Mr. Seoul and Me รักนะคุณโซล

โปรย

“ฮัลมอนี ผมจะกลับบ้านก่อนนะครับ” ซังซูค้อมหลังให้คุณย่า และก้มศีรษะให้พี่ชายนิดหนึ่ง “กลับละนะครับ ฮยอง”

ส่วนกับศศิรัศมิ์ เขายิ้มหวานเจี๊ยบ ใส่เสน่ห์ลงไปในรอยยิ้มนั้นเต็มที่จนคนมองตาพร่าเลยทีเดียว “แล้วเจอกันอีกนะครับ ฮวาวอล”

หญิงสาวอดที่ยิ้มหวานตอบไปไม่ได้ ซังซูมีมนุษยสัมพันธ์จัดว่าดีเลิศ ต่างกับพี่ชายของเขาอย่างเห็นได้ชัด

“ชื่อนี้สำหรับคนในครอบครัวเรียกนะ เธอไปยอมให้มันเรียกทำไม” คนชอบพาลตะโกนไล่หลังลูกพี่ลูกน้อง ส่วนประโยคหลังหันมาพูดใส่เธอ เขารู้ดีถึงความหน้าไหว้หลังหลอกของมัน รู้สึกโกรธที่คนอื่นทำเป็นไม่เห็นความเสแสร้ง หรือว่าความหล่อเหลานั้นกลบความตลบตะแลงเสียมิด ผู้หญิงก็แบบนี้แหละน่า เห็นคนหล่อเป็นไม่ได้ และมันยิ่งทำให้เขา --- ทำให้เขา --- โกรธ!!

“เฮ้อ!!”  หญิงสาวถอนหายใจใส่นายหมียักษ์ คนอะไรพาลเก่ง!! ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงให้เสียอารมณ์เปล่าๆ จึงเดินตามหลังคุณยายกลับเข้าบ้าน และได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ ตามหลังมา

ศศิรัศมิ์หยิบลูกพรุนสดในกล่องโฟมที่อยู่ในอ้อมกอด ยกขึ้นกัดกินลูกหนึ่ง น้ำหวานฉ่ำหอมฟุ้งกระจายทั่วปาก จนเผลอถอนหายใจด้วยความพอใจ “อืม”

“ลูกพลัมในสวนของเราอร่อยกว่าตั้งเยอะ” คนเดินรั้งท้ายพูดลอยๆ

มันก็จริงแหละที่ลูกพลัมในสวนอร่อยมาก และที่เหลือจากนกขโมยกิน เธอก็แทบจะเหมาจัดการคนเดียวหมด แต่วันนี้แค่อยากจะกวน “ฉันชอบลูกพรุน”

ซอนยอลยังไม่วายท้วง “กินเยอะเดี๋ยวก็ขี้แตกหรอก”

“ไม่เป็นไร ฉันชอบขี้แตก” 

ขอบคุณสำหรับการติดตาม

นันทรูป