ลิขิตรักราชามังกร

ลำดับตอนที่ #4 : นิมิตรมังกร

หลังจากที่เย่วชิน  อาบน้ำชำระร่างกายเรียบร้อยดีเเล้ว ก็ได้เวลาเข้านอนเสียที

"      เอ๊ะ........ที่นี่มันที่ไดกัน ไม่เห็นจะคุ้นตาเอาเสียเลย"

ร่างบางเดินวกไปวนมาอยู่ตรงนั้น รอบตัวมีแต่ความมืดมิด จนเขารู้สึกกลัวขึ้นมาจับใจ

"ท่านพ่อ.....ท่านแม่.....ท่านอยู่ที่ใด ได้ยินข้าหรือไม่"

ร่างบางตะโกนเรียกหาบุพการีทั้งคู่ของตน ด้วยสีหน้าวิตกกังวล มองไปทางไดก็มีแต่ความมืดมิดกระจายไปทั่วบริเวรที่เขายืนอยู่

"ท่านพ่อ....ท่านแม่.....ท่านอยู่ที่ไดกันช่วยข้าด้วย ข้ากลัว.....ฮึก.....ฮืออออ"

เสียงเรียกพร้อมสะอื้นให้ออกมาเบาๆร่างบางร้องเรียกหาบิดาเท่าไร ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับ ตอนนี้ดวงตาโตเริ่มมีหยาดน้ำใสๆเกาะพราวไปทั้งดวงตา ก่อนจะร่วงลงมาอาบแก้มนวล เสียงสะอื้นยังคงดังไปเรื่อยๆ ทันใดนั้นใบหน้างามก็เเสดงอาการตกใจออกมาสุดขีด เมื่อจู่ๆก็มีบางอย่างมาขวางหน้าเขา ใบหน้างามซีดเผือดลงทันใด เมื่อรับรู้ได้ว่าสิ่งทีขวางเขาอยู่มันคืออะไร

"มะ...มะ...มังกร.....ชะ...ช่วยด้วยท่านพ่อ.....ท่านเเม่ ช่วยข้าที"

ร่างบางตะโกนขอความช่วยจากบิดา มารดา พร้อมขาเรียวทั้งสองข้าง พาเจ้าตัววี่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต แต่มีหรือที่เจ้ามังกรยักษ์ จะยอมปล่อยเขาไป มันตรงดิ่งมาขวางหน้าเขาไว้ แล้วใช้ลำตัวอันใหญ่ยักษ์ของมัน รวบตัวร่างบางเอาไว้ทั้งตัว แล้วยกขึ้นมาเพื่อให้ผเชิญหน้ากับมัน เสี้ยวนาทีที่สายตาทั้งคู่ประสานกัน เย่วซิน มีควาามรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด แต่ความรู้สึกนั้น ได้หายไปในพริบตา มาแทนที่ด้วยความหวาดกลัวอย่างจับใจ รับรู้ได้ว่าร่างกายตนนั้นสั่นเทาสักเพียงใด เหมือนเจ้าของร่างใหญ่จะรับรู้ได้ถึงอาการของคนตรงหน้า เลยคลายตัวออกจากร่างบางเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

"ปะ...ปล่อยข้าเถิด ท่านต้องการอะไรจากข้า ตัวข้าก็เล็กนิดเดียวเอง ท่านกินไม่อิ่มหรอกนะ"

เพราะความกลัว เย่วซินจึงหลับหูหลับตาพูดออกไปเเบบนั้น เพราะเจ้ามังกรตัวนี้สีของมันดำทมึนทั้งตัว เเววตาที่จ้องมองมาทางเขา ก็ดุดันน่ากลัวเหลือเกิน แต่เย่วซินไม่รู้ตัวหรอกว่า เสียงหวานใสของตน ได้เข้าไปสะกดใจของมังกรตัวนี้เสียเเล้ว

"หึๆๆ......ช่างเจรจานักนะเจ้า ข้าคงตัดใจกินเจ้าไม่ลงหรอก ก็แค่...อยากจะมาทักทายเจ้า ก็แค่นั้น"

มังกรตัวนั้นพูดออกมา เย่วซินตกใจเผลอเเหงนหน้าขึ้นมามอง ดวงตาหวานเอ่อคลอไปด้วยหยาดน้ำตา สบเข้ากับดวงตายาวรีของอีกฝ่าย เจ้ามังกรตัวนั้นจ้องมองเย่วซินด้วยสายตา ที่บ่งบอกว่า พอใจอีกฝ่ายอย่างที่สุด

"เเล้วเราจะได้พบกันเร็วๆนี้เเน่...ชายาข้าฮะๆๆ"

พูดจบเจ้ามังกรตัวนั้นก็คลายตัวออกจากเย่วซิน และหายตัวไปอย่างรวดเร็ว แต่กลับทิ้งคำพูดที่ชวนสยองขวัญสั่นประสาท ไว้ไห้เย่วซินหวาดผวาเล่น..........



