บันทึกของคนแพ้

          วันนี้มันน่าเบื่อ !!!

         ผมนั่งมองบรรยากาศเดิมๆในผับที่ตัวเองเป็นหุ้นส่วน บรรยากาศที่เคยทำให้ผมตื่นเต้นสนุกสนานเสมอ แต่คงเพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่บ้านเมื่อตอนบ่าย ทำเอาความเซ็งบังเกิดต่อเนื่องมาถึงสองทุ่มเข้านี่แล้ว ผมไม่อยากจะยอมรับนัก ว่าผู้ชายแก่คนนั้นมีอิทธิพลกับผม แต่ผมก็ฉลาดเกินไปที่จะโกหกตัวเอง

          "ออน เดอะ ร็อค แก้วนึง" ผมสั่งไอ้ตู้ มันเป็นบาร์เทนเดอร์ที่นี่ จะว่าไป มันก็เป็นลูกน้องผมนั่นแหละ

       เด็กหนุ่มเอาแก้วทรงเตี้ยมาวางทันใจ คงเป็นเพราะหน้าหงิกๆของผม เครื่องดื่มที่สั่งจึงได้เร็วกว่าที่คิด มันขี้เกียจโดนผมด่า

          "แหม คืนนี้เล่นของแรงเลยนะ อย่าเมานะจ๊ะ ตัวอย่างกับตึก น้องนุ่งสามสี่คนแบกไม่ไหวจ้ะ"

       ไอ้คนปากดีแซวเชิงประจบ ผมมองมันผ่านแก้วเหล้าที่กำลังกระดกเข้าปาก 

          "เงียบปากไปเถอะมึง รำคาญ"

       ผมพูดเมื่อวางแก้วที่มีแต่น้ำแข็งลงบนโต๊ะ ... แรงกว่าที่จำเป็น

          "แหม อารมณ์เสียมาจ้า หรือวันนี้หญิงไม่สนคร้าบ" ไอ้ตู้ยังเย้าแหย่

          "คนอย่างกูเนี่ยนะ" กระดิกนิ้วยังไม่จำเป็นสำหรับผมเลย แค่มองตาเท่านั้นแหละ รายไหนรายนั้น

          "กูไปข้างนอกแป้บนะ รำคาญไอ้ตู้" ผมหันไปบอกหุ้นส่วนที่ตอนนี้นั่งอยู่ด้วยกันที่หน้าบาร์ คอยดูแลความเรียบร้อย รอลูกค้าที่จะหนาแน่นในยามดึก ตอนนี้คนในร้านจึงมีเพียงประปราย

          ไอ้เกื้อหุ้นส่วนของผมพยักหน้ารับรู้ ทั้งที่ไม่ได้หันหน้ามาสักนิด สายตาของมันมัวแต่สนใจน้องเทวี หรือเทพี อะไรสักอย่างนี่แหละ หล่อนเพิ่งมาร้องเพลงได้ไม่กี่วัน แน่นอนว่า ไอ้เกื้อยังไม่ได้ฟัน ถึงได้ยังส่งสายตาเอาใจใส่แบบนั้นไปยังเจ้าหล่อน ผมขี้เกียจบอกมันว่า แม่นี่เสร็จผมตั้งแต่วันแรกที่มาร้องเพลงแล้ว แต่ผมไม่อยากเสียเวลากับของหลวมๆ  แบบนั้น ผิดจากทีท่าเหนียมอายราวนางอัปสรที่สร้างภาพไว้ชะมัด

          ผมยืนสูบบุหรี่พิงต้นประดู่หน้าร้าน ที่คงเป็นฝีมือปลูกของ กทม. ส่วนกิ่งแหว่งๆวิ่นๆจนทำให้ต้นไม้ไม่เป็นทรงและมีหน้าตาน่าสมเพชแบบนี้ เป็นฝีมือของการไฟฟ้าอย่างที่รู้กันดี

          ผมไล่สายตาไปรอบๆ เริ่มมีลูกค้าทยอยมาผับของผมหนาแน่นขึ้นแล้ว บางคนนั่งแทกซี่มาถึงที่หน้าร้าน บางคนเอารถไปจอดที่ลานจอดรถซึ่งผมเช่าเอาไว้บริการลูกค้า อยู่ห่างจากร้านไปเพียงยี่สิบเมตร

          แต่แล้ว สายตาของผมก็พบกับคนสองคนที่เดินคุยกะหนุงกะหนิงมาด้วยกัน ทั้งสองยังสวมชุดนักศึกษา 

          ไม่หรอก คนบาปอย่าง ปีเตอร์ ดาลตัน สรณะ ไม่เคยร่วมรณรงค์ห่าเหวอะไรเพื่อสังคมอย่างคุณระเบียบศรีทั้งสิ้น ในเมื่อคนจัญไรอย่างผมทำมาครบทุกอย่างตั้งแต่ก่อนอายุสิบห้า ผมจึงไม่คิดว่าจะต้องโกหกตอแหล สร้างภาพให้ตัวเองดูดีขึ้นมาแต่อย่างใด

          แต่สาเหตุที่ทำให้สนใจทั้งสองคนนั่นก็คือ ผู้ชายคนนั้น คือไอ้ตี้ ปรีติ สรณะ ลูกชายคนดีคนโปรดของพ่อผมเอง

          เด็กดีอย่างมันมาทำอะไรที่นี่ 

          ในเวลาดึกดื่นอย่างนี้ มันควรอาบน้ำกินนม นอนให้แม่มันตบตูดเล่าเทพนิยายให้ฟังที่บ้านมากกว่า 

          แถมเดินกอดกับผู้หญิงมาด้วยสิ ---

          ผมคิดว่า ผมมีเรื่องทำแก้เบื่อแล้วละ

ปีเตอร์ ดาลตัน สรณะ

หนิม นัธณดา ปุณโกมล

ปรีติ สรณะ

12 พ.ค.61