ซ่อนแอบ

ข้อมูลเบื้องต้น

“8 9 10 จะหาแล้วนะ” เสียงเด็กชายที่กำลังปิดตาเล่นซ่อนแอบดังขึ้น หลังจากนับเลขสุดท้ายจนจบ โดยที่คนแอบก็คือน้องสาวของเธอ 

ภพและสร เด็กชายและเด็กสาวอายุราว ๆ ได้ 9-13 ปี กำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน ทั้งสองอาศัยอยู่กับพ่อ แม่ ปู่ย่า ตายาย ซึ่งนับว่าเป็นครอบครัวที่ใหญ่ และมีฐานะพออยู่พอกิน ทั้งสองเป็นเด็กต่างจังหวัดที่กิจวัตรประจำวันจะแตกต่างจากเด็กเมืองกรุง ที่บ้างก็ดูโทรทัศน์ บ้างก็เล่นโทรศัพท์ แต่ทั้งสองคนไม่ได้เป็นอย่างนั้น กิจกรรมที่ทั้งสองชอบเล่นด้วยกันบ่อย ๆ คือ การเล่นซ่อนหา 

ทุก ๆ วันในตอนเช้าหรือหลังจากเลิกเรียน ทั้งสองก็ไม่ลืมการเล่นซ่อนหา วันหนึ่งทั้งสองชักชวนกันว่าใครหาที่ซ่อนได้ยากที่สุดคนนั้นเป็นฝ่ายชนะ

“วันนี้มาแข่งกันดีกว่า ถ้าใครหาที่ซ่อนได้ยากที่สุดคนนั้นเป็นผู้ชนะ”  เสียงเด็กสาวที่พูดกับพี่ชายอย่างฉะฉาน

“ได้สิ แต่ถ้าแพ้แล้วอย่ามาร้องไห้นะ” ภพกล่าวพร้อมทำท่าทางเยาะเย้ย ภพอาสาเป็นคนนับเลขก่อน และให้น้องไปหาที่ซ่อนตัว พอนับจบภพก็ออกตามหาสร

“อยู่ไหนนะ? ทำไมซ่อนเก่งจัง หาไม่เจอเลย” ภพเห็นเงาของน้องสาวที่แอบอยู่หลังโอ่ง จึงทำท่าพูดแกล้งเพื่อให้น้องตายใจ สรที่ทำท่าทางดีใจและสนุกที่คิดว่าพี่ชายคงหาตัวเธอไม่เจอ

ภพแอบย่องเข้าไปจากด้านหลังโดยไม่ให้น้องรู้ตัว “โป่ง จับได้แล้ว” สรสะดุ้งโหย่งกับเสียงของภพทำให้เธอตกใจ ผลัดกันต่อไปภพจะเป็นคนไปซ่อน

“6 7 8 9 10 หาแล้วนะ” สิ้นเสียงนับสรก็รีบวิ่งไปตามหาภพทันที ตามซอกมุมก็ไม่เจอ สรเริ่มบ่นเพราะหาเท่าไหร่ก็ไม่เจอสักที ภพที่สังเกตุการณ์ อยู่บนต้นไม้ถึงกับหัวเราะเพราะความตลกของน้องสาว

ภพค่อย ๆ แอบปีนลงมาจากบนต้นไม้แล้วเดินเข้าไปทางด้านหลังของสร และเป็นไปตามคาด สรงอแงเพราะว่าแพ้ภพ “พี่ภพขี้โกง พี่ตัวโตแล้วก็ปีนต้นไม้ได้ หนูยังตัวนิดเดียวก็เสียเปรียบสิ ไม่เอาเล่นใหม่ ๆ” สรร้องขอภพอีกครั้ง

“ไว้วันหลังนะวันนี้ดึกแล้ว เข้าบ้านกันเถอะ” ภพบอกสรจนใจอ่อนและยอมกลับบ้านด้วย

เช้าวันต่อมาหลังจากที่ทั้งคู่กลับจากโรงเรียน อยู่ ๆ สรก็เกิดอาเจียนและไม่มีเรี่ยวแรง พ่อและแม่จึงพาสรไปหาหมอ แต่แล้วข่าวร้ายก็เกิดขึ้นเมื่อหมอบอกว่า สรเป็นมะเร็งระยะที่ 2 เริ่มลุกลามไปทั่วแล้ว เมื่อได้รู้ข่าวภพก็ให้กำลังใจสร ด้วยความยังเด็กภพเองก็ไม่รู้ว่าโรคนี้มันร้ายแรงแค่ไหน หลังจากนั้นสรต้องรักษาตัวและให้คีโมอยู่ที่โรงพยาบาล การเล่นซ่อนหาของทั้งคู่ก็ต้องยุติลง

หลังจากที่สรให้คีโมทั้งที่ 2 ก็เริ่มมีอาการผมร่วงและร่างกายเริ่มอ่อนแอลง ภพก็ยังมาคอยเยี่ยมและให้กำลังใจสรในทุก ๆ วัน “ไม่เป็นไรนะสร กินเยอะ ๆ จะได้หายไว ๆ และจะได้มาเล่นซ่อนหาเกมที่เราชอบกันอีกนะ” ภพพูดปลอบใจน้องสาว

เมื่อทำคีโมได้ 3 ครั้งสรเกิดมีภาวะแทรกซ้อนอาการทรุดอย่างหนักและไม่สามารถทนความเจ็บปวดนี้ได้ สรได้เสียชีวิตและจากโลกนี้ไป ภพที่รู้ข่าวก็เหมือนใจสลาย ร้องไห้อย่างอาลัยอาวรณ์ “ไหนสัญญากับพี่ไงว่าจะกลับมาเล่นด้วยกัน เรายังไม่ได้แข่งซ่อนหากันใหม่เลยนะ ทำไมไม่กลับมาเล่นกับพี่ก่อน”

หลังจากที่สรเสียไป ภพก็อยู่ในอาการซึมเศร้า ไม่พูดไม่จาและเป็นคนเก็บตัวมักจะนั่งร้องไห้เพราะคิดถึงน้องสาวอยู่บ่อย ๆ ภพมักจะเหม่อลอยและเห็นภาพน้องสาวมาชวนเขาไปเล่นซ่อนหาด้วยกันบ่อย ๆ ในทุก ๆ เช้าภพมักจะมีอาการภาพหลอนเห็นสรและออกไปเล่นซ่อนหาในที่ที่เล่นกันเป็นประจำทุก ๆ วัน แม้ในจิตใต้สำนึกลึก ๆ ภายในจิตใจของภพจะรู้ว่า สรได้จากโลกนี้ไปแล้วก็ตาม 

เมื่อกาลเวลาผ่านไปภพมีอาการดีขึ้นเรื่อย ๆ จากการกินยาและการเยียวยาจิตใจจากคนรอบข้าง ภพตระหนักคิดได้ว่าชีวิตคนเรามีเกิดมีแก่เป็นเรื่องธรรมดา ภพก็จะใช้ชีวิตที่เหลือให้ตัวเองมีความสุข และสรก็ยังอยู่ในใจของภพไปตลอดกาล 

หากภพโตขึ้นแล้วมองย้อนกลับไปในสถานที่เดิม ๆ มันก็คงจะทำให้นึกถึงเรื่องราวเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ช่วงเวลาที่ทั้งความสนุก ความเศร้า และความเสียใจที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ทำให้ภพเป็นคนที่เข็มแข็งในการใช้ชีวิต