ลิขิตรักราชามังกร

ลำดับตอนที่ #14 : ผูกพันธะ

 



    ตอนที่  14  ผูกพันธะ



สุดท้ายวันที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง เเต่กับหลิงซาน มันไม่ใช่ เขาคิดว่ามันเหมือนวันที่เขาเดินเข้าสู่ลานประหาร รอถูกเชือดชัดๆ หลิงซานถูกนำตัวมายังบ่อน้ำสักสิทธิ์เพื่อชำระร่างกายให้สะอาดหมดจดก่อนที่จะเข้าพิทีผูกพันธะส่งตัวเจ้าสาวมังกร



"ปล่อยนะโว้ยจะพาข้าไปไหนฮะ ไอ้พวกบ้าเดี๋ยวพ่อเตะคอหักเลย"



หลิงซานเอะอะโวยวายไม่ยอมไปกับพวกเขาท่าเดียว พร้อมขู่อีกฝ่ายฟ่อๆ เท้าเล็กๆ ตวัตสะเปะสะปะไปเรื่อยเพราะโดนจับตัวเอาไว้เลยไม่ถนัดนัก โดนไปบ้างพลาดไปบ้างเพราะทุกคนคอยหลบฝ่าเท้ามหาภัยกันจ้าละหวั่น ไม่มีใครกล้าทำอันตรายเขาหรอก แม้เเต่รอยขีดข่วนก็ไห้เกิดขึ้นกับร่างเล็กไม่ได้เด็ดขาด



"ท่านหลิงซานท่านอยู่นิ่งๆ เถิด เดี๋ยวก็ได้เจ็บตัวกันพอดี"



บุรุษคนหนึ่งเอ่ยขึ้นเพราะหมดความอดทนกับริทธิ์เดชของคนตรงหน้าเเล้วจริงๆ หลิงซานสบัดหลุดก็ตั้งท่าเตรียมสู้ไม่ว่าใครหน้าไหนเข้ามา เขาใส่ไม่ยั้ง



"ไม่โว้ย นรกชัดๆ ใครอยากตายก็เข้ามา"



เขาหันซ้ายเเลขวา ใจหนึ่งอยากให้อีกคนปรากฎตัวออกมา เเล้วพาเขาหนีไปจากที่นี่เสียเดี๋ยวนี้ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันยามคับขันเช่นนี้ทำไมเผลอไปคิดถึงอีกคนเอาได้นะ ทุกคนที่เข้ามาต่างก็กระเด็นกระจัดกระจายไปนอนนับดาวกันแทบไม่ทัน เพราะไม่สามารถทำอะไรคู่ชะตาได้ เลยมีจุดจบเเบบที่เห็นใครๆ ก็เอาไม่อยู่



"เจ้าบ้าไปอยู่เสียที่ไหนวะ ตอนอยากเจอเสือกหาย"



"หลิงซาน" เสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นมาเขาหันขวับไปทันที



"ท่านพี่ช่วยข้าด้วย"



"เจ้ารีบชำระกายเถิด ใกล้ถึงเวาลาเเล้วเดี๋ยวก็ถูกท่านผู้ทำโทษเอาหรอก"



"กลัวตายล่ะ ตาเเก่นั่นไม่กล้าทำอะไรข้าหรอกนะ"



หลิงซานพูดด้วยความมั่นใจ ตาเเก่นั่นไม่กล้าทำอะไรเขาหรอก เขากล้าเอาหัวเป็นประกันเลย ให้ตายซิก็ตำเเหน่งเขามันใหญ่โตเสียจนไม่มีใครกล้าเเตะเเม้เเต่ปลายเล็บ



"หลิงซานเจ้าหัดดื้อดึงกับข้าตั้งเเต่เมื่อไรกัน เดี๋ยวนี้คำพูดข้าไม่มีความหมายเเล้วใช่หรือไม่"



เย่วซินใช่ไม้ตายเพราะรู้ว่าน้องชายตนไม่มีทางดื้อดึงกับเขาจนเกินไป หลิงซานได้ยินดังนั้น ก็ก้มหน้าทำคอตกพูดออกมาเบาๆ ทันที



"ข้าเปล่าดื้อกับท่านนะ เเต่ข้าไม่อยากแต่งกับเจ้ามังกรบ้านั่นจริงๆ นี่"



"หลิงซานเจ้าระวังคำพูดหน่อยก็ดี ไม่เช่นนั้นเเล้วเจ้าอาจจะเดือดร้อนเอาได้"



เย่วซินปรามหลิงซาน ไม่ให้พูดอะไรๆ ที่ไม่สมควรออกมา เพราะตอนนี้ไม่ได้มีพวกเขาแค่สองคน เเต่ยังมีลูกบ้านอีกสามคนที่ตามเขามาเมื่อสักครู่



"เอาล่ะหลิงซานเจ้ารีบชำระกายเถิดอย่าได้ชักช้าอีกเลย"



"ไม่เอาก็ข้าบอกเเล้วว่าข้าไม่อยากไปท่านพี่ท่านจะใจร้ายส่งข้าไปจริงๆ หรือท่านจะขับไล่ไสส่งข้าไปจริงๆ ใช่ไหม ท่านพี่ใจร้ายเหลือเกิน ฮึก ฮือๆๆ ท่านพี่ใจร้าย"



