ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : memories[HaruseXKuroyuri]
โชคชะตา...คือสิ่งที่นำพาเรามาพบกัน
เรื่องราว...คือสิ่งที่เชื่อมโยงเราเอาไว้
การต่อสู้...คือสิ่งที่ทำให้เราก้าวไปพร้อมกัน
ความหวัง...คือสิ่งที่ทำให้เรายังคงมีชีวิตอยู่ต่อไป...
“นี่ฮัลเซ่!!อากาศเย็นสบายดีจังเลย~!”เสียงร้องอย่างเริงร่าของพันโทคุโรยูริผู้มีเส้นผมสีม่วงอมชมพูถักเปียไว้อย่างเรียบร้อยดังขึ้น ใบหน้าหวานเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข
นานเท่าไรแล้วนะที่ไม่ได้หัวเราะเช่นนี้...
นานเท่าไรแล้วนะที่ไม่ได้ยิ้มอย่างเต็มที่...
นับตั้งแต่วันที่เลือกจะเดินในเส้นทางที่ชโลมไปด้วยเลือด
“ท่านคุโรยูริ!!เดินระวังๆหน่อยสิครับ เกือบหกล้มหลายทีแล้วนะ!!”ฮัลเซ่ ชายหนุ่มผมมสีน้ำเงินร้องอย่างเป็นห่วง หากแต่เพียงเมื่อร่างบางตวัดกายหันมาแล้วส่งยิ้มเจิดจ้าให้เพียงเท่านั้น อารมณ์จะดุจะตักเตือนก็พลันหายวับไปกับสายลมทันที
“เฮ้อ...ผมเป็นห่วงนะครับท่าคุโรยูริ...”ร่างสูงพูดอย่างหนักอก ใจหนึ่งก็อยากเห็นคนตรงหน้ายิมแย้มมีความสุขแบบนี้ต่อไปหลังจากไม่ได้ทำเช่นนี้มาแสนนาน แต่อีกใจก็เป็นห่วงเหลือคณาว่าจะเกิดอันตรายกับคนผู้นี้ สองความคิดตบตีกันมั่วจนเขาเองก็ไม่รู้จะทำเช่นไรดี
เพียงคนผู้นี้เท่านั้นที่ไม่อยากให้เป็นอะไรไป
คนที่เป็นเสมือนหัวใจอีกดวงของเขา
“ไม่ต้องเป็นห่วงผมหรอก!!ฮัลเซ่เองก็น่าจะรู้สึกดีนี่นาที่ได้อยู่ที่นี่!!”คุโรยูริกล่าวด้วยรอยยิ้ม
ที่นี่...ทุ่งเนินโล่งแต่กลับเต็มไปด้วยดอกไม้มากมายหลากสีสัน หลากชนิด ทั้งสีม่วง สีฟ้า สีชมพูและอีกมากมายดูงดงามตายิ่งนัก สายลมอ่อนๆพัดเย็นสบาย ดวงตะวันหลบอยู่เบื้องหลังหมู่เมฆน้อยใหญ่ทำให้เกิดร่มเงาไปทั่วบริเวณ...เป็นสถานที่ที่เย็นสบาย เงียบสงบ...อยู่แล้วรู้สึกดีเสียเหลือเกิน
...พูดเข้าไปนั่น จริงๆก็แอบโดดงานที่เสนาธิการอายานามิให้มาแล้วมาเที่ยวเล่นต่างหาก...
แต่ก็ดูจะคุ้ม อย่างน้อย...
ก็คงทำให้คนที่คอยอยู่เคียงข้างเขามาตลอด ห่วงใยเขามาตลอดได้ผ่อนคลายลงบ้าง...
“หยุดคิดเรื่องงาน แล้วทำตัวตามสบายเถอะฮัลเซ่ อยู่ที่นี่มีแค่ผมกับเธอเท่านั้น อากาศก็เย็นสบาย ดอกไม้ก็บานเยอะแยะ เอาเวลาเครียดมาสนุกกันดีกว่าน่า!!”คุโรยูริกล่าว
ฮัลเซ่แย้มยิ้มบาง
...ที่พามาที่นี่ คงเพราะเป็นห่วงที่เขามักจะกังวลเรื่องโน่นนี่อยู่เสมอสินะ...
