แค่อยากเล่าเรื่องหมาของผม

เนื้อเรื่อง

เจ้าลูกหมาตัวใหม่ของผมกำลังวิ่งเล่นอย่างสนุกสนานในพื้นที่ที่มันไม่คุ้นกลิ่นเพราะผมเพิ่งจะนำมันมาจากบ้านเพื่อนของผม   เพราะหมาที่บ้านของเพื่อนผมมันคลอดลูกออกมาคอกหนึ่งซึ่งมีอยู่ทั้งหมดสี่ตัว  ผมจึงไปเลือกมาเลี้ยงซักตัวแล้วผมก็ได้เลือกเอาเจ้าตัวสีขาวที่มันกำลังแทะรองเท้าแตะอยู่นี้    มันไม่ได้เป็นหมาพันธุ์อะไรหรอก แม่กับพ่อของมันเป็นหมาพันธุ์ทางธรรมดาบ้านๆตามที่พบเห็นทั่วไปในประเทศไทย       อ่ะ! มันกำลังแทะรองเท้าคู่เก่าของผมจวนจะขาดอยู่แล้ว  แต่ไม่เป็นไรเพราะผมไม่ใส่มันแล้ว    
     ผมตั้งใจว่าจะตั้งชื่อให้มันว่า”แกงจืด”   เพราะตัวมันสีขาวสะอาดไปหมด ก็เหมือนกับแกงจืดที่เป็นอาหารที่มีรสชาติจืดๆ ไม่มีความเผ็ดเปรี้ยวหรือเค็ม    และคงจะไม่มีใครตั้งชื่อหมาว่าแกงจืดเหมือนผมแน่      ที่ผมเอามันมาเลี้ยงก็เพราะว่าหมาตัวเก่าของผมมันได้ตายจากผมไปแล้วซึ่งมันก็อยู่กับผมมาถึงสิบปี    ชีวิตของผมก็เลยผูกพันกับหมามาตลอด ตัวเก่าตายตัวใหม่มาเพราะผมชอบในความซื่อสัตย์ในความน่ารักเวลามันจะประจบประแจงเจ้าของ     หมาตัวเก่าของผมเวลามันอ้อนเจ้านาย ถ้าเกิดว่าผมนั่งอยู่กับพื้นมันจะเดินมานั่งตักทันทีให้ผมลูบท้องเกาท้องมันและตัวมันเล็กซะที่ไหนล่ะ ตัวมันเบ้อเริ่มเลย    
     เฮ้ย! คู่นั้นห้ามกัด.....  ไอ้แกงจืดมันกัดรองเท้าคู่เก่าของผมไม่พอยังจะมากัดรองเท้าทำงานของผมอีก      
      หมาตัวเก่าของผม ตอนที่ได้มันมาผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะเอามันมาเลี้ยงหรอก แต่เพราะว่าเพื่อนของผมเป็นคนเก็บมันมาได้จากข้างถนน  กลัวว่ามันจะโดนรถทับเสียก่อนเพราะไม่รู้ว่าใครเอามันมาปล่อยไว้   ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนผมก็เลยอุ้มมันมาแต่ว่าไอ้เพื่อนคนนี้มันอยู่คอนโด ซึ่งห้ามเอาสัตว์ขึ้นไปเลี้ยงก็เลยต้องเอามันมาที่บ้านผมให้ผมเลี้ยงอย่างจำยอมเพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าจะเอาไปให้ใครอีกทอดนึง   ทีแรกก็กังวลอยู่เหมือนกันว่าผมจะเลี้ยงมันยังไง เพราะถ้าเอามันมาเลี้ยงก็คงต้องเลี้ยงมันอย่างดีไม่ปล่อยปะละเลย ยังไงซะมันก็คือหนึ่งชีวิตที่ดิ้นได้ อีกอย่างคือกลัวบาป   ช่วงแรกผมก็ต้องคอยหาซื้อขวดนมที่มีจุกดูดเล็กๆมาให้มันกินนม   พามันอาบน้ำทุกอาทิตย์   โชคดีที่มันเป็นหมาแข็งแรงจึงไม่ค่อยมีโรคภัยอะไรที่ทำให้ต้องพามันไปหาหมอรักษาซักที      จะมีบ้างก็ตรงที่ว่าต้องพามันไปฉีดยากันบ้า     ช่วงแรกที่ผมเอามันมาเลี้ยง  ทุกคืนผมต้องทนหนวกหูจนนอนไม่หลับเวลามันร้องครางอยากจะเข้ามาในบ้าน    เสียงของมันดังลั่นไปหมดจนหลายคืนผ่านไปผมทนเสียงร้องที่น่ารำคาญของมันไม่ไหวและกลัวว่าชาวบ้านจะโยนข้าวของเข้ามาให้ผมเก็บกวาดจึงต้องยอมให้เข้ามาในบ้านตามใจมัน  ซึ่งนั่นก็เป็นครั้งแรกในชีวิตของผมเลยที่ยินยอมให้หมาเข้ามาเหยียบถึงพื้นที่ข้างในตัวบ้าน   และนั่นก็คือจุดเริ่มต้นของความเคยตัว  เพราะหลังจากนั้นทุกคืนบริเวณหน้าโซฟาในห้องนั่งเล่นคือที่นอนประจำของมัน     มิหนำซ้ำบางทีถ้าฝนตกฟ้าร้องดัง มันกลัวจนวิ่งขึ้นบรรไดมาชั้นสองเอาเล็บของมันขูดกับประตูห้องนอนของผมพร้อมด้วยเสียงร้องครวญครางออดอ้อนของมัน   จนทำให้ผมต้องยอมทำตามใจให้มันเข้ามาถึงในห้องนอนแต่หัวเด็ดตีนขาดยังไงผมไม่ยอมให้มันขึ้นมาบนเตียงแน่นอน    ที่ยอมให้มันเข้าก็เพราะว่าสัตวแพทย์คนหนึ่งเคยบอกผมว่าหมาบางตัวกลัวเสียงฟ้าร้องมากจนอาจช็อกตาย    ผมก็กลัวว่ามันจะตายก็เลยยอมอีกอย่างผมอาจจะไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยเพราะเสียงร้องของมัน    แล้วเช้าวันนั้นผมตื่นขึ้นมาโดยที่มีมันอยู่ร่วมเตียง......ทำไงได้ล่ะผมดันยอมให้มันเข้าห้องมาเอง
    