พูดจบร่างเล็กก็ปล่อยให้น้ำตาที่พยายามเก็บเอาไว้ร่วงลงมาทันที เย่วซินมองร่างเล็กด้วยความสงสาร เขาคว้าตัวร่างเล็กเข้ามากอดเอาไว้พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาบางเสียจนเเทบไม่ได้ยิน สายตาเศร้าหมองของพี่ชายที่จ้องเขาอยู่ มันทำให้ร่างเล็กรับรู้ว่าอีกฝ่ายก็เสียใจไม่น้อยไปกว่าเขา



"ข้าไม่อยากให้เป็นเช่นนั้นเลยเเม้เเต่น้อย เจ้าเป็นน้องชายคนเดียวของข้า เเต่มันเป็นชะตาของเจ้านะหลิงซานยอมรับมันเสียเถิดอย่างไรเสียเจ้าก็หนีมันไม่พ้น ขนาดอยู่ไกลเเสนไกลเจ้าก็ยังมาถึงที่นี่ได้



"ฮึกๆ ฮือๆๆ แต่ข้า ข้าจะจำเอาไว้ว่า ครั้งหนึ่งข้าเคยมีพี่ชายที่เเสนดีอย่างท่าน ท่านพี่



น้ำตาหยดน้อยหยดเเล้วหยดเล่า มากเเค่ไหนก็ไม่อาจรู้ได้ เเต่มันไหลออกมาจากดวงตาหวานไม่ยอมหยุดซักที หลิงซานพูดอะไม่ออก มันก็จริงอย่างที่พี่ชายตนพูดขนาดอยู่ห่างกันเเสนไกลยังหลุดมาที่นี่ได้เลย เเล้วยังพ่วงตำแหน่งคู่ชะตามาอีกนี่ไม่ช็อคตายก็บุญเท่าไรเเล้ว เย่วซินไม่รู้จะปลอบน้องชายอย่างไรดี ถึงหลิงซานจะไม่ใช่น้องแท้ๆ ของเขาก็เถิด เเต่เขากลับรักเเละคิดว่าคนตัวเล็กเป็นน้องแท้ๆ ของเขาไปเเล้ว ระยะเวลาที่อยู่ด้วยกันมามันทำไห้ทั้งคู่มีความรักใคร่ผูกพันกันดั่งพี่น้องแท้ๆ



"ถ้าเจ้าไม่ใช่คู่ชะตาก็จะดีไม่น้อยมาเถิดข้าจะชำระกายให้เจ้าเอง"



หลิงซานไม่ได้พูดอะไรต่อ ปล่อยไห้เย่วซินเปลื้องผ้าตนจนเหลือเเค่เพียงผ้าผืนเล็กไว้ปกปิดช่วงล่างเท่านั้น หลิงซานไม่ได้เอ่ยอะไรอีกดวงตาสวยเหม่อมองไปข้างหน้าอย่างไร้จดหมาย นี่เขาหมดหนทางจริงๆ แล้วใช่หรือไม่ เย่วซินค่อยๆ ตักน้ำราดรดบนลำตัวอีกฝ่ายตาสวยมองรูปสัญลักษ์ ที่ผูกมัดอีกฝ่ายให้ไม่อาจปฏิเศษได้ เพราะชะตาของคนตรงหน้าที่จะต้องเป็นราชินีเคียงคู่มังกร



หลี่ช่วนยืนมองร่างงามของหลิงซานอย่างเเสนเสียดาย ผิวขาวเนียนอมชมพูใบหน้าเรียวงามรูปไข่ จมูกโดงรั้นรับกับปากอวบอิ่มสีเเดงระเรื่อ มองเเล้วมันช่างน่าเสียดายยิ่งนัก ถ้าหากหลิงซานไม่ใช่คู่ชะตาล่ะก็เขาจะทำทุกวิถีทาง เพื่อที่จะได้ครอบครองคนตรงหน้า แต่นี่คนผู้นี้คือบุคคลต้องห้าม หลังจากที่เสร็จสิ้นจากการชำระกายเย่วซินก็พาร่างเล็กมายังลานพิธีทันที ทุกคนกำลังวุ่นวายกับการเตรียมพร้อม



"มาทางนี้เถิดหลิงซาน ท่านพ่อรอเจ้าอยู่"



หนิงอันเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นคนทั้งคู่ตรงมาทางนี้ เย่วซินจึงพาหลิงซานตามหญิงคนรักไปพอไปถึง ผู้อวุโสเเละท่านผู้นำกำลังนั่งรอพวกเขาอยู่



"เย่วซิน เจ้าพาหลิงซานมาทางนี้เถิด"



เย่วซินเลยพาหลิงซานไปหาท่านผู้อาวุโสตามที่ท่านเรียก ผู้อาวุโสมองหลิงซานอย่างเอ็นดู เพราะตอนนี้หลิงซานเเต่งกายด้วยเเพรพรรที่คล้ายสตรีสีเเดงเป็นชุดประจำเผ่า ไม่ว่าคู่ชะตาจะเป็นสตรีหรือบุรุษ ก็ต้องเเต่งกายด้วยชุดนี้ในวันพิธีหลิงซานไม่ชอบใจเอาเสียเลย เเต่หารู้ไม่ว่าชุดนี้พอไปอยู่บนกายของตนเเล้ว มันงามเสียจนสตีเเท้ๆ ยอมก้มหัวให้เลย



