ลิขิตรักราชามังกร

ลำดับตอนที่ #3 : อุ่นไอรัก

"กรี๊ด!!!!!!!!!!

ที่บ้านของหลวนคุณผู้นำหมู่บ้าน เสียงกรีดร้องของหญิงสาวดังขึ้น หลังจากเด้งตัวจากที่นอน ลุกขึ้นมานั่งด้วยอาการสั่นเทา เหงื่อเม็ดเล็กๆเกาะพราวตามใบหน้างาม

"หนิงอันเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง"

บิดารีบปรี่เข้ามาหลังจากได้ยินเสียงกรีดร้องของบุตรสาว 

"ข้าฝันร้าย ท่านพ่อมันน่ากลัวมากเลยเจ้าค่ะ"

"ไหนเจ้าลองเล่าให้ข้าฟังดูซิ"

"ข้าฝันเห็นมังกรเจ้าค่ะท่านพ่อ มังกรตัวโตมาก ตาของมันช่างน่ากลัวเหลือเกิน มันตรงเข้ามารัดข้า เเละกลืนกินข้า ท่านพ่อข้ากลัวเจ้าค่ะ"

หลังจากที่บุตรสาวเล่าความฝันให้ฟัง ใบหน้าของผู้เป็นพ่อก็เครียดขรึมขึ้นมาทันใด บุตรสาวจับสังเกตุเห็นเลยถามออกไปด้วยความสงสัย

"มีอะไรรึปล่าวเจ้าคะท่านพ่อ ข้าเห็นสีหน้าท่านไม่ค่อยดีเลย"

"หนิงอัน...จะเป็นไปได้หรือไม่ ว่าที่เจ้าฝันนั้นมันคือ...นิมิตรมังกร"

"นิมิตรมังกร คืออะไรหรือเจ้าคะท่านพ่อ"

หลวนคุณเลยอธิบายให้ฟังว่า

"นิมิตรมังกรก็คือ ราชามังการจะส่งญานทิพย์มาเข้าฝันคู่ของตน นั่นล่ะคือ นิมิตรมังกร"

"ไม่นะเจ้าคะท่านพ่อ ข้าไม่อยากเป็นผู้ถูกเลือก ข้ามีคนรักอยู่เเล้ว ไม่เอาข้าไม่ยอม!!!

หญิสาวร้องให้โวยวายออกมา ถ้าเป็นเช่นนั้นนางคงรับไม่ได้จริงๆ เพราะนางนั้นก็มีคนรักอยู่เเล้ว ทุกคนต่างก็รับรู้เรื่องนี้ดีว่านางมีคู่หมายอยู่เเล้ว

"ใจเย็นๆสิเจ้า ข้าเเค่คิดไปเองก็เท่านั้นเจ้าอย่าตีโพยตีพายไปเลย ไหนเจ้าลองหันหลังมาให้ข้าดูหน่อยสิหนิงอัน"

หลวนคุณเอื้อมมือไปเปิดเสื้อ ที่ปกปิดหัวไหล่ของบุตรสาวอยู่อออกมา พลางกวาดสายตามองหาอะไรบางอย่าง เเต่ก็ไม่เจอเลยถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก พร้อมหมุนตัวบุตรสาวให้หันหน้ามาทางเขา

"เจ้าวางใจเถิดหนิงอัน เจ้าไม่ใช่ผู้ถูกเลือกหรอก ข้าไม่เห็นอะไรบนไหล่เจ้า"

"
"
"
"
"
"
"
"
"
"

ในบ้านหลังเล็กที่ดูอบอุ่นหลังหนึ่ง

"ท่านแม่.....มีอะไรให้ข้ากินบ้างข้าหิวจนใส้จะขาดอยู่แล้ว"

เย่วซินสวมกอดมารดาจากด้านหลังเขาอดรนทนไม่ได้กับกลิ่นหอมของอาหาร
ที่เรียกน้ำย่อยในกะเพาะเขาตั้งแต่เช้าแบบนี้ เลยรีบเดินตามกลิ่นหอมยั่วน้ำลายออกมา ก็เห็นมารดากำลังวุ่นวายกับอาหารมื้อเช้า มือเรียวสวมกอดมารดา แต่ตากำลังจ้องมองอาหารแต่ละอย่าง ที่วางอยู่บนโต๊ะไม้ ข้างกายมารดาด้วยสายตาแพรวพราว พอเห็นอาหารน่ากินอยู่ตรงหน้า ก็พาลให้กลืนนำ้ลายเสียอึกใหญ่ มือเจ้ากรรมก็ดันยื่นไปหาอย่างห้ามใจไม่อยู่

" เพี๊ยะ......" 

