คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : บทที่42: พิษรัก
บทที่42 พิษรัก
หลังจากการฝึกซ้อมหนึ่งชั่วโมงผ่านไป มาตาร์ก็เตรียมพร้อมที่จะกลับเข้าเกมอีกครั้งหนึ่ง
“ถ้าพวกนั้นดักรออยู่ล่ะคะ” แม่หมาน้อยร้องเตือนขึ้น
“ทำไมไม่รออยู่ในนี้นานๆก่อนล่ะมาตาร์” โมเรน่าแนะนำ
มาตาร์หันกลับไปมองทั้งสองคนแล้วก็ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องกังวลสาวๆ มันจะมีคนโง่ที่ไหนกล้าออนไลน์หลังจากที่โดนไล่ล่าอีกล่ะ การออฟไลน์ไปเฉยๆนี่แหละเป็นสิ่งที่สมเหตุสมผล เพราะฉะนั้นการกลับเข้าไปในเกมพวกมันก็ต้องคาดไม่ถึงแน่นอน”
แต่แม่นกน้อยยังฉุดแขนของชายหนุ่มเอาไว้เหมือนกับจะบอกว่า เรื่องอย่างนั้นมันก็แค่การคาดเดาไปเองไม่ใช่เหรอ ยังมีโอกาสที่พวกนั้นจะดักรอเราอยู่
“ตอนเราอยู่ที่ลานกลางเมือง ถึงจะมีคนดักรอจริงๆก็ฆ่าเราไม่ได้หรอก ถ้ามันจะจับตัวเราออกไปจากเขตพิเศษ เราก็วาร์ปหนีมันซะเลย” มาตาร์บอกถึงแผนการที่เตรียมไว้
แน่นอนว่าพวกกิลด์ที่มาตั้งโต๊ะซึ่งไม่มีสิทธิบันทึกบนเกาะเริ่มต้นไม่สามารถวาร์ปตามมาได้แน่นอน ถ้าไม่ได้มีใครไปดักรออยู่ที่พื้นที่พิเศษหน้าสนามต่อสู้อีก แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นคนที่ล้อมจับมาตาร์ก็จะถูกแบ่งเป็นสองส่วน ซึ่งยิ่งง่ายต่อการหลบหนีเข้าไปอีก เขาเพียงแต่วาร์ปกลับไปกลับมาจำนวนคนเพียงห้าคนของพวกโลกอสย่อมจับเขาไม่ได้ง่ายๆ ผิดกับที่มาตาร์เคยโดนคนนับพันล้อมโดยที่ไม่สามารถวาร์ปได้เป็นอย่างมาก
แต่จริงๆแล้วชายหนุ่มมั่นใจมากกว่าว่าจะไม่มีใครไปดักรอเขาแน่นอน ...ถ้าเป็นไปตามที่คาด
“แล้วอีกอย่างนึง ถ้าพวกเราไม่ออกไป ก็เสียแผนหมดน่ะสิ” มาตาร์บอกกับพวกสาวๆ ซึ่งเมื่อเขาพูดอย่างนี้ออกมา ก็ไม่มีใครกล้าทักท้วงอะไรอีก
“แล้วเจอกันใหม่โฆเซ่ ช่วงนี้คงจะถี่หน่อยล่ะนะ” มาตาร์หันกลับมาลาพ่อบ้านด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“ปกติคุณมาตาร์ก็กลับมาที่นี่วันละประมาณสามครั้งอยู่แล้วล่ะครับ” พ่อบ้านหน้ายิ้มบอกเป็นนัยว่าปกติมันก็ถี่อยู่แล้วล่ะ มาตาร์รับฟังแล้วแทบจะหลุดหัวเราะออกมา ก่อนที่จะเปิดประตูเข้าสู่เกมอีกครั้ง
เวลาตีสาม ร่างของมาตาร์และสัตว์เลี้ยงทั้งสามก็ปรากฏตัวขึ้นที่ลานกลางเมืองอีกครั้ง เขาหันไปสำรวจรอบๆบริเวณแล้วก็พบว่าไม่มีใครมาดักรอตามคาด