"ถือซะว่ามันเป็นชะตาของเจ้าจงยอมรับมันซะ ถึงเจ้าจะดื้อดึงอย่างไรเสียเจ้าก็หนีมันไม่พ้นหรอก"



"ข้าไม่ยอมรับอะไรทั้งนั้น ท่านก็พูดได้ซิ ลองมาเเต่งเเทนข้าไปเป็นเมียไอ้มังกรนั่นบ้างเป็นไร"



"เเค๊กๆๆ หลิงซาน เจ้าหยุดพูดจาเเบบนี้เสีย"



"ไม่หยุด ข้าจะพูดใครจะทำไม"



ท่านผูอาวุโสถึงกับสำลักน้ำลายตนที่คนตรงหน้าไล่ไห้เขาไปเเต่งกับราชามังกรเเทน (โอพระเจ้า ข้ายังไม่อยากตาย ยังอยากเเก่ไปเเบบนี้นานๆ)



"นี่ก็ได้เวลาเเล้วทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม ต้อนรับองค์ราชาอย่างสมเกียต"



พอสิ้นเสียงของท่านอาวุโสเท่านั้น ก็เกิดลมกรรโชคอย่างรุนเเรง พร้อมกับบนท้องฟ้าเกิดลำเเสงสีทองอร่าม เเละในไม่ช้าก็มีมังกรดำทมึนสองตนปรากฎกายขึ้นก่อนจะพุ่งมายังลานพิธีอย่างรวดเร็ว ทุกคนต่างตกตลึง ยิ่งคนที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน ถึงกับขาสั่นพับๆ ยืนไม่อยู่เลยก็มีมังกรสองตนได้พาตนเองไปยังหน้าลานพิธีที่มีท่านผู้นำเเละผู้อาวุโสยืนรออยู่ ข้างๆ มีหลิงซานที่ตอนนี้ตกตะลึง ช๊อคกับเหตุการณ์ตรงหน้าจนสติเเตกกระเจิงไปเเล้วมองมังกรสองตนที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างลนลาน



"มะ มะ มังกร มังกรตัวเป็นๆ ว้ากกกช่วยด้วยมังกรมันจะกินข้า"



หลิงซานสติเเตกจนฉุดไม่อยู่ลุกพรวดวิ่งหนีกระเจิดกระเจิงอย่างฝันเสีย เพราะเขาเคยฝันเห็นมังกรตนนี้มาเเล้ว อี้เฟยเห็นดังนั้นก็ไล่ตามไปทันที เย่วซินก็เช่นกันรีบตามไปด้วยความเป็นห่วงน้องชายตน หลังจากนั้นความอลหม่านก็เกิดขึ้นเพราะหลายคนอาการไม่ต่างจากหลิงซานเลย ขนาดทำใจไว้บ้างเเล้วเเต่พอได้มาเห็นเข้าจริงๆ ก็ถึงกับจิตรหลุด คุมสติไม่อยู่หนีกระเจิดกระเจิงอย่างไม่รู้ทิศรู้ทางท่านผู้นำเลยสั่งไห้ช่วยออกไปตามหาหลิงซาน ส่วนเย่วซินกับอี้เฟยก็ออกไปใด้สักครู่เเล้วอย่าว่าเเต่หลิงซานเลยที่ช็อค เย่วซินก็ไม่ต่างกันมันเหมือนกับที่เขาฝันมากเเต่เย่วซินคุมสติได้ดีกว่าอีกคน

ทางด้านเฟยหลงมังกรผู้เป็นพี่ ก็ค่อยๆ คืนร่างเป็นบุรุษหนุ่มรูปงาม องอาจ ห้าวหารก้าวตรงมายังท่านผู้นำด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ชายหนุ่มกวาดสายตาไปทั่วเพื่อมองหาใบหน้าหวานที่เขาเฝ้าคิดถึงเเต่ก็ไร้วี่เเววของคนที่เขาหมายปอง คิ้วเรียวเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย ไม่ซิคู่ชะตามันต้องมีสองคน เเต่ที่เขาเห็นมันมีอยู่คนเดียวคือคนของอี้เฟย เเล้วคนของเขาล่ะหายไปไหนกัน ท่านผู้นำถึงกับหน้าซีดเผือดทำอะไรไม่ถูก มองบุรุษผู้สง่างามตรงหน้าอย่างสงสัย



"อะไรกันราชามังกรมีอยู่สองคน เเล้วสัญลักษ์ทำไมมันถึงเเสดงออกมาเเค่คนเดียวได้ละท่านผู้เฒ่า"



ท่านผู้นำหันไปถามผู้อาวุโสก็ไม่ได้รับคำตอบไดๆ นอกจากการส่ายหน้าไปมาเเทนคำตอบ



"อีกคนอยู่ที่ไดท่านผู้นำ ชายาของข้าหายไปไหน!!



