คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : บทที่43: หลับเถิดคนดี
บทที่43 หลับเถิดคนดี
“นอนเถอะคนดีค่ำนี้ขอเธอจงหลับฝัน
ถึงตัวเราจะไม่ได้อยู่ใกล้กัน
แต่โลกแห่งฝันนั้นยังคงมี
เธอพบฉันได้เมื่อยามฝัน
เราจะมีกันและกันอยู่เสมอ
ไม่มีอะไรจะมากั้นฉันกับเธอ
แม้อาจเจอเธอได้แค่เพียงฝันเดียว”
มาตาร์นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ ร้องเพลงกล่อมสามสาวน้อยที่นอนอยู่บนตัก พวกเธอยิ้มอย่างเป็นสุข ก่อนที่ร่างของพวกเธอจะค่อยๆสลายไปทีละน้อย ทีละน้อย จนในที่สุดก็หายไปจนหมด
น้ำตาของชายหนุ่มไม่ได้ไหลออกมา เขาเพียงแค่รู้สึกเศร้าใจกับความตายที่เขาไม่อาจช่วยได้เท่านั้น แต่เขาก็รู้ว่ามันไม่ใช่การจากลา มันเป็นแค่ลำดับก่อนหลังเท่านั้น เพราะเขาจะตามไปในอีกไม่นานนี้แล้ว
‘ป่านนี้คงรู้ตัวแล้วล่ะมั้ง ว่าไม่เหลือพรรคพวกอีกแล้ว’ มาตาร์คิดถึงโลกอสที่เหลือคนเดียวในที่สุด เพราะผู้ติดตามทั้งหมดตายไปหมดแล้ว ‘มาดูซิว่าแกจะอึดขนาดไหน’
มาตาร์วาร์ปจากเขตพิเศษหน้าสนามต่อสู้ กลับไปที่ลานกลางเมืองทันที
“ฮ่าๆๆๆ ไอ้มังกรดำโลกอส!! กระจอกว่ะ! กิลด์บ้าอะไรวะ! ลูกกิลด์อ่อนชิบ! โดนคนระดับไม่ถึงหนึ่งร้อยที่เมืองเริ่มต้นคนเดียวสอยร่วงจนหมด!” มาตาร์ประกาศเสียงดังออกมากลางลาน
คำพูดของมาตาร์ย่อมเป็นที่ขบขันของกิลด์อื่นๆ เพราะนี่มันสงครามแย่งชิงผู้เล่นที่เมืองเริ่มต้น ถ้ามีกิลด์ไหนเสียท่าขึ้นมา ทุกกิลด์ที่เหลือพร้อมจะเหยียบย่ำให้จมดิน เพื่อลดคู่แข่งในการแย่งผู้เล่น
“แก!! ไอ้หนูโสโครก!” เสียงอันดุดันของโลกอสดังขึ้น เขาอยู่ที่นี่ตั้งแต่รู้สึกผิดสังเกตที่ติดต่อลูกกิลด์คนอื่นไม่ได้แล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าจะตายด้วยฝีมือของมาตาร์
“อ้าว! นั่นมันโลกอสเพื่อนรักนี่นา ว่าไงวะ ได้ข่าวว่าลูกกิลด์ที่พามาด้วยตายหมดแล้วไม่ใช่เหรอ” มาตาร์เริ่มสงครามประสาททันที
โลกอสโกรธจนควันออกหู หน้าแดงและบิดเบี้ยวจนผิดรูป ก่อนจะพุ่งเข้าใส่มาตาร์อย่างไร้สติ
ฉัวะ!
ดาบถูกฟันใส่ร่างของมาตาร์เต็มแรง แต่มาตาร์กลับไม่ได้รับบาดเจ็บเลย
“อ้าว! โง่นี่? ไม่เคยตายก็เลยไม่รู้ใช่มั้ย ว่าพื้นที่พิเศษเค้าทำร้ายกันไม่ได้น่ะ ลองตายดูซักครั้งเป็นประสบการณ์มั้ย” มาตาร์ยังคงยืนนิ่งยียวนโลกอสต่อไป
“แก!!” โลกอสที่สติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวยิ่งโกรธมากขึ้น คราวนี้เขาจับร่างของมาตาร์เอาไว้เพื่อที่จะจับโยนออกนอกเขตพิเศษ
แว้บ!! แว้บ!!