“ขอบคุณครับ”
“เป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้ว~!”
ว่าจบคุโรยูริก็จัดแจงให้ฮัลเซ่นั่งจุ้มปุ๊กลงกับพื้น สักพักก็นึกคึกสองมือขยับขึ้นมาขยี้หัวร่างสูงอย่างสนุกสนานจนผมที่เซ็ตไว้อย่างดียุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ฮัลเซ่ทำหน้าเหวองงๆเหลือมองร่างเล็ก คุโรยูริขมวดคิ้วเพ่งมองฮัลเซ่แล้วจึงหัวเราะร่วนออกมา
“สภาพนายตลกชะมักเลยฮัลเซ่!!”เขาว่า
“ก็ท่านคุโรยูริเป็นคนทำไม่ใช่หรือครับ!!”ฮัลเซ่ร้องลั่น คนทำให้อีกฝ่ายสภาพย่ำแย่ลุกขึ้นแล้วหันหลังวิ่งออกไปจนคนที่นั่งอยู่ชักงง ร่างบางหันหน้ากลับมาแลบลิ้นทะเล้นให้ก่อนจะตะโกนบอกด้วยเสียงดังลั่น
“ฮัลเซ่!!!!!!!มาวิ่งไล่จับกันนนนนน!!!!”
ให้เล่นอะไรเป็นเด็ก!!!!
“ฮึบ!ท่านคุโรยูริหยุดนะย่าห์~!”
“หยุดให้โง่สิ เฮยักษ์ตามมาแล้วววว”
“ผมไม่ใช่ยักษ์ครับ!!!”
บอกว่าให้เล่นเป็นเด็กๆ...แต่ก็ยังจะเล่นสินะ....
ในที่สุดหนึ่งเด็กดื้อกับอีกหนึ่งเด็กโข่ง(มาก)ก็ทรุดนั่งลงกับพื้นหญ้าหอบหายใจกันอย่างเหนื่อยอ่อน ต่างคนต่างบ้าจี้วิ่งหนี วิ่งไล่กันสุดชีวิตจนสุดท้ายก็ต้องมานั่งหอบลิ้นห้อยกันทั้งคู่สภาพย่ำแย่ยับเยินกันน่าดู
คนนึ่งก็ตัวเล็กเพรียวลม อีกคนก็ตัวสูงขายาว
ต่างคนต่างไวแล้วมันจะจับกันได้ยังไงเล่า!!!!
“อ๊ะ จริงสิ”เจ้าคนเริ่มที่นอนแหมะลงไปอย่างหมดแรงเอ่ยขึ้น ฮัลเซ่หันไปมองในสิ่งที่คนตรงหน้ากำลังจะพูดแต่วินาทีกลับมาคุโรยูริกลับลุกขึ้นพลางปัดเศษหญ้าที่ตติดตามร่างกายออกเริ่มวิ่งเหยาะๆออกไป
“เดี๋ยวผมมานะฮัลเซ่ รออยู่ตรงนี้ล่ะ!!”เขาว่าแล้วก็รีบวิ่งไปทันที
ทิ้งให้คนสูงกว่ามองแผ่นหลังบางที่ค่อยๆหายไปอย่างมึนงง
ไม่นานนักคุโรยูริก็วิ่งกลับมา สภาพเนื้อตัวมอมแมมไปหมดจนฮัลเซ่ลุกพรวดพราดวิ่งเข้าไปหาอย่างตื่นตระหนก “ก...เกิดอะไรขึ้นครับท่านคุโรยูริ!?ทำไมถึงเนื้อตัวมอมแมมแบบนี้ล่ะครับ!!”คุโรยูริแย้มยิ้มบางก่อนที่จะปัดเนื้อปัดตัวทำท่าบอกว่าตัวเองแข็งแรงให้อีกฝ่ายหายห่วง มือข้างหนึ่งถูกยื่นออกมา มือบางคว้าข้อมือแกร่งไว้แน่นแล้วจับให้อีกฝ่ายแบมืออก
“ฮัลเซ่...”