"อภัยให้ข้าด้วยเถิดท่าน พวกข้าเจอสัญลักษ์แค่เพียงคนเดียวจริงๆ โปรดอภัยให้พวกข้าด้วย"



"อะไรกันมันเป็นไปได้รึ พวกข้าเป็นฝาแฝดคู่ชะตาก็ต้องมีสองคนสิท่านผู้นำ มีอะไรผิดพลาดถึงไม่สามารถหาอีกคนได้!!



เฟยหลงพูดขึ้นด้วยสีหน้าโกรธจัด ตอนนี้ในอกของเขามันร้อนรุ่มเหมือนมีไฟกองโตสุมอยู่ กลัวเหลือเกินว่าจะมีอะไรผิดพลาดจนไม่สามารถพาร่างบางกลับวังมังกรได้ สายตาคมมองหาร่างบางเท่าไรเเต่ก็ไม่เจอ



"เจ้าไปอยู่เสียที่ไหนนะเย่วเอ๋อร์"

เขาพูดออกมาเบาๆ



"ท่านผู้นำ หาคู่ของข้าให้เจอไม่ว่าด้วยวิธีไดก็ตาม"



"ข้าจะรีบทำตามท่านเดี๋ยวนี้"



หลังจบคำพูดท่านผู้นำจึงเรียกลูกบ้านทุกคนมายังลานพิธีเพื่อตรวจหาสัญลักษ์ในขนะเดียวกันเย่วซินก็วิ่งหาอีกคนด้วยความเป็นห่วง



"หลิงซานเจ้าอยู่ที่ไดได้ยินข้ารึไม่ เจ้าเด็กบ้าเจอเมื่อไร้ข้าจะฟาดเจ้าไห้จริงๆ ทะลึ่งวิ่งพรวดพราดออกมาได้"



ฝ่ายตัวต้นเหตุไม่รู้ตัวเลยว่าตนได้สร้างปัณหาอะไรไว้บ้าง ยังคงวิ่งหน้าตั้งอย่างไม่รู้ทิศรู้ทาง จนเกิดเสียหลักเกือบลื่นตกหน้าผาไปหากไม่มีมังกรตนหนึ่งมารัดร่างเอาไว้ เเละพามายังที่ปลอดภัยจากนั้นก็รีบคืนร่างเป็นบุรุษรูปงามทันที เพราะรู้ว่าอีกฝ่ายหวาดกลัวตนในร่างนี้เอามากๆ หลังจากที่ร่างเล็กเห็นเขาในร่างมนุษย์



"หล่ออะ  หล่อวัวตายควายล้ม"



"เกือบไปเเล้วมั๊ยล่ะระวังตัวด้วย เเล้วเมื่อสักครู่เจ้าว่าอย่างไรนะเสี่ยวไป๋"



"เอะ เดี๋ยว เมื่อกี้ท่านเรียกข้าว่าอย่างไรนะ"



ร่างเล็กถามออกไปเพราะรู้สึกคุ้นๆ กับคำๆ นี้ยังไงนะ



"ข้าก็เรียกเจ้าว่าเสี่ยวไป๋ของข้าอย่างไรล่ะ"



อี้เฟยก้มลงกระซิบข้างใบหูเล็กอย่างหยอกเย้า เขารู้ว่าร่างเล็กเริ่มจะจำเขาได้บ้างเเล้ว เพราะอาการอึ้งๆ ของอีกฝ่ายตอนนี้หลิงซานอึ้งจริงๆ แบบพูดอะไรไม่ออกไปหลายอึดใจ



"ท่านคือ ราชามังกรจริงๆ หรือ"



คนตัวเล็กถามพลางมองใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่าย ร่างสูงพยักหน้ารับช้าๆ



"ถ้าอย่างนั้นคนที่ข้าเห็นคืนนั้นก็คือท่าน"



ร่างเล็กถามด้วยอาการลุกลี้ลุกลนไม่เป็นสุขนัก ในใจก็ขออย่าให้เป็นเขาเเต่ก็ไร้ผล เหงื่อเม็ดเล็กๆ เริ่มจะผุดขึ้นมาตามใบหน้าเเละไรผม ใบหน้างามเริ่มซีดลงมาเรื่อยๆ ตามระดับความกลัวของคนตัวเล็กเหมือนอี้เฟยจะจับสังเกตุถึงอาการผิดปกติของร่างเล็กได้ จึงแอบสังเกตุอยู่ตลอดหลายครั้ง



"ใช่เป็นข้าเอง"

ร่างใหญ่ตอบ พาให้ร่างเล็กที่หน้าซีดอยู่เเล้วก็เเย่ลงไปอีก



"ถ้าเช่นนั้นเป็นคนคนเดียวกับที่ ตะ ตัดหัวเจ้าคนชั่วนั้นใช่หรือไม่ ท่านเป็นคนๆ เดียวกันคนในคืนนั้น"



"ใช่ข้าเป็นคนฆ่ามันเอง"



(ไม่น่าล่ะ ชอบทำตัวลัลๆ ล่อๆ มาหาเขาก็เเต่กลางคืนเท่านั้นคงเเอบมานะซิ)



