ละครเข้าค่ายรอบกองไฟ "โรงละครของเพื่อน"

เนื้อเรื่อง

*หมายเหตุ ตัวละครเป็นการสมมุติขึ้นมาเท่านั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชีวิตจริง และข้อความบางส่วนอ้างอิงมาจากการดูละคร และการจดจำจากการอ่านนิยาย

คำว่า”เพื่อน”ของพวกเราเริ่มขึ้นที่นี่  แม้บางสิ่งบางอย่างจะไม่เหมือนเดิม แต่ความทรงจำที่มีค่ายังคงตราตรึงอยู่ในใจเราตลอดไป

คำเตือน  ละครเรื่องนี้อาจมีวาจาไม่สุภาพโปรดใช้วิจารณญาณในการชม

หากเราลองมองไปรอบตัวเราขณะนี้เราจะพบผู้คนมากหน้าหลายตา คนบางคนสวยน่ารัก คนบางคนหล่อบาดตาบาดใจ คนบางคนดูไม่ได้ไม่รู้จะเปรียบเทียบกับอะไรดี คนบางคนไม่หล่อแล้วยังจะม่ออีก คนบางคนชอบมีกิ๊ก  คนบางคนโสดสนิท แต่บางคนก็โสดซ่อนกิ๊ก คนบางคนเป็นคนที่ฉันรัก คนบางคนเป็นคนที่ฉันเกลียด คนบางคนชอบกัดกันเอง คนบางคนก็ชอบกัดกับชาวบ้าน คนบางคนนิสัยเกเร (แต่ก็ไม่มีใครเลวตั้งแต่เกิด) คนบางคนเป็นกระเทย คนบางคนก็แอบๆ คนบางคนเรียนเก่งมากๆ และคนบางคนก็โง่มากๆเช่นกัน แต่บุคคลเหล่านั้นก็คือเพื่อนฉัน “เพื่อนของฉัน”

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งในช่วงเช้าบรรดาคณะเด็กแสบของโรงเรียนได้รวมตัวกันเพื่อปรึกษาหาลือเรื่องที่จะยกพวกไปกัดกับชาวบ้านในอีก2วันข้างหน้า และสมาชิกของคณะต่างๆก็ได้เดินทางมา รวมถึงคณะที่ได้รับฉายาว่า “ราชาหวานเย็น”  ซึ่งเป็นศัตรูคู่อริกับหนุ่มๆ G.ซุยหลุย ซึ่งเป็นราชาคณะรุ่นน้องที่แสบมหาภัย เก่งกาจในเรื่องป้ายสีชาวบ้านยิ่งนักจนเดือดร้อนถึงชาวคณะ “ราชาหวานเย็น”  ต้องรีบมาเอาคืน

อีกฟากหนึ่งของโรงเรียน 3 สาว power pop girl ซึ่งกำลังจะไปขึ้นเรียนในคาบวิชาคณิตด้วยความเร่งรีบ ได้บังเอิญไปวิ่งชน 2 สาว Four&Mod 2สาวสวยของโรงเรียนเข้าอย่างจังโดยไม่ได้ตั้งใจ จึงเกิดการเขม่นกันขึ้น

มด:ไม่มีตาหรือไงย่ะเดินมาชนชั้นอ่ะ ขอโทษอ่ะเป็นมั๊ยย่ะ

power pop girl: ก็แค่เดินชนแค่นี้เอง พวกเราไม่ได้ตั้งใจ(1 ในสมาชิกพูด)

โฟร์:ก็แค่คำขอโทษคำเดียวพูดไม่ได้หรือไง

power pop girl:แล้วทำไมต้องตวาดพวกเราด้วยหล่ะ พูดดีๆไม่เป็นหรอ(1 ในสมาชิกพูด)

มด:ก็ชั้นพูดดีๆกับพวกเธอแล้ว แต่เธอปากหาเรื่องเอง

power pop girl:พูดอย่างนี้ก็สวยดิ(1 ในสมาชิกพูด)

โฟร์: ก็สวยอยู่แล้ว ทำไม จะตบมั้ยหล่ะ

มด: ช่ายๆกล้าตบกับพวกชั้นมั้ย

power pop girl:โห~ พูดอย่างนี้ดูถูกกันชัดๆตอนไหนว่ามาเลย ยัยปลาร้าเน่า

โฟร์:หน๊อย~นังชะนี

มด:งั้นก็ไม่ต้องรอให้เสียเวลาเปล่า จัดไปได้เล๊ย!!!

และแล้วทั้ง 2 ฝ่ายก็ปะทะกันเข้า ตบตีกันด้วยความทุลักทุเล และแล้วเจ๊พจน์(อาจารย์สุดเฮี้ยบเปรี้ยวเฉี่ยวคม)ก็เข้ามาห้าม และเชิญตัวทั้ง 2 ฝ่ายไปยังห้องปกครอง ห้องที่แอร์เย็นสุดๆแต่ก็ไม่มีใครอยากไปนั่งเล่นสักคน เค้าเรียกว่าอาถรรพ์มั้งน่ะ. . .

