รวมฟิค07-ghostจากที่ต่างๆ

ลำดับตอนที่ #8 : KasXLab: {Flower1}

บิชอปฟราวหาย(หัว)ไปไหน ท่านอารค์บิชอปเรียกพบด่วน!!
และนี่คือสาเหตุที่ทำให้เขาต้องรีบเร่งตามหาบิชอปหนีงานโดยด่วน
ท้าวก้าวอย่างเร่งรีบไปตามทางเดิน
สายตาสายที่ทอดมองผ่านกรอบแว่นก็เหลือบไปเห็นกองใบไม้ประหลาดเข้า
ในที่สุดชายหนุ่มก็ได้รับคำตอบ ร่างบางที่กำลังงีบหลับอยู่ที่โคนต้นไม้คงเป็นคำตอบได้อย่างดี
‘นี่คงหลับไม่แบบไม่รู้ตัวสินะ สงสัยคงต้องไปปลุก’
เท้าก้าวสาวอย่างรวดเร็วไปยังร่างบางที่มาแอบงีบอยู่ที่โคนต้นไม้
ร่างงามที่กำลังหลับอย่างไร้เดียงสาด้วยร้อยยิ้ม
(ทำเอาคนจะปลุกอยากจะปล้ำซะตรงนี้) // คนเขียนไปแล้ว =.,=
‘คงกำลังฝันดี.........’
ใบไม้สีแดงของฤดูใบไม้ร่วงโรยลงมาสัมผัสผิวขาวบริสุทธิ์ราวหิมะ
ภาพตรงหน้างดงามเกินกว่าที่ชายหนุ่มจะกล้าแตะต้อง
แต่สิ่งที่หอมหวานยิ่งกว่าก็ยั่วยวนให้เขาสัมผัสร่างตรงหน้า
ชายหนุ่มสูดดมความหอมของอีกฝ่ายที่หอมราวดอกไม้แรกแย้ม
ก้มลงจุมพิตที่หน้าผาก ไล่ไปจนถึงแก้มเรื่อก่อนจะจบสัมผัสสุดท้ายที่ริมฝีปากชมพู
“อรุณสวัสดิ์ครับลาบราดอร์ บอกกี่ครั้งแล้ว... มาหลับในที่แบบนี้ไม่ได้นะครับ”
เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูเรียกเจ้าหญิงให้ตื่นจากนิทรา
ใบหน้าสะลึมสะลือขึ้นสีเรื่อทันทีที่ตื่นมาพบกับวิธีปลุกของคาสเตอร์
แม้จะถูกปลุกด้วยวิธีนี้หลายต่อหลายครั้ง แต่ดูเหมือนว่าร่างบางตรงหน้าก็ยังไม่ชินเสียที
ทุกครั้งที่เขาเข้ามาปลุก แก้มนวลก็จะขึ้นสีอย่างน่ารักให้เข้าเห็นทุกครั้งไป
ความน่ารักของคนตรงหน้าทำให้คาสเตอร์เผลอจุมพิตริมฝีปากอุ่นของอีกฝากอย่างเผลอไผล
“มอร์นิ่งคิสครับ”
ใบหน้าของคนตรงหน้าจากที่เรื่อสีอยู่แล้วยิ่งขึ้นสีขึ้นไปอีก
“อรุณสวัสดิ์ฮะ...”
คำกล่าวเบาๆ จากลาบราดอร์ที่กำลังก้มหน้าซ่อนความเขินอายกล่าวด้วยร้อยยิ้มไร้เดียงสาเช่นทุกครั้ง
‘นี่มันน่ารักเกินไปแล้ว...’
ไม่รอให้คิดให้จบประโยคคาสเตอร์ขยับแว่นเล็กน้อย ก่อนมือใช้มือช้อนร่างบางขึ้นมา
สายตาของร่างบางในอ้อมแขนเต็มไปด้วยความงุนงงกับการกระทำของชายหนุ่ม
แทนที่สายตาที่ทอดมองผ่านกรอบแว่นจะให้คำตอบแต่กลับกลายเป็นสายตาเจ้าเล่ห์ที่ส่งตอบกลับมา
“อ่ะ...”
ดูเหมือนลาบราดอร์ต้องการจะถามอะไรสักอย่าง แต่ถึงอย่างนั้นคาสเตอร์ก็คงไม่เปิดโอกาสให้ถามแล้ว
เพราะตอนนี้ชายหนุ่มก็อุ้มร่างบางตรงไปยังห้องพักทันที