"ไม่มันไม่ใช่ความจริง"



(ฆ่าคนต่อหน้าเขาเลยนะ)



ร่างเล็กปฏิเสธความจริง ไม่อยากที่จะยอมรับจริงๆ ว่าคนที่ฆ่าคนอื่นอย่างเหี้ยมโหดคนนั้น คือคนที่เขาจะต้องผูกพันไกล้ชิดด้วย ร่างเล็กเอาเเต่ส่ายหน้าที่ซีดเผือดไปมา ไม่ยอมรับความจริง จนร่างสูงต้องเรียกสติคนตรงหน้า ก่อนที่มันจะเตลิศไปไกลกว่านี้



"เสี่ยวไป๋ เจ้าตั้งสติเเละฟังข้า"



ร่างสูงจับไหล่ร่างเล็กเขย่าเบาๆ เพื่อเรียกสติ ดวงตาคมจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาสวยอย่างมั่นคงเเละจริงใจ หลิงซานจ้องตอบอี้เฟย เขาคิดว่าเขาเห็นอะไรบางอย่างในเเววตาคู่นั้น



"เจ้าอย่าได้กลัวข้าไปเลย ข้าไม่มีวันทำร้ายเจ้า ชื่อใจข้า จะได้หรือไม่"



"ตะ เเต่ท่าน"



"เอาเป็นว่า ข้าจะไม่ขอให้เจ้าเชื่อ เเต่ข้าจะกระทำไห้เจ้าใด้เห็นเอง"



ร่างสูงพูดพร้อมส่งความจริงใจมาทางสายตา จนร่างเล็กรู้สึกอบอุ่นในใจแปลกๆ



"ท่าน ใช่ราชามังกร ตัวจริงหรือ"



"ขนาดนี้เเล้ว ยังจะข้องใจอันใดอยู่อีกรึ ข้าราชามังกรตัวจริง หรือเจ้าอยากพิสูตรดูก็ได้"



ว่าพลางโน้มหน้าลงมา หลิงซานเอามือดันหน้าเขาไว้



"หยุดนะท่านจะทำอะไร ข้าเป็นบุรุษเช่นกันกับท่าน ออกไปเดี๋ยวนี้!!



"บุรุษเเล้วอย่างไร ข้าไม่ถือสาหรอก"



"ท่านไม่ถือแต่ข้าถือ ข้าไม่ยอมเป็นเมียใครทั้งนั้น รวมทั้งท่านด้วย ข้าไม่ยอมเป็นชายาของท่านเด็ดขาด!!!



เขาตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายอย่างเคืองๆ



"ข้าให้โอกาศเจ้าได้พูดไหม่อีกครั้ง ครานี้จงคิดตรองไห้ดี ก่อนที่จะพูดคำใดออกมา"



อี้เฟยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงโกรธจัด ก้าวมาหาร่างเล็กช้าๆ อย่างคุกคามเล่นเอาคนตรงหน้าเริ่มที่จะถอยหนีทีละนิดๆ เพระชักจะกลัวคนผู้นี้ขึ้นมาเสียเเล้ว สุดท้ายหมดหนทางหนีเพราะแผ่นหลังบางชนเข้ากับต้นไม้ จึงใช้วิธีก้มหน้าจนคางเรียวชิดกับลำคอ ไม่พูดไม่จาเอาความเงียบเข้าไว้อี้เฟยเห็นดังนั้นเเล้ว ก็ถอนหายใจพร้อมเอื้อมมือหนามาจับมือบางกอบกุมเอาไว้เขาคงต้องให้เวลาอีกฝ่ายได้ปรับตัวเสียก่อน



"เจ้าฟังข้า เจ้าเป็นคู่ของข้าจะไห้ข้าทำเช่นไร ที่นี่ไม่ว่าบุรุษหรือสตีก็ย่อมเท่าเทียมกัน ย่อมออกเรือนไปเป็นชายาหรือสามีก็ย่อมได้ทั้งนั้น เอาล่ะข้าจะไห้เวลาเจ้าได้เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ หากเเต่วันนี้ข้าต้องพาเจ้ากลับวังมังกร เรากลับกันเถิดป่านนี้ทุกคนคงรอพวกเราอยู่"



"ไม่ข้าไม่กลับไปกับท่าน!!



(ขืนกลับไปมีหวังตาเเก่นั่นจับเขาใส่พานถวายให้คนตรงหน้านี้เป็นเเน่)



"เจ้าหยุดดื้อดึงกับข้าสักครั้งเถิดกลับไปกับข้าซะ"



"ไม่ยังไงก็ไม่!!

ร่างเล็กว่าพลางใช้มือรวบเอาต้นไม้ไกล้ๆ ยึดไว้อย่างเเน่นหนาอี้เฟยมองคนตัวเล็กด้วยสายตาดุดัน



"เจ้าจะเดินไปเองดีๆ หรือจะให้ข้าแบกเจ้ากลับไป"



"ข้าไม่เลือกอะไรทั้งนั้น ไปไห้พ้นนะอย่ามายุ่งกับข้า ทะ ท่านจะทำอะไรไปไห้พ้นนะ ปะ ปล่อยข้าลง ปล่อยกูโว้ยยย ไอ้โรคจิต!!!