"โอ๊ย.....ท่านแม่ ท่านตีข้าทำไมเนี่ย"

"ไปล้างมือเดี๋ยวนี้นะ เย่วเอ๋อร์โตจะเป็นควายอยู่แล้วยังไม่รู้ตัวอีกรึ"

"ก็ข้าหิวนี่หน่า ท่านแม่ใจร้าย คอยดูข้าจะฟ้องท่านพ่อ"

เย่วซินพูดด้วยใบหน้าหงิกงอ แก้มป่อง ปากยื่น เจ้าตัวคงไม่รู้ตัวหรอกว่า กิริยาที่ตนเเสดงออกมามันน่ารักน่าชังขนาดไหนเสียงเอะอะในครัว ได้เรียกความสนใจของหัวหน้าครอบครัวเป็นอย่างดี เลยเดินตามเสียงเข้ามาดูพร้อมรอยยิ้มที่เปิดกว้าง เป็นเรื่องปกติที่เขาเห็นอยู่บ่อยๆ คนทั้งคู่ที่เป็นดั่งแก้วตาดวงใจเขา ชอบทะเลาะกันเป็นประจำ เเต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรนักมันเป็นเรื่องธรรมดาไปเสียแล้ว

"เอะอะอะไรกันตั้งเเต่เช้าแม่ลูกคู่นี้ เย่วเอ๋อร์เจ้ากวนใจอะไรแม่เจ้าเเต่เช้ารึ"

"ข้าเปล่าซักหน่อย ก็ท่านแม่รังแกข้านี่หน่า ท่านพ่อดูซิท่านแม่ตีข้าซะแดงเถือกหมดเลย ท่าพ่อข้าเจ็บ"

เย่วซินได้ที รีบฟ้องบิดาโดยเร็ว พร้อมใบหน้างามที่หงิกงอ บ่งบอกอารมณ์ของเจ้าตัวเป็นอย่างดี

"เอาใหญ่แล้วนะเรานะ เห็นพ่อเจ้าให้ท้ายเข้าหน่อยละก็ไม่ได้ ไอ้ลูกคนนี้นี่ เดี๋ยวเจ้าจะโดนมิใช่น้อย"

นางพูดจบก็เตรียมจะฟาดบุตรชายจอมแสบของนางอีกครั้ง เย่วซินเห็นดังนั้นก็รีบกระโดดหลบด้านหลังบิดาทันควัน

"เอาล่ะๆเจ้าสองคนหยุดทะเลาะกันได้แล้ว มากินข้าวกันดีกว่าข้าชักจะหิวแล้ว เจ้าก็เลิกยั่วโมโหแม่เจ้าได้แล้วล่ะ เย่วเอ๋อร์"

พอจบคำพูดของหัวหน้าครอบครัว ทุกคนก็นั่งประจำที่ ทานมื้อเช้ากันอย่างมีความสุข ถึงจะทะเลาะกันอย่างไร เเต่เย่วซินก็รู้ว่ามารดารักเขาที่สุด อย่างเช่นอาหารตรงหน้า ก็เป็นอาหารที่เขาชอบทั้งนั้น ปากก็ดุเขาไปเรื่อยแต่มือกลับคีบอาหารให้เขาไม่หยุด

"เอ้า กินเข้าไปเยอะๆ เผื่อเจ้าจะได้ฉลาดขึ้นมาบ้าง"

"ท่านแม่......ท่านว่าข้าโง่รึ!!!

"ยังไม่รู้ตัวอีกรึไง"

"ท่านแม่......ท่านพ่อท่านแม่แกล้งข้าอีกแล้ว......"

เสียงร้องโวยวายของเย่วซินดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะของบิดา-มารดา เย่วซินเป็นบุตรชายคนเดียวของพวกเขา ถึงจะดูงอแงเหมือนเด็กๆ แต่จะเห็นเขาในมาดนี้ได้เฉพาะเวลา ที่เขาอยู่กับครอบครัวเท่านั้น ถึงร่างกายจะดูบอบบาง หน้าตางดงามหมดจดอย่างนี้ แต่เย่วซินก็หาได้อ่อนเเออย่างรูปกายภายนอกเลย เขาแข็งแกร่ง และมีฝีมือการต่อสู้ที่เก่งกาจพอตัว เพราะฝึกฝนอยู่แทบทุกวัน ก็อย่างที่รู้กันว่าเผ่าหงส์ไฟไม่ว่าจะหญิงหรือชาย ต่างก็มีรูปลักษ์ ที่งดงามหมดจดเเทบทุกคน อย่างเช่น บิดา มารดาเขา ถึงทั้งคู่อายุจะล่วงเลยมามากเเล้ว แต่ทั้งคู่ก็ยังคงความงดงามอยู่ไม่เสมอ

"
"
"
"
"
"
"
"
"
"
หนึ่งอาทิตย์ต่อมาที่บ้านของหลวนคุณผู้นำหมู่บ้าน 

"หนิงอันเจ้าเป็นเช่นไรบ้าง"

"ข้าดีขึ้นมากเเล้วท่านพ่อ เเล้วเย่วซินละเจ้าคะ?"