มืออีกข้างที่เก็บอยู่ข้างหลังถูกชักออกมา มือข้างนั้นถูกกำ/ไว้หลวมๆก่นจะยื่นขึ้นมาวางบนมือของร่างง
“ผมให้”
คุโรยูริแบมือออกให้ของในนั้นถูกปล่อยออกมา ใบโคเวอร์สี่แฉกปรากฏแก่สายตา...สี่แฉก...หาได้ยากแสนยาก แต่ก็มีความเชื่อไว้ว่าจะนำพาความสุขมาให้แก่ผู้ที่ครอบครองสิ่งนี้
ฮัลเซ่ขมวดคิ้วอย่างมึนงง เหตุใดกันจึงต้องนำมาให้เขา แล้วเวลาต่อมาเขาก็ได้เข้าใจในทันที
“สุขสันต์วันเกิดนะฮัลเซ่...”
อา...วันนี้ วันเกิดเขา...ใช่แล้ว เขาลืมวันเกิดตัวเองอีกแล้ว และก็เป็นอีกครั้งที่คนตัวเล็กตรงหน้าช่วยเตือนความทรงจำให้อย่างน่าทึ่งเช่นนี้
“ท่านคุโรยูริเก็บไว้เองไม่ดีกว่าเหรอครับ...สี่แฉกหายากนะครับ...ท่านเก็บไว้จะดีกว่า มันจะได้นำโชคดีมาให้ท่าน ผมแค่ได้ทราบว่าท่านจำวันเกิดผมได้ก็ยินดีแล้ว”ร่างสูงเอ่ยอย่างเกรงใจ แต่คู่สนทนากลับแย้มยิ้มบางแล้วดันมือให้คนตรงหน้าเก็บไว้
“ของแบบนั้นผมไม่ต้องการหรอกฮัลเซ่!!”
“เอ๋??”
คนส่วนใหญ่มันต้องอยากได้ไม่ใช่เหรอครับ?....
“ก็ผมมีฮัลเซ่เป็นความสุขให้ผม มีฮัลเซ่ที่ทำให้ความปรารถนาของผมเป็นจริงอยู่แล้วผมจะไปอยากได้มันทำไมล่ะ!!”เขาว่า
“มีแต่ฮัลเซ่นั่นแหละที่ยังไม่มีใครสร้างความสุขให้...ผมเองก็ช่วยอะไรไม่ค่อยได้ซะด้วย...”คุโรยูริว่าพลางยิ้มแห้งๆ
อยากให้คนตรงหน้ามีความสุข..เหมือนเช่นที่เขามีความสุข
คนๆนี้ช่วยเหลือเขามามากมาย งานหนักเท่าไรก็ไม่เคยบ่น ต่อให้เป็นงานที่ต้องเข่น่าเท่าไรก็ไม่เคยคิดจะปฎิเสธ คอยอยู่เคียงข้าง ช่วยเหลือ และปกป้องเขาเรื่อยมา เขาเองก็อยากจะตอบแทนบ้าง...แค่เพียงเล็กน้อยก็ยังดี อยากให้คนผู้นี้มีความสุข..
“ขอบคุณครับ...”
ถึงท่านจะกล่าวเช่นนั้น...แต่สำหรับตัวผมแล้ว...
ท่านั้นแหละที่เป็นความสุขของผม...
ขอบคุณนะที่เกิดมาเคียงข้างผม…
...ขอบคุณครับที่คุณไม่เคยลืมผม
ขอบคุณนะที่คอยห่วงใยผมเรื่อยมา...
...ขอบคุณครับที่คุณเป็นแรงผลักดันให้ผมมีชีวิตอยู่
ขอบคุณนะที่ไม่เคยทิ้งผมแม้ทางจะยากลำบากสักเพียงไร...
...ขอบคุณครับที่คุณไม่เบื่อผมไปเสียก่อน
...ขอบคุณนะครับ สำหรับทุกสิ่งที่มีให้ผมเรื่อยมา...
---------------------------------
เคาดิต :
http://sevenghost.freeforums.org/memories-3-halxkuro-t266.html
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น