"เจ้าหยุดตะโกนใส่หูข้าซักที หูข้ามันจะเเตกอยู่เเล้วนะ"

เเละเเล้วคนปากดีก็มายืนทำหน้าบึ้งตึงอยู่หน้าลานพิธี ที่ดูเหมือนตอนนี้กำลังมีพายุลูกใหญ่นามว่าเฟยหลงซึ่งหน้าตาเหมือนคนที่ยืนอยู่ข้างเขายังกับเเกะ กำลังจะถล่มใส่หมู่บ้านเเห่งนี้เพราะหาคูชะตาตนเองไม่เจอ ทุกคนที่อยู่หน้าลานพิธีต่างก็หน้าดำคร่ำเครียดไปตามๆ กันเพราะยังหาคู่ชะตาของมังกรผู้เป็นพี่ไม่เจอ อี้เฟยเเละหลิงซานยังอดแปลกใจไม่ได้ เเล้วคู่ชะตาอีกคนทำไมไม่ปรากฎตัวเหมือนเขากันนะ นี่ก็เพิ่งจะรับรู้ว่ามีคนต้องตกที่นั่งเดียวกันกับตัวเองอยู่อีกคน เเล้วไม่มีใครรู้ว่าคนผู้นั้นอยู่ที่ใด อี้เฟยยังคิดไม่ออกเลยว่าคู่ของพี่ชายตนหายไปไหนกัน



"ค้นหากันครบหมดทุกคนเเล้วรึท่านพี่"



น้องชายถาม พี่ชายพยักหน้ารับ



"แล้วพี่สะใภ้ล่ะ เอ่อข้าหมายถึงพี่ชายของเสี่ยวไป๋"



เขาถามพี่ชายตนเพราะมองหาเป้าหมายไม่เจอ



"ข้ายังไม่เห็นเขาเลย"



เฟยหลงตอบคำถามน้องชายฝาแฝดของตน พร้อมกับหันไปถามท่านผู้นำ



"คนของท่านหมดเพียงเเค่นี้เเล้วรึท่าน"



ท่านผู้นำก้มหน้าลงตอบคำถามของเฟยหลงออกไป พร้อมใบหน้าเริ่มมีเหงื่อชื้นออกมาจึงยกมือขึ้นเช็ดออก



"เอ่อ...ความจริงก็ยังมีเย่วซินอีกคน ข้าเห็นออกไปตามหลิงซานยังไม่กลับมาเลยน่ะท่าน แต่ข้าว่าคงไม่ใช่เขาหรอก"



"เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าไม่ใช่เขา เจ้ากล้ารับรองกับข้ารึไม่ท่านผู้นำ!!!



เฟยหลงตะคอกออกมาด้วยความโกรธเพราะอย่างไรเสีย ก็ต้องเป็นร่างบางเขามั่นใจ ท่านผู้นำหน้าซีดเผือดสดุ้งโหยงเมื่อโดนอีกฝ่ายตะคอกใส่



"เอ่อคือข้าคือ นั่นเขามาพอดีเลย"



เย่วซินเดินมาหยุดอยู่ข้างๆ หลิงซานเเละสัมผัสได้กับความตึงเครียดของทุกคนจึงมองหน้าคนนั้นทีคนนี้ทีด้วยความสงสัยว่ามีเรื่องอันไดเกิดขึ้นอีก ในเมื่อตอนนี้หลิงซานก็มายืนอยู่ตรงนี้เเล้ว ร่างบางกวาดตาไล่มองไปเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่อี้เฟยซึ่งยืนอยู่ไกล้ๆ หลิงซาน ก็รู้ได้ในทันที่ว่าเขาคือราชามังกร เเต่เอะ ไอ้คนหน้าเหมือนกันกับอีกคน ที่ยืนจ้องมองเขาตาวาววับนี่สิใครกัน เเต่ยังไม่ทันได้ไขความข้องใจอะไร ร่างหนาก็ตรงดิ่งมาหาเขาทันทีก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อยส่งมาไห้ร่าบาง เย่วซินมองอย่างตกตะลึงก่อนจะร้องประท้วงขึ้น

"เดี๋ยวท่านจะทำอะไร หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!



เฟยหลงไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไร ตรงเข้ามาคว้าตัวเขาเอาไว้ จับตัวเขาพลิกไห้ด้านหลังของร่างบางมาอยู่ตรงหน้าเขาก่อนจะค่อยๆ ดึงเสื้อที่ไหล่ซ้ายลงมาเพื่อหาสิ่งทีตนต้องการ ร่างบางดิ้นรนขัดขืนอยู่ดีๆ ก็ถูกลากมาจับพลิกซ้ายๆ ขวาๆ ก่อนจะถูกลวนลามด้วยฝีเมือคนตรงหน้า



"ไม่มี มันเป็นไปได้อย่างไรกันก็คนที่ข้านิมิตรเห็นคือเจ้านี่ มันต้องมีอะไรผิดพลาดเป็นเเน่"