มาตาร์ตรงไปหยิบเอาผ้าคลุมยาจกมาห่มให้ตนเองและสามสาว ก่อนที่จะไปที่ร้านรับฝากของเพื่อเอาเสื้อผ้าและผลึกไฟที่ฝากเอาไว้เมื่อครั้งที่แล้วมาใส่ แล้วเขาก็หยิบขวดอะไรบางอย่างออกมาจากของที่เขาฝากเอาไว้ก่อนจะยื่นมันให้คลาร่า
“คล่าร่า โมเรน่า บราวนี่ พี่ฝากด้วยนะ แต่ถ้าไม่สำเร็จก็ไม่ต้องกังวล” มาตาร์สั่งงานตามแผนที่เขาวางเอาไว้
“แล้วเราจะมาเจอกันอีกได้ยังไงล่ะคะ หรือว่าต้องยอมตายอีกรอบถึงจะเจอกันได้” คลาร่าถามขึ้นมา
“ลืมไปแล้วเหรอไงคลาร่า ความสามารถใหม่ของพวกเราน่ะ” มาตาร์เตือนพวกสาวๆ
หลังจากที่เขาตายครั้งหลังสุดนี่ เขาพบว่าพวกสัตว์เลี้ยงทั้งสามของเขา มีความสามารถใหม่เพิ่มขึ้นมาหนึ่งอย่าง ซึ่งเป็นความสามารถที่ทำให้แผนการล้างแค้นของเขาสะดวกและรวดเร็วยิ่งขึ้นอย่างมาก
คลาร่ายิ้มออกมาเมื่อชายหนุ่มเตือนให้นึกถึงความสามารถใหม่นี้ ซึ่งดูจะเป็นที่ถูกใจของเธอเป็นอย่างมาก ความสามารถที่ทำให้พวกเธอสามารถหาชายหนุ่มเจอ ไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ไหน
คลาร่ากระตุกแขนของชายหนุ่มเป็นสัญญาณบอกว่าเธอมีอะไรจะบอก
ฟืด!
เมื่อมาตาร์ก้มตัวลงมา เธอหอมแก้มเขาเต็มๆ เล่นเอาชายหนุ่มตกตะลึงอย่างคาดไม่ถึง เพราะเธอไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลย เล่นเอาอีกสองสาวตะลึงไปเหมือนกัน
“คลาร่าดีใจมากเลยค่ะ ที่พวกเราสื่อใจถึงกันได้” แม่หมาน้อยกล่าวด้วยรอยยิ้มอันสดใส
แต่มีหรือที่แม่แมวน้อยกับแม่นกน้อยจะยอมน้อยหน้า เธอสองคนกระโดดเอามือคล้องคอมาตาร์ไว้เบียดแม่หมาน้อยไปอีกทาง แล้วหอมแก้มเขาเต็มๆเหมือนกัน
“โมเรน่าก็ดีใจนะ” แม่แมวน้อยกล่าว
“บราวนี่ด้วย” แม่นกน้อยถึงขั้นหน้าแดงขึ้นมาเองเลย
มาตาร์ยิ้มกลับแบบแห้งๆ ‘เอ่อ ...ฮาเร็มแบบโลลินี่ไม่ได้วางแผนเอาไว้แฮะ’
“อย่าตายนะทั้งสามคน” มาตาร์ลุกขึ้นแล้วบอกลาทั้งสามสาว ก่อนที่เขาจะวิ่งออกจากเมืองไปทางทิศใต้สู่ป่าฝูงนก
เพราะระดับที่ลดลงจนเหลือแค่ห้าสิบ การจะไปสู้กับพวกโลกอสอีกครั้งจึงเสี่ยงเกินไป เขาจึงต้องไปเก็บระดับให้สูงขึ้นในเวลาที่เขากำหนดเอาไว้