หญิงสาวถามหาคู่หมายของนาง นี่ก็ผ่านมาสามวันเเล้ว ที่นางนอนป่วยไข้อยู่ เเต่ก็ไร้วี่เเววของคนรักเลย

"ประเดี๋ยวก็คงมา ข้าให้คนไปบอกเย่วซินเเล้ว"

ท่านผู้นำหมู่บ้านตอบคำถามของบุตรสาว
เเล้วเดินออกมานั่งที่หน้าบ้านของตน
ไม่นานเย่วซินก็มาเยี่ยม ไข้หนิงอัน เขาเพิ่งจะรับรู้ ว่าหนิงอันป่วยไข้ถึงสามวันเเล้ว พอรู้ก็รีบตรงมาที่บ้านของนางทันที

"ท่านผู้นำ หนิงอันเป็นเช่นไรบ้าง ข้ามาเยี่ยมนาง"

"เจ้าเข้าไปเถิด นางกำลังรอเจ้าอยู่ในเรือนนอน"

ได้ยินเช่นนั้น เย่วซินก็ไม่รอช้ารีบตรงไปหาคนรักทันที หลวนคุณมองตามด้วยสายตาที่ยากจะอ่านออก เย่วซินเป็นคู่หมายของบุตรสาว เป็นคนที่ถือว่าดีทีเดียว ไม่ได้มีอะไรด่างพร้อยเลยเเม้เเต่น้อย

"เย่วซินเจ้ามาเยื่ยมข้าเเล้วรึ"

"ข้าต้องขออภัยเจ้าด้วยหนิงอัน ข้าพึ่งรู้ว่าเจ้าป่วยไข้ก็รีบมา เจ้าอย่าเคืองข้าเลยนะคนดี"

เย่วซินพูดกับคนรักอย่างสำนึกผิดมองหน้างามที่ซีดขาวเพราะพิษไข้หนิงอันนั่งพิงหมอนอยู่บนเตียง มองหน้าเขาด้วยสายตารักใคร่

"ข้ายกโทษให้เจ้าเย่วซิน ข้ามิได้เคืองเจ้าเลย"

เย่วซินรั่งร่างบางของคนรักเข้ามากอดอย่างรักใคร่ พร้อมก้มหน้าลงจุมพิษที่หน้าผากมล

"ข้ารักเจ้าหนิงอัน ข้าคิดว่า มันคงถึงเวลาแล้ว ข้าจะให้ท่านพ่อไปขอให้ท่านผู้เฒ่า หากำหนดวันมงคลให้เรา เจ้าจะว่าอย่างไรบ้างหนิงอัน เจ้าพร้อมที่จะเป็นคู่ชีวิตของข้ารึไม่"

จบคำพูดของเย่วซิน หนิงอันก็พยักหน่ารับทั้งน้ำตานางร้องไห้ออกมาด้วยความดีใจ ในที่สุด ก็ถึงวันที่นางรอคอยซักที รอคอยคำๆนี้มานานเหลือเกิน

"ร้องให้ทำไมฮึเด็กโง่"

"ก็ข้าดีใจนี่ ไม่คิดว่าเจ้าจะขอข้าเเต่ง"

"ข้ารักเจ้า ไม่ไห้ข้าขอเจ้า แล้วจะไห้ข้าไปขอใครที่ไหนละหือ"

หลังจากวันนั้น เย่วซินก็ขอให้บิดาไปขอวันมงคล จากท่านผู้เฒ่าประจำเผ่า อย่างที่บอกกับคนรักเอาไว้ บิดาของหนิงอันก็ไม่ได้ขัดข้องเเต่อย่างได ในเมื่อมันเป็นความสุขของบุตรสาว ย่อมไม่มีข้อโต้แย้งใดๆทั้งสิ้น เเละก็ได้วันที่เหมาะสมมา ก็คืออีกหนึ่งเดือนข้างหน้า หลังจากเสร็จพิธีผูกพันธะ ส่งตัวเจ้าสาวราชามังกรเสียก่อน นี่เขากำลังจะมีครอบครัวแล้ว ครอบครัวทีเเสนจะอบอุ่น เหมือนครอบครัวเขาเย่วซินยิ้มอย่างมีความสุข

+++++++++++++++++++++++++++++

มาเเล้วจ้าาาาาตอนไหม่รัวๆๆเลยนะคะ

#ถ้าชอบกดติดตามหรืออมเม้นเพื่อเป็นกำลังใจให้ไรด้วยน้าาาาาาา

#ไรท์จะพยายามอัฟบ่อยๆไม่ทิ้งเเน่นอนค่ะขอกำลังใจจากผู้อ่านทุกท่านด้วยนะคะ...........