เฟยหลงหาจนทั่วครั้งเเล้วครั้งเล่าก็ไม่เจอ ใบหน้าคมเผยความผิดหวังเเละหวาดกลัวเอาไว้ หากคนผู้นั้นไม่ใช่ร่างบางเขาจะทำเช่นไร เขาเกือบจะเปลื้องผ้าร่างบางจนหมดตัวไปเเล้วหากน้องชายไม่เรียกสติเขาเอาไว้เสียก่อน ร่างบางมองอย่างเเค้นเคืองดวงตาหวานจ้องคนตรงหน้าอย่างจะฆ่าอีกฝ่ายให้ตายคาเมือ



"ท่านพี่ใจเย็นก่อนท่านกำลังทำไห้เขากลัวนะ"



เฟยหลงมองตามที่น้องชายบอก ก็เจอเข้ากับสายตาของร่างบางที่มองอย่าไรก็ห่างไกลกับคำว่า กลัว ถ้าจะเรียกให้ถูกก็คงไม่พ้นอยากจะฆ่าเขาเสียมากกว่า อี้เฟยเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้จึงเอ่ยขึ้นกับพี่ชาย



"เอ่อท่านพี่ท่านลองใช้ดวงจิตรมังกรเรียกคู่ชะตาของท่าน จะดีหรือไม่"



เฟยหลงทำสีหน้าหนักใจขึ้นมาอย่างปิดไม่มิด เมื่อนึกถึงวิธีที่น้องชายตนเอ่ยขึ้นมา



"ข้าไม่อยากใช้วิธีนี้ เจ้าก็รู้มิใช่หรือว่าวิธีนี้จะทำให้อีกฝ่ายเจ็บปวดเจียนตาย ถ้าไม่จำเป็นข้าจะไม่ใช้มันเป็นอันขาด"



เขารู้ว่าหากใช้วิธีนี้ อีกคนจะเจ็บปวดเเค่ไหนเพราะการใช้ดวงจิตรมังกรเรียกคู่เป็นการบีบให้สัญลักปรากฎขึ้นโดยผิดธรรมชาติ มันจึงบีบคั้นจนเจ้าของร่างจะเจ็บปวด ราวกับร่างกายถูกฉีกขาดเป็นเสี่ยงๆ



"แล้วท่านพี่มีวิธีอื่นหรือ"



"ข้าก็อับจนหนทางเเล้วเช่นกัน ทั้งที่มั่นใจว่าเป็นเขา เเล้วมันเกิดอะไรขึ้น"



"ถ้าเช่นนั้นแล้ว ท่านพี่ก็ใช้ดวงจิตรมังกรเสียเถิด จะได้รู้สักทีว่าพี่สะใภ้ข้าคือผู้ใด"



เฟยหลงถอนหายใจอย่างหนักหน่วงตอนนี้เขาสับสนไปหมด เเอบผิดหวังที่ร่างบางไม่มีสัญลักษ์ปรากฎบนไหล่เล็กๆ นั่นมิน่าล่ะ ถึงว่าทำไมร่างบางสามารถมีคนรักได้ ทั้งๆ ที่หวังเอาไว้อย่างมากมาย มาตอนนี้มันกลับเหลือเพียงน้อยนิดเท่านั้น



"เอาเถิดท่านผู้นำในเมื่อพวกท่านหาไม่เจอก็ไม่เป็นไร ข้าจะหาเอาเองด้วยวิธีของข้า หากว่าเกิดอะไรขึ้นพวกท่านอย่าตกใจจงอยู่นิ่งๆ จนกว่าพิธิจะจบลง"



"เชิญท่านเถิดพวกข้ามิมีอันไดขัดข้อง"



เฟยหลงเริ่มใช้ดวงจิตรมังกรเพื่อเรียกสัญลักษ์เเห่งคู่ชะตาให้ปรากฎขึ้น เวลาผ่านไปสักพักก็ยังไม่เกิดผล ทุกคนเริ่มท้อรวมทั้งเจ้าตัวก็เป็นเช่นนั้น เเต่เเล้วจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงร้องดังออกมาจากด้านหน้าทำไห้เขาใจชื้นขึ้มาได้บ้าง



"อ๊ากกกก"



"เย่วซิน เจ้าเป็นอะไรไป"



แค่ได้ยินชื่อที่หญิงสาวเอ่ยขึ้น ก็ทำไห้เฟยหลงระบายยิ้มออกมาอย่างยินดี

เขาอยากเข้าไปหาร่างบางยิ่งนัก เเต่ทำไม่ได้เพราะเขาต้องตั้งสมาธิเรียกสัญลักษ์เเห่งคู่ชะตาไห้ปรากฎ จนในที่สุดมันก็ปรากฎขึ้นบนไหล่บาง ของคนที่เขาหมายปองอย่างเสร็จสมบูรณ์



"อ๊ากกก ท่านเเม่ช่วยข้าด้วย มันเจ็บเหลือเกิน"



เสียงร้องอย่างเจ็บปวดทรมาร พลางร้องเรียกหามารดาทำไห้หญิงคนรักปรี่เข้ามาประคองเขา ก่อนที่มารดาจะมาถึงเสียอีก หนิงอันประคองร่างคนรักไว้ก่อนที่หลิงซานจะปรี่เข้ามารับพี่ชายตนจับเอาร่างที่อ่อนปวกเปียกมาหนุนตัก



