หวั่นไหว

เนื้อเรื่อง

เรื่องมันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่... อาจจะตั้งแต่ตอนที่เราเข้ามาใหม่ๆ ก็ได้ ตอนที่สุ่มห้องย่อย ผมได้อยู่ห้องเดียวกับเธอด้วยแหละ

เลขที่ใกล้ๆ กัน ทำให้ผมได้คุยกับเธอบ่อยๆ เวลามีงานกลุ่มก็ได้ทำด้วยกันบ่อยๆ

รอรถกลับบ้านก็สายเดียวกัน เธอออกก่อนผมหนึ่งป้าย วันไหนได้กลับพร้อมกันถือว่าผมดวงดี ^^

เธอ เป็นคนที่ไม่ค่อยมีใครรู้จัก ไม่ได้เป็นเด็กกิจกรรม การเรียนก็ธรรมดาๆ หน้าตาก็ไม่โดดเด่น (ผมชอบได้ยังไงยังงงๆ อยู่เลย อาจจะเพราะความเรียบของเธอละมั้งง) ที่ผมได้รู้จักกับเธอเท่านี้ผมอาจจะนับได้ว่าเป็นคนพิเศษแล้วมั้งน่อ (เข้าข้างตัวเอง)

บางทีผมก็ส่งสายตาให้เธอ ย้ำว่าบางทีนะ แต่ผมไม่ค่อยมีกำลังใจจะส่งแล้วละ รู้สึกว่าเธอนิ่งเกินไปนิดนึง อาจจะไม่มีใจมั้ง บางทีไม่ค่อยกล้าคุยด้วยเลย เธอออกเงียบอะครับ




แอบชอบใครซักคนเนี่ยะ มันเหนื่อยเหมือนกันนะ

เวลา เขามองมา ยิ้มมาก็ละลายแล้ว จะปั้นหน้าให้เฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นน่ะ... ไหนจะต้องเนียนเก๊กนิ่งตอนที่หัวใจมันเต้นโครมๆ ครามๆ เฮ้อออ

สภาพ อินเลิฟน่ะ ฉันเข้าใจอย่างถ่องแท้ก็เร็วๆ นี้นี่เอง แรกๆ ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรหรอกนะ แต่ยิ่งมาใจยิ่งหวิว อาจจะเป็นเพราะรู้จักกันนานขึ้นทำให้ได้รู้อะไรๆ มากขึ้นก็ได้

เวลา ยืนรอรถทีก็ลุ้นที กลับบ้านสายเดียวกันน่ะ ถ้าเจออาจจะต้องหาเรื่องชวนคุยจะได้ไม่ยืนโง่ใส่เขาอีก พอไม่ได้เจอก็โล่งนะ แต่ก็แอบผิดหวัง วันไหนเจอก็ตื่นเต้นจนไอ้ที่เคยคิดๆ ไว้มันหายไปหมดเลยอะ

เหลือเวลาอีกแค่ปีเดียวเอง แต่ปีเดียวนี่ฉันก็แอบหวังนะว่าความใกล้ของเรามันจะเป็นความทรงจำดีๆ สำหรับพวกเราไปอีกนานแสนนาน





"กลับบ้านพร้อมกันไหม" ฉันถามออกไป ทั้งๆ ที่หัวใจเต้นจะหลุดออกมาข้างนอกอยู่แล้วยังจะตีหน้านิ่ง

"อือ เอาสิ"


แหง ละ เป็นใครก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว ฉันยิ้มในใจ... วันนี้จะเป็นวันสุดท้ายของภาคเรียน นั่นหมายความว่าเราจะจากกันไป อีกนานกว่าเราจะได้เจอกัน

วันนี้เรากลับกันเย็น ในรถคนไม่แน่นแล้ว ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่มีที่นั่งว่าง แต่ก็ดี ถ้ามีที่นั่งว่างสักที่ก็หมายความว่าฉันจะเป็นฝ่ายได้นั่ง พอนั่งคนนึงแล้วก็เริ่มคุยกันยาก จริงมั้ย

ฉันเริ่มชวนคุย เรื่องลมฟ้าอากาศ เรื่องทั่วๆ ไป จนในที่สุด... "อะ ถึงแล้ว เราไปแล้วนะบ๊ายบาย เอาไว้เจอกันวันหลังนะ"

มีบางอย่างที่ฉันคิดอยากจะพูดแต่ยังไม่ได้พูด

เขายิ้มอยู่อย่างนั้น






ฝนเม็ดเล็กๆ เกาะบนหน้าต่างรถ

เธอมักจะพกร่มติดตัว คงจะไม่เปียก บ้านของเธออยู่ไม่ไกลจากที่นี่

เรา จะไม่ได้เจอกันอีกนานเท่าไหร่ ผมก็ยังไม่รู้ วันนี้ผมรู้สึกใจหาย มีเพื่อนหลายคนที่คงไม่ได้เจอกันอีกนาน ไม่รู้ว่า social network จะเชื่อมพวกเราถึงกันได้ไหม เธอเองพอไม่ได้เจอกันแล้วเมื่อไหร่เธอจะคิดถึงผมบ้างนะ