ฟู่ววว!! แกว้กก! ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป มาตาร์เผานกไปได้เพียงแค่สองฝูง ระดับของชายหนุ่มเพิ่มขึ้นมาเป็นแปดสิบ ส่วนสถานะที่เพิ่มขึ้นมีแค่ปราณ ความอึด จิตใจ สมาธิ และพลังวิญญาณ
‘อืม ได้เวลาแล้ว ต้องกลับเมืองก่อนซักครั้ง’
มาตาร์รวบรวมเงินที่ได้จากการเผาฝูงนกไปซื้ออุปกรณ์เข็มขัดเสื้อผ้า ผลึกไฟแล้วนำมันมาเก็บไว้ที่ร้านฝากของเหมือนเดิม ก่อนที่จะเข้าไปในร้านเสริมสวย
“สวัสดีฮ่า พ่อรูปหล่อ” เจ้าของร้านกะเทยร้องทักขึ้นเมื่อเห็นมาตาร์เดินเข้ามาในร้าน
“เปลี่ยนทรงผมกับสีตาหน่อยครับ” มาตาร์บอกความต้องการของเขาออกไป
ในเกมจ็อคออนไลน์นี้ มีร้านเสริมสวยที่ช่วยเปลี่ยนทรงผมและสีตาได้ ซึ่งเหมาะสำหรับพวกขี้เบื่อที่ไม่ชอบความซ้ำซากจำเจ อยากจะเปลี่ยนกี่ครั้งก็ได้ตามใจ แต่เมื่อตายขึ้นมาทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม
เวลาผ่านไปเพียงห้านาที มาตาร์เดินออกจากร้านมาด้วยทรงผมสั้นสีดำ และดวงตาสีดำ ดูธรรมดา ซึ่งสามารถหาได้ง่ายที่สุดในหมู่ผู้เล่นแล้ว ‘คนเรานี่ก็แปลก ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงฮิตอะไรที่ธรรมดาๆแบบนี้นะ’ มาตาร์คิดขึ้นมาเพราะว่าในเมื่อเกมนี้เปิดโอกาสให้ผู้เล่นเปลี่ยนสีเปลี่ยนทรงผมได้ตามใจชอบ แทนที่จะอยากลองของแปลกๆ กลับเลือกเอาแต่แบบที่หาได้ง่ายในชิวิตตามปกติซะนี่
มาตาร์เดินเข้าไปในโรงแรมเหมือนเดิม ซึ่งตอนนี้โรงแรมกลับมาอยู่ในสภาพเดิมเรียบร้อยแล้ว เพราะระบบของจ็อคออนไลน์ สามารถคืนสภาพให้อาคารของระบบได้ ไม่ว่าจะเสียหายขนาดไหน ด้วยเวลาเพียงหนึ่งนาทีเท่านั้นเอง เหมือนกับที่ลานสาธิตในถนนทางเลือก ที่ตอนนั้นดันเต้ใช้เวทระเบิดทำลายอัฒจันทร์พังไป ก็กลับคืนสู่สภาพเดิมด้วยเวลาเท่ากัน ...ก็แค่ก็อปปี้ต้นแบบแล้วเอามาวาง หนึ่งนาทีถือว่านานเกินไปด้วยซ้ำ
ฟู่ววว!!!
เหมือนประวัติศาสตร์ซ้ำรอย ทะเลไฟถูกปล่อยออกมาลุกท่วมชั้นหนึ่งของโรงแรมทันที แต่ครั้งนี้แตกต่างจากครั้งที่แล้ว มาตาร์ไม่อยู่รอให้เรื่องวุ่นวายมากไปกว่านี้ หลังจากที่เขาปล่อยไฟให้ไหม้ล็อบบี้แล้ว เขาก็หนีออกไปทันที
มาตาร์วิ่งออกจากเมืองไปทางทิศใต้แล้วกลับเข้าสู่ป่าฝูงนก เพื่อเก็บระดับต่อ โดยไม่สนผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นจากการที่เขาเผาโรงแรมเลย ซึ่งมันก็คือโรงแรมที่พวกโลกอสพักอยู่นั่นแหละ