     ตอนที่มันตายผมเองแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่  วันนั้นผมรีบกลับมาบ้านหลังจากเลิกงาน เพราะแฟนของผมโทรไปบอกตั้งแต่บ่าย  สาเหตุการตายของมันคือ ลืมปิดประตูรั้วแล้วมันจึงวิ่งออกไปนอกบ้านเลยโดนรถกระบะวิ่งมาชนเข้าอย่างจัง   คอหักตายคาที่     ผมกลับมาดูมันเป็นครั้งสุดท้ายในสภาพที่มันนอนแน่นิ่ง  ลำคอผิดรูป     น้ำตาผมคลอเบ้าตลอดเวลาที่ผมลงแรงใส่จอบเพื่อขุดดินหน้าสนามหญ้าในบริเวณบ้าน   นึกถึงตั้งแต่วันแรกที่มันเข้ามาในชีวิต ซึ่งมีเพียงผมกับมันในตอนนั้นจนผมเอาแฟนเข้ามาอยู่ด้วยมันก็เข้ากับแฟนของผมได้เป็นอย่างดี จนมาถึงตอนเช้าก่อนที่ผมจะไปทำงานมันยังคงวิ่งเข้ามากระดิกหางคลอเคลียก่อนที่ผมจะไป............ทว่าเวลานั้นมันแน่นิ่งรอลงหลุมดินที่ผมขุดลงไปให้ลึกที่สุดเพื่อกลบฝังมันไว้ในบ้านของมัน    
...................................................
      หมาตัวใหม่ของผม ผมก็คงจะเลี้ยงมันเหมือนตัวเก่า  ดูแลมันอย่างดีทุกอย่างเพราะคราวนี้ผมตั้งใจเอามันมาเลี้ยงด้วยตัวของผมเอง ....
“แกงจืด!! มานี่ จุๆๆๆๆๆ”   มันหันมาตามผมเรียกแฮ่ะ  หวังว่ามันคงจะชอบชื่อนี้

......จบ.....
ยังมีเรื่องสั้นอีกมากมายหลายแนวให้อ่านกันอีก เพียงพิมพ์คำว่า เชือกผูกลม ลงในช่องค้นหานักเขียนเท่านั้น