ผมลงจากรถ รู้สึกโหวงๆ ในท้อง



ผมกางร่ม ร่มสีชมพูลายหมีพูสีเหลือง

ผมมักจะพกร่มติดตัว ก็เพราะเห็นเธอทำมาก่อนนั่นแหละ ผมอยากจะมีอะไรที่เหมือนกับเธอบ้าง

เราแตกต่างกันมาก ในแทบทุกเรื่อง แต่ได้เจอเธอบ่อยๆ ผมก็เริ่มทำให้หลายๆ อย่างของตัวเองเหมือนเธอมากขึ้น

ดูสิ แม้กระทั่งเรื่องเสื้อผ้า ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ผมหยิบแต่เสื้อสีชมพูใส่ออกจากบ้าน

หลายปีผ่านไป ผมจะใส่เสื้อสีอะไรกันนะ








เห็นแต่ไกลแต่ไม่แน่ใจเลย ต้องมองอยู่นานเหมือนกันกว่าจะเดินไปหา

เขา เปลี่ยนไปมาก... จากที่เดิมผมสั้น ก็เริ่มยาวขึ้นมา แต่ก็ตัดเรียบร้อย เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนดูสุภาพ แน่ละ ก็ตอนนี้วัยทำงานแล้วนี่นา

เขาทักก่อน "เธอไม่เปลี่ยนไปเลยนะ"
ฉันหัวเราะ "อืม ก็อย่างนี้แหละ หยุดโตตั้งแต่ขึ้นม.4 เธอสิเปลี่ยนไปเยอะเลย แต่ก็ดูเรียบร้อยดีนะ หล่อขึ้นๆ"
เขาหัวเราะด้วย "เหรอๆ"







"อัพ เดทกันหน่อยดีกว่า มีแฟนกันรึยังจ๊ะ" เพื่อนคนหนึ่งเปิดประเด็น เมื่อคำถามวนมาหาเขา ฉันง่วนอยู่กับปลาในจานขณะที่หูนั้นถ้ากระดิกได้คงจะกระดิกไปแล้ว

"..."
"โหยย หน้าแดง มีรึยังอะตกลง"
"เห็นวันก่อนมีคนบอกว่าเดินกับสาวออฟฟิศแถวบางรัก จริงไม่จริง"
"มียังๆ"
"มีแล้ว" เขาตอบงึมงำ หัวใจของฉันหล่นวูบ
"คือใครอะ หรือว่าสาวสวยคนนั้นนน" เพื่อนแซว

ฉันอดเหลือบตาไปมองไม่ได้ เห็นใบหน้าขาวๆ สีแดงจัด







เธอยังเหมือนเดิม

ไม่ เคยสวย ไม่เคยสะดุดตา ไม่เคยน่ารัก หัวใจของผมตอนนี้ไม่รู้สึกหวั่นไหวอะไรอีกแล้ว แล้วแต่ก่อนที่ผ่านมาทำไมผมถึงได้เข้าขั้นเพ้อหนักขนาดนั้น

อาจจะเป็นเพราะตอนนี้หัวใจของผมได้รับการเติมเต็มแล้วละมั้ง

เขา บอกว่าเขาชอบผมตั้งแต่แรก ตั้งแต่ตอนที่ผมยังคิดถึงแต่เธอ เขาบอกว่าเขารอได้ เขาดีกับผมมาก วันไหนที่ผมเหงาก็มีแต่เขาเท่านั้นแหละที่จะมานั่งคุยด้วย อย่างน้อยผมก็รู้ว่าผมมีเขา มารู้ตัวอีกทีหนึ่งผมก็ชอบเขาไปแล้ว ชอบจริงๆ จังๆ ด้วย ไม่ได้แค่หวั่นไหวไปเหมือนสมัยที่ผมเหมือนจะชอบเธอ

โชคดีที่ตอนนั้นผมไม่ได้พูดความในใจของผมออกไป ไม่อย่างนั้นผมอาจจะไม่มีวันนี้







ก็แค่ผิดหวังนิดหน่อยน่ะ ไม่ได้เสียใจหรอก

เขาว่ารักแท้แพ้ใกล้ชิด ดังนั้นพอฉันห่างๆ ออกมาจากเขาแล้วเลยไม่ค่อยรู้สึกอะไรละมั้ง

ที่เคยหวั่นไหว ก็ยังหวั่นไหว แต่ก็ไม่ได้ถึงขั้นที่จะต้องร้องไห้เสียใจอย่างนั้น

แต่ก็ถ้าตอนนั้นฉันพูดออกไปล่ะ? เคยสงสัยอยู่ว่าเขาเคยมีใจให้บ้างไหม สายตาแบบนั้นน่ะ แต่ก็นะ... ตอนนั้นจะมีหรือไม่มีตอนนี้ก็คือไม่มีแล้วนี่

คนที่มีเจ้าของแล้วอะนะ... เสียเวลาเราเปล่าๆ

ก็แค่ผิดหวังนิดนึงอะ นิดนึงจริงๆ







แต่งเล่นๆ แก้เบื่อ ตามความเพ้อเจ้อ ^^
23 ก.ค.2555