‘หึหึหึ แล้วเราจะได้เห็นดีกันโลกอส’ มาตาร์ยิ้มอย่างเป็นสุขที่แผนการณ์ของเขาคืบหน้าไปเรื่อยๆ
มันคือแผนก่อกวน ครั้งแรกที่มาตาร์ไปเผาโรงแรมแล้วลอบฆ่าพวกโลกอส เพื่อให้พวกมันฝังใจว่ามีคนคิดจะมาโจมตี แต่พอคราวนี้เขาเผาโรงแรมเหมือนกัน แต่กลับไม่มีใครบุกเข้าไปเหมือนเคย สร้างความตื่นตัวให้พวกโลกอสต้องระแวงอยู่ตลอดเวลา
แผนการนี้พ่อบ้านของมาตาร์เป็นผู้คิดขึ้น มาตาร์ซึ่งเพิ่งเกิดใหม่ ร่างกายเหมือนได้รับการพักผ่อนเต็มที่ ผิดกับพวกโลกอสที่ใช้ชีวิตตามปกติ ย่อมต้องการการพักผ่อน ...แล้วถ้าถูกรบกวนจนไม่ได้พักล่ะ จะทนได้นานขนาดไหน หนึ่งวัน? สามวัน? หรือห้าวัน? กับคนที่เอาชีวิตเข้าแลกอย่างมาตาร์แล้ว ยิ่งฆ่าเขา เหมือนกับยิ่งเปิดโอกาสให้เขาบุกเข้ามาใหม่เรื่อยๆ ในขณะที่พวกโลกอสนั้น ตายครั้งเดียวก็จะหายไปจากเกาะเริ่มต้นเลย
แต่แผนการนี้จะสำเร็จได้ เขาต้องโดดเดี่ยวโลกอสให้ได้ก่อนที่พวกมันจะรู้ตัว ไม่อย่างนั้นถ้าพวกโลกอสแบ่งเวลาพักผ่อนขึ้นมา มาตาร์ก็จะลำบากขึ้น
และชายหนุ่มจำเป็นต้องมีอาวุธที่ทำให้ถึงตายโดยไม่เกี่ยงระดับที่แตกต่างด้วยเหมือนกัน ฟันเป็นอาวุธอย่างแรก เพราะถ้าเกิดเหตุสุดวิสัยที่ไม่สามารถซื้ออาวุธอะไรมาใช้หรือถูกดักที่ลานกลางเมืองมันเป็นของอย่างเดียวที่พึ่งได้ ส่วนอาวุธอีกอย่าง มาตาร์คิดเอาไว้แล้ว และให้พวกสามสาวน้อยไปจัดการหามาให้เขา
มาตาร์เข้าป่าฝูงนกไปหนึ่งชั่วโมง เผานกไปอีกสองฝูง จนระดับของเขาขึ้นมาถึงหนึ่งร้อยอีกครั้ง แล้วเขาก็กลับเข้าเมืองไปซื้อของตุนเก็บเอาไว้อีก ตอนนี้เขามีเสื้อผ้าอยู่ที่ร้านรับฝากถึงสิบชุด ผลึกไฟอีกสิบก้อน
เวลาตีห้าครึ่ง ผู้คนหลายคนเริ่มตื่น พวกกิลด์ทั้งหลายก็เริ่มมาตั้งโต๊ะบริเวณรอบๆลานกลางเมือง
ในกลุ่มของโลกอสนั้นก็มีคนมาตั้งโต๊ะเหมือนกัน ซึ่งนอกจากโลกอสแล้ว ไม่มีใครเคยเห็นมาตาร์มาก่อน พวกมันรู้แต่เพียงว่ามาตาร์เป็นผู้ชายที่มีผมสีแดงทรงประหลาดๆเท่านั้น
‘หึ เจ้าโลกอส สั่งลูกน้องให้มาทำงานแทนตัวเอง คงกำลังนอนหลับสบายอยู่เลยสินะ หรือไม่ก็มัวแต่เฝ้ายัยแม่มดนั่น’ มาตาร์เห็นเป้าหมายสี่คนเดินมาด้วยกันที่ลานกลางเมือง แต่ละคนดูท่าทางง่วงนิดๆ เพราะถูกเผาโรงแรมกลางดึกไปสองรอบ รอบแรกไม่เท่าไหร่ ถึงแม้พวกของตนจะตายไปถึงสามคน แต่เมื่อมีการเผาโรงแรมรอบสอง แต่ละคนต้องคอยระวังอยู่ตลอดจนไม่ได้นอนกันเลย
