้าใจ เขาก็เรียกให้นักเรียนชายออกมาสองคนโดยเลือกจากคนที่มีสมรรถภภาพร่างกายเเละพื้นฐานการฝึกก่อนหน้าที่ดี
"พวกเธอลองโจมตีฉันด้วยมีดดูสิ"
"จ จะดีเหรอครับ?"
"พร้อมกันเลยงั้นเหรอครับ?"
"ใช่ มีดนั่นไม่ทำให้มนุษย์อย่างพวกเราบาดเจ็บหรอก ถ้าโดนตัวฉันเมื่อไหร่ก็ถือว่าจบชั่วโมงพละของวันนี้ได้เลย"
"อ เอ่อ งั้นก็..." ทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนที่อิโซไกจะเป็นฝ่ายพุ่งเข้าหาคาราสึมะเซนเซย์ก่อน ซึ่งเขาก็สามารถหลบได้อย่างสบายๆ
"ต่อไป"
อาจารย์หนุ่มมองไปที่มาเอฮาระเพื่อบอกให้เขาโจมตีเข้ามา ซึ่งตามปกติเเล้วหากโดนสองคนรุมล่ะก็ยังไงก็ต้องเหนื่อยไม่ก็โดนไปซักทีเเล้วเเต่เพราะคาราสึมะเป็นเจ้าหน้าที่พิเศษ ดังนั้นการโจมตีระดับนี้จึงเด็กมากเเละเเน่นอนว่าไม่มีทางที่เขาจะหลบไม่ได้
"ยอดเลย!" คนที่เหลือที่ดูอยู่ได้เเต่ทึ่งกับความสามารถของอาจารย์ผมดำ ก่อนที่เขาจะจบการต่อสู้ครั้งนี้ด้วยการจับทั้งสองคนทุ่มลงพื้น
"ขนาดเเค่ฉันยังเเทงไม่โดน ที่นี้ก็คงจะรู้เเล้วใช่มั้ยว่าโอกาสที่จะเเทงเจ้านั่นที่มีความเร็วมากกว่า 20 มัคโดนน่ะมันต่ำเตี้ยเรี่ยดินขนาดไหน...ดูสิ ระหว่างที่พวกเรากำลังฝึกกันเมื่อกี้ มันก็สร้างปราสาททรายโอซาก้าเสร็จเเถมยังเปลี่ยนชุดนั่งจิบชาเรียบร้อยเเล้วอีก!"
"น น่าโมโหชะมัด"
"ถ้าทุกคนในชั้นเเทงฉันโดน โอกาสที่จะฆ่าเจ้านั่นสำเร็จเองก็จะเพิ่มขึ้นเเม้ว่าจะเล็กน้อยก็ตามที...ในชั่วโมงพละ ฉันจะสอนการใช้มีดเเละยิงปืน รวมถึงขอให้เรียนรู้พื้นฐานต่างๆที่จำเป็นต่อการลอบฆ่าเอาไว้กันด้วยนะ งั้นวันนี้ก็พอเเค่นี้ก่อนก็เเล้วกัน"
"ขอบคุณครับ! / ขอบคุณค่ะ!"
หลังจากที่เลิกคลาสทุกคนก็เดินเข้าไปหาเพื่อนในกลุ่มของตน ซึ่งบางกลุ่มก็ยังจับกลุ่มคุยกันอยู่ที่ลานต่อ หรือบางกลุ่มเองก็ตัดสินใจเดินกลับไปที่ห้องเพื่อเปลี่ยนชุดก่อนเข้าเรียนคาบต่อไป ตอนนั้นเองที่นางิสะเห็นร่างคุ้นเคยสองร่างยืนอยู่หน้าอาคารเรียนกำลังมองมาที่เขา
'ไง นางิสะคุง'
'ไม่เจอกันนานเลยนะ'
☾
"ค คารุมะคุง มิยะซัง กลับมาเเล้วเหรอ?"