ทางด้านของท่านบิชอปหนีงาน.........
บิชอปฟราวจอมอู้กำลังเดินทอดหุ่นไปตามระเบียงของโบสถ์
แต่พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นสิ่งที่ไม่ควรจะเห็นเข้า!!
คาสเตอร์ที่มีลาบราดอร์ในอ้อมแขนกำลังตรงไปที่ห้องพัก!!!
เมื่อเห็นภาพนั้นความคิดโฉดก็บรรเจิด
ฟราวเผยยิ้มชั่วเล็กน้อย ก่อนจะเพิ่มเสียงหัวเราะโฉดชั่วกำลังสองเป็นเอฟเฟคก์เพื่อความสมจริง
ทำเอาเด็กรับใช้ในโบสถ์ที่กำลังถูพื้นอยู่แถวนั้นรีบวิ่งจ้าหนีไปทันที
“บิชอปฟราวถูกคอลสิงคร้าบบบบ ช่วยด้วยยยยย!!”

ทางด้านของท่านอาร์คบิชอปผู้ขยันทำงาน.........
“บิชอปบาสเตียน นี่บิชอปคาสเตอร์เขาไปตามหาบิชอปฟราวไกลถึงไหนกัน”
“นั่นสินะครับ......... คงต้องไกลมากแน่ๆ”
// ก็ไกลประมาณห้องนอนของเลิฟซังอ่ะค่ะ = =;;
(สงสัยคงต้องรอกันอีกนาน~~~)

ร่างบางถูกจับโยนลงบนเตียง สายตาจ้องมองคาสเตอร์ด้วยความงุนงง
‘ชั้นทำอะไรผิดถึงได้มาถูกจับโยนอย่างนี้...’
คำตอบที่ได้รับกลับมาเป็นเพียงสายตาที่อ่านไม่ออกที่มองลอดผ่านกรอบแว่น
คาสเตอร์ล้มตัวลงบนเตียง………
เพียงผลักร่างบางเบาๆ ร่างบางก็เสียหลักลงไปนอนราบกับเตียงโดยมีคาสเตอร์คร่อมอยู่
สายตาของลาบราดอร์ยังเต็มไปด้วยความสงสัย
ทันทีที่ริมฝีปากของคาสเตอร์เริ่มซุกไซร้ไปที่ซอกคอไล่ไปจนถึงใบหู
...ในที่สุดร่างบางก็ค้นพบจุดประสงค์ของชายหนุ่ม
“อ่ะ...อึ้ก... อย่าไม่เอานะฮะ อือ...”
ร่างบางเริ่มพยามผลักไหล่ของชายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังเป่าลมหายใจอุ่นรดต้นคอของเขา
สัมผัสเย็นของแว่นตาที่ชายหนุ่มส่วมอยู่สัมผัสที่ท้ายทอย
อีกครั้งที่ร่างบางเผลอครางออกมา
“อือ...”
ลาบราดอร์ยังคงต่อต้านสัมผัสของชายหนุ่มแม้จะเผลอส่งเสียงออกมา
ร่างบางใช้มือดันสัมผัสร้อนที่โลมเลียไปที่หน้าอก
ผ้าคลุมยาวที่ค่อยๆ ล่นไปตามมือของชายหนุ่ม
ยังไงก็ตามมือของร่างบางก็ยังไม่หยุดประทุษร้ายชายหนุ่มสักที ทั้งผลัก ทั้งทุบ
ดูเหมือนลาบราดอร์ผู้ไร้เดียงสาจะไม่รู้เลยว่าการกระทำอย่างนั้นเท่ากับเป็นการเพิ่มความต้องการให้เขา
ในที่สุดคาสเตอร์ก็จัดการรวบข้อมือบางไว้
สายตาของเจ้าของข้อมือบางจ้องตอบกลับมาด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตา
“ขอโทษนะครับ”
คำขอโทษสั้นๆ ของคาสเตอร์ถูกกระซิบข้างหู ก่อนข้อมือบางจะถูกจัดการมัดไว้ด้วยเชือกทำตุ๊กตา
“ที่นี้จะได้ไม่ต้องขัดขืนไงครับ”
กล่าวจบประโยคคาสเตอร์ก็ส่งยิ้มเช่นทุกครั้งที่มีให้ รอยยิ้มอ่อนโยนที่อาบด้วยยาพิษ
เสื้อผ้าถูกปลดเปลื้องไปที่ละชิ้นด้วยฝีมือของชายหนุ่ม
ร่างบางไม่สามารถขัดขืนความต้องการของคนตรงหน้าได้
สัมผัสของชายหนุ่มไล่มาถึงต้นขา
รุนแรงซะจนร่างบางแทบหมดแรงเมื่อถูกกระตุ้นด้วยมือของคาสเตอร์
“อือ... มะ-ไม่ไหวแล้ว พอเถอะฮะ... อึ้ก...”
เสียงขอร้องของลาบราดอร์สั่นจนแทบไม่เป็นคำยิ่งทำให้อารมณ์ของคาสเตอร์เพิ่มขึ้นจนหยุดไม่ได้
ชายหนุ่มพลิกร่างบางให้นอนคว่ำ ก่อนจะจับตรึงไว้กับเตียง
ร่างบางหมดแรงดิ้นรน ยิ่งหนีก็เหมือนยิ่งโอบรัด
สัมผัสร้อนยังวนเวียนอยู่ที่ไหล่มน ค่อยๆ โลมเลียมาจนถึงแผ่นหลังบาง
ร่างบางช่างน่าทะนุทนอมยิ่งนักจนชายหนุ่มอยากจะครอบครองเสียเดี่ยวนี่
ยิ่งแตะต้องยิ่งถูกดูดกลืน แทบหยุดไม่ได้เพียงแค่สัมผัส
ความคิดอยากครอบครองร่างบางนี้จู่โจมจนหยุดไม่ได้
กลิ่นหอมจากเรือนร่างของอีกฝ่ายยิ่งทำให้สติเตลิดจนแทบควบคุมไม่ได้
ตอนนี้เขาแค่ต้องการคนๆ นี้เท่านั้น
และอะไรก็หยุดเขาไม่ได้!!

