เหมยเหม่ยผู้มีแฟนเป็นหนุ่มหลงยุค

มี่อิง:สตรีไร้ยางอาย แต่งตัวอะไรของเจ้า แล้วสตรีมิควรสยายผมต่อหน้าบุรุษที่ไม่ใช่สามี

เหมยเหม่ย: งั้นคุณก็เดินออกไปจากตึกนี้ ทั่วปักกิ่งผู้หญิงปล่อยผมกันถมเถ คุณจะไม่ตกใจตายหรือไง

หนึ่งต้องปรับตัวแล้วหาทางกลับโลกเดิม อีกหนึ่งต้องการปิดเรื่องที่มีผู้ชายอยู่ด้วยให้ถึงที่สุด!

     ตัวละครหญิงในนิยายมักตายแล้วเกิดใหม่ในยุคโบราณอันนี้ ‘หลิว เหมยเหม่ย’ ก็เคยอ่านผ่านเจอมาเยอะ เคยสงสัยอยู่เหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นฝ่ายย้อนไป ทำไมคนเหล่านั้นไม่มาอยู่ในยุคเดียวกับเธอบ้าง

แล้วใครจะคาดคิดกันเล่าว่าวันหนึ่ง จะมีหนุ่มหล่อผมยาว ในชุดโบราณ นอนเลือดอาบบนเตียงเธอ!

ทั้งที่ตัดสินใจช่วยชีวิตเขา พอฟื้นขึ้นมากลับขู่จะฆ่าเธอสะงั้น!!

บ้าจริง รู้อย่างนี้ปล่อยทิ้งไว้อย่างนั้นก็ดี!!

‘จ้าว มี่อิง’ ประมุข ‘พรรคมังกรดำ’ อันเลื่องชื่อว่าเป็นพรรคมารแห่งยุทธภพ ชีวิตเกือบไปเยือนปรโลก เมื่อเหล่าผู้ที่เรียกตนว่าพรรคธรรมล่วงรู้ที่ซ่อนฝึกฝนวิชาของเขา ปรากฏตัวในช่วงเวลาสำคัญจนเป็นเหตุให้เขามิอาจต่อกรได้เพราะพลังในร่างกายปั่นป่วน จึงใช้ฝีมือต่อสู้ไปพลางหลบหนีไปพลาง คนหลายร้อยไล่ล่าคนเพียงคนเดียว บัดซบสิ้นดี!! 

ทั้งที่คิดว่าตายตกไปแล้วกลับฟื้นตื่นขึ้นมา สบตากับสตรีโฉมงามเบื้องหน้าให้คนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นน้ำแข็งพันปีมีอันใจกระตุก    

แต่สีหน้าเยียบเย็นเมื่อเห็นวัตถุมันแววในมือเรียวนั้น!!!

     

-จ้าว มี่อิง- 

ประมุขพรรมารผู้เก่งกาจ เย็นชา มากความสามารถเก่งกาจหาใครต่อกรได้ ถูกคนหลายร้อยไล่ล่าสังหารจนบาดเจ็บปางตาย แต่หยกขาวประจำตัวพาเขาเดินทางผ่านการเวลามาสู่ต่างยุค ต่างสมัย ทั้งต่างมิติ

    

-หลิว เหมยเหม่ย-

พนักงานบริษัทธรรดาคนหนึ่ง รูปร่างหน้าตาสวยงามเหมือนดารานางแบบ แต่เธอกลับพยายามแต่งตัวไม่ให้โดเด่น เฉิ่มเชยไร้สีสัน อยู่บ้านเหมือนนางฟ้า ออกจากบ้านเป็นยัยป้าหน้าจืด

คนสองคนที่ต้องมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมีหรือจะไม่เกิดความรู้สึกต่อกัน....