ทันใดนั้น มาตาร์ก็รับรู้ถึงสัมผัสพิเศษบางอย่างขึ้นทันที ‘หืม ...พวกคลาร่ากลับมาได้เวลาเหมาะสมเลยนี่นา’
มันคือทักษะที่เพิ่มขึ้นมาใหม่ของเขากับสามสาวน้อย
ทักษะติดตัว เชื่อมวิญญาณ | สามารถถ่ายทอดความรู้สึกระหว่างเจ้านายและผู้ติดตามได้ในระยะทำการ |
ทักษะนี้เกิดขึ้นมาจากการที่สัตว์เลี้ยงมีค่าความภักดีขึ้นถึง1,500 เนื่องจากสัตว์เลี้ยงทั้งสามกับมาตาร์ตายร่วมกันอีกหลายครั้งจึงทำให้ความภักดีเพิ่มขึ้นมาถึงขนาดนี้ มันคือทักษะที่ทำให้มาตาร์สามารถสื่อสารทางใจกับสามสาวน้อยได้เลย ไม่ว่าจะเป็นอารมณ์ ความรู้สึก หรือความคิด ทั้งสามจะรับรู้ถึงมาตาร์ได้ตลอดเวลาเมื่อเข้ามาอยู่ในรัศมีทำการซึ่งขึ้นอยู่กับค่าความภักดี ซึ่งในขณะนี้อยู่ที่ระยะ750เมตร
มาตาร์เคลื่อนเท้าไปที่หน้าร้านรับฝากของทันที ซึ่งสาวน้อยทั้งสามก็รู้ดีจากทักษะเชื่อมวิญญาณนี้
“ได้มารึเปล่าสาวๆ” มาตาร์ร้องทักขึ้นทันทีที่เห็นทั้งสามสาวเดินเข้ามา
คลาร่ายื่นผ้าคลุมยาจกที่ห่อจนเหมือนถุงกระสอบมาให้มาตาร์ดู
ชายหนุ่มแง้มดูภายในถุงแล้วก็ต้องตกใจ “นี่จับมาเป็นๆเลยเหรอเนี่ย!”
“ก็มาตาร์ไม่ได้สั่งนี่นาว่าให้จับเป็นหรือจับตาย ถ้าอยากให้มันตายเดี๋ยวคลาร่าจัดให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ” คลาร่าวางห่อผ้าคลุมลงแล้วทำท่าจะกระทืบใส่ทันที
“อ๊ะๆๆ ไม่ต้องหรอกคลาร่า เอาแบบเป็นๆแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน” มาตาร์ยังร้องเรียกไม่ให้แม่หมาน้อยเหยียบของซึ่งอยู่ในห่อได้ทัน
มันคืองูเห่านั่นเอง มาตาร์ให้สามสาวน้อยเข้าป่าแมวเปลี่ยวไปจับงูเห่า โดยเขาให้ขวดยาแก้พิษกับสามสาวไปด้วย เผื่อโดนมันกัดจะได้แก้พิษได้ทันที ส่วนสามสาวก็ไม่ทำให้เขาผิดหวัง จับงูเห่าเป็นๆมาได้ถึงสามตัว
“โอเค เรามารีดพิษงูกันก่อนดีกว่านะ” มาตาร์หยิบเอาขวดเปล่าออกมาแล้วก็จัดการรีดเอาพิษงูเห่าใส่ขวด
