หอพักสุดหลอน

เรื่องนี้เป็นเรื่องแต่งหรือเรื่องจริงผู้ที่อ่านโปรดใช้วิจารณาในการอ่าน    
ปล.เรื่องนี้อาจจะซ้ำกับของคนอื่นถ้าซ้ำหรือเขียนผิดหรือไม่เข้าใจก็ ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย

1.หอพักสุดหลอน








"บุ๋ม" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกจากรังสิต 

          ถึงแม้จะเคยอ่านหนังสือและดูหนังเกี่ยวกับผีๆ สางๆ มานับไม่ถ้วน มีทั้งน่ากลัวมากและน้อย ไหนจะฟังพวกเพื่อนๆ ในมหาวิทยาลัยเล่าเรื่องผีอื้อซ่า แต่หนูมั่นใจว่าทั้งหมดนั่นยังไม่น่ากลัวเท่ากับที่หนูเจอะเจอมาสดๆ ร้อนๆ หรอกค่ะ 

          เพื่อนๆ อยู่หอแถวรังสิตหลายคน ทั้งมาจากต่างจังหวัดก็มี ทั้งบ้านอยู่ไกลๆ ก็มี 

          หลิน เป็นคนหนึ่งที่เช่าห้องอยู่คนเดียว เธอเป็นลูกจีนหุ่นสูงโปร่ง หน้าตาเรียบๆ ไม่มีอะไรโดดเด่น ค่อนข้างพูดน้อย นัยน์ตาแคบดูดำขลับเยือกเย็น ไม่ค่อยแสดงอารมณ์อะไรแรงๆ เหมือนกับวัยรุ่นทั่วไป 

          นอกจากจะไม่สนใจเรื่องเที่ยวเตร่ ชอบหมกมุ่นอยู่กับการเรียนจนน่านับถือ หลินยังเล่าว่าเธอชอบทำสมาธิและวิปัสสนาอีกต่างหาก! 

          โห...ผิดกับเพื่อนๆ ส่วนมากที่ชอบเที่ยวเตร่ ดื่มเหล้าดื่มเบียร์ อีกคนก็ริเล่นยา เคยชวนหนูทดลองแต่หนูไม่เล่นด้วย...นานๆ มีเบียร์มีไวน์คูลเลอร์เล็กน้อยหนูก็ว่าแย่เต็มทีแล้ว ผิดกับเพื่อนกลุ่มหนึ่งซึ่งทำตัวเหมือนไม่ใช่นักศึกษา ทั้งที่ยังต้องแบมือขอเงินพ่อแม่ใช้อยู่แท้ๆ 

          "ช็อปไว ใช้แหลก แดกด่วน" คือคติประจำใจของพวกเธอค่ะ! 

          คิดอีกทีก็เรื่องใครเรื่องมัน...ว่าแต่เรื่องผีนี่ซีคะ หนูเจอะเจอเรื่องสุดหลอนในหอพักของหลินนี่เอง...ไม่ช็อกตายก็นับว่าเป็น บุญแล้ว 

          ได้ข่าวว่าที่นั่นผีดุ แต่หนูเฉยๆ ค่ะเพราะไม่ได้อยู่หอ... เขาเล่ากันนะคะ ว่ามีเพื่อนคนหนึ่งจะแวะไปหาเพื่อน แต่เพื่อให้แน่ใจว่าเพื่อนอยู่ก็เลยใช้มือถือกดไปถามก่อน ปรากฏว่าเพื่อนบอกว่าอยู่ในห้อง...แต่เมื่อไปถึงกลับไม่มีใครอยู่เลย ห้องใส่กุญแจ เล่นเอาโมโหจัดที่โดนหลอก เลยโทร.ไปด่าให้สมแค้น 

          อ้าว? เพื่อนยืนยันว่าไม่ได้รับโทรศัพท์เลยค่ะ! 

          ใครรับสายล่ะ...ก็ผีน่ะซี!! 

          เรื่องนี้จะอำกันเล่นหรือเปล่าก็ไม่ทราบนะคะ เพราะเพื่อนอาจจะอยู่ที่อื่นแล้วอำว่าอยู่ในห้องก็เป็นได้ แต่หลายๆ คนก็เชื่อกันเป็นตุเป็นตะว่าเรื่องจริงๆ โดนผีหลอกวิญญาณหลอนแน่แล้วหล่อน! บรื๋ออออ... 