ร่างของมาตาร์หายไปจากการจับกุม แล้วปรากฏตัวอีกทีในพื้นที่ใกล้ๆกันนั่น
“อ้าว! ยังโง่ไม่เลิกนะ พื้นที่พิเศษนี้เค้าวาร์ปไปมาได้ จะจับตัวกันง่ายๆน่ะไม่ได้หรอกนะ นี่แกเป็นหัวหน้ากิลด์จริงๆรึเปล่าวะเนี่ย เรื่องแค่นี้ก็ไม่รู้” มาตาร์ใช้วิธีวาร์ปจากเขตพิเศษไปที่สนามต่อสู้ แล้วกลับมาที่ลานกลางเมืองทันที พร้อมกับกล่าวคำยียวนโลกอสไม่หยุด
โลกอสโกรธจนไม่รู้จะโกรธยังไงดีแล้ว จะทำร้ายก็ไม่ได้ จะจับตัวก็ไม่ได้อีก ได้แต่โดนยั่วยวนอยู่ฝ่ายเดียวอย่างนี้
“เฮ้~อ โลกอสเพื่อนรัก หัดปล่อยวางซะบ้างเถอะ นี่หวังดีนะเนี่ย ดูซิ หน้าหล่อๆบูดเบี้ยวหมดแล้ว ระวังสาวจะไม่รักนะเอ้อ” มาตาร์ยังไม่หยุด แถมคำพูดประโยคสุดท้ายนี้ก่อให้เกิดเสียงหัวเราะไปทั่วบริเวณอีกต่างหาก
“แก๊!!” โลกอสตะโกนออกมาสุดแรง
ตุ้บ!!
เลือดลมของโลกอสฉีดพุ่งอย่างแรงจนในที่สุดเขาก็เป็นลมล้มลงไปเพราะถูกยั่วจนสติแตกนั่นเอง
นี่เป็นโอกาสดีของมาตาร์ แค่เพียงเขาพาร่างของโลกอสออกจากพื้นที่พิเศษนี้ เขาก็จะสามารถฆ่าโลกอสได้อย่างง่ายดาย ...แต่มันจะง่ายอย่างนั้นจริงๆหรือ โลกอสที่เป็นถึงหัวหน้าของกิลด์ที่เคยชนะสงคราม กลับถูกยั่วจนเป็นลม มันดูง่ายจนเกินไป
“อ้าว!! โลกอสเพื่อนรัก สลบไปซะแล้วเหรอ” มาตาร์เคลื่อนที่ไปใกล้ๆโลกอสอย่างระแวง
ศึกนี้เป็นที่สนใจจากกิลด์อื่นๆที่อยู่รอบๆนี้มาก เพราะผู้เล่นหน้าใหม่คนหนึ่งกับหัวหน้ากิลด์มีเรื่องกันที่เมืองเริ่มต้นมันไม่ค่อยจะมีให้เห็น แถมดูแล้วเจ้าผู้เล่นหน้าใหม่นั่นได้เปรียบอยู่ด้วยซ้ำ งานนี้ถ้าโลกอสแพ้เตรียมตัวยุบกิลด์ได้เลย เพราะชื่อเสียงของเขาคงป่นปี้หมดแน่
จริงๆแล้วโลกอสวางแผนเอาไว้อยู่แล้ว เขาทำทีเป็นโกรธจนขาดสติแล้วสลบไปเมื่อทำอะไรมาตาร์ไม่ได้ และคิดว่ามาตาร์ต้องฉวยโอกาสนี้ฆ่าเขาแน่ๆ และเมื่อมาตาร์ออกจากพื้นที่พิเศษนี่แหละ จะเป็นโอกาสของเขาที่จะเอาคืนบ้าง แต่คงไม่คิดว่า มาตาร์จะไม่หลงกลแถมยังทำอะไรแบบนี้
“ท่าทางเสื้อผ้าจะขายได้ราคานะเนี่ย อยากรู้จังว่าใส่กางเกงในสีขาวเหมือนกันรึเปล่า” มาตาร์พูดไปก็เริ่มปลดเสื้อผ้าของโลกอสทันที
“แก!!” โลกอสสะดุ้งขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าตัวเองกำลังจะโดนจับแก้ผ้า เขาคว้าเสื้อของมาตาร์เอาไว้ได้
แว้บ! แว้บ!