"อื้อ ว่าเเต่ไม่สูงขึ้นเลยนะนางิสะจัง~" หญิงสาวนามว่า 'ฮินามิยะ โยชิโกะ' พูดขึ้นพลางเอียงหัวเล็กน้อยราวกับไร้เดียงสา
"อึก!" นางิสะถึงกับจุกเมื่อหญิงสาวพูดมาเเบบนั้น เเต่ที่เจ็บกว่านั้นคงจะเป็นเพราะว่าอีกฝ่ายตัวสูงกว่าเขาเเล้วยังไงล่ะ
"เห~ นี่น่ะเหรอโคโระเซนเซย์ที่พูดถึง" เป็นคาารุมะที่ไม่สนใจทักทายเพื่อนเก่าไปมากนี้ เเละเดินไปหาเรื่องอาจารย์คนใหม่ตามที่เขาวางเเผนไว้
"..." ซึ่งเเน่นอนว่าคู่หูอย่างเธอไม่พลาดที่จะตามไปดูความสนุกเเบบติดๆ
"ยอดเลย! เหมือนปลาหมึกจริงๆด้วยล่ะโยชิ "
"ถ้าหมายถึงปลาหมึกย่างล่ะก็นะ คารุมะ "
"เเหม ถึงอาจารย์จะตัวเหลืองเเบบนี้เเต่ก็กินไม่ได้นะโยชิ"
"เอ๋ งั้นหรอกเหรอ?" หญิงสาวทำสีหน้ายียวนอาจารย์คนใหม่อย่างออกหน้าออกตาต่างกับคู่หูที่วางเเผนร้ายเอาไว้
"ใช่เเล้วล่ะครับ ว่าเเต่พวกเธอสองคนคงเป็นอาคาบาเนะ คารุมะคุง กับ ฮานามิยะ โยชิโกะคุง สินะครับ...ได้ยินมาว่าวันนี้พึ่งจะพ้นโทษพักการเรียน เเต่ว่ามาสายเเบบนี้ตั้งเเต่วันเเรกเนี่ยไม่ดีเลยนะครับ"
"พอดีว่ายังปรับตัวไม่ค่อยได้น่ะครับ ว่าเเต่เรียกชื่อต้นดีกว่าครับจะได้รู้สึกเป็นกันเองหน่อย"
"ได้เลยครับ คารุมะคุง"
"ส่วนยัยนี่ อาจารย์เรียกนามสกุลเหมือนเดิมเถอะ...เธอเป็นพวกงี่เง่ากับชื่อต้นน่ะนะ" คารุมะพูดประโยคหลังกับโคโระเซนเซย์เบาๆติดขบขันเล็กน้อย จนทำให้โคโระเซนเซย์ตกหลุมพลางที่ว่าอีกฝ่ายเป็นเเค่เด็กร่าเริงเท่านั้น
"ได้ยินนะคารุมะ"
"โทษทีๆ ยังไงก็ตามขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับอาจารย์" คารุมะขอโทษอย่างไม่จริงจังนักเพราะรู้ว่าหญิงสาวก็พูดไปอย่างนั้นเอง ก่อนที่จะหันไปทำตามแผนขั้นสุดท้ายอย่างการยื่นมือไปจับ
"ทางนี้เองก็ด้วย มาทำให้ปีนี้เป็นปีที่สนุกด้วยกันเถอะนะครับ" โคโระเซนเซย์พูดพลางยื่นหนวดเส้นหนึ่งไปจับมืออีกฝ่าย
ซึ่งวินาทีที่มือของคารุมะเเละหนวดของโคโระเซนเซย์สัมผัสกัน ก็เป็นทางฝั่งหนวดที่สลายไปก่อนเนื่องด้วยโดนอาวุธที่สร้างมาเพื่อกำจัดตนเองนั้นโดนตัว เเน่นอนว่าก่อนที่โคโระเซนเซย์จะประมวลความคิดได้เขาก็ต้องขยับไปตามสัญชาติญาณเมื่อสังเกตเห็นท่าทางของชายหนุ่ม
คารุมะโยนกล่องนมทิ้งเพื่อที่จะตวัดมีดสั้นที่ซ่อนอยู่ใต้เเขนเสื้อ เเน่นอนว่าโคโระเซนเซย์สามารถหลบได้เเม้จะหวุดหวิดก็ตาม เเต่เขาก็ไม่มีโอกาสพักนักเมื่อหญิงสาวผมดำจู่ๆก็ยิงกระสุนรัวๆมาทางเขา ราวกับรู้อยู่เเล้วว่าคารุมะจะทำอะไรเเละเขาจะหลบไปยังส่วนไหน
"ชิ!" หญิงสาวจิ๊ปากเมื่อกระสุนหมดก่อนที่จะโยนมันลงพื้นอย่างไม่ใยดี