          คราวนี้เล่นเอาใครๆ ขนลุกขนพอง ไม่กล้าโทร.ไปถามเพื่อนก่อนอีกแล้ว อยากไปหาก็ไปเลย...ต่อมาไม่นานก็ชักเลือนๆ กันไป มีการโทร.ไปหาก่อนตามเคย ถ้าอยู่ก็จะได้แวะไปหา ไม่อยู่ก็แล้วไป...ยกเว้นอยู่ไหนใกล้ๆ ก็ไปพบกันได้ และยังไม่เคยเกิดเรื่องน่ากลัวขึ้นอีก 

          ในที่สุด เรื่องสุดหลอนก็เกิดขึ้นกับหนูจนได้ เมื่อมีธุระและคิดถึงหลินก็เลยขึ้นรถไปที่หอพักเธอ... 

          ทีแรกว่าจะใช้มือถือถามก่อนว่าอยู่หรือเปล่า? แต่อย่าดีกว่า....ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกัน จนกระทั่งไปถึงกำลังจะเดินไปขึ้นลิฟต์อยู่แล้ว แต่มีเสียงเรียกให้หยุด หนูหันไปมองก็เห็นสาวสวยรุ่นพี่ในชุดสีเทา ถามยิ้มๆ ว่าจะไปหาใครคะ? 

          แหม! จำหน้าเก่ง คนอยู่เป็นร้อยได้มั้ง? ทุกทีไม่เคยมีใครถาม แต่หนูก็บอกไปโดยดีว่ามาหาเพื่อนชื่อหลิน อยู่ห้อง 508 เธอก็พยักหน้าให้...หนูนึกยังไงไม่รู้ บอกว่าพี่ช่วยขึ้นไปบอกหน่อยได้ไหมคะว่าเพื่อนชื่อบุ๋มมาหา 

          ไม่ทราบว่ารู้ทันหรือเปล่าที่หนูออกลูกประชด เธอจัดการติดต่อไปหาหลิน พูดไปยิ้มไป...ค่ะๆๆๆ เพื่อนกำลังขึ้นไปหานะคะ 

          คนอะไรอารมณ์ดีจริงๆ น่าจะชื่อคุณแฉล้มแจ่มใสนะ! 

          เมื่อขึ้นลิฟต์ไปถึงชั้นห้า หนูรู้สึกมีลมพัดวูบมากระทบหน้า เอ๊ะ! มีแต่ห้องเช่าเรียงรายทั้งซ้ายและขวา แล้วลมบ้านี่พัดมาจากไหน? แต่ไม่อยากคิดอะไรมากจนไปถึงห้องหลิน 

          คุณพระคุณเจ้า! ห้องนั้นใส่กุญแจค่ะ! 

          โลกมืดไปชั่วครู่ ม่านตาพร่าพรายไปหมด...คิดในแง่ดีว่าหลินอาจจะเพิ่งลงจากลิฟต์อีกตัวแล้วสวนกัน! รีบเผ่นอ้าวลงมา แต่พี่คนสวยหันมองยิ้มๆ ถามว่าเพื่อนไม่เปิดประตูหรือคะ? 

          โอ๊ย! อยากเป็นบ้าตาย! ยังไม่ทันจะพูดจาอะไรเพราะใจเต้นโครมๆ เหมือนจะกระเด้งออกมานอกอก รถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งก็แล่นมาจอด...หลินโดดลงมาจ่ายเงินแล้วเดินผลักกระจกเข้ามาหน้าตาเฉย หนูหันขวับไปทางพี่คนสวย...จะว่าให้เจ็บเชียวที่เล่นตลกร้ายแกล้งกัน 

          ตายจริง! พี่เขาทำตาโต อ้าปากค้าง หน้าตาซีดเซียว... ก่อนจะเป็นลมไปดื้อๆ แสดงว่าเขาไม่ได้หลอกหนูน่ะซีคะ... แต่พี่เขากลับโดนผีหลอกซะเอง! แหม...ไม่ใช่เป็นคนเดียวแต่ทำให้หนูพลอยขนหัวลุกไปด้วยน่ะซีคะ! บรื๋อออ.....