พิษซึ่งเป็นอาวุธที่ไม่คิดความต่างของระดับ แต่การจะสร้างพิษขึ้นมาเองนั้นก็ไม่ใช่ง่ายๆ เนื่องจากการที่มันเป็นอาวุธร้ายแรง เพราะฉะนั้นข้อมูลทั้งหลายของพิษจึงเป็นข้อมูลที่มีค่ามหาศาล ไม่มีหนังสือบอกวิธีปรุงยาพิษที่ร้านหนังสือใดใดเหมือนเกมอื่นๆ และมาตาร์ก็ไม่ได้มีความรู้เรื่องพิษด้วย แต่เขารู้จักสัตว์ที่มีพิษอยู่อย่างหนึ่งบนเกาะเริ่มต้น นั่นก็คืองูเห่าแห่งป่าแมวเปลี่ยวนั่นเอง และนี่คืออาวุธอีกหนึ่งอย่างของเขา
“มันจะได้ผลเหรอคะ” คลาร่าถามขึ้นมา
“ได้ผลสิ ขนาดตอนนั้นเมโลดี้ถูกกัดยังเกือบตายเลยนะ” มาตาร์ทวนความจำให้แม่หมาน้อยฟัง
“แล้วจะใช้ยังไงล่ะคะ ปล่อยงูไปกัดพวกนั้นเหรอ” คลาร่าสงสัย
“เราก็เอาพิษงูมาเคลือบกับมีดแล้วแทงพวกมันไง” มาตาร์บอก
“แล้วจะแทงเข้าเหรอคะ?” คำถามนี้ของคลาร่าเล่นเอามาตาร์ชะงักไป
‘เออ...ไม่เคยคิดมาก่อนเลย ระดับมันต่างกัน ถึงมีดจะมีพิษ แต่จะแทงเข้ารึเปล่านี่สิ’ มาตาร์คิดขึ้นมา
การที่งูเห่าระดับหนึ่งสามารถโจมตีผู้เล่นระดับไหนก็ได้ เพราะส่วนที่ใช้โจมตีของมันคือเขี้ยว ซึ่งเป็นอวัยวะที่เหมือนกับฟัน คือไม่คิดค่าความต่างของระดับ เมื่อเขี้ยวกัดลงไปแล้วฉีดพิษใส่ จึงเป็นอะไรที่ป้องกันไม่ได้ แต่กับอาวุธอาบยาพิษแล้วมันผิดกัน เพราะมันจะต้องคิดค่าความต่างของระดับด้วย บางทีอาจจะแทงไม่เข้าอย่างที่คลาร่าสงสัยจริงๆก็ได้
ความกลุ้มใจนี้ถูกส่งต่อไปยังจิตใจของทั้งสามสาวโดยอัตโนมัติ พวกเธอรับรู้ว่ามาตาร์กำลังลังเลว่าจะใช้พิษนี้อย่างไรดี
“ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกมาตาร์ มันต้องได้ผลแน่ๆ” โมเรน่าพูดขึ้นมา เธอรู้วิธีที่จะทำให้มันได้ผลเหมือนกับงูเห่ากัดด้วยตัวเองเลย อีกสองสาวก็พยักหน้าเห็นด้วยกับโมเรน่าว่า ไม่ต้องเป็นห่วงรับรองว่าพิษนี้ต้องได้ผลแน่นอน
“อืม เอามีดนี่ไปคนละเล่มนะ เดี๋ยวไปที่ลานกลางเมืองแล้วพี่ให้สัญญาณ ลงมือพร้อมๆกันทั้งสี่คน เก็บพวกมันทีเดียว แค่นี้เจ้าโลกอสก็หัวเดียวกระเทียมลีบแล้ว” มาตาร์แม้จะยังเป็นกังวลอยู่ แต่ก็ต้องลงมือแล้ว ยิ่งสายกว่านี้เกิดโลกอสมาเข้าร่วมกับพวกสี่คนที่มาตั้งโต๊ะนั่น มันจะทำให้เรื่องยากขึ้นอีก
“มาตาร์เก็บงูไว้กับตัวตัวนึงสิคะ เกิดมีดแทงไม่ได้ผลจะได้หยิบงูออกมากัดมันเลย” แม่หมาน้อยเสนอความคิด
หลังจากมาตาร์รีดพิษงูออกมาได้ถึงหกขวดเล็กๆ เอามีดสี่เล่มมาทาด้วยยาพิษ แล้วก็ยังเหลือขวดพิษอีกสี่ขวด เขาจึงให้สาวๆพกไว้คนละขวด และฝากร้านรับฝากเอาไว้หนึ่งขวด ส่วนตัวเขาเก็บงูเอาไว้กับตัวหนึ่งตัว แล้วก็ฆ่าทิ้งซะสองตัว