"ครั้งนี้เธอเเพ้ฉันนะโยชิ~" คารุมะพูดถึงการเเข่งขันระหว่างพวกเขาซึ่งมักจะมีมาตลอดตั้งเเต่เรื่องสอบยันต่อสู้ ซึ่งหัวข้อในครั้งนี้คือการจัดการโคโระเซนเซย์นั่นเอง
"ครั้งหน้าไม่เเพ้เเน่" เธอพูดพลางคุ้ยหาเหรียญในกระเป๋ากระโปรงก่อนที่จะโยนให้อีกฝ่ายที่รับได้ทันที
"ว่าเเต่อาจารย์เนี่ยเร็วจังเลยนะ ขนาดหลบการคาดเดา ของโยชิได้เนี่ย"
"เหอะ! ต่อให้ฉันวิเคราะห์ถึงทิศทางที่จะไปได้เเต่ก็ยังไม่ทันอยู่ดีล่ะนะ"
"ยังไงก็ได้พิสูจน์เเล้วน่ะนะว่าเจ้านี่ใช้ได้จริงๆ ทั้งๆที่ลองตัดเเค่เเผ่นเล็กๆมาดูนะเนี่ย เเต่ว่าไม่นึกเลยนะว่าอาจารย์จะหลงลูกไม้ตื้นๆเเบบนี้เนี่ย เเถมยังกระโดดไปไกลขนาดนั้น กลัวเกินไปรึเปล่าครับ?" คารุมะเปิดเผยสีหน้าที่เเท้จริงของตนอย่างการกวนบาทาอีกฝ่าย
"ได้ยินว่าเพราะฆ่าไม่ได้ก็เลยเรียกว่าโคโระเซนเซย์ เเต่ทำไมถึงได้กระจอกกว่าที่คิดไว้ล่ะครับ" เเน่นอนว่าโคโระเซนเซย์ของขึ้นทันทีที่คารุมะพูดจบ เเต่ก็ทำอะไรไม่ได้
"อย่าหนีล่ะ โคโระเซนเซย์" หลังจากนั้นคารุมะก็เดินเข้ามาหาเพื่อนสาวคนสนิทพลางคล้องคอไปยังห้องเรียน
'ผมจะทำให้ดูเอง ว่าการถูกฆ่าน่ะมันเป็นยังไง?'
☾
พอมาถึงห้องเรียนการเเข่งขันระหว่างเธอกับคารุมะก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง เเน่นอนว่าในครั้งนี้เป้าหมายไม่ใช่โคโระเซนเซย์ เเต่เป็นข้อสอบต่างหาก ซึ่งพวกเธอทั้งสองคนสามารถทำเสร็จได้ในเวลาที่รวดเร็ว ต่างกับเพื่อนร่วมห้องคนอื่นที่กำลังปวดหัว
ทั้งกับข้อสอบเเละเสียงที่โคโระเซนเซย์ทำ
"ให้ตายสิ! เรากำลังทำข้อสอบอยู่นะคะ! เงียบๆหน่อยสิคะ!" สุดท้ายก็เป็นนักเรียนหญิงคนหนึ่งพูดขึ้นอย่างเหลืออด
"ข ขอโทษครับ!"
"คารุมะ นายกล้าจริงๆเลยนะที่ไปทำเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นโกรธน่ะ~"
"ฉันว่านายกลับบ้านไปซ่อนตัวดีกว่านะ~"
"หึหึ ก็เขาเกือบโดนฆ่านี่ เป็นธรรมดาที่จะโกรธ"
"ไม่เหมือนใครบางคนที่กลัวหัวหด ตอนการลอบฆ่าล้มเหลวน่ะนะ"
"เงียบปากของเธอไปโยชิโกะ!!"
"..."
"อุหวา นายหาเรื่องใส่ตัวเองนะเทราซากะ" คารุมะอดที่จะขนลุกไม่ได้ เพราะเจ้านั่นดันไปข้ามเส้นที่อีกฝ่ายไม่ยอมเเม้กระทั่งให้เขาเข้าไปน่ะสิ
"ดูเหมือนว่าฉันจะใจดีเกินไปงั้นสินะ?" หญิงสาวลุกขึ้นจะเก้าอี้พลางเดินข้ามคารุมะที่พยายามทำตัวให้เล็กที่สุดไปยังโต๊ะของเทราซากะ
"หา? จะทำอะไรขอ--อ๊ากกก"
เทราซากะร้องขึ้นเมื่ออีกฝ่ายกำเส้นผมของเขาขึ้นจนใบหน้าของเขาหงายขึ้นไปบนเพดาน เเต่เเทนที่จะพบเพดานสีน้ำตาล ชายหนุ่มกับพบปลายปากกาที่เกือบจะเเทงตาอยู่เเล้ว
"ถ้าเเกสะเออะเรียกฉันเเบบนั้นอีก แกตายเเน่ "
"หยุดนะมิยะซัง! เธอจะทำอะไรเทราซากะคุงน่ะ!"