“อ้าว โลกอสเพื่อนรักยังไม่สลบอีกเหรอเนี่ย แหม แกล้งทำซะเหมือนเลยนะ” มาตาร์วาร์ปเพื่อให้หลุดจากการจับกุมของโลกอส แล้วก็เริ่มยียวนโลกอสต่อไป
โลกอสเริ่มรู้ตัวแล้วว่าถึงเขาจะอยู่ตรงนี้ก็ทำอะไรมาตาร์ไม่ได้อยู่ดี แถมเขามีแต่จะยิ่งเสียหน้ามากขึ้นเรื่อยๆด้วย
“ชั้นจะคอยดู! ว่าแกจะทนอยู่ตรงนั้นได้นานขนาดไหน!!” โลกอสตวาดใส่มาตาร์ก่อนที่จะเดินจากไป
‘หึๆ แกนั่นแหละจะทนได้นานแค่ไหน’ มาตาร์คิดสวนออกมา พร้อมกับยิ้มอย่างยียวนกลับไปให้โลกอส
การประมูลมาตั้งโต๊ะที่เกาะเริ่มต้นนี้ จะถูกจำกัดจำนวนผู้ที่มาตั้งโต๊ะคือสิบคน และจะถูกจำกัดวันที่ต้องอยู่ที่เกาะเริ่มต้นคือเจ็ดวัน ซึ่งไม่สามารถเปลี่ยนแปลงจำนวนคนหรือวันที่ถูกกำหนดเอาไว้ล่วงหน้าได้ คือจะนำคนมาเพิ่มไม่ได้ และจะกลับก่อนก็ไม่ได้ เท่ากับว่าตอนนี้โลกอสติดอยู่ที่เกาะเริ่มต้นเพียงคนเดียวแล้ว และยังเหลือวันอยู่ที่เกาะอีกถึงหกวัน ซึ่งพ่อบ้านของมาตาร์ได้บอกข้อมูลพวกนี้แก่มาตาร์ก่อนที่จะคิดแผนแก้แค้นขึ้นมา
‘เอาล่ะเวลาอย่างนี้ก็ต้อง...’ มาตาร์คิดขึ้นแล้วเดินออกจากเขตพิเศษทันที
ฉึกก!!
“คุณมาตาร์นี่ไม่ระวังหลังเลยนะคะ คิดเหรอว่าโลกอสจะไม่วางแผนอะไรเอาไว้อีก” ซารีน่าที่จู่ๆก็ปรากฏตัวออกมาจากเขตพิเศษ ปักมีดเข้าที่หัวใจของมาตาร์อีกครั้งจากทางด้านหลัง “รู้มั้ยคะว่าแค่เผาโรงแรมก็มีค่าหัวน่ะ แถมเผาโรงแรมของระบบยังมีค่าหัวสูงด้วยนะคะ”
“ซ..า.รี.น่า แล้..วชั้น..จะไป..ทวงคืนจา..กเ.ธอ.ทีห..ลัง” มาตาร์พูดออกมาอย่างกระท่อนกระแท่น
“ดิชั้นจะรอนะคะ ฮิฮิ” ซารีน่าตอบกลับอย่างสดใส ก่อนที่จะบิดใบมีดบดหัวใจของมาตาร์อีกทีจนร่างของชายหนุ่มสลายไปในที่สุด แล้วเธอก็เดินตามโลกอสไป
แล้วร่างของชายหนุ่มผมแดงก็มาปรากฏอยู่ที่โซฟาในห้องสีขาวอีกครั้ง
“มาตาร์ขา” เสียงออดอ้อนของแม่หมาน้อยดังขึ้นทันที
“มีอะไรเหรอคลาร่า” มาตาร์ลุกขึ้นมาด้วยสีหน้าเรียบเฉยปนเซ็งๆ เมื่อนึกถึงสาเหตุการตายครั้งล่าสุดนี่ ‘แม่ซารีน่านี่ต้องเป็นนักลอบสังหารมาก่อนแน่เลย ไร้สุ้มเสียงจริงๆ’
“พวกเราสามคนอยากฟังเพลงที่มาตาร์ร้องกล่อมพวกเราอีกน่ะค่ะ” แม่หมาน้อยเรียกร้องเสียงสดใส สาวๆอีกสองคนก็พยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วยว่าพวกเธออยากให้ชายหนุ่มร้องเพลงกล่อมให้ฟังอีกครั้ง ส่วนมาตาร์มีสีหน้าลำบากใจ