เวลาหกโมงเช้า มาตาร์กับสามสาวน้อยแยกทางกันเดิน แล้วมาเจอกันที่รอบๆลานกลางเมือง สิ่งที่มาตาร์รับรู้ สาวๆทั้งสามก็รับรู้ด้วย แต่ละคนเล็งเป้าหมายของตนเองเอาไว้โดยไม่ต้องส่งสัญญาณใดใดให้กันเลย มีดอาบยาพิษกระชับอยู่ที่ข้างเอว พร้อมที่จะจ้วงแทงศัตรูได้ทุกเมื่อที่เข้าสู่ระยะจู่โจม
“น้องครับ กิลด์น้องชื่อกิลด์อะไรเหรอ” มาตาร์เดินเข้าไปถามเหยื่อของตนอย่างใจเย็น ‘มันคงไม่รู้หรอกนะว่าเราเป็นใคร’
“อ้อพี่ชาย สนใจกิลด์ของพวกเราเหรอ กิลด์ของพวกเราคือกิลด์มังกรดำโลกอส หัวหน้ากิลด์ของเราเคยชนะสงครามมาครั้งนึงด้วย นี่ถึงขั้นมารับสมัครผู้เล่นหน้าใหม่ด้วยตัวเองเชียวนะ แถมรองหัวหน้ากิลด์ของเราก็เป็นสาวสวยงามหยดย้อยเลยเชียวล่ะ ทั้งคู่เป็นหนุ่มหล่อสาวสวยถึงขั้นมีฉายาคู่มังกรดำขาวเลยทีเดียว” เหยื่อของมาตาร์บรรยายสรรพคุณและยกย่องหัวหน้ากิลด์ของตัวเองให้ชายหนุ่มฟัง
“เอ้อ น่าสนใจ แล้วพี่อยากจะเข้ากิลด์น้องนี่ต้องทำยังไงบ้างล่ะ” มาตาร์แกล้งถามเพื่อดึงความสนใจ
ตอนนี้สามสาวน้อยกำลังเดินอย่างไม่เป็นที่สนใจ เข้าใกล้เหยื่อทั้งสามของพวกเธอเช่นกัน ซึ่งเหยื่อของพวกสามสาวน้อยนั่งอยู่เบื้องหลังคนที่พูดกับมาตาร์อย่างอ่อนเพลีย เนื่องจากไม่ค่อยได้นอนเมื่อคืนที่ผ่านมา
“ง่ายมากพี่ชาย เดี๋ยวแลกชื่อกันแล้วก็ใช้คำสั่งเชิญเข้ากิลด์ได้แล้ว พวกเราอยู่ฝ่ายบุคคลของกิลด์ ก็เลยมีคำสั่งเชิญเข้าร่วมกิลด์จากหัวหน้ากิลด์น่ะ” เจ้าเหยื่อให้ข้อมูลมาตาร์อีก
โครมม!!
ทันใดนั้น ทั้งสามคนที่ด้านหลังก็ล้มลงจากเก้าอี้ที่พวกเขานั่งอยู่ มีเด็กผู้หญิงสามคนกระโดดงับคอพวกเขาจากทางด้านหลัง
“เฮ้ย อะไร!” เจ้าเหยื่อของมาตาร์หันกลับไปดูด้วยความตกใจที่ได้ยินเสียงโครมคราม
มาตาร์เองก็ตกใจไม่แพ้กัน พวกสามสาวน้อยไม่ยอมใช้มีด พวกเธออมยาพิษเอาไว้ในปากแล้วใช้วิธีกัด ‘คลาร่า! โมเรน่า! บราวนี่! ทำไมทำแบบนี้!!’ ความคิดของมาตาร์ส่งไปถึงพวกเธอทั้งสามทันที
แต่สามสาวน้อยยิ้มกลับมาให้มาตาร์อย่างอ่อนโยนด้วยสายตา แต่ปากของพวกเธอกลับงับคอเหยื่อจนจมเขี้ยวพร้อมทั้งส่งพิษงูเห่าแทรกซึมเข้าไปทางบาดแผล พวกเธอทั้งสามตั้งใจจะทำแบบนี้ตั้งแต่รู้ว่ามาตาร์กลุ้มใจแล้ว
ฟิ้ว! จึ้ก!