"เย่วซินเจ้าเป็นอะไรไปบอกข้าสิเย่วซินเจ้าเป็นเช่นนี้ข้ากลัวนะฮึกฮื่อๆๆ "



หนิงอันร้องไห้สะอื้นออกมาเมื่อเห็นคนรักไม่รู้สึกตัว

"ท่านพี่ ท่านพี่เป็นอะไรไป ตื่นซิๆ ข้าใจไม่ดีนะ"



หลิงซานร้องเรียกอยู่อย่างนั้นด้วยกลัวว่าพี่ชายเขาจะเป็นอะไรไปมากกว่านี้ เเต่พี่ชายตนก็ไม่ตอบสนองอะไรเลย มารดาเข้ามานั่งไกล้ๆ บุตรชายใช้มือลูบใบหน้างามอย่างเบามือ ก่อนจะใช้มืออันสั่นเทาค่อยๆ แหวกคอเสื้อดึงลงมาไห้พ้นไหล่บางและแล้วสิ่งที่ปรากฎต่อหน้าทุกคนมันทำให้หลายคนอึ้งไปอึดใจไหญ่ ก่อนที่จะได้ยินเสียงกรีดร้องของสตรีนางหนึ่งอย่างฝันเสีย



"กรี๊ดดด!!!! ไม่จริงข้าไม่เชื่อ ฮือ ๆ ๆ "



เป็นเวลาเดียวกันที่เฟยหลงลืมตาขึ้นหลังจากเสร็จสิ้นพิธี เขารีบปรี่เข้ามาหาคู่ชะตาของตนอย่างเป็นห่วง สุดท้ายก็สมใจเขาสักที รอยยิ้มร้ายได้ผุดขึ้นที่ริมฝีปากเขา ก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็ว



"เจ้าเป็นเช่นไรบ้างเย่วเอ๋อร์ ข้าไม่ได้ต้องการทำไห้เจ้าเจ็บเช่นนี้เลย ยกโทษไห้ข้าด้วยข้าไม่มีทางเลือกจริงๆ "



เฟยหลงเอื้อมมือมารับร่างบางซึ่งบัดนี้ใบหน้างามซีดเผือดด้วยความเจ็บปวดเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นเต็มใบหน้าปาก บางเเดงระเรื่อตอนนี้กลับซีดสนิทไร้สีเลือดเห็นเเค่นี้ก็รู้เเล้วว่าร่างบางตรงหน้าเจ็บปวดเพียงได อี้เฟยยืนมองเหตุการณ์อยู่สักพัก ก็เข้ามาคว้าตัวหลิงซานออกไป นึกสงสารพี่สะใภ้อยู่เหมือนกันตอนนี้ทุกคนต่างเเตกตื่นตกตะลึงไปตามๆ กันโดยเฉพาะหลิงอัน ที่ตอนนี้ได้ถอยห่างออกไปนั่งร้องให้อยู่อีกมุม โดยมีหยางหลิวคอยปลอบอยู่ไม่ห่าง ตั้งเเต่ตอนที่เฟยหลงปรีเข้ามาเเล้ว หยางหลิวที่ตอนนี้ยังอึ้งไม่หายเปรียบเหมือนว่าโดนใครเอาไม้มาฟาดกะบาลก็ว่าได้



"เย่วเอ๋อร์เจ้าเป็นเช่นไรบ้าง ฮึก ฮือๆๆ บอกเเม่ซิเย่วเอ๋อร์"



มารดาของเขาเอ่ยออกมาพร้อมเสียงสะอื้นอย่างเป็นห่วง เพราะตอนนี้ร่างบางยังสลบไม่ได้สติเลย



"เขาปลอดภัยเเล้ว อีกประเดี๋ยวคงได้สติท่านคลายใจเถิด"



เฟยหลงพูดจบก็ช้อนร่างบางมาอุ้มไว้เเนบอก แล้วมุ่งหน้าไปยังบ่อน้ำสักสิทธิ์ทันที โดยที่อีกฝ่ายยังคงหลับไหลไม่ได้สติอยู่ในอ้อมกอดของเขาที่พาร่างเล็กไปชำระกาย เพราะมันเลยเวลามามากเเล้ว



+++++++++++++++++++++++++++



สนุกเเน่งานนี้ รอลุ้นกันนะคะว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น เฟยหลงหาคู่ชะตาของตัวเองเจอแล้วเเต่ก็ทำให้น้องเจ็บเจียนตาย หลิงซานกับอีเฟยมาเเบบน่ารักๆ ซะมากกว่า ไรท์ก็งงกับตัวเองอยู่เหมือนกัน กะจะแต่งให้อี้เฟยออกมาหื่นๆ เเต่ไหงกลายมาเป็นเฟยหลงหื่นซะงั้น ก็เหมือนเดิมคะ ฝากกดติดตาม คอมเม้นเพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์กันหน่อยนะคะ เเล้วจะรีบมาลงตอนต่อไปค่ะ (เม้นยิ่งเยอะตอนต่อไปยิ่งลงเร็วนะทุกคน????????????)