[seohan]...Fate...

เครดิตจาก - devilloveangelmaknae.tumblr

เส้นทางที่เราเลือกเดินในแต่ละวันนั้น ล้วนถูกใช้เพื่อจุดมุ่งหมายที่แตกต่างกันไป

บางคนเดินเพียงลำพัง บางคนเดินเพื่อเลี้ยวกลับ และบางคนเดินจนได้พบกับ...ใครอีกคน

ชีวิตของคนเราไม่เคยหยุดนิ่ง

                มันมีช่วงเวลาที่ต้องก้าวเดินไปข้างหน้าบ้าง ย่ำเท้าอยู่กับที่บ้าง

                หรือแม้แต่การถอยหลังไปสองสามก้าว เพื่อตั้งจังหวะก้าวเดินใหม่บ้าง

และก็ยังคง...ต้องก้าวเท้ากันต่อไป...

เส้นทางชีวิตของใครหลายคน กำลังโดดเดี่ยวและเดียวดาย...

ในขณะที่ใครอีกหลายคน กลับไม่เคยรู้จัก...คำว่า”เงียบเหงา”...

ไม่มีใครรู้ว่าหนทางข้างหน้านั้น จะมีวันได้พบเจอกับใครสักคนหรือไม่...

หากแต่เราทุกคนย่อมมีหวัง...และเชื่อมั่นในพรหมลิขิตแห่งตนอย่างเต็มเปี่ยม...

.

.

ผมก็เคยเชื่อเช่นนั้น...

จนถึงวันที่ผมได้พบกับ”เธอ”...

“พรมหมลิขิต”อะไรแบบนั้น มันช้าเกินไป...

เส้นทางเดิมที่”เธอ”ใช้เดินอยู่....ผมจะสร้างขึ้นมาใหม่ด้วยมือของตัวเอง...












.

.

.


เรื่องของเรื่อง

คือพี่รู้สึกว่าน้องซอ "ชาเย็น" ขึ้นทุกวัน

ส่วนพี่ลู่ฮานดูจะ "เจียมตัว" จนน่าใจหาย

แต่ละโมเม้นท์....มันช่างน้อยนิด นิดน้อย เสียจริงๆ...

พี่เลยแอบเซ็ง เขียนเรื่องนี้ขึ้นมาแบบไม่ได้วางพล็อตเยอะ

ใครเบื่อเรื่องเก่าที่พี่เขียน ลองอ่านเรื่องนี้ดูสักหน่อยแล้วเบ้หน้าได้ค่ะ

ขอบคุณที่แวะมานะคะ

พี่บี

19/09/56