“ช่วงหลังๆมานี่คุณมาตาร์ไม่ได้นอนเลยใช่มั้ยล่ะครับ” เสียงนุ่มๆของพ่อบ้านพูดขึ้นมา
“ก็ใช่แหละ แต่มันก็ไม่จำเป็นไม่ใช่เหรอ” มาตาร์สงสัยขึ้นมา ในเมื่อร่างกายถูกรีเซ็ททุกครั้งหลังจากตาย การนอนมันก็ไม่จำเป็นนี่นา แล้วจู่ๆทำไมพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเนี่ย
“แต่นานๆครั้ง ลองนอนดูก็ดีนะครับ ถึงร่างกายจะไม่จำเป็น แต่จิตใจก็จำเป็นต้องได้พักบ้างนะครับ คุณมาตาร์เล่นไม่นอนติดๆกันมาหกวันแล้วนะครับ” พ่อบ้านผู้รอบรู้รายงาน
“ไม่ต้องฝึกอะไรเหรอโฆเซ่” มาตาร์ถามขึ้นมา หรือว่าชั่วโมงนี้จะให้เขานอนอย่างเดียว
“ถือว่าเป็นรางวัลให้คุณหนูทั้งสามก็ได้นี่ครับ พวกเธอก็ไม่ค่อยได้นอนเหมือนกัน” พ่อบ้านหน้ายิ้มเสนอ
มาตาร์มองพ่อบ้านกลับด้วยรอยยิ้มแปลกๆประมาณว่า ‘เป็นห่วงพวกสาวๆเหมือนกันนี่นา’
“โอเคสาวๆ เดี๋ยวพี่ร้องเพลงกล่อมให้ ขึ้นเตียงไปซะ” มาตาร์เรียกสาวๆให้ขึ้นไปนอนบนเตียงในห้องนอน
“มาตาร์ขึ้นไปก่อนสิ” แม่แมวน้อยบอกให้มาตาร์ขึ้นเตียงก่อน
มาตาร์ไม่เข้าใจว่ทำไม แต่ก็ขึ้นไปนั่งเอาหลังพิงกับหัวเตียงอย่างว่าง่าย
ทันใดนั้น พวกสามสาวก็กระโดดขึ้นเตียงแล้วแย่งกันเอาหัวมาหนุนตักเขาทันที
‘อ้อ ...อย่างนี้นี่เอง’ มาตาร์เข้าใจในทันทีว่าทำไมโมเรน่าถึงบอกให้เขาขึ้นมาบนเตียงก่อน
ช่วงเวลาที่พวกสามสาวหนุนตักของมาตาร์แล้วเขาก็ร้องเพลงกล่อมพวกเธอก่อนที่จะกลับมาอยู่ในห้องนี้นั้น ถือว่าเป็นความสุขที่สุดตั้งแต่เกิดมาเลยทีเดียว เป็นครั้งแรกที่มาตาร์แสดงออกให้พวกเธอได้รับรู้ถึงความห่วงใย นอกเหนือจากคำพูดหรือกอดเล็กๆน้อยๆ แต่ช่วงเวลานั้นมันสั้นเกินไปหน่อย ดังนั้นพวกเธอจึงอยากให้เขาทำให้อีกเมื่อมีเวลาอยู่ในห้องนี้
มาตาร์เริ่มร้องเพลงกล่อมให้สาวๆฟัง ก่อนที่จะผล็อยหลับกันไปทั้งสี่คนในห้องนอนอันเงียบสงบในแมนชั่นแห่งความตาย
พ่อบ้านเดินมาปิดประตูห้องนอนให้ ก่อนที่จะเดินกลับมายังเคาน์เตอร์เครื่องดื่ม แล้วก็จัดแจงผสมเครื่องดื่มสูตรพิเศษของเขาอย่างละเมียดละไม
เวลาในห้องนอนเหมือนผ่านไปเนิ่นนาน แต่เวลานอกห้องนั้นยังไหลไปตามปกติ เมื่อครบหนึ่งชั่วโมง พ่อบ้านจึงเดินไปเคาะประตูเรียกชายหนุ่ม
ก็อก! ก็อก!