"เหอะ!" สุดท้ายหญิงสาวก็หยุดการกระทำดังกล่าว ทำให้เทราซากะหลุดจากการควบคุม เเต่ถึงอย่างนั้นเส้นผมของเขาก็มีบางส่วนที่หลุดออกมาเช่นกัน
"ใจเย็นๆน่าโยชิ ไว้เดี๋ยวจะเลี้ยงไอติมนะ?"
"..." เธอไม่ตอบ
เเต่คารุมะก็สัมผัสได้ว่าเขารู้สึกขนลุกน้อยลง เเปลว่า คงจะใจเย็นลงเเล้วสินะ
"โทษทีนะครับเซนเซย์~ พอดีพวกผมทำข้อสอบเสร็จเเล้วเลยหาอะไรทำเเก้เบื่อน่ะนะ" เขาเเก้ต่างให้หญิงสาวก่อนที่จะหยิบสิ่งที่จงใจ หยิบมาจากตู้เย็นในห้องพักครู...เป็นเจลาโต้สีชมพูสดใสนั่นเอง
"ไม่ได้ครับ! เเล้วก็ห้ามกินอาหารในห้องเรียนด้วย!!...น นั่นมันเจลาโต้ที่ไปซื้อมาจากอิตาลีเมื่อวานนี้นี่!!!"
"แหม ขอโทษนะครับ พอดีผมเห็นมันในตู้เย็นห้องพักครูน่ะ~"
"พ เพื่อไม่ให้มันละลาย อาจารย์ต้องบินผ่านชั้นบรรยากาศที่สูงขึ้นไปอีกนะครับ!"
"เห เเล้วเซนเซย์จะตีผมรึยังไงครับ?...อืม อร่อยดีนะ ลองชิมดูสิโยชิ"
คารุมะเลียเจลาโต้ต่อหน้าต่อตาโคโระเซนเซย์ ก่อนที่จะป้อนหญิงสาวที่นั่งข้างๆซึ่งปกติเเล้วเขาไม่ค่อยจะทำเเบบนี้ซักเท่าไหร่ ยกเว้นเเค่ตอนที่โยชิอารมณ์ไม่ดีก็เท่านั้นเเหละนะ
"อ อร่อยจริงด้วย..." เธอพูดเบาๆเเต่ก็ไม่พ้นหูของคารุมะ
"จริงมั้ยล่ะ?"
"หยุดสวีทกันต่อหน้าอาจารย์ได้เเล้ว! เเล้วก็อาจารย์จะไม่ตีเธอหรอกนะเเต่จะกินเจลาโต้ที่เหลือเอง!!"
โคโระเซนเซย์พูดขณะเดินเข้ามาประชิดตัวคารุมะ ซึ่งทำให้ติดกับดักของทั้งสองคนจนเขาเสียหนวดไปหลายเส้น จากการเหยียบกระสุนที่วางกราดไปบนพื้นห้อง
ปัง ปัง ปัง!
ครืด!
คารุมะรัวกระสุนใส่โคโระเซนเซย์ที่กำลังอึ้งอยู่เเต่เขาก็สามารถหลบได้ทุกลูก ในขณะเดียวกันเขาก็สามารถหลบใบมีดจากหญิงสาวที่เข้ามาประชิดตัวหลังจากคารุมะยิงเสร็จเเล้วได้
"อะฮะฮะ ตกหลุมพลางอีกเเล้ว~"
'ฟังนะโคโระเซนเซย์ พวกผมน่ะจะหลอกล่ออาจารย์ต่อไป ผมไม่สนหรอกนะว่ามันจะรบกวนการสอนของอาจารย์รึเปล่า?'
'อาจารย์จะฆ่าผมก็ได้นะ เเต่ว่า..จะไม่มีใครมองว่าคุณเป็นอาจารย์อีก เเต่เป็นอสูรกายชั่วร้าย'
'ผมจะทำลายความเป็นอาจารย์ของคุณเอง'
☾
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น