[Bungou Stray Dogs Fic] 銀蜥蜴Silver Lizard

     

ค.ศ.1867 -เอโดะ

ในยามที่บ้านเมืองไม่ค่อยคงที่  ชาวเมืองต้องอาศัยอยู่ภายใต้ความกลัว ทั่วกรุงไม่มีความปลอดภัยใดๆทั้งสิ้น 

ในยามที่รัฐบาลกำลังสั่นคลอน.. 

ยากุซ่าสองกลุ่มเล็กๆยืนเบียดเสียดกันภายในตรอกแคบๆ ท่ามกลางวงล้อม คือร่างของวัยรุ่นสองคน แต่ทว่าทั้งคู่ไม่ได้มีท่าทีกลัวยากุซ่่พวกนี้เลยแม้แต่น้อย.. ตรงกันข้าม คนทั้งสองนี่แหละที่เป็นหัวหน้ายากุซ่ากลุ่มย่อยพวกนี้  แต่ทั้งคู่ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไรนัก..

นัยน์ตาสีทองอ่อนของเด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลตัดสั้นมองต่ำสบเรียวเนตรสีเงินวาวของร่างบางเจ้าของทรงผมหนามสีดำขลับ ระยะที่เหลือไว้ระหว่างทั้งสองเป็นเพียงระดับที่สามารถรับรู้ลมหายใจของกันและกันได้จนอาจเข้าใจผิดว่าเป็นคู่รัก ทว่าไม่ใช่เลยซักนิด.. ตรงข้ามเลยต่างหาก 

"เป็นบ้าอะไรของแกอีกวะ?หรือจะเอา???  

หนุ่มหน้าบากขู่เสียงต่ำๆใส่คนตรงหน้า ใบมีดคมกริบจ่ออยู่ตรงคอหอยของชายหนุ่ม 

"...."   

อีกฝ่ายไม่กล้าลงมือเสียทีเนื่องจากโดนปากกระบอกปืนจี้เข้าตรงกลางหน้าอก 

...ไม่มีคำพูดใดลอดหน้ากากสีขาวออกมา...

สายตาคมไม่แพ้ใบมีดของทั้งสองเชือดเฉือนกันมาตั้งแต่เสียงยังไม่แตกหนุ่มดีจนถึงบัดนี้.. 

พวกเขาคือสองนักฆ่าระดับพระกาฬ คู่หูคู่กัดมือฉกาจจากกลุ่มยากุซ่าแห่งอ่าวโตเกียว หรือที่เรียกหรูๆเป็นภาษาฝรั่งว่า"พอร์ตมาเฟีย"

               ถึงแม้ว่าจะทะเลาะกันบ่อยไม่เว้นมื้อเว้นยาม แต่เมื่อต้องปฏิบัติหน้าที่กลับเข้ากันได้ดียิ่งกว่าปี่กว่าขลุ่ย

กิน (銀)

นักฆ่าไร้เสียง จุดเด่นอยู่ที่การเคลื่อนไหวที่รวดเร็วและเบาบาง ภายใต้หน้ากากสีขาวนั้นซ่อนความเฉียบคมไว้ 

หากจะสังหารใครแล้วก็ตาม 

...จะไม่เหลือเวลาพอให้เหยื่อตกใจด้วยซ้ำ..

เขาไม่ยอมพูด ไม่มีใครอ่านความรู้สึกของเขาออกนอกจาก---

ทาจิฮาระ มิชิโซ (立原道造)

มือแม่นปืนเจ้าของสันจมูกยุบ ลือกันว่ากระสุนของเขาไม่เคยพลาดเป้าสักครั้ง ถึงแม้ว่ามารยาทจะต่ำทราม แต่ทาจิฮาระก็จริงใจกับงานที่ได้รับมอบหมายทุกงาน

"ฆ่าทุกคนที่เห็นซะ!" 

เนื่องจากคู่หูของเขาไม่ยอมพูด ทาจิฮาระจึงพูดมากกว่ากินถึงสองเท่าด้วยกัน

ทั้งคู่สังกัดอยู่ใน หน่วยกิ้งก่าดำ ที่มีฮิโรสึ ริวโรเป็นหัวหน้าใหญ่-ผู้ที่ชุบเลี้ยงมือสังหารทั้งสองมาตลอด6ปี

ถึงจะทะเลาะกันรุนแรงชนิดที่ชักปืนควักมีดออกมาลงไม้ลงมือกันเสียบ่อยๆ แต่นั่นเป็นเพียงกัดกันขำๆเท่านั้น

..สิ่งที่ทาจิฮะระกลัวที่สุดคือ การทำให้คู่หูของเขาโกรธ..

" ผมของนางยาวสลวยราวกับไหม ส่วนผิวก็ขาวเหมือนมุก -- เฮ้ยกิน! จะไปไหนของแกนั่นน่ะ ?! เป็นอะไรอีกวะ.. " 

คนที่ทาจิฮะระคิดมาตลอดว่าเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง ลุกขึ้นเดินหนีหน้าตาเฉยราวกับว่า งอน 

เมื่อได้ยินเขาเอ่ยชมหญิงงามนางหนึ่งที่บังเอิญพบในเมืองระหว่างปฏิบัติภารกิจ....

บางครั้งจังหวะของชีวิตก็เล่นตลกกับโชคชะตา 

เรื่องที่คาดหวังนั้นอาจไม่มาให้ได้สัมผัส 

แต่เรื่องที่ไม่เคยแม้แต่คิดถึงก็มาทำให้ตกใจได้อยู่เรื่อย... 

หมายเหตุ

- บางไทม์ไลน์ บางสถานที่ บางเหตการณ์ เป็นเรื่องที่ถูกอ้างอิงมาจากช่วงปลายยุคเอโดะ ซึ่งทางเราได้หาข้อมูลมาได้ส่วนหนึ่ง หากมีส่วนที่ผิดพลาดหรือต้องเพิ่มเติม กรุณาติดต่อมาได้เลยนะคะ  

-บางฉากตอน อาจสอดคล้องกับตัวอนิเมะ มังงะ หรือไลท์โนเวลบางเล่ม หากผู้ใดเคยอ่านเคยดูมาบ้างอาจเข้าใจในเนื้อเรื่องมากยิ่งขึ้นค่ะ

B
E
R
L
I
N
?