“เฮ่ยย!!” เสียงมาตาร์อุทานออกมาจากในห้องนอน
“เกิดอะไรขึ้นครับคุณมาตาร์” พ่อบ้านเปิดประตูด้วยความเป็นห่วง แต่แล้วเมื่อเห็นภาพตรงหน้าก็ยิ้มออกมาอย่างมีนัย “อ้อ เรื่องนี้เองเหรอครับ ถ้ายังไงตื่นแล้วก็ออกมาดื่มเครื่องดื่มที่ผมเตรียมให้ก่อนเข้าเกมนะครับ”
“มีอะไรเหรอคะมาตาร์” เสียงคลาร่างัวเงียขึ้นเมื่อได้ยินเสียงชายหนุ่มอุทานด้วยความตกใจ
“พวกเธอ ...กลายเป็น ...” มาตาร์พูดไม่ออกเมื่อเห็นร่างของสาวน้อยทั้งสาม
สาวน้อยทั้งสามจากที่ปกติดูเป็นเด็กสิบขวบ ตอนนี้ร่างกายของพวกเธอดูแล้วเหมือนเด็กวัยรุ่นที่อายุประมาณสิบห้า สูงเท่าไหล่ของชายหนุ่มแล้ว ซึ่งพวกสาวๆเองก็ยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าร่างกายเธอเติบโตขึ้นแล้ว
จริงๆพวกสาวๆสมควรจะค่อยๆโตขึ้นเมื่อได้พักผ่อนตามค่าความภักดีที่สูงขึ้น แต่เนื่องจากที่ผ่านมาพวกเธอไม่ได้พักกันเลย พอมานอนครั้งหนึ่งก็เลยโตพรวดพราดแบบนี้
“อ้าว คลาร่าตัวสูงขึ้นนี่นา” แม่แมวสาวทักขึ้นเมื่อเธอตื่นขึ้นมา “ยัยนกกระจอกด้วย”
“อุ๊ย!! จริงด้วย โมเรน่าก็ตัวสูงขึ้นนะ” คลาร่าเริ่มรู้สึกตัว ตอนนี้จะเรียกพวกเธอว่าแม่หมาน้อยแมวน้อยไม่ได้แล้ว ต้องเรียกว่าหมาสาวแมวสาว
ส่วนความรู้สึกของมาตาร์นั้นช่างแปลกประหลาด เขาซึ่งอยากได้ฮาเร็มสาวๆมาตลอด ตอนนี้ก็เหมือนว่าจะได้สมปรารถนาแล้ว แต่อารมณ์ที่พวกเธอเหมือนเป็นน้องตัวเล็กๆก็ยังคงอยู่ เขาไม่รู้จะทำตัวอย่างไรดี จะเข้าไปกอดง่ายๆเหมือนเมื่อก่อนที่ไม่ค่อยคิดอะไรเหมือนเดิมได้ไหม มันมีความรู้สึกเหมือนมีลูกสาวที่โตเป็นสาวแล้วมากกว่าจะมีฮาเร็มสาวๆ
“เอ่อ ...ออกไปหาอะไรดื่มก่อนเข้าเกมละกันนะ” มาตาร์ชวนสาวๆออกจากห้องนอนอย่างประหม่า
เมื่อทุกคนดื่มเครื่องดื่มแล้วเตรียมตัวเข้าเกม มาตาร์ให้ทุกคนคืนร่างเป็นสัตว์ แต่ก็ยังมีเรื่องให้แปลกใจได้อีก นั่นก็คือร่างสัตว์ของทุกคนเปลี่ยนไป
คลาร่ากลายเป็นหมาป่าสีขาว โมเรน่ากลายเป็นเสือดำ แล้วบราวนี่ดันกลายเป็นเหยี่ยว
“แบบนี้เวลาจะอุ้มพาหนีก็ยากแล้วสิเนี่ย” มาตาร์คิดถึงเมื่อก่อนเวลาเจอศัตรูเก่งๆ ถ้าสาวๆคืนร่างสัตว์ก็จะตัวเล็กจนเขาอุ้มได้สบายๆ แต่ตอนนี้ตัวใหญ่ขึ้นจนอุ้มลำบากแล้ว
“ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะมาตาร์ ตอนอยู่ร่างสัตว์ตัวใหญ่ขึ้นก็แข็งแรงขึ้นด้วย คลาร่าดูแลตัวเองได้ค่ะ แต่ถ้าอยากอุ้มจะอุ้มเมื่อไหร่ก็ได้นะคะ” แม่หมาป่าสาวพูดออกมาทำเอามาตาร์รู้สึกเขิน เพราะตอนที่เธอเป็นเด็กตัวเล็กๆจะพูดอะไรก็ไม่ค่อยรู้สึก แต่พอเป็นสาวแล้วมันก็เริ่มคิดมาก