มาตาร์ถึงแม้จะตกใจอยู่ แต่เขาก็รับรู้แล้วว่านี่คือโอกาส มีดของมาตาร์จ้วงแทงไปที่เหยื่อที่กำลังหันไปสนใจความวุ่นวายด้านหลัง แต่มันเป็นเหมือนทีคลาร่าคาดการณ์ไว้จริงๆ มีดอาบยาพิษหยุดอยู่แค่เพียงที่ผิวหนังของเหยื่อ มันแทงไม่เข้า
“แก!!..อ็อค!” เมื่อเป้าหมายรู้ตัว มันจึงรีบหันกลับมา แต่มาตาร์กลับจับงูเห่าเข้าไปจิ้มที่คอของเหยื่อทันที
งูเห่าฝังเขี้ยวเข้าสู่ร่างเหยือจนมิด ร่างนั้นอ่อนแรงล้มพับลงทันที พิษงูเห่ายังคงร้ายแรงเสมอไม่ว่ากับใคร
ฉึก!!
มาตาร์ไม่รีรอ จ้วงมีดเข้าใส่เบ้าตาของเหยื่อทันที แม้ผิวหนังบริเวณอื่นจะแทงไม่เข้า แต่เขาแน่ในว่าเบ้าตาซึ่งเป็นจุดอ่อนที่สุดนี้ต้องแทงเข้าอย่างแน่นอน ซึ่งก็เป็นไปตามคาดมีดแทงเข้าใส่ดวงตาทะลุถึงสมอง ร่างของเหยื่อแน่นิ่งไปทันทีก่อนที่จะสลายไป
หลังจากนั้นมาตาร์รีบวิ่งเข้าไปหาสามสาวทันที พวกเธอซึ่งอมพิษของงูเห่าเอาไว้ในปาก ก็ส่งผลไม่ต่างจากโดนงูเห่ากัดสักเท่าไร
“คลาร่า!! ยาแก้พิษอยู่ไหน” มาตาร์ถามอย่างร้อนรนถึงยาแก้พิษที่เขาเอาให้เธอไป
แม่หมาน้อยยิ้มกลับอย่างอ่อนแรงด้วยปากที่เต็มไปด้วยเลือดของเหยื่อ “ใช้..ไปหม..ดแ..ล้วค่ะ”
“แล้วทำไมทำแบบนี้!!” มาตาร์พูดพร้อมกับถ่ายพลังปราณให้ทันที แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผล ปราณมันมีไว้รักษาอาการบาดเจ็บไม่ใช่แก้พิษ
“ก็..มาต..าร์กลุ้..มใจนี่นา” แม่แมวน้อยที่สภาพไม่ได้ต่างจากอีกสองคนที่เหลือเท่าไหร่พูดขึ้นมา
“ถ้าบอกกันก่อนจะได้เตรียมยาแก้พิษเอาไว้ให้!!” มาตาร์ร้อนรนจนโมโหแล้ว พวกสามสาวชอบเสียสละตัวเองเพื่อเขาเสมอทั้งๆที่เขาไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลย
“ก็..มันไ..ม่มีเว..ลาแล้ว..นี่คะ” คลาร่าพูดถึงเวลาลงมือที่กระชั้น ถ้ามัวแต่ไปเตรียมยาแก้พิษต้องเสียโอกาสโจมตีแน่นอน
“ก็แล้วทำไมพวกเธอถึงชอบทำแบบนี้ประจำเลยเล่า!!” มาตาร์โกรธใส่พวกสามสาวน้อย น้ำตาของชายหนุ่มเอ่อขึ้นมาท่วมดวงตาแล้ว
“เพราะ..รัก..มาตาร์” แม่นกน้อยยังคงพูดน้อยต่อยหนักเสมอ เธอพูดประโยคสุดท้ายออกมาก่อนที่ดวงตาจะปิดลง
ฉึก!! ฉึก!! ฉึก!!
“โธ่เว่ยยย!!”
มาตาร์เอามีดจ้วงแทงร่างของเหยื่ออีกสามคนที่ยังไม่สลายไปสักทีด้วยความคับแค้นใจ จนมันทั้งหมดสลายไป ก่อนที่จะอุ้มร่างทั้งสามสาวขึ้นมา โดยใช้ผ้าคลุมยาจกพันตัวคลาร่าไว้ข้างหลัง แล้วใช้อีกสองแขนอุ้มโมเรน่ากับบราวนี่คนละข้าง ก่อนจะวิ่งเข้าไปสู่พื้นที่พิเศษแล้วแวบหายไปจากลานกลางเมือง
Rewrite tag: จัดหน้าใหม่
ความคิดเห็น