ชายหนุ่มตกใจเด้งตัวจากที่นอนมานั่งทันที ใบหน้างามชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อเม็ดเล็กๆผุดพรายเต็มใบหน้าสวย ใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะ เหมือนมันจะทะลุออกมาจากอก ตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเสียให้ได้ เพราะคำพูดของเจ้ามังกรที่ทิ้งท้ายเอาไว้ไห้เขา เขาจำมันได้ขึ้นใจ

"ชายา...ชายา....ชายา...โว้ยอะไรกันวะเนี่ย......ฝันบ้าอะไรวะ ทำไมมันน่ากลัวอย่างนี้นะ แล้วเจ้ามังกรตัวนั้นดันมาเรียกข้าว่าชายาอีก ฝันไปเถอะ ใครจะยอม"

เย่วซินพูดออกมาด้วยความโมโหทั้งที่ยังไม่หายจากอาการหวาดกลัวเลย เมือเรียวยกขึ้นมาลูบใบหน้าที่ชีดเผือดของตน ไปมาหลายครั้ง ก่อนจะล้มตัวลงนอน พยายามข่มตาไห้หลับอีกครั้งเเต่ก็ ไม่อาจหลับลงได้ เพราะความฝันมันคอยตามมาหลอกหลอนเขาอยู่ร่ำไป

"บ้าจริงเชียว จะตามหลอกหลอนข้าไปถึงเมื่อไรกันฮะ เจ้ามังกรบ้า อย่าให้เจอเชียว พ่อจะจับย่างซะให้เข็ดคอยดู"

ทำอะไรไม่ได้ เลยแช่งชักหักกระดูก อีกฝ่ายที่เป็นต้นเหตุซะเลย เอาเข้าจริง มีหวังโกยอ้าวตั้งเเต่เเรกเห็น ไม่มีกะจิตกะใจ จะฆ่าหั่นศพใครได้หรอก

"พรวด....เเค๊กๆๆๆ"

ทางฝังของเฟยหลงนั่งจิบชาอยู่ดีก็เกิดสำลัก ไอออกมาหน้าดำหน้าแดง

"ใคร.....ใครมันกล้านินทาข้า"
"
"
"
"
"
"
"เย่วเอ๋อร์ นั่นเจ้าจะไปไหนกัน"

เสียงทักของมารดา ดังออกมาขณะที่เขาเตรียมตัวจะออกจากบ้าน เพื่อจะไปหาหยางหลิว สหายรักที่สนิทกันมาก

"ข้าจะไปหาเจ้าหยางหลิว จะไปซ้อมดาบกับมันซักหน่อย ชักจะคันไม้คันมือซะแล้ว"

"เจ้าอย่าไปซุกซนจนได้แผลกลับมาอีกนะเย่วเอ๋อร์ ไมอย่างนั้นข้าจะฟาดเจ้าซ้ำ คอยดู"

มารดาเอ่ยคาดโทษบุตรชายออกไป
"ท่านแม่ ข้าโตจนหมามันจะเลียก้นไม่ถึงเเล้วนะ"

"โตแต่ตัวละซิไม่ว่า"
"โตเเล้ว.....จะมีเมียแล้วด้วย เผื่อท่านแม่จะลืม"

เขาเอ่ยกับมารดา พร้อมเอานี้วชี้จิ้มมาที่อกตนเอง

"จะไปไหนก็ไปเลยเจ้าเด็กบ้า เดี๋ยวข้าก็ฟาดเข้าให้จริงๆหรอก"

เย่วซินกระโดดหลบฝ่ามือของมารดาแล้วเผ่นอ้าวทันที ซินหลี่มองตามบุตรชายของตน พลางส่ายหน้าระอากับความทะลึ่งของเขา เย่วซินก็จะเป็นเเบบนี้เฉพาะอยู่กับครอบครัวเท่านั้น แต่หากความจริงแล้ว เขาเป็นคนดื้อดึงเเละไม่ยอมใคร ใครดีมาเขาก็ดีตอบ เเต่หากว่าใครร้ายมา เขาก็จะร้ายตอบกลับไปเท่าตัว เป็นนิสัยที่ใครๆต่างก็รู้ดี หลวนคุณจึงวางใจว่า เย่วซินจะสามารถดูเเลบุตรสาวของเขาได้ เเละคิดว่าต่อไป ตนจะยกตำแหน่งผู้นำหมู่บ้านให้เขาดูเเลต่อไป เผ่าหงส์ไฟมีเขตุเวทมนต์คอยคุ้มครองมานานจนถึงทุกวันนี้ ไม่มีใครสามารถข้ามผ่านมาได้นอกจากเผ่ามังกรเท่านั้น ทุกคนชาวเผ่าหงส์ไฟ ต่างก็มีพลังเวทย์เพื่อป้องกันตัวกันทุกคน แต่ละคนก็มีไม่เหมือนกันแล้วเเต่ธาตุในกายของแต่ละคน ที่ติดตัวมาตั้งแต่ถือกำเนิด



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

"
"
"
"
"
"
"
"
"
"
ตอนอาจจะสั้นหน่อยนะคะแต่ไรท์จะพยายามลงให้มันยาวกว่านี้นะ ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยน้าาา
เรื่องนี้เป็นเรื่องเเรกของไรท์นะคะ อาจจะดูไม่สมบูรณ์แบบเท่าไรยังงัยก็ขอกำลังใจด้วยนะคะ
"สุดท้ายขอฝากผลงานเรื่องแรกของไรท์ด้วยนะคะ รักคนอ่านทุกคนค่ะ