มาตาร์ยิ้มให้แม่หมาป่าแล้วเอามือลูบหัวเธอ ก่อนจะเดินนำออกจากแมนชั่นแห่งความตายไป
เวลาเจ็ดโมงครึ่งที่ลานกลางเมือง มาตาร์ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งพร้อมกับสัตว์เลี้ยงทั้งสาม
มาตาร์มองสำรวจไปรอบๆ โลกอสไม่อยู่ แม่ซารีน่าก็ไม่อยู่ ‘คงจะไปหาที่นอนมั้ง ก็เมื่อคืนไม่ค่อยได้นอนกันนี่นา’
หลังจากมาตาร์ไปเอาเสื้อผ้าที่ร้านฝากของแล้ว เขาก็บุกเข้าไปในโรงแรมที่โลกอสพักอยู่ทันที
แผนก่อกวนแรก มาตาร์เอากิ่งไม้มาจุดไฟให้มันมีควันโขมง แล้วก็ใช้ปราณลมบังคับควันให้ลอดเข้าไปในห้องพักของโลกอส ‘ฮึฮึฮึ โลกอส ถ้าแกไม่ตื่นก็ตายไปทั้งอย่างนี้แหละนะ’
“แก!! ไอ้หนูโสโครก!” โลกอสเปิดประตูผางออกมาด้วยความโกรธ พร้อมกับน้ำหูน้ำตาที่ไหลเพราะสูดควันเข้าไปขณะนอนหลับ
แต่มาตาร์กลับไม่อยู่ที่หน้าประตูแล้ว มาตาร์บังคับลมรับรู้ของเขาให้สนใจแต่ภายในห้องพัก ดังนั้นอาณาเขตของมันจึงกว้างไกลกว่าแผ่ออกมานอกตัว ทำให้มาตาร์หนีได้ทันท่วงทีก่อนที่จะถูกโลกอสฆ่าตายได้อีกครั้ง
มาตาร์วิ่งหนีออกจากเมืองแล้วเข้าไปในป่าฝูงนกเพื่อเก็บระดับเพิ่มทันที ‘หึหึหึ ต่อไปนี้แกจะนอนอย่างไม่เป็นสุขล่ะ’ มาตาร์คิดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้ก็เหมือนกับว่าเขาชนะโลกอสไปแล้ว เพราะถึงโลกอสจะฆ่าเขาตายอีก เขาก็ทำแบบเดิมไปเรื่อยๆ ในขณะที่โลกอสมีแต่จะโทรมลง โทรมลง จนในที่สุดก็คงมีแต่ต้องยอมตายเท่านั้นแล้ว ‘จะให้รู้สำนึกเลย ว่าอย่ามาเป็นศัตรูกับท่านมาตาร์คนนี้ ฮ่าๆๆๆ’
ทุกๆชั่วโมงหรือครึ่งชั่วโมงมาตาร์จะกลับเมืองมาครั้งหนึ่ง ไม่ว่าโลกอสจะไปซ่อนอยู่ที่ไหน มาตาร์ก็จะหาเจอแล้วไปกวนโลกอสไม่ให้พักผ่อนได้เสมอ จนโลกอสแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว
และหลังจากเวลาผ่านไปแปดชั่วโมง สี่โมงเย็น มาตาร์แอบย่องเข้าไปหาโลกอสที่เพิ่งหลับไปอย่างอ่อนเพลียหลังจากถูกกวนมาทั้งคืนทั้งวันในบ้านหลังเล็กๆที่มีไว้เช่า ซึ่งกระจัดกระจายอยู่ในเมืองเริ่มต้นนี้
ในมือมาตาร์มีมีดอยู่หนึ่งเล่มซึ่งเขาทาพิษงูเอาไว้ด้วย กะว่าจะเอามาเสียบเข้าที่เบ้าตาของเจ้าโลกอส เขาเคลื่อนที่เข้าไปช้าๆโดยใช้เคล็ดแทรกลม ซึ่งดัดแปลงมาจากลมรับรู้ การเคลื่อนที่โดยใช้เคล็ดแทรกลมนี้จะทำให้อากาศไม่สั่นไหวและไร้เสียงในการเคลื่อนตัวผ่านอากาศ เหมือนแทรกร่างกายเข้าไปในลมตามชื่อของมัน
โลกอสนอนหลับอยู่ตรงหน้ามาตาร์แล้ว ชายหนุ่มผมแดงเงื้อมีดขึ้นมา แล้วแทง!
ฉึก!