ใบหน้าเย็นชามองสำรวจรอบตัว ข้าวของช่างแปลกตาไม่เคยพบไม่เคยเห็น เจ้าวัตถุสีดำกลับมีภาพคนเคลื่อนไหวไปมา ใจประมุคพรรคมารตื่นตะหนกอย่างห้ามไม่อยู่แม้สีหน้ายังเย็นชาดุจเดิม 

แกร๊ก

เสียงแปลกปลอมดังขึ้นพร้อมกลับเสียงฝีเท้า เรียกให้มี่อิงหันไปมอง ร่างกายที่นอนพิงหัวเตียงสะงักเกร็งขึ้นมาทันที กัดฟันพูดอย่างเหลืออด

“สตรีไร้ยางอาย! เจ้าแต่งตัวอะไรของเจ้า!”

เหมยเหม่ยลืมว่ามีคนเจ็บนอนบนเตียง มองคนที่หน้าแดงก่ำเบือนหนีไปอีกทาง ก็มึนงงไปสักพัก ก้มมองตัวเองในชุดคุมอาบน้ำเปิดเผยต้นขาเรียวยาว ก็เข้าใจในทันที

“ชุดคุมอาบน้ำ” เธอตอบคำถามเขาออกไป “อีกอย่างนี่มันห้องของฉัน”

‘สตรียุคนี้ช่างไร้ยางอาย!!!’

.

.

.

.

.

.

.

จ้าวมี่อิงยืนขมวดคิ้ว เบื้องหน้าเป็นประตูสีเงินมันวาว มีคนเดินเข้าไปด้านในแล้วปิดลง มี่อิงกดปุ่มที่คนก่อนหน้านั้นกด ประตูเปิดอีกครั้งคนที่เคยอยู่ในนั้นก็หายไป!!

ประมุขหนุ่มลอบตะหนก จ้องมองด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เร่งพลังป้องกันตัวเอง

‘หรือเจ้าสิ่งนี้ลักพาตัวคนได้ เหตุใดถึงมีของอันตรายเช่นนี้’

ไหนเลยคนต่างยุคจะรู้ว่าสิ่งนี้เขาเรียกว่า ‘ลิฟท์’ เป็นสิ่งที่คนในยุคนี้ใช้โดยสารขึ้นที่สูงลงที่ต่ำ

หากหลิวเหมยเหม่ยอยู่ตรงนั้นคงมียกมือตบหน้าผากตัวเองหลายครั้ง กลั้นคำจนตัวงอแน่นอน

.

.

.

.

สองมือโอบกอดร่างบางเข้ามาใกล้ สองร่างยืนแนบชิดไร้ช่องว่าง มี่อิงจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าไม่วางตา มุมปากปรากฏรอยยิ้ม เป็นยิ้มที่ทำให้เหมยเหม่ยใบหน้าร้อนผ่าว แสร้งหันหน้าหนี

“เขินหรือ”

ได้ยินอย่างนั้น หลิวเหมยเหม่ยก็หันมาสบตา เชิดหน้าขึ้น “เขินทำไม ใช่ว่าฉันจะไม่เคยคบใครไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้สักหน่อย”

พูดไปแล้วเธอก็ไม่สังเกตเลยสักนิดว่าชายหนุ่มดวงตามืดครึ้มขึ้น เสียงที่เปล่งออกมาก็เย็นชา 

“มันเป็นใคร”

“ถ้ารู้ว่าฉันไม่ใช่สาวบริสุทธ์คุณก็จะไม่สนฉันงั้นสิ” 

มองแววตาเย็นชาขึ้น ทั้งยังแฝงแววเจ็บปวด มี่อิงก็ใจอ่อนวูบ มือลูบตามกรอบหน้าของหญิงสาวที่ตนปักใจรักอย่างรักใคร่อ่อนโยน

“หาเป็นเช่นนั้นไม่...เพียงแต่ข้าคงไม่อาจปล่อยคนที่พากสิ่งนั้นไปจากเจ้าแต่ก็ยังทอดทิ้งเจ้า มีชีวิตอยู่ต่อไปได้”

ฟังคำพูดโบราณชวนเลี่ยนสำหรับคนยุคสองพันอย่างเธอ กลับตราตรึงลงในส่วนลึกของใจ

“คุณคงไม่ได้ทำอย่างนั้นหรอก...เพราะไม่มีใครได้ทำมากกว่าที่คุณทำอยู่”

HashTag