เจ๊พจน์:ใครเป็นฝ่ายเริ่มก่อน

power pop girl:ยัยแมลงหวี่ เอ๊ย!ยัยพวกนี้เริ่มก่อนค่ะ

Four&Mod:นังชะนี เอ๊ย!ยัยพวกนี้เริ่มก่อนค่ะ

power pop girl:พวกเธอนั่นแหละ

Four&Mod:พวกเธอนั่นแหละ

power pop girl:พวกแกนั่นแหละ ยัยแมลงหวี่จมกองขี้

Four&Mod:พวกแกนั่นแหละ ยัยชะนีปากปีจอ

เจ๊พจน์:โอ๊ยยย!!!พอกันที พวกเธอก็พอกันแหละ ไม่รู้จะทะเลาะกันทำไม อีกไม่กี่เดือนพวกเธอก็จะจบกันไปแล้ว เรียนก็ที่เดียวกันจะมาทะเลาะกันทำไม ฉันจะไม่ทำทันบนเธอเพราะยังไงพวกเธอก็ไม่สำนึก แต่ฉันจะลงโทษพวกเธอด้วยการขัดส้วมจนกว่าจะสอบปลายภาคเสร็จ คราวนี้จะได้รู้ว่ายังจะกัดกันได้อีกไหม เห็นไหมอาถรรพจริงๆด้วย

ณ โต๊ะเขียวลานมะขามเทศของโรงเรียน ราชาคณะรุ่นน้องตัวแสบหนุ่มๆG.ซุยหลุยซึ่งวันนี้หัวหน้าของแกงค์นี้ก็อยู่ด้วยพวกเค้ากำลังชุมนุมเรื่องที่จะรุมพวก “ราชาหวานเย็น”  ในงานคอนเสิตโรงเรียนวันพรุ่งนี้ และกำลังหาข้อกล่าวหาว่า จะเป็นข้อหาหมั่นไส้พระบาทาดี หรือหล่อเกินไปดี แต่จู่ๆก็มีญ.สาวคนหนึ่งเดินเข้ามา

ญ.สาว: พวกเธอเป็นราชาคณะรุ่นน้องใช่หรือเปล่า

หัวหน้าแกงค์: อืม ใช่ เธอมีอะไรหรือเปล่า

ญ.สาว:เธอกำลังวางแผนเล่นงานพวก“ราชาหวานเย็น”  อยู่ใช่ไหม

หัวหน้าแกงค์: อืม ใช่แล้วจะทำไม

ญ.สาว:เธอจะว่าอะไรไหม ถ้าฉันจะขอร่วมด้วยคน

หัวหน้าแกงค์: เพราะอะไร

ญ.สาว:เพราะ1ในนั้นเคยเอาก้อนขี้หมาหมาปาหัวฉัน จนฉันต้องทนเหม็นไปตลอดวัน แถมเพื่อนของฉันยังล้อว่าฉันอึหมาอีก ฉันเลยอยากจะแก้แค้นบ้าง

หัวหน้าแกงค์:ได้เสมอ แล้วเธอจะช่วยพวกฉันยังไง

ญ.สาว:พรุ่งนี้ในงานคอนเสิตโรงเรียน(แล้วก็ไปกระซิบข้างหู) . . . ตกลงหรือเปล่า

หัวหน้าแกงค์:อืม ตกลง  จัดไป

วันต่อมาในงานคอนเสิตของโรงเรียนแผนการที่ได้ตระเตรียมกันมาเรียบร้อยแล้วได้ดำเนินขึ้นอย่างช้าๆ

“ราชาหวานเย็น”  :นามพวกกูตีฟันไปทั่วหล้า

G.ซุยหลุย:กูตามล่าพวกมึงทุกแห่งหน

“ราชาหวานเย็น”  :กูนักรบนักรักจะยืนยง

G.ซุยหลุย:กูนักสู้ฝั่งธนลูกราชา

 และแล้วเสียงเพลงร๊อคสุดคลาสสิคก็ได้บรรเลงขึ้น ท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวายของการทะเลาะวิวาทกันระหว่างแกงค์ ทั้ง2เล่นเอาวงแตกเลย แต่เรื่องก็ยังไม่จบเมื่อจู่ๆ 1 ในคณะ “ราชาหวานเย็น” ได้ถูกก้อนขี้หมาปาเข้าอย่างจังเล่นเอาสลบคาที่เพราะกินคงแรงมาก ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมรุมเข้าหากัน จนในที่สุดบรรดาผู้พิทักษ์สันติราชแห่งโรงเรียนก็ได้มาห้ามปราม จนเหตุการณ์ยุติลง

เรื่องนี้เป็นอุทาหรณ์ได้อย่างดีว่า “ความแค้น ความพยาบาทกันไม่ได้ส่งผลให้อะไรดีขึ้น แต่มันกลับทำให้ทุกอย่างแย่ลง เราจงยุติทุกอย่างด้วยการไม่โกรธตอบ แล้วเราจะใช้ชีวิตอยู่บนโลกนี้ด้วยใจที่บริสุทธิ์”

มีคนผู้หนึ่งกล่าวไว้ว่า โลกเราก็เปรียบเหมือนโรงละคร มนุษย์ก็เหมือนดังตัวละครที่ได้รับบทบาทให้แสดงเป็นตัวต่างๆ และเมื่อละครจบทุกสิ่งทุกอย่างก็จะจางหายไป เหลือไว้เพียงแค่ภาพแห่งความทรงจำ และอีกอย่าง . . .เป็นเพราะเธอคือเพื่อนของฉัน

                                                         เธอจะเป็นเพื่อนของฉันตลอดไปไม่มีวันเปลี่ยน

                                                         ฉันจะอยู่ข้างเธอเสมอในวันที่เธอเสียใจ

                                                         ฉันจะคอยเฝ้ามองเธออยู่ห่างๆ

                                                         เธอจะอยู่ในความทรงจำของฉันตลอดไป
                                                         ”เพื่อนของฉัน”

“จบ”