“ฮ่าๆๆๆ แกไอ้หนูโสโครก ในที่สุดชั้นก็จับแกได้” โลกอสหัวเราะอย่างสะใจเมื่อเขาสามารถเสียบดาบเข้าร่างมาตาร์ที่แอบเข้ามาใกล้เขาได้สำเร็จ
“อ๊อค!” มาตาร์ซึ่งตอนนี้อยู่ในชุดผ้าคลุมยาจกกระอักเลือดออกมาเมื่อมีดาบเสียบคาท้องอยู่
แต่มาตาร์ก็ไม่ยอมตายง่ายๆ เขาจับดาบของโลกอสเอาไว้ แล้วเดินประชิดเข้าไปอีก
“เฮ่ย! แกจะทำอะไร” โลกอสซึ่งอ่อนเพลียพอสมควร สติหรือจิตใจของเขาก็เริ่มไม่มั่นคงเหมือนเดิมแล้ว เขารู้สึกกลัวขึ้นมาที่ศัตรูของตนเองเดินเข้ามาหาทั้งๆที่ดาบยังเสียบคาอยู่
“ฮึฮึฮึ ไม่ต้องกลัวโลกอส แค่ตายเท่านั้นเอง” มาตาร์ล็อคดาบของโลกอสเอาไว้ ให้ดาบยิ่งแทงลึกขึ้นในขณะที่เขาก้าวเข้าประชิดตัวโลกอสเข้าไปทุกขณะ
“ใครจะตาย! แกสิตาย!” โลกอสเริ่มสติแตกขึ้นมาอีก ชายหนุ่มผมแดงผู้เป็นศัตรูของเขาคนนี้เป็นอะไรที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน ฆ่าไปกี่ครั้งก็กลับมาอีกเสมอ แถมเขาก็ไม่ได้พักผ่อน หนีไปไหนก็ไม่พ้น ขาของเขาก้าวถอยหลังโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้ตัวจากแรงกดดันที่แผ่ออกมาจากร่างของชายหนุ่มผมแดงคนนี้
งับ!!
มาตาร์กัดเข้าที่ไหล่ของโลกอสทันที ซึ่งมันก็ไม่ทำให้โลกอสได้รับบาดเจ็บอะไรมากมายหรอก ถ้าเกิดในปากของมาตาร์ ไม่ได้มีถุงที่ใส่พิษงูเห่าอยู่
ตุ้บ!
โลกอสร่างทรุดลงทันที
“อ~า”
พิษของงูเห่าแผลงฤทธิ์ โลกอสครางออกมาเมื่อสติสัมปชัญญะของเขาหลุดลอยออกไป
แต่มาตาร์ก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเท่าไหร่ ดาบที่เสียบคาท้องอยู่และพิษงูก็เข้าแทรกซึมร่างของเขาแล้วเหมือนกัน ชายหนุ่มผมแดงทรุดร่างลงกับพื้นอย่างอ่อนแรง พร้อมกับสายตาที่เหม่อลอยขึ้นเรื่อยๆ
“รู้รึยังล่ะโลกอส ว่าเป็นศัตรูกับผู้ชายของชั้นแล้วผลลัพธ์มันจะเป็นยังไง” เสียงหญิงสาวที่คุ้นหูดังขึ้นมา
“เ..ซ..เ.ร..น่า” โลกอสที่ไม่มีกำลังเหลือครางออกมา
“นายคิดว่าชั้นอยู่กับนายตลอดเวลานี่เพราะอะไรเหรอ” ซารีน่าเตรียมจะเฉลยเบื้องหลังความพ่ายแพ้ให้โลกอสฟัง
โลกอสเข้าใจในทันที ไม่ว่าเขาจะไปหลบอยู่ที่ไหน ศัตรูของเขาก็จะตามมาเจอได้เสมอ คงจะมีใครคอยบอก และใครคนนั้นคงจะเป็นคนอื่นไปไม่ได้ นอกจากหญิงสาวข้างกายของเขาคนนี้
และอันที่จริง มาตาร์กับซารีน่าก็ร่วมมือกันตั้งแต่แรกที่คิดจะล้างแค้นแล้ว โดยซารีน่าเป็นคนให้ข้อมูลศัตรูทั้งหมดของเขา ว่ามีใครบ้างแล้วมีกี่คน ชื่ออะไร มีความสามารถอะไร และเธอเป็นคนที่คอยพูดชักจูงไม่ให้มีการล้อมจับมาตาร์ที่ลานกลางเมือง ด้วยเหตุผลว่ามันคงจะหนีไปแล้ว หรือแค่ผู้เล่นกระจอกคนเดียวไม่มีค่าควรใส่ใจ
และซารีน่าเป็นคนฆ่ามาตาร์เพื่อรับค่าหัวของมาตาร์ไปทั้งสองครั้งเพราะเสียดายที่จะต้องเสียมันให้กับโลกอสแทน แต่ครั้งหนึ่งก็เป็นการช่วยไม่ให้เขาถูกทรมานจากโลกอสด้วย
“ถ้านายยังมาตามชั้นกลับไปอีก ชั้นจะวางยาพิษให้กิลด์ของนายตายกันยกกิลด์เลย ดีมั้ย” ซารีน่าขู่ถึงผลลัพธ์ที่ไม่มีดีเลย ถึงจะบังคับตัวเธอไปได้ แต่ก็เหมือนกับชักศึกเข้าบ้านดีๆนี่เอง
โลกอสตอนนี้มีแต่สายตาอันพ่ายแพ้ โดนผู้เล่นหน้าใหม่ทำให้อับอายกลางเมือง โดนคนใกล้ตัวหลอก
ฉึก!!
