[โซ่รัก]

เขาและน้องชาย เป็นแค่เด็กกำพร้าที่ถูกรับมาเลี้ยงดูโดย ตระกูลใหญ่อย่างตระกูลฤกษ์ดำรง ที่ใครๆ ต่างก็รู้จักกันเป็นอย่างดี ตอนนั้นเด็กทั้งคู่ยังเล็กมาก เด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักรูปร่างบอบบาง ได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดี ไปพร้อมๆ กันกับคุณชายทั้งสองของตระกูล ในฐาณะบุตรบุญธรรมแต่ที่นายใหญ่ของตระกูลฤกษ์ดำรงทำแบบนี้ ก็เพราะมีจุดประสงค์บางอย่าง จะเรียกให้ถูกก็คือหนูทดลองดีๆ นั่นเองเขาและน้องชาย เป็นแค่เด็กกำพร้าที่ถูกรับมาเลี้ยงดูโดย ตระกูลใหญ่อย่างตระกูลฤกษ์ดำรง ที่ใครๆ ต่างก็รู้จักกันเป็นอย่างดี ตอนนั้นเด็กทั้งคู่ยังเล็กมาก เด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักรูปร่างบอบบาง ได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดี ไปพร้อมๆ กันกับคุณชายทั้งสองของตระกูล ในฐาณะบุตรบุญธรรมแต่ที่นายใหญ่ของตระกูลฤกษ์ดำรงทำแบบนี้ ก็เพราะมีจุดประสงค์บางอย่าง จะเรียกให้ถูกก็คือหนูทดลองดีๆ นั่นเองเขาและน้องชาย เป็นแค่เด็กกำพร้าที่ถูกรับมาเลี้ยงดูโดย ตระกูลใหญ่อย่างตระกูลฤกษ์ดำรง ที่ใครๆ ต่างก็รู้จักกันเป็นอย่างดี ตอนนั้นเด็กทั้งคู่ยังเล็กมาก เด็กผู้ชายหน้าตาน่ารักรูปร่างบอบบาง ได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดี ไปพร้อมๆ กันกับคุณชายทั้งสองของตระกูล ในฐาณะบุตรบุญธรรมแต่ที่นายใหญ่ของตระกูลฤกษ์ดำรงทำแบบนี้ ก็เพราะมีจุดประสงค์บางอย่าง จะเรียกให้ถูกก็คือหนูทดลองดีๆ นั่นเอง

 เส้นทางเดินของเด็กทั้งสอง ได้ถูกกำหนดเอาไว้หมดแล้ว ตั้งแต่ที่ฝ่าเท้าน้อยๆ ได้ก้าวเข้ามาเหยียบในคฤหาสน์หลังใหญ่ เพื่อเป็นหนูทดลอง การปลูกมดลูกเทียมคือเป้าหมายของนายใหญ่ตระกูลฤกษ์ดำรง แต่ใครจะคิดว่า เตชิน ลูกชายคนโตจะหลงรักน้องชายบุญธรรมของตัวเอง จนไม่ยอมให้ใครแตะต้องร่างเล็ก นอกจากตัวเขาเอง แต่พระพายกลับต่อต้าน เพราะเขาให้ได้แค่คำว่าพี่ชายเท่านั้น ความรักของคนทั้งคู่จะต้องเจอกับอุปสรรคอะไรบ้าง และจะผ่านมันไปได้อย่างไร มาติดตามกันได้ในโซ่รัก

..................................................