ปึง!!!
เสียงเปิดประตูอย่างรุนแรง
เทย์โตะโผล่เข้ามาในห้อง
“...............................”
เทย์จังผู้น่าสงสารจ้องมองเหตุการณ์ตรงหน้า พลันหน้านวลก็ขึ้นสีจัดทันทีที่ค้นพบคำตอบ
“อะ-เอ่อ... ขอโทษครับ ฟราวบอกมาว่าให้ผมมาหาคุณลาบราดอร์ด่วน ไม่ต้องเคาะประตูให้ผลักเข้าไปเลย”
พูดจบเทย์โตะก็รีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว

*หนังสือพิมพ์ฉบับวันที่x เดือนxx ปีxxxx*
พบศพบิชอปไร้ญาตินอนตายอนาจอยู่ ณ ลานบ่อน้ำพุของโบสถ์
คาดว่าสาเหตุการตายมาจากบาดแผลภายนอก
สภาพศพมีบาดแผลที่เกิดจากไซฟอนอยู่ทั่วตัว
มีร่องรอยการบีบคอ ถูกเอ็นทำตุ๊กตาและเถาวัลย์พันตามจุดต่างของร่างกาย
บาดแผลจากไซฟอนเส้นเอ็นและเถาวัลย์รุนแรงมากพอจะเป็นสาเหตุของการเสียชีวิต
คาดว่าผู้สังหารคงจะมีความเคียดแค้นกับผู้ตายมากถึงมากที่สุด
ทางการคาดว่าคงเป็นการสมรู้ร่วมคิดกันสังหาร
เนื่องจากการฆาตกรรมนี่ไม่ใช่ฝีมือของคนๆ เดียวอย่างแน่นอน!!

ทางท่านอาร์คบิชอปผู้ถูกลืม.........
“บิชอปบาสเตียน นี่เรารออะไรกันอยู่น่ะ”
“นั่นสินะครับ......... ผมก็ลืมไปแล้วเหมือนกัน”
(สงสัยคงไม่ต้องรอแล้วล่ะ)
-__________________________________________________

เครดิต :
http://tsujihiruka.exteen.com/20090818/fanfic-kasxlab-07-ghost-flower1