“อ้อ ..แล้วก็ค่าหัวของนาย ชั้นขอรับไปด้วยเลยนะ คงจะได้ซักสองร้อยโกลด์หรอก” ซารีน่าพูดพร้อมกับเสียบมีดเข้าที่คอของโลกอส แล้วบิดมันอย่างมันมือ จนในที่สุดร่างของโลกอสก็สลายไป
อะไรก็คงไม่สร้างความเจ็บใจให้โลกอสเท่ากับตายเพราะถูกล่าค่าหัวเพียงแค่สองร้อยโกลด์หรอก ซารีน่าช่างสมกับเป็นยัยแม่มด สร้างความเจ็บแค้นให้เหยื่อจนถึงที่สุดได้จริงๆ
“ใค..รเป็น..ผู้ช..ายขอ..งเธอ.กันยั..ยแม่..มด” มาตาร์พูดออกมาด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา ดูท่าเขาก็คงจะตายตามเจ้าโลกอสไปในไม่ช้านี้แหละ
“แหม ก็คุณมาตาร์ไงคะ” ซารีน่ายิ้มอย่างสดใส แล้วก็นั่งลง พยุงศีรษะของมาตาร์ขึ้นมาไว้บนตักของเธอ
“อย่..าลื..มคื..นเ.งิน..ชั้นม..าด้..วย” มาตาร์พูดเสียงแผ่ว เขาทำอย่างที่พูดจริงๆที่จะมาทวงเงินจากซารีน่าทีหลัง ทั้งเงินค่าหัวของจอห์นนี่ก่อนหน้านี้ และค่าหัวของตัวเขาเองที่ยอมให้ยัยแม่มดฆ่าด้วย
“ห้าสิบห้าสิบนะคะ” ซารีน่ายังคงพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงแจ่มใส
มาตาร์ส่งสายตาค้อนกลับไปบ่งบอกว่า ‘มันไม่ยุติธรรมนะเฟ่ย ชั้นยอมตายไปตั้งกี่ครั้ง’
จุ๊บ!
แต่แล้วมาตาร์ก็ต้องตกตะลึง เมื่อจู่ๆซารีน่าก็ก้มหน้าลงมาแล้วจูบไปที่แก้มของเขา
“ขอบคุณมากค่ะมาตาร์ ที่ช่วยดิชั้นไว้จากโลกอส จริงๆก็อยากจะจูบที่ปากนะคะ แต่ยังไม่อยากโดนพิษงูเห่า ฮิฮิ” ซารีน่าพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนผิดปกติ พร้อมกับหยาดน้ำตาแห่งความซึ้งใจ
“นอนเถอะคนดีค่ำนี้ขอเธอจงหลับฝัน
ถึงตัวเราจะไม่ได้อยู่ใกล้กัน
แต่โลกแห่งฝันนั้นยังคงมี
เธอพบฉันได้เมื่อยามฝัน
เราจะมีกันและกันอยู่เสมอ
ไม่มีอะไรจะมากั้นฉันกับเธอ
แม้อาจเจอเธอได้แค่เพียงฝันเดียว”
เสียงซารีน่าร้องกล่อมมาตาร์ที่อยู่บนตักของเธอ
มาตาร์หลับตาลงอย่างสงบพร้อมๆกับร่างที่ค่อยๆสลายไป
ความคิดเห็น