“จับไว้ อย่าให้หนีไปได้! ”

ร่างสูงตะโกนสั่งคนที่อยู่ใกล้ๆ ให้เข้าไปจับคนที่กำลังแผลงฤทธิ์ แต่ก็ถูกมือเล็กขว้างปาข้าวของใส่อย่างอุตลุด และจุดหมายต่อไปของร่างเล็กก็คือ โหลแก้วใบนั้น หากจับมันทุ่มลงบนพื้นมันก็จะพัง แล้วถ้ามันพัง เขาก็ไม่ต้องผ่าตัดเพื่อยัดมันเข้าไปในท้องแล้วใช่ไหม

เร็วเท่าความคิดมือบางรีบคว้ามันขึ้นมาถือเอาไว้ทันที เล่นเอาทุกคนถึงกับเบิกตาโตแทบถลน โดยเฉพาะเตชิน

“อย่านะพาย วางมันลงเดี๋ยวนี้ พะ-พี่ขอร้อง”

“ไม่! ไอ้ก้อนบ้าๆ นี้ใช่ไหม ที่พี่จะเอามาใส่ในตัวพาย ดี… พายจะทุ่มมันลงเดี๋ยวนี้!!

.................................................

เคร้ง!

เสียงมีดเล่มเล็กตกลงบนพื้นดังสนั่น หลังจากที่มือหนาของเตชิน ปักเข็มฉีดยาลงไปบนต้นคอของพระพายอย่างรวดเร็วและแม่นยำ ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยน้ำใสๆ ในหลอดลงไปจนหมด มือหนาดึงมันออกมาทิ้งอย่างไม่สนใจ เตชินช้อนตัวพระพายที่อ่อนยวบขึ้นมาอุ้ม ก่อนจะวางลงบนเตียงอย่างเบามือ

“พี่เต ได้โปรด อย่าทำ อย่าทำกับพายแบบนี้… ฮึก อย่าทำพาย… อย่า…”สติเริ่มพร่าเลือนแต่ก็ยังไม่วายร้องขอจากพี่ชายจนนาทีสุดท้าย

“หลับเสียนะพาย ตื่นขึ้นมาเมื่อไรทุกอย่างจะเรียบร้อย พี่รักพายนะ”

“ไม่ ฮึก อย่าทำพาย ฮึก ฮือ… อย่าทำ ช่วยด้วย… ใครก็ได้ช่วยที… ”

ร่างเล็กส่ายหน้าไปมา ขอร้องพี่ชายด้วยน้ำตานองหน้า แต่ก็ได้รับเพียงความเงียบกลับมาแทน พอหมดหนทาง ก็ร้องขอให้ใครก็ได้ช่วยพาเขาออกไปจากที่นี่ที

ปากหนาของเตชินก้มลงมาปิดปากบางของพระพายทันที เพราะเขาทนฟังเสียงร้องไห้ราวขาดใจของคนๆ นี้ไม่ได้อีกแล้ว ทุกๆ คนที่อยู่ในห้องนี้ ต่างก็หันหน้าหนีรวมทั้งรณภพ ที่รู้สึกเจ็บไม่ต่างจากลูกชายเลย

เตชินจูบซับปลอบโยนคนตรงหน้า ด้วยความรักและความอ่อนโยน จนในที่สุดร่างเล็กก็นิ่งเงียบไปทั้งน้ำตา เขาจึงถอนจูบออกมายืนมองคนที่หลับไหลไปแล้ว

.................................................

สวัสดีค่ะหรีดที่น่ารักทุกคน วันนี้ไรท์มาเปิดเรื่องใหม่อีกเรื่องนะคะ นิยายเรื่องนี้มาแบบดราม่าน้ำตาแตกในตอนแรก แต่ฟินกระจายในตอนหลังๆ นะคะ

# นิยายเรื่องนี้สร้างขึ้นเพื่อความบัณเทิงเท่านั้น เเต่งจากจินตนาการของนักเขียนล้วนๆ ไม่ได้ต้องการพาดพิงให้วงการแพทย์เกิดการเสียหายแต่อย่างใดโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะ   

แต่งโดย:ผีเสื้อวายุ                                          

วาดโดย:mini y

ขอสงวนสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ ฉบับเพิ่มเติม พ.ศ. 2558

ไม่อนุญาตให้ทำซ้ำ คัดลอก ดัดแปลง ปลอมแปลงหรืออะไรก็ตาม ที่ก่อให้เกิดความเสียหายต่อเจ้าขอลิขสิทธิ์ (นักเขียน)

ไรท์ขอฝากนิยายทุกๆเรื่องของผีเสื้